Lovely Princess of tennis รักนี้มอบให้เจ้าหญิงเทนนิส

ลำดับตอนที่ #20 : Chapter 19 sassy girl

3 วันต่อมา ขณะที่มาอิกำลังเดินไปห้องดนตรี เพราะ ลืมไวโอลินไว้..ก็มีหญิงสาวคนหนึ่งมาดักหน้าไว้
"เธอคือ..ทาคิอุจิ มาอิใช่ไหมจ๊ะ?"
"ค่ะ"
"ไชโย! หาตัวเจอแล้ว คือ..ฉันชื่อ จูนิชิ โยโกะ เป็นกัปตันชมรมเทนนิสหญิงฮาคุโฮ อยากให้เธอมาเข้าชมรมเทนนิสหญิงน่ะจ้า"
"เอ่อ..."
มาอิอึ้งไป 5 วินาที

"น้าๆๆๆๆ ขอร้องล่ะ ฉันปลดยูอิออกจากตัวจริงก็เพราะ อยากได้เธอเข้ามาเป็นตัวจริงนะ"
"ขอเวลาฉันตัดสินใจหน่อยนะคะ เพราะ วันพรุ่งนี้ฉันก็ต้องแสดงดนตรีบนเวทีใหญ่แล้ว"
"งั้นเหรอจ๊ะ พยายามเข้านะ แต่หลังจากเสร็จเรื่องนี้แล้ว เธอต้องให้คำตอบกับฉันนะ"
"ค่ะ"
"แต่ว่า..วันนี้ตอนเย็น เธอมากับฉันหน่อยนะ"
"ได้จ้ะ เย็นนี้ไม่มีซ้อมพอดีเลย อาจารย์ให้ไปซ้อมที่บ้าน"
"ดีเลย! งั้นฉันจะรอหน้าประตูโรงเรียนนะ"
"ค่ะ!!"

แล้วมาอิก็รับวิ่งไปห้องดนตรีทันที
"เฮ้อ! โชคดีจัง ไวโอลินไม่หาย คราวหน้าไม่มีทางลืมแล้วเรา" มาอิบ่นกับตัวเอง


เวลา 16.30 น.
"มาแล้วค่ะ จูนิชิซัง"
"แหม! เรียกโยโกะก็ได้ เรียกแบบนี้มันห่างเหินยังไงก็ไม่รู้"
"ค่ะ ได้ค่ะ แล้ว...จะพาฉันไปไหนเหรอ"
"เหอะน่า~ ตามฉันมาเร็วจ้า~"

แล้วโยโกะก็พามาอิมาที่สวนสาธารณะ
"ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ"
"คือ...ฉันคิดว่าไม่สามารถทำหน้าที่กัปตันทีมได้ดีพอน่ะจ้ะ"
"พูดอะไรอย่างนั้นคะ โยโกะจังก็เป็นได้ดีไม่ใช่เหรอ"
"เปล่าหรอก แต่เป็นแล้วรู้สึกเครียดๆ มันมีแรงกดดันสูงอยู่เหมือนกันว่า เป็นกัปตันแล้ว ต้องดีเลิศเสมอ ต้องจริงจังอยู่เสมอ บางทีนะ ฉันก็ขี้เกียจซ้อม ขี้เกียจคุ้มสมาชิกในทีม ฉันน่ะ..พูดตามตรงแล้วเป็นคนที่ไม่เข้มแข็งเอาเสียเลย เมื่อก่อนนะ ฉันถูกเพื่อนแกล้งอยู่เสมอ ที่เข้มแข็งมาได้เนี่ย เพราะ คุณแม่ที่เสียไปเมื่อปีก่อน ทำให้ฉันฮึดขึ้นมาได้ แต่ก็นิดนึงอ่ะนะ  ฉันอยากให้มาอิจังมาแทนฉัน"

"หา!!!" มาอิร้องเสียงหลง

"หรือไม่ก็..มาเป็นผู้ช่วยฉันก็ได้"
"เอ่อ...ฉันคิดว่าฉันไม่มีคุณสมบัติพอที่จะเข้าชมรมเทนนิส"
"พูดอะไรอย่างนั้นล่ะ เธอน่ะมีพรสวรรค์และพรแสวงอยู่ในตัวนะ มั่นใจในตัวเองหน่อยสิ"
"ค่ะ" มาอิตอบ
"แต่ว่าฉันเนี่ยแย่จริงๆ คุมตัวเองยังไม่ได้ แล้วยังมีหน้าไปสอนคนอื่นอีก งั้นฉันจะลองปรับตัวเหมือนกันนะ"
"มาพยายามด้วยกันนะคะ โยโกะจัง"
"จ้า~~~"

แล้วทั้งสองก็จับมือกัน ทั้งสองมั่นใจว่า ความพยายามของพวกเธอทั้ง 2 คน ไม่มีทางแพ้ใครแน่นอน

แต่แล้ว!

"คุยกันท่าทางสนุกเชียวนะ ทาคิอุจิ มาอิ" อิจูอิน คุรุมิ คู่แข่งความรักคนสำคัญของมาอิได้ปรากฏตัวขึ้นแล้ว
"คุรุมิจัง!!!"
"เธอเป็นใครนะ ท่าทางไม่เป็นมิตรกับเพื่อนฉันเลย"
"เธอนี่ยุ่งอะไรด้วย" คุรุมิมองค้อนมาทางโยโกะด้วยสีหน้าไม่พอใจ
"ฉันควรจะพูดประโยคนั้นมากกว่า เป็นเด็กเป็นเล็ก อย่ามาต่อปากต่อคำกับรุ่นพี่นะ"
"ค่า~~~ รุ่นพี่ก็รุ่นพี่" คุรุมิตอบกวนประสาท
"หึ ยัยเด็กนี่!!!!" โยโกะตวาดด้วยความโมโห
"ใจเย็นๆนะ โยโกะจัง แล้วก็คุรุมิจังมีเรื่องอะไรจะพูดกับฉันงั้นเหรอ?"
"เปล่า แค่จะมาบอกว่า พรุ่งนี้สนุกแน่ๆ โฮะๆๆๆๆ"
"สนุกเหรอ?" โยโกะทวนคำ
"ใช่ สนุกมาก~~~~" คุรุมิลากเสียง
"งั้น...เธอไปสนุกต่อที่บ้านเธอแล้วกัน" พูดไม่ทันขาดคำ โยโกะก็ยกขาสูงขึ้น แล้วตวัดไปทางคุรุมิทันที
"กรี๊ด!!!!!"
"ไปซะให้พ้น ถ้ายังมายุ่งกับมาอิอีกล่ะก็ คราวนี้เธอได้ไปสนุกต่อที่โรงพยาบาลแน่"
"หึ ฝากไว้ก่อนเถอะ"
แล้วคุรุมิก็วิ่งหนีไป

"ใครเหรอ มาอิจัง"
"คุรุมิจังน่ะค่ะ เด็กประถมที่มาชอบชูสึเกะคุง"
"หา!!!! ตายแล้ว แก่แดดตั้งแต่ยังเด็กเลยเหรอ? อย่างนี้มันน่าเตะคว่ำ"
"อย่าไปว่าเขาเลยค่ะ"
"จ้ะๆ งั้นฉันกลับก่อนนะ บายจ้า พรุ่งนี้พยายามเข้านะ" โยโกะยิ้มยิงฟัน พร้อมชูสองนิ้วให้กำลังใจมาอิ "เธอทำได้นะ"
"ขอบคุณนะ โยโกะจัง"

แล้วโยโกะก็วิ่งกลับบ้านไป แต่เธอก็ได้พูดทิ้งท้ายกับมาอิว่า
"เข้าชมรมเทนนิสหญิงให้ได้น้าา มาอิจัง!!"

มาอิได้แต่โบกมือลาให้โยโกะ แล้วเดินกลับไปบ้านของเธอ

...ระหว่างเธอคิดว่าชมรมเทนนิสหญิงคงสนุกน่าดู เธอจะตัดสินใจเข้าชมรมนี้ดีไหมนะ?...

To Be Continued