คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : -chapter1-
ผมรีบตรงมาที่สนามบินทันทีหลังจากที่วางสายแทยัง เสื้อเชิตสีขาวยับๆที่ไม่ได้ติดกระดุมเม็ดบนกับกางเกงยีนที่ยังไม่ได้รีด ให้ตายเถอะ นี่ผมตกอยู่สภาพแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ.......หลังจากนั้นผมก็โทรไปหาแทยังอีกครั้งเพื่อจะถามลักษณะท่าทางและสถานที่นัดพบกับน้องชายของมัน
(ฮาโหล) ปลายสับโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงงัวเงียราวกับเพิ่งตื่น
“ไอ้แทยัง......นี่แกนัดน้องแกไว้ที่ไหนเนี้ย แล้วน้องแกหน้าตาเป็นยังไง แล้ว....”
(เดี๋ยวก่อน.....นี่แกช่วยถามทีละข้อได้มั้ย ฉันเพิ่งตื่นอ่ะช่วยถามให้มันช้าๆด้วยล่ะ)
ผมถอนหายใจอย่างเอือมระอากับเพื่อนคนนี้มาก ก่อนจะตะคอกใส่อย่างเริ่มหมดความอดทน “นี่ไอ้เตี้ย!! เคยเป็นห่วงน้องแกบ้างมั้ยเนี้ย นี่มันปามาชม.แล้วนะมันเลยเวลานัดมาเยอะมากแล้วด้วย นี่แกยังนอนตีนมอยู่ไหนกันเนี้ยหะ!!”
(อ่า...ไอ้จีอ่ะ ฉันแค่ล้อเล่นนิดเดียวไม่นึกว่าแกจะจริงจังขนาดนี้นี่นา หรือว่าจะแอบจีบน้องฉันบอกมานะ)
“ไอ้เตี้ย!....ถ้าแกกลับมาเมื่อไร่ฉันตายแน่นอน ในหัวแกมีอะไรบ้าง ขี้เลื่อยเรอะ!!”
(โห่...ไรว่ะน้องฉันน่ารักนะเว้ย! ไม่แกล้งแล้วก็ได้ ฉันนัดน้องฉันไว้ที่………….)
หลังที่ผมฟังสถานที่นัดพบ พร้อมกับบอกลัษณะของน้องมันมา อืม... ตัวเล็กๆ สนามบินนี้คนตัวเล็กมีคนเดียวซะเมื่อไร่กันเนี้ยโอ้ย ใส่เสื้อสีดำขาว สนามบินคนใส่เสื้อดำขาวก็ออกจะเยอะแยะ ยิ้มแล้วมีเขี้ยว นี่มันจะให้ผมไปแหกปากคนทั้งสนามบินรึไงกัน สุดท้ายขอบตาดำ เอิ่ม นี่มันอะไรกัน
ผมจัดการเดินหาตัวของ อี ซึงฮยอน อยู่ไหนเนี้ย ผมหันซ้ายหันขวาอย่างร้อนรน นี่ตกลงผมเป็นพี่ชายแทนไอ้แทยังแล้วรึไงนะ สายตาของผมไปสะดุดอยู่ที่หน้าประตูทางออกของสนามบินที่มีเก้ายาวๆสีขาวพร้อมกับเด็กผู้ชายตัวเล็กใส่เสื้อสีขาวสลับดำ นั่งก้มหน้ามองพื้นและกอดกระเป๋าเป้ใบโตแน่น ท่าทางจะเป็นเด็กคนนี้สินะ......น้องของไอ้แทยังน่ะ
ผมเดินตรงไปยืนอยู่ข้างๆ ขณะที่เจ้าตัวยังคงนั่งมองพื้นต่อไป ไม่รู้ว่าพื้นมันมีอะไรถึงได้มากมันนักน่ะ ผมเห็นมาเด็กคนนี้ท่าทางจะไม่รู้ตัวเลยสะกิด ร่างเล็กสะดุ้งพร้อมกับหันมามองด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตรพลางขมวดคิ้วใส่ผมซะงั้น
“เอ่อ.....นี่นายอี ซึงฮยอนใช่มั้ย?”ผมถามเด็กคนนั้น พลางชี้ไปที่เขา ซึ่งเขาก็จ้องผมตาไม่กระพริบก่อนที่พยักหน้า
“อ่าเจอจนได้เลย.....ฉันควอน จียง เพื่อนของพี่ชายน่ะพอดีพี่ชายฝากฉันไว้ เขาไปดูงานที่ต่างประเทศหนึ่งเดือนน่ะ นายต้องมาอยู่กับฉันที่บ้านเข้าใจมั้ย?”ผมนั่งลงข้างซึงรี ซึ่งร่างเล็กก็ถอยหนีก่อนที่จะพยักหน้าแล้วเขยิบมาใกล้ผมเหมือนเดิมแล้วยิ้มโชว์เขี้ยวให้ผม ก่อนที่เราจะพากันกลับบ้าน โชคดีนะที่ผมได้โทรไปหาแม่บ้านให้ทำความสะอาดห้องเรียบร้อยแล้ว
เนื่องจากรกร้างมาหลายเดือน เพราะผมไม่ได้ดูแลใส่ใจมันเลย......
ร่างเล็กเดินเข้ามาภายในคอนโดส่วนตัวของผม ขณะที่ทิ้งสัมภาระให้ผมถือ .....เด็กนี่มันจริงๆเลย .......ซึงรีมองโน่นมองนี่ด้วยท่าทีตื่นเต้นราวกับเพิ่งเห็นมันครั้งแรกอย่างนั้นล่ะ ตลอดทางผมก็พยายามที่จะชวนซึงรีคุย แต่หมอนั่นกลับเอาแต่หันมายิ้มแล้วตั้งใจฟังที่ผมเล่าหรือพูดแต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรเลย
ผมเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าต้องโทรหาแทยัง ตอนนี้มันคงร้อนใจอยู่แน่นอนว่านอนมันหายไปไหนป่านนี้เจอตัวรึยัง แน่ใจ
(ฮาโหลลลลลลลลลล)
เอิ่ม...ท่าทางผมจะคิดผิดสินะ......
“ฉันเจอตัวซึงรีแล้วนะ”
(อ้อ...ดีแล้วๆ )
“ฉันว่าน้องแกดูเงียบว่า ฉันพยายามจะพูดกับน้องแกกี่ครั้ง ซึงรีก็เอาแต่ยิ้มให้อย่างเดียวเลย”
(นั่นคือเรื่องปกติ...ถ้าซึงรีพูดสิแปลก)
“ปกติ...ปกติอะไรว่ะ”
(ก็ซึงรีพูดไม่ได้นะสิ)
หะ.....เด็กคนนี้พูดไม่ได้หมายความว่ายังไงเป็นใบ้หรอ? หรือว่าโดนตัดลิ้น ให้ตายสิไอ้เพื่อนบ้านี่เอาอะไรมาให้ผมดูแลเนี้ย อยู่กับคนเป็นใบ้พูดไม่ได้เนี้ยนะ ให้ตายเถอะภาระชัดๆ!!
-โปรดติดตามตอนต่อไป-
สวัสดีฮะ เป็นบ้างตอนที่1คลอดออกมาเรียบร้อยสดๆร้อน<ไม่ใช่ไก่นะเออ> 555++ เม้นแล้วโหวดให้ผมบ้างเนอะ หวังว่าคงถูกใจกันนะ ถ้าตอนนี้งงแนะนำให้อ่นไปเรื่อยๆมันจะไม่งงเอง=)
:) Shalunla
ความคิดเห็น