Lovely Princess of tennis รักนี้มอบให้เจ้าหญิงเทนนิส

ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 Prince No.1

เมื่อหญิงสาวเดินจากชายหนุ่มมาแล้ว เธอจึงเดินหาห้องเรียนจนเจอ

ครืด!!

ทันทีที่เธอเปิดประตู เสียงทุกอย่างก็สงบลงทันที ทุกสายตาหันมามองเป็นทางเดียว

"เอ่อ...." เธอเริ่มประหม่าเมื่อถูกคุณครูฝ่ายปกครองสาวแสนสวย นาม คาซานางิ ยูกิ จ้องอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ พร้อมเบิกเนตรพิฆาตเด็กมาสายอย่างที่ว่าฟูจิที่เบิกเนตรสะพรึงได้น่ากลัวหลาย ยังอาย

"เธอคือ ทาคิอุจิ มาอิ ใช่มั๊ย" อาจารย์คาซานางิถามด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น

"ใช่ค่ะ อาจารย์คาซานางิ" มาอิตอบอย่างปกติ แต่ในใจอยากจะวิ่งหนีไปให้ไกลจากที่นี่ด้วยความกลัวสุดขีด

"ทำไม เธอถึงมาสายจ๊ะ" อาจารย์ถามต่อด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็นกว่าเดิม

"เอ่อ..คือรถที่บ้านหนูสตาร์ท...ไม่ติดค่ะ " มาอิตอบอย่างไม่มั่นใจ 

"ได้ยินมาว่าที่บ้านเธอไม่มีรถไม่ใช่หรือ..." อาจารย์ถามต่อ แต่น้ำเสียงคราวนี้ น่ากลัวถึงขีดสุด

"เอื๊อก~" มาอิกลืนน้ำลายด้วยความหวาดกลัว

'ตายล่ะหว่า จะพูดแก้ตัวกับอาจารย์ยังไงดีอ๊า~'

"ขอโทษค่าา คือ ที่จริงหนูตื่นสายเองค่ะ แล้วก็มัวเพลินซื้อหนังสือดนตรีอยู่ นี่ค่ะ " มาอิพูดพร้อมชูหนังสือดนตรีที่เพิ่งซื้อมาของเธอ

"แล้วก็หนูเกิดอุบัติเหตุชนกับคนนิดหน่อยค่ะ"

"อืม เหตุผลก็เข้าท่า แต่!! ครูจะลงโทษเธอให้ทำความสะอาดโรงเรียนเย็นนี้ ในฐานะที่มาสาย เข้าใจมั๊ย!!"

"ค่ะ" มาอิตอบเสียงอ่อยๆ

'กรี๊ด!! มาอิเอ๊ย ตายแล้ว ซวยจริงๆ ไม่น่าชนกับนายแจจุง คนนั้นเล๊ย!!'

~ ตอนเย็น~

"ซวยที่สุดเลย แงๆๆ" มาอิคร่ำครวญพลางกวาดลานกีฬาไปเรื่อยๆ (ใกล้คอร์ทเทนนิสที่ฟูจิอยู่เสียด้วย)

"อ่อย ทำไมรู้สึกมึนชอบกลนะ อ๊ะ จริงสิ ตอนนี้ 6 โมงเย็นแล้ว ทำมาตั้ง 2 ชั่วโมง พักสักหน่อยดีกว่า " มาอินั่งพักตรงบริเวณม้านั่ง

มาอิใช้มือข้างที่ไม่เปื้อนเช็ดเหงื่อที่เกาะพราวอยู่บนหน้าผากของเธอ

"ฟู่ เอาล่ะ ทำต่อดีกว่าจะได้รีบกลับ" มาอิให้กำลังใจตนเอง ก่อนจะลงมือทำงานอีกครั้ง

เวลา 19.30 น.

มาอิใช้เวลา 1 ชั่วโมงครึ่งในการทำความสะอาดโรงเรียนส่วนที่เหลือให้เสร็จ มาอิรีบขึ้นไปบนตึกที่ค่อนข้างวังเวง

"เอื๊อก~" มาอิกลืนน้ำลายทันทีเมื่อเห็นบรรยากาศในห้องเรียน หญิงสาวจึงรีบเข้าไปหยิบกระเป๋าอย่างรวดเร็ว เพราะ เธอค่อนข้างกลัวสิ่งที่ถูกเรียกว่า ผี

ขณะที่มาอิที่กำลังหยิบกระเป๋าอยู่นั้น....

หมับ!!

มีมือใครบางคนจับที่ไหล่ของมาอิไว้ จนหญิงสาวสะดุ้งโหยงสุดตัว

"กรี๊ด!!!!"

"เอ่อ..คุณจะกรี้ดทำไมครับ ผมคนนะครับ"

"นะ...นาย คนที่เดินชนฉันนี่ " มาอิอุทานขึ้น

"คุุณมาทำอะไรบนอาคารตอนนี้ล่ะ?" ชายหนุ่มถาม

"ฉันมาหยิบกระเป๋า เผอิญโดนทำโทษให้ทำความสะอาดโรงเรียนน่ะ"

"อ๋อ อย่างนี้เองเหรอ"

"นายมาทำอะไรน่ะ?" มาอิถามบ้างด้วยความสงสัย

"เผอิญอาจารย์ให้มาหยิบของน่ะ คุณจะลงไปด้วยกันไหม"

"อืม ขอบคุณนะ (ฉันยิ่งกลัวผีอยู่ด้วย) นายชื่ออะไรเหรอ ฉันชื่อทาคิอุจิ มาอิ ปี 2 ห้อง 3"

"ผมชื่อ ฟูจิ ชูสึเกะ ปี 2 ห้อง 1 ตำแหน่ง Prince No.1 ของโรงเรียน ม.ปลายฮาคุโฮ"

"ว้าว นี่ฉันเจอเจ้าชายอันดับ 1 ของโรงเรียนเลยเหรอ?" มาอิพูดอย่างตื่นเต้น

"นี่ ฟูจิคุง ตำแหน่งเจ้าชายของโรงเรียนมีใครบ้างเหรอ?" มาอิถามต่อ

"ก็มีผม อันดับ 2 เทะสึกะ อันดับ 3 โออิชิ อันดับ 4 เอจิ และ อันดับ 5 คุณทากะ ครับ"

"อ๋อ ฉันเพิ่งรู้นะเนี่ย"

"คุณมาอิ เดินคุยกับผมระวังเดินตกบันไดนะครับ มันยิ่งมืดๆอยู่" ฟูจิเตือน

"โอ๊ย ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ ฉันน่ะไม่ซุ่มซ่ามขนาดเดินตกบันได...เหวอ~"

หมับ!!!!

มาอิลื่นเกือบตกบันได แต่โชคดีที่หนุ่มหล่อนาม ฟูจิ ชูสึเกะ รับไว้ทัน

"ไม่เป็นไรใช่มั๊ย คุณมาอิ"

"จ้ะ ขอบคุณนะ ฟูจิคุง เอ่อ..ปล่อยฉันลงก็ได้นะ"

"ไม่ได้!เดี๋ยวคุณพลาดลื่นอีก ถ้าคุณตกบันไดไป ผมจะทำยังไง"

'กรี้ด!! ฟูจิคุง สุภาพบุรุษที่สุด สมเป็น Prince No.1 ของโรงเรียน'

~เมื่อลงจากอาคารแล้ว~

"ขอบใจนะจ๊ะ ฟูจิคุง แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะ"

"ครับ เจอกันพรุ่งนี้"

ว่าแล้วมาอิก็รีบวิ่งกลับบ้านไปด้วยความเขินอาย

"หึหึ ทาคิอุจิ มาอิจัง น่ารักจังเลยน้า~"

                                                                                           To Be Continued