ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 8 ความหลัง
"เมื่อหลายปีก่อน สมัยอยู่ประถม ทาคิอุจิกับเรนจิน่ะเป็นแฟนกัน ถึงแม้ว่าจะอยู่คนละชมรมก็เถอะ"
"แล้วนายไปรู้มาจากไหน"
"เรนจิเล่าให้ฉันฟังเอง"
"สาบาน?" ฟูจิย้อนถามไปด้วยความไม่เชื่อถือ
"เออ แอบไปดูมาด้วย" อินูอิสารภาพ
"ว่าแล้วเชียว สมเป็นนาย"
"จะฟังต่อไหม ฉันไม่มีเวลามากขนาดนั้นหรอกนะ"
"โทษทีนะ เล่าต่ิอเถอะ"
"อืม..."
แล้วอินูอิก็เล่าถึงเรื่องราวทั้งหมดเท่าที่เขารู้ให้ฟูจิฟัง
"บางทีนะ ก็แอบโดดชมรมไปกินข้าวกัน บางทีก็ไปเที่ยวกันวันหยุด แต่ที่เด็ดสุด ก็ไม่พ้นเรื่องจูบน่ะแหละ"
"จูบ!!" ฟูจิอุทานขึ้นอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
"ใช่ ฉันเห็นตอนทั้งสองจูบกันด้วยละ แต่ก็นะ..แบบเด็กๆไม่ใช่ลึกซึ้งอะไรมากมาย"
"แต่มัน..."
ฟูจิชะงักไปครู่หนึ่ง
"มีอะไร ฟูจิ"
"เปล่า...เปล่า ไม่มีอะไร อินูอิ"
"เอ่อ..ฟูจิถามอะไรอย่างสิ"
"ว่ามา"
"นายชอบทาคิอุจิเหรอ"
ประโยคนั้นทำให้ชายหนุ่มถึงกับสะดุ้ง
"นะ..นายรู้ด้วยเหรอ"
"ดูปฏิกิริยาก็รู้แล้วล่ะ"
"งั้นเหรอ"
"ใช่จริงๆด้วยสินะ"
"ถูกต้องแล้วล่ะ" ฟูจิสารภาพ
"ขนาดฉันเล่าเรื่องนี้แล้ว นายยังไม่ตัดใจจากเธออีกเหรอ"
"ไม่ มันคืออดีต ฉันจะรอ...รอวันที่จะสารภาพรักกับเธอ"
"มั่นคงจริงนะ พ่อพระเอกนิยายรักหวานแหวว"
"จะเรียกฉันยังไงก็เรียกไปเถอะ พ่อหนุ่มน้ำผัก"
"ขอบคุณสำหรับฉายานะ"
"อืม"
"อินูอิ"
"อะไร"
"ฉันมีอะไรจะให้เป็นของขวัญต้อนรับนายที่่มาถึงญี่ปุ่น" ว่าพลางยื่นกล่องของขวัญให้
"อะไรน่ัะ"
"เปิดสิๆ"
หนุ่มแว่นบรรจงแกะห่อของขวัญแล้วก็กล่องออกมา พบว่าภายในมีอัลบั้มเล่มหนึ่งในนั้น
"ฟูจิ..นายอุตส่าห์..ทำเพื่อฉัน" อินูอิพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือปานจะร้องไห้
"น่าๆ เปิดดูก่อนแล้วค่อยพูด"
อินูอิจึงเปิดดู แล้วพบว่า
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ภายในเต็มไปด้วยรูปสุดทุเรศของเขา ทั้งที่ร้านเนื้อย่างที่ถูกเทะสึกะถลกกางเกงเผยให้เห็นแก้่มก้นนวลสีอมชมพู อีกทั้งตอนที่เล่นวอลเล่ย์บอลชายหาดกับทีมโรคคาคุ แล้วถูกคิซาราสึ เรียวถลกกางเกงลงมา ยังดีที่มีปลาซาร์ดีนเซ็นเซอร์ไว้ กับอีกนานาสารพัด อันยากที่จะมีคำใดมาพรรณนาหมด ชายหนุ่มถึงกับควันออกหู
"ฟูจิ นาย...นาย ตายซะเถอะ เจ้าบ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!!!!!!!!!!!"
ฟูจิเหมือนรู้ชะตากรรมจึงใส่เกียร์วิ่งหนีไปด้วยความเร็วปานลูกเสิร์ฟวอเตอร์ฟอลของหนุ่มแว่นที่วิ่งกวดเขามาติดๆ
"แน่จริงจับฉันให้ได้สิ ซาดาฮารุจัง~~"
"ย้ากกก!!!!! ฟุจจี้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
เหตุการณ์นี้ทำเอาอีก 4 หนุ่มที่เหลือถึงกับงงเป็นไก่ตาแตกพร้อมตั้งคำถามในใจว่า
"มันสองคนวิ่งไล่กันทำไมว้า ปัญญาอ่อน"
"แล้วนายไปรู้มาจากไหน"
"เรนจิเล่าให้ฉันฟังเอง"
"สาบาน?" ฟูจิย้อนถามไปด้วยความไม่เชื่อถือ
"เออ แอบไปดูมาด้วย" อินูอิสารภาพ
"ว่าแล้วเชียว สมเป็นนาย"
"จะฟังต่อไหม ฉันไม่มีเวลามากขนาดนั้นหรอกนะ"
"โทษทีนะ เล่าต่ิอเถอะ"
"อืม..."
แล้วอินูอิก็เล่าถึงเรื่องราวทั้งหมดเท่าที่เขารู้ให้ฟูจิฟัง
"บางทีนะ ก็แอบโดดชมรมไปกินข้าวกัน บางทีก็ไปเที่ยวกันวันหยุด แต่ที่เด็ดสุด ก็ไม่พ้นเรื่องจูบน่ะแหละ"
"จูบ!!" ฟูจิอุทานขึ้นอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
"ใช่ ฉันเห็นตอนทั้งสองจูบกันด้วยละ แต่ก็นะ..แบบเด็กๆไม่ใช่ลึกซึ้งอะไรมากมาย"
"แต่มัน..."
ฟูจิชะงักไปครู่หนึ่ง
"มีอะไร ฟูจิ"
"เปล่า...เปล่า ไม่มีอะไร อินูอิ"
"เอ่อ..ฟูจิถามอะไรอย่างสิ"
"ว่ามา"
"นายชอบทาคิอุจิเหรอ"
ประโยคนั้นทำให้ชายหนุ่มถึงกับสะดุ้ง
"นะ..นายรู้ด้วยเหรอ"
"ดูปฏิกิริยาก็รู้แล้วล่ะ"
"งั้นเหรอ"
"ใช่จริงๆด้วยสินะ"
"ถูกต้องแล้วล่ะ" ฟูจิสารภาพ
"ขนาดฉันเล่าเรื่องนี้แล้ว นายยังไม่ตัดใจจากเธออีกเหรอ"
"ไม่ มันคืออดีต ฉันจะรอ...รอวันที่จะสารภาพรักกับเธอ"
"มั่นคงจริงนะ พ่อพระเอกนิยายรักหวานแหวว"
"จะเรียกฉันยังไงก็เรียกไปเถอะ พ่อหนุ่มน้ำผัก"
"ขอบคุณสำหรับฉายานะ"
"อืม"
"อินูอิ"
"อะไร"
"ฉันมีอะไรจะให้เป็นของขวัญต้อนรับนายที่่มาถึงญี่ปุ่น" ว่าพลางยื่นกล่องของขวัญให้
"อะไรน่ัะ"
"เปิดสิๆ"
หนุ่มแว่นบรรจงแกะห่อของขวัญแล้วก็กล่องออกมา พบว่าภายในมีอัลบั้มเล่มหนึ่งในนั้น
"ฟูจิ..นายอุตส่าห์..ทำเพื่อฉัน" อินูอิพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือปานจะร้องไห้
"น่าๆ เปิดดูก่อนแล้วค่อยพูด"
อินูอิจึงเปิดดู แล้วพบว่า
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ภายในเต็มไปด้วยรูปสุดทุเรศของเขา ทั้งที่ร้านเนื้อย่างที่ถูกเทะสึกะถลกกางเกงเผยให้เห็นแก้่มก้นนวลสีอมชมพู อีกทั้งตอนที่เล่นวอลเล่ย์บอลชายหาดกับทีมโรคคาคุ แล้วถูกคิซาราสึ เรียวถลกกางเกงลงมา ยังดีที่มีปลาซาร์ดีนเซ็นเซอร์ไว้ กับอีกนานาสารพัด อันยากที่จะมีคำใดมาพรรณนาหมด ชายหนุ่มถึงกับควันออกหู
"ฟูจิ นาย...นาย ตายซะเถอะ เจ้าบ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!!!!!!!!!!!"
ฟูจิเหมือนรู้ชะตากรรมจึงใส่เกียร์วิ่งหนีไปด้วยความเร็วปานลูกเสิร์ฟวอเตอร์ฟอลของหนุ่มแว่นที่วิ่งกวดเขามาติดๆ
"แน่จริงจับฉันให้ได้สิ ซาดาฮารุจัง~~"
"ย้ากกก!!!!! ฟุจจี้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
เหตุการณ์นี้ทำเอาอีก 4 หนุ่มที่เหลือถึงกับงงเป็นไก่ตาแตกพร้อมตั้งคำถามในใจว่า
"มันสองคนวิ่งไล่กันทำไมว้า ปัญญาอ่อน"
To Be Continued
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น