ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : intro
สำหรับใครหลายๆคนอาจจะมองว่าความรักคือสิ่งที่สวยและงดงาม หอมหวานและดึงดูดราวกับดอกไม้ มันอาจจะจริงก็ได้เพราะครั้งหนึ่งผมเคยคิดแบบนั้นเคยรู้สึกแบบนั้น แต่แล้ว...มันกลับทำให้ผมเจ็บปางตายเพราะสิ่งที่เรียกว่า 'ความรัก' ผมโดนทำร้าย ทั้งๆที่ผมไม่ได้ทำอะไรเลย ทำไมกัน....ทำไมเธอต้องมาทำกับผมแบบนี้ด้วย ผมทำผิดอะไรนักเหรอ ทำไมเธอถึงทิ้งผมไป....
ห้วงความคิดของผมยังคงดำเนินไปเรื่อยๆเหมือนความฝันที่มันซับซ้อน ผมยังคงนั่งอยู่ในห้องเดิมที่เดิมไม่ไปไหน นี่ก็สองเดือนแล้วสินะที่เราเลิกกัน ทำไมผมยังคงรู้สึกเหมือนว่าเหตุการณ์มันเพิ่งจะเกิดขึ้นเมื่อวาน...แย่จริงๆเลยนะ
โท รา โบ จี มัล ตอ นา กา รา...
เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ดังขึ้นเพื่อทำลายความเงียบของห้อง ผมลุกขึ้นเดินไปรับโทรศัพท์อย่างเชื่องช้า ชื่อโชว์เบอร์ที่คุ้นเคยของเพื่อนสนิท 'แทยัง'
"อือว่าไงว่ะ"ผมถามด้วยน้ำเสียงที่ดูเบื่อหน่ายกับชีวิตที่เป็นอยู่ปัจจุบันแบบสุดๆ
(ไอ้จี...นี่แกอยู่ไหน)ปลายสายถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเจื้อยแจ้ว ถ้าให้ผมเดานะหมอนี่น่าจะอยู่ห้างสรรพสินค้าหรือไม่ก็สถานที่ๆผู้คนแน่นขนัดแน่นอน เพราะนอกจากเสียงของปลายสายแล้ว ยังคงมีเสียงแทรกเข้ามาจากผู้คนที่เดินสวนกับแทยังอย่างไม่ขาดสาย..น่ารำคาญชะมัดให้้ตายสิ
"อยู่บ้าน...เอ่อ...แกช่วยเดินออกมาจากตรงที่แกอยู่หน่อยได้มั้ย คือมันฟังไม่ถนัดน่ะ"ผมพูดในขณะที่ตัวเองเดินไปเปิดไฟให้ห้องมันสว่างขึ้น เผยให้เห็นสภาพห้องที่เป็นห้องเพราะมันดูรกร้างมาก แต่ก็อีกล่ะผมยังไม่ต้องการจะเก็บกวาดมันตอนนี้ไว้เดี๋ยวผมจะให้แม่บ้านมาทำให้ทีหลังแล้วกัน
(โอเคได้ยินหรือยัง...)แทยังถามผม ซึ่งผมก็ได้แต่ตอบเสียง 'อือ'ในลำคอเท่านั้น
(ฉัน..มีเรื่องอยากจะขอร้องแกหน่อยนะ พอดีมันเกิดเหตุการณ์ติดขัดนิดหน่อยว่ะ)แทยังเว้นวรรณยาวก่อนที่จะพูดต่อ (ฉันอยากให้แกไปรับเด็กคนนึงที่สนามบินหน่อยน่ะ)
"แล้วทำไมแกไม่ไปรับเองล่ะ"ผมรีบแย้งทันทีโดยที่ไม่ฟังคำอธิบายของเพื่อน ผมไม่ชอบเด็กใครๆก็ทราบดีผมกับเด็กเป็นอะไรที่ไม่เข้ากันสุดๆ ซึ่งเรื่องนี่แทยังก็รู้ดี แล้วจะให้ไปรับนี่นะไม่มีทางหรอก...
(ฟังฉันก่อนดิไอ้จี พอดีฉันไม่ว่างจริงๆว่ะ...หัวหน้าเรียกตัวไปต่างประเทศด่วนเลยน่ะ เนี้ยอีกครึ่งชม.เครื่องก็จะออกแล้วฉันไปรับซึงรีไม่ทันหรอก)แทยังพูดรัวยาวเหมือนกลัวผมจะแย้งขึ้นมาอีกครั้ง "ฉันเข้าใจเว้ย...ว่าแกไม่ชอบเด็กแต่เด็กคนนี้ไม่ใช่เด็กแล้วนะอายุน้อยกว่าแกแค่สองปีเอง...."
"แล้วทำไมแกไม่ไปรับเองล่ะอยู่สนามบินไม่ใช่รึไง"ผมพูดพลางขมวดคิ้วถามเพื่อน
(ไอ้บ้า!! ฉันไม่ใช่ซุปเปอร์แมนนะเว้ย!!ถึงได้เหาะไปรับแล้วเหาะกลับมาที่สนามบินอีกทีน่ะ)แทยังตอกกลับเสียงห่วง จนทำให้ผมอดหัวเราะไม่ได้ "น่าช่วยหน่อยนะไอ้จี...นะ"เขายังคงพูดในเชิงขอร้องผมอยู่ดี
"อืม..ก็ได้"
(เย้!!)เสียงอุทานที่ราวกับเด็กของแทยัง ทำให้ผมกลั้นหัวเราะแทบไม่อยู่...นี่เพื่อนผมโตรึยังนะ
"แล้วเด็กนี่เป็นอะไรกับแกล่ะ...ทำไมถึงดูห่วงกันขนาดนั้นอย่าบอกนะว่ากิ๊กน่ะ"ผมอดที่จะแซวเล่นกับเพื่อนไม่ได้ทั้งๆที่รู้ว่าคำตอบมันคือ...
(จะบ้าเรอะ!!)ตามที่คลาด แทยังพูดออกมาเสียงหลงทันที (น้องฉันเว้ย!! แล้วอีกอย่างแฟนยังไม่มีกะเขาเลยจะมีกิ๊กได้ไงตลกน่า)
"อ่า...โอเคแล้วน้องแกชื่ออะไรล่ะ"
(อีซึง ฮยอน หรือเรียกสั้นๆว่าซึงรีก็ได้)
"แล้วนี่แกนัดน้องแกไว้กี่โมง"
(เครื่องลง9.00ว่ะ)
"เฮ้ย!!"ผมรีบลุกพรวดจากที่นอนทันที เมื่อหันมองนาฬิกาที่แขวนอยู่หัวเตียงซึ่งในขณะนี้เข็มยาวมันชี้ไปที่เลข8 ส่วนเข็มสั้นมันชี้ไปที่เลข 6 ให้ตายเถอะไอ้เพื่อนบ้าเหลือเวลาอีกครึ่งชม.ที่จะไปรับที่สนามบิน บ้านผมไม่ได้อยู่ใกล้สนามบินเลย แล้วจะไปทันมั้ยเนี้ย.. "ไอ้แท...นี่แกทำไมเพิ่งโทรมาบอกตอนนี้ว่ะ"
(กะ...ก็ฉันลืมนี่นา)แทยังพูดด้วยน้ำเสียงสำนึกผิด
"ไอ้เพื่อนบ้า!! งั้นวันหลังแกลืมไปด้วยนะว่าแกยังมีชีวิตอยู่นะ แค่นี้ล่ะ"
(เดี๋ยว!)
"อะไรอีก!! "ผมตอบเสียงห้วงขณะที่มีหนึ่งคว้าเสื้อเชิตมาสวมลวกๆเตรียมที่จะออกไป
(คือ...ฉันไปดูงานที่ต่างประเทศหนึ่งเดือนว่ะไม่มีใครอยู่บ้าน...ฝากแกเอาซึงรีไปอยู่ด้วยนะ...เดือนเดียวเอง)
"ไอ้นี่!!....แกว่าไงนะ โอ๊ย!! นี่ฉันอยากจะบ้าตายกับแกจริงๆ แล้วมีเรื่องอะไรอีกมั้ยที่แกจะบอกสำหรับวันนี้น่ะ...ไอ้เพื่อนเตี้ย"
(อ่า...ไม่มีแล้วล่ะ...แค่นี้ก่อนนะเครื่องจะออกแล้ว...แล้วเจอกันไอ้มังกือ)
"ไอ้!!"ผมเตรียมที่จะด่าเพื่อนคนนี้เต็มที่แต่มันดันวางสายไปเสียก่อน แต่ช่างเถอะมันไม่มีเวลาแล้วล่ะ เพราะผมต้องรีบไปรับน้องของไอ้แทยังที่กำลังจะมาอยู่กับผมหนึ่งเดือนเต็ม....
รอก่อนนะ....อีซึงฮยอน
..........................................................................................................................................................................
สวัสดีอย่างเป็นทางการฮะ เรื่องแรกยังแต่งไม่จบแอบย่องมาแต่งเรื่องสองอีก5555++ เป้นไงบ้างฮะผมลงเนื้อความเรียกน้ำย่อยเอาไว้ก่อนเนอะ แล้วตอนหนึ่งจะตามมา เม้นให้หน่อยนะครับ โหวดให้ด้วยจะดีมากเลย>W<
:) Shalunla
ห้วงความคิดของผมยังคงดำเนินไปเรื่อยๆเหมือนความฝันที่มันซับซ้อน ผมยังคงนั่งอยู่ในห้องเดิมที่เดิมไม่ไปไหน นี่ก็สองเดือนแล้วสินะที่เราเลิกกัน ทำไมผมยังคงรู้สึกเหมือนว่าเหตุการณ์มันเพิ่งจะเกิดขึ้นเมื่อวาน...แย่จริงๆเลยนะ
โท รา โบ จี มัล ตอ นา กา รา...
เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ดังขึ้นเพื่อทำลายความเงียบของห้อง ผมลุกขึ้นเดินไปรับโทรศัพท์อย่างเชื่องช้า ชื่อโชว์เบอร์ที่คุ้นเคยของเพื่อนสนิท 'แทยัง'
"อือว่าไงว่ะ"ผมถามด้วยน้ำเสียงที่ดูเบื่อหน่ายกับชีวิตที่เป็นอยู่ปัจจุบันแบบสุดๆ
(ไอ้จี...นี่แกอยู่ไหน)ปลายสายถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเจื้อยแจ้ว ถ้าให้ผมเดานะหมอนี่น่าจะอยู่ห้างสรรพสินค้าหรือไม่ก็สถานที่ๆผู้คนแน่นขนัดแน่นอน เพราะนอกจากเสียงของปลายสายแล้ว ยังคงมีเสียงแทรกเข้ามาจากผู้คนที่เดินสวนกับแทยังอย่างไม่ขาดสาย..น่ารำคาญชะมัดให้้ตายสิ
"อยู่บ้าน...เอ่อ...แกช่วยเดินออกมาจากตรงที่แกอยู่หน่อยได้มั้ย คือมันฟังไม่ถนัดน่ะ"ผมพูดในขณะที่ตัวเองเดินไปเปิดไฟให้ห้องมันสว่างขึ้น เผยให้เห็นสภาพห้องที่เป็นห้องเพราะมันดูรกร้างมาก แต่ก็อีกล่ะผมยังไม่ต้องการจะเก็บกวาดมันตอนนี้ไว้เดี๋ยวผมจะให้แม่บ้านมาทำให้ทีหลังแล้วกัน
(โอเคได้ยินหรือยัง...)แทยังถามผม ซึ่งผมก็ได้แต่ตอบเสียง 'อือ'ในลำคอเท่านั้น
(ฉัน..มีเรื่องอยากจะขอร้องแกหน่อยนะ พอดีมันเกิดเหตุการณ์ติดขัดนิดหน่อยว่ะ)แทยังเว้นวรรณยาวก่อนที่จะพูดต่อ (ฉันอยากให้แกไปรับเด็กคนนึงที่สนามบินหน่อยน่ะ)
"แล้วทำไมแกไม่ไปรับเองล่ะ"ผมรีบแย้งทันทีโดยที่ไม่ฟังคำอธิบายของเพื่อน ผมไม่ชอบเด็กใครๆก็ทราบดีผมกับเด็กเป็นอะไรที่ไม่เข้ากันสุดๆ ซึ่งเรื่องนี่แทยังก็รู้ดี แล้วจะให้ไปรับนี่นะไม่มีทางหรอก...
(ฟังฉันก่อนดิไอ้จี พอดีฉันไม่ว่างจริงๆว่ะ...หัวหน้าเรียกตัวไปต่างประเทศด่วนเลยน่ะ เนี้ยอีกครึ่งชม.เครื่องก็จะออกแล้วฉันไปรับซึงรีไม่ทันหรอก)แทยังพูดรัวยาวเหมือนกลัวผมจะแย้งขึ้นมาอีกครั้ง "ฉันเข้าใจเว้ย...ว่าแกไม่ชอบเด็กแต่เด็กคนนี้ไม่ใช่เด็กแล้วนะอายุน้อยกว่าแกแค่สองปีเอง...."
"แล้วทำไมแกไม่ไปรับเองล่ะอยู่สนามบินไม่ใช่รึไง"ผมพูดพลางขมวดคิ้วถามเพื่อน
(ไอ้บ้า!! ฉันไม่ใช่ซุปเปอร์แมนนะเว้ย!!ถึงได้เหาะไปรับแล้วเหาะกลับมาที่สนามบินอีกทีน่ะ)แทยังตอกกลับเสียงห่วง จนทำให้ผมอดหัวเราะไม่ได้ "น่าช่วยหน่อยนะไอ้จี...นะ"เขายังคงพูดในเชิงขอร้องผมอยู่ดี
"อืม..ก็ได้"
(เย้!!)เสียงอุทานที่ราวกับเด็กของแทยัง ทำให้ผมกลั้นหัวเราะแทบไม่อยู่...นี่เพื่อนผมโตรึยังนะ
"แล้วเด็กนี่เป็นอะไรกับแกล่ะ...ทำไมถึงดูห่วงกันขนาดนั้นอย่าบอกนะว่ากิ๊กน่ะ"ผมอดที่จะแซวเล่นกับเพื่อนไม่ได้ทั้งๆที่รู้ว่าคำตอบมันคือ...
(จะบ้าเรอะ!!)ตามที่คลาด แทยังพูดออกมาเสียงหลงทันที (น้องฉันเว้ย!! แล้วอีกอย่างแฟนยังไม่มีกะเขาเลยจะมีกิ๊กได้ไงตลกน่า)
"อ่า...โอเคแล้วน้องแกชื่ออะไรล่ะ"
(อีซึง ฮยอน หรือเรียกสั้นๆว่าซึงรีก็ได้)
"แล้วนี่แกนัดน้องแกไว้กี่โมง"
(เครื่องลง9.00ว่ะ)
"เฮ้ย!!"ผมรีบลุกพรวดจากที่นอนทันที เมื่อหันมองนาฬิกาที่แขวนอยู่หัวเตียงซึ่งในขณะนี้เข็มยาวมันชี้ไปที่เลข8 ส่วนเข็มสั้นมันชี้ไปที่เลข 6 ให้ตายเถอะไอ้เพื่อนบ้าเหลือเวลาอีกครึ่งชม.ที่จะไปรับที่สนามบิน บ้านผมไม่ได้อยู่ใกล้สนามบินเลย แล้วจะไปทันมั้ยเนี้ย.. "ไอ้แท...นี่แกทำไมเพิ่งโทรมาบอกตอนนี้ว่ะ"
(กะ...ก็ฉันลืมนี่นา)แทยังพูดด้วยน้ำเสียงสำนึกผิด
"ไอ้เพื่อนบ้า!! งั้นวันหลังแกลืมไปด้วยนะว่าแกยังมีชีวิตอยู่นะ แค่นี้ล่ะ"
(เดี๋ยว!)
"อะไรอีก!! "ผมตอบเสียงห้วงขณะที่มีหนึ่งคว้าเสื้อเชิตมาสวมลวกๆเตรียมที่จะออกไป
(คือ...ฉันไปดูงานที่ต่างประเทศหนึ่งเดือนว่ะไม่มีใครอยู่บ้าน...ฝากแกเอาซึงรีไปอยู่ด้วยนะ...เดือนเดียวเอง)
"ไอ้นี่!!....แกว่าไงนะ โอ๊ย!! นี่ฉันอยากจะบ้าตายกับแกจริงๆ แล้วมีเรื่องอะไรอีกมั้ยที่แกจะบอกสำหรับวันนี้น่ะ...ไอ้เพื่อนเตี้ย"
(อ่า...ไม่มีแล้วล่ะ...แค่นี้ก่อนนะเครื่องจะออกแล้ว...แล้วเจอกันไอ้มังกือ)
"ไอ้!!"ผมเตรียมที่จะด่าเพื่อนคนนี้เต็มที่แต่มันดันวางสายไปเสียก่อน แต่ช่างเถอะมันไม่มีเวลาแล้วล่ะ เพราะผมต้องรีบไปรับน้องของไอ้แทยังที่กำลังจะมาอยู่กับผมหนึ่งเดือนเต็ม....
รอก่อนนะ....อีซึงฮยอน
..........................................................................................................................................................................
สวัสดีอย่างเป็นทางการฮะ เรื่องแรกยังแต่งไม่จบแอบย่องมาแต่งเรื่องสองอีก5555++ เป้นไงบ้างฮะผมลงเนื้อความเรียกน้ำย่อยเอาไว้ก่อนเนอะ แล้วตอนหนึ่งจะตามมา เม้นให้หน่อยนะครับ โหวดให้ด้วยจะดีมากเลย>W<
:) Shalunla
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น