ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : พระราชประสงค์ของเจ้าหญิงนริศรา
ห้อทรพระสำรา พระำหนันอเมือ
“อประทานอภัยฝ่าบาท หม่อมันมา้า ทรเสวยเย็นหรือยั เิที่ห้อเสวยีว่าพระเ้า่ะ” เ้าายพสุธาอารัษ์ทระัไป
แล้วทรพระำเนินเ้าไปใล้ ๆ เ้าหินริศราที่ำลัให้อาหารน
เ้าหินริศราทรำลัให้อาหาร นทรเลี้ย
“ุบุมีอิ่มแล้วระมั ฝ่าบาท”
แุ่บุมีน่าะัวเล็ว่านี้
แล้วเมื่อรู่นที่บินอยู่้านอนั่น....
“ุ ิถึเสมอ เพะ ฝ่าบาท” เ้าหินริศรา ทรผายพระหัถ์ “นทรเลี้ยอเ้าหลวภูมินทร์"
ิถึเสมอ
ไม่้อบอวามหมาย
ไม่้อีให้มาวาม
วามหมายมีอยู่แล้ว ิถึ ...เสมอ
“ทรใ้เหยี่ยวแทนนพิราบ หรือ ฝ่าบาท” พระสุรเสีย ไม่ริันัแ่ำอบทำให้ทระั
“เพะ หม่อมันและ เ้าหลวภูมินทร์ มีหมายถึันเสมอ”
“อ้อ หม่อมันนี่นับวันยิ่ใ้ไม่ไ้ ถ้าหม่อมันไม่ทรรั้ไว้ ฝ่าบาท็น่าะเส็ถึพระนรีรีแล้ว”
ใรัน อยาไปพระนรีรี
ภาระอหม่อมันอยู่ที่นี่ ่าหา
หรือฝ่าบาทไม่ทรทราบ
“นั่นสิเพะ นที่ไป ไม่ใ่หม่อมัน หาแ่เป็นเ้าหิแห่ปามินทร” พระสุรเสียสใส้ำยัทรสรวล อี้วย
“ไม่ลนะฝ่าบาท ทรทราบหรือ ว่าพี่หิะเส็พระนรีรี”
“ทราบ เพะ และะทรปลอภัย ในพระนรีรี”
เ้าหินริศราถวายระาษใบเล็ ๆ ึ่เป็นพระราหัถเลา อเ้าหลวแห่ีรีเ์ให้ับเ้าายพสุธาอารัษ์
เ้าฟ้าหิ
ปามินทร
ลอบทำร้าย
พระนรีรี
้อวามสั้นนั
ลอบทำร้าย หรือ
ใรันที่ิลอบทำร้าย เ้าฟ้าหิ
“ฝ่าบาททริว่าพี่หิะปลอภัยหรือ หม่อมันเพิ่ไ้รับรายานว่า พี่หิทรบาเ็บ” พระสุรเสียัวลนั
“หม่อมันไม่ไ้ทูลว่า ทรสบายี นะเพะ หม่อมันทูลฝ่าบาทว่า เ้าฟ้าหิะทรปลอภัย่าหา”
“เมื่อพี่หิทรบาเ็บ ทำไม ไม่ส่พี่หิอหม่อมันืนสู่ปามินทร”
“ทรถามหม่อมันหรือเพะ”
เินิหล่มอีนไ้
แววพระเนรุๆ สบพระเนรอ่อนหวาน ู่นั้น
“หม่อมันทูลฝ่าบาท ไ้ว่า หม่อมันแน่พระทัยว่า เ้าฟ้าหิะ้อทรปลอภัยในพระนรีรีอย่าแน่นอน เพะ”
“อะไรทรทำให้มั่นพระทัยถึเพียนั้น”
“เรื่อละเอียอ่อนเพะ หาหม่อมันทูลไป ็อาะเ้าใยาสัหน่อย”
“ริอฝ่าบาท ฝ่าบาทะ้อมั่นพระทัยในพระู่มั่นอยู่แล้ว หม่อมันนี่นับวันยิ่ใ้ไม่ไ้ ไม่น่าถามเลย ริไหม”
ทำไมะทรพูับหม่อมันี ๆ บ้าไม่ไ้
หม่อมันะมั่นพระทัยอะไรไ้เพะ
นที่หม่อมันไว้ใที่สุ มั่นใในัวเามาที่สุ
็ทำให้หม่อมันผิหวัอยู่นี่ไ
“็อาะเป็นอย่านั้นเพะ”
“แ่หาว่าพี่หิอหม่อมันทรประทับอยู่ที่ีรีเ์นาน ๆ ะีหรือ”
“แล้วไม่ีอย่าไร เพะ”
“ถ้าหาเ้าหลวภูมินทร์ เิเปลี่ยนพระทัยึ้นมา เวียอินทร์ ะหาว่า ปามินทร ไม่ีไม่ไ้นะ”
“หาปามินทร้อารอะไร ที่หม่อมันสามารถัทูลถวายไ้ หม่อมันะ้อทำอย่าสุวามสามารถแน่ เพะ แม้ะ้อเสียสละบ้า็าม”
หรือะไม่ทรทราบ
หม่อมันย่อมะยอมเสียสละทุอย่า
เพื่อปามินทรไ้
้วย ปามินทร ือ วหทัย อฝ่าบาท
“หม่อมัน้ออบพระทัยฝ่าบาท ที่ะทรเสียสละเพื่อปามินทร และเ่นันพระเ้า่ะ หาทร้อารสิ่ใที่หม่อมันะทำเพื่อ เวียอินทร์ไ้ ทรบอหม่อมันมา หม่อมันะัทูลถวาย เพื่อวามสัมพันธ์อสอแว้น”
เพื่อวามสัมพันธ์อสอแว้นเท่านั้นหรือ
ทรลืม นริศรา แล้วริ ริ
ไม่ทรเหลือเยื่อใย หรือ วามหวั แม้สัน้อยนิ
ใร้าย ใร้าย ่าใร้ายนั
“หม่อมันะไม่อให้ฝ่าบาททำเพื่อเวียอินทร์ไ้หรอ เพะ เพราะหม่อมันยัไม่แน่ใว่าฝ่าบาทะทรทำามที่พูไ้หรือเปล่า”
วพัร์่าหวานนั แ่แววพระเนรท้าทายยิ่
เ้าายแห่ปามินทร ับ เ้าหิแห่เวียอินทร ทรสบพระเนรันนิ่
“ฝ่าบาทประส์สิ่ใ หม่อมันะัถวายให้โยพลัน”พระสุรเสียเย็นนั และ หนัแน่น้วย
“ริ หรือ เพะ แน่ใหรือว่าทระทำามที่รัสไ้” ทรพระสวรลเสียั ล้ายเยาะเย้ยในที แล้วเ้าหิ็ทรพระำเนินเ้ามาประทับยืนอยู่ใล้ ๆ
“หาหม่อมัน้อารลมหายใสุท้ายอฝ่าบาท ะทรให้หม่อมันไ้หรือ” ราวนี้ทรพระสวรลเสียัว่าเิม ล้ายมั่นใว่าทรมีัยเหนือบุรุษที่ยืนอยู่รหน้าไ้แน่
แ่ผิา
พระแสริ เล่มน้อย ไปอยู่ในมือเ้าายแห่ปามินทรั้แ่เมื่อไหร่ัน
นั่นทำให้เ้าหินริศราถึับพระหทัยเ้นไม่เป็นัหวะทีเียว
แ่ยัทรยิ้มยั่ว
“ฝ่าบาทะทำอะไรหรือเพะ” ทร้อพระเนรู่นั้น้วยแววพระเนรแห่วศ์หส์ ถือีนั “หรือว่าพระแสรินั่น ฝ่าบาทะให้หม่อมัน”
“ทรอยาไ้ลมหายใสุท้ายอหม่อมัน หม่อมัน็ะัถวาย” เ้าายพสุธาอารัษ์ทรส่พระแสริอพระอ์ให้ับเ้าหินริศรา “หรือฝ่าบาทไม่โปรพระแสริอหม่อมัน” พระสุรเสียเย็นยิ่
“มิไ้ฝ่าบาท หม่อมันอบใ้าบมาว่าริ ทรมีพระแสาบไหมเพะ” ทรหยุสรวล “หาอนนี้ทรไม่มีพระแสาบ ็ถือว่า แล้วันไปเถอะ” เ้าหินริศราทรหันพระวราย ทรำลัำเนินหนีเ้าายที่ไร้หัวใ
“้า่อน หาวันใที่ทรมีพระแสาบ ทรใ้พระแสาบอฝ่าบาท มาเอาลมหายใสุท้ายอหม่อมันไ้ทุเมื่อ”
หรือเ้าหิะ้อแพ้เ้าายเสมอหรือเพะ
หม่อมันยอมถอยแล้ว
แ่ทำไมฝ่าบาทไม่ยอมเลิรา
“ไม่้อห่วเพะ หาวันใที่หม่อมัน้อารลมหายใสุท้ายอฝ่าบาท หม่อมันรับรอว่า ฝ่าบาทะไม่ทันไ้รู้ัว และะไม่เ็บปวใ ๆ เลยเพะ แม้หม่อมันะแทฝ่าบาทนมิาบ็าม” พระสุรเสียเยือเย็นยิ่
“อบพระทัย ที่ทรโปรให้หม่อมันไ้ทำอะไรเพื่อฝ่าบาทบ้า แ่หม่อมันมีเรื่อะทูลอ” ทรหยุและ ำเนินเ้ามาใล้ “นริศรา ทรหันมาหน่อย” พระสุรเสียไพเราะนั
แล้วนริศราะปิเสธฝ่าบาทไ้หรือ
เ้าหินริศราทร่อย ๆ หันพระวรายมาสบพัร์เ้าายที่ประทับยืนอยู่รหน้า
แววพระเนรทำให้้อพระทัย
“หาวันใที่ฝ่าบาท้อารลมหายใสุท้ายอหม่อมัน อทรโปรให้หม่อมันทราบ หม่อมันะถวายให้ับฝ่าบาทโยใม่ร้ออสิ่ใ” ทรหยุรัสอีรั้ แววพระเนรที่น่าลัวนั้นอ่อนลแ่ยัแฝ้วยวามมั่นพระทัยยิ่ ถึอนนี้พระสุรเสียยัน่าฟัยิ่ “หม่อมันะรับพระแสาบอฝ่าบาท้วยหัวใ”
เ้าายพสุธาอารัษ์ทรำเนินออาห้อทรพระสำราไปนานแล้ว เหลือไว้แ่เพียเ้าหิแห่เวียอินทร์ ที่ประทับยืนอยู่ับที่
ไม่วรเลย นริศรา
ไม่วระทำอย่านี้เลย
ไม่วรั้แ่ิวาแผน่า ๆ
แล้วออเินทามาไล
มาามหาหัวในเอถึนี่
“ีแล้ว เพะ ที่เ้าายทรรัสับเ้าหิอย่านี้ ทำให้หม่อมันัสินใ เพื่อะทำอะไร อะไรไ้่ายึ้น ไม่้อห่ว หม่อมันะพิสูน์ให้ทรไ้ระหนัเอ”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น