คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่2 Daddy-Devil 100%
“พ่อครับ...กลับมาแล้ว” ผมร้องเมื่อก้าวเท้าเหยียบเข้าไปในบ้าน มือข้างนึงถือกระเป๋าสองใบ ของผมใบหนึ่งของเธอใบหนึ่ง ส่วนมืออีกข้างจูงมือเล็กๆของเธอเข้ามา
“...”
บ้านเงียบกริบเหมือนทุกที จนกระทั่งผมพาเธอไปนั่งที่เก้าอี้ เสียงก็ดังก้องขึ้น
“ทำไมวันนี้ถึงพูดดีนักล่ะฮะ เจ้าลูกชาย”
“อยู่แล้วทำไมไม่ขาน”
“เมื่อกี๊เล่นเกมส์เพลิน มีเรื่องอะไรเรอะ?”
ปีศาจเล่นเกมส์... ฮะๆ บอกญาติฝั่งทางพ่อจะมีใครเชื่อมั้ยเนี่ย...
“ผมเจออะไรดีๆแล้วล่ะ ลงมาหน่อยสิ”
“อะไรของแกนะ...”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ช่วงเวลาที่ฉันกำลังนั่งนิ่งอยู่นั้น พออาคิฮิโตะเรียกพ่อของเขาลงมา ฉันก็เห็นเงาดำสูงใหญ่ ออกมาจากมุมระเบียงคฤหาสถ์ด้านบน บ้านหลังนี้ใหญ่เกินกว่าจะเป็นบ้านมนุษย์ สมแล้วที่เป็นบ้านของปีศาจ
“หา? ผู้หญิงเนี่ยนะ ทุกทีก็เอามาเป็นปกตินี่”
“...พ่อ...!” อาคิฮิโตะรีบร้อง แล้วหันมามองหน้าฉัน อะไรกัน...ยังไม่ได้ว่าอะไรซักหน่อย
“สวัสดีค่ะ คุณพ่อ”
“...โอ้...สวัสดีจ้ะหนู...”
ในที่สุดฉันก็เห็นใบหน้าของผู้เป็นพ่อของอาคิฮิโตะ...เขาหล่อเกินจะเป็นพ่อคน ใบหน้ายังอ่อนวัยราวกับเด็กวัยรุ่นอายุสิบเก้า ร่างกายกำยำสูงใหญ่ ผมสีแดงสดยาวระบ่า ฉันเห็นก็แทบจะเลือดกำเดาไหลอยู่แล้ว...><
“นี่เธอ ทำไมมองพ่อฉันอย่างนั้นอ่ะ” อาคิฮิโตะขัด ขณะที่ทั้งคุณพ่อและฉันต่างคนต่างจ้องหน้ากันอยู่
“ปะ ปล่าวนี่ พ่อนาย...หล่อดี” ฉันพูดพลางก้มหน้าลงหลบสายตาของคุณพ่อ
“ผมชื่อ อาคิฮิโตะ รูฟัส ครับ คุณผู้หญิง” คุณพ่อรีบพูดเสียงดังแล้วจูบบริเวณแก้มของฉัน
“อ้าวเฮ้ย!!” อาคิฮิโตะร้องลั่นแล้วดึงคุณพ่ออกไป ฉันเองก็เกือบจะเคลิ้มแล้วเชียว =///=
“ทำอะไรของพ่อน่ะ นั่นมัน....นั่น...” อาคิฮิโตะไม่พูดต่อ แต่ชี้นิ้วมาที่ฉันอย่างไม่เกรงใจ “ระ..รู้มั้ยว่าตัวเองอายุเท่าไหร่กันน่ะ ถึงได้มาทำตัว...”
“ฉันเพิ่งจะอายุ76เองนะ ไอ้ลูกเวร ยังไม่100ปีด้วยซ้ำ” คุณพ่อทำหน้ามุ่ยแล้วหันมาทางฉัน “คุณหนูชื่ออะไรครับ”
“...โนะฮาระ มาเมะค่ะ คุณพ่อ...”
“หยุด!!!” จู่ๆคุณพ่อก็ตะโกนลั่น ทำเอาฉันกับอาคิฮิโตะร้อง
“เอ๋?”
“อย่าเรียกผมว่าคุณพ่อเลยนะคุณหนู...ผมเป็นปีศาจที่มีอายุเพียง76ปี ยังต้องใช้ชีวิตอีกเป็นพันๆปี ดังนั้นอย่าเพิ่งเรียกผมว่าคุณพ่อเลยนะ...เห็นใบหน้ากับร่างกายผมมั้ย? ถ้าเป็นคุณหนู คุณหนูจะเรียกผมว่าอะไร”
ฉันทนสายตาสีเทาหม่นที่แสนเศร้านั้นไม่ไหว จึงได้แต่หลบสายตาแล้วตอบไป
“พะ...พี่คะ....” ฉันเรียกเขา
“นี่เธอบ้ารึไง ไปบ้าจี้ตามพ่อฉันทำไม!” อาคิฮิโตะเข้ามาคว้าแขนฉันไว้เพื่อดึงสติ
“ไม่เห็นต้องทำหวงเลยนี่นา....เรน”
“พ่อเลิกยุ่งกับเด็กคนนี้ได้แล้ว เค้าเป็นเลดี้ของผมนะ!” อาคิฮิโตะตะโกนทั้งๆที่หน้ายังแดงก่ำ
“แกเอาอะไรมายืนยัน...” คุณพ่อสีหน้าเปลี่ยนไปทันที กลายเป็นอาคิฮิโตะสองไปแล้ว
“ก็...เธอให้พลังมหาศาลแก่ผมเมื่อ...จะ...จุ...จูบ...ผม” จะพูดคำว่าจูบยังพูดไม่ออกเลย ตาบ้าเอ๊ย... “และในขณะที่ผมไม่รับรู้ความรู้สึกอะไรทั้งสิ้น...เมื่อเธอสัมผัสผม เธอเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้ผมรู้สึกและได้รับความอบอุ่น...”
“เอ๋....?” อะไรกัน...ขนาดนั้นเลยเหรอ? ทันทีที่ฉันฟังอาคิฮิโตะพูดจบ หน้าฉันก็ร้อนผ่าวอย่างไม่มีเหตุผล
“เจ้าเรนเอ๊ย....เรื่องแค่นั้นน่ะ...”
ฉันถูกดึงเข้าไปในอ้อมแขนใหญ่ๆของคุณพ่อ แล้วถูกจูบปากทันที แต่ต่างจากที่ฉันจูบกับอาคิฮิโตะ คุณพ่อจูบฉันอย่างจริงจังมาก นานเข้าฉันก็เริ่มหูอื้อไม่ได้ยินเสียงที่อาคิฮิโตะโวยวายอยู่ข้างๆ ซักพักคุณพ่อก็เริ่มขยับปากไปมา ร่างกายฉันก็ยวบยาบลงกับพื้น...
“ฉันก็ได้พลังจากมาเมะจังเหมือนกันเจ้าลูกโง่...” คุณพ่อคำราม แล้วกอดฉันไว้
“อะไรกัน...ทำไม...” อาคิฮิโตะหน้าซีด สีหน้าไม่เข้าใจ
“มันก็หมายความว่า เราต้องแบ่งเลดี้กันน่ะสิ”
“แล้ว...แม่ล่ะ”
“แม่แกใช่เลดี้ฉันที่ไหนล่ะ แม่แกน่ะเป็นมนุษย์ธรรมดา ไม่งั้นคลอดแกออกมา...แม่แกจะตายเหรอ...”
“เงียบน่า! ส่งโนะฮาระมาเดี๋ยวนี้”
“พี่คะ ปล่อยเถอะค่ะ ฉันยืนได้” ฉันได้สติแล้วก็รีบดึงตัวเองออกจากแขนเขาทันที
“ไหวเหรอมาเมะจัง ขอโทษนะเมื่อกี๊ผมรุนแรงไปหน่อย”
“ค่ะ งั้นวันนี้ฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ” ฉันรู้สึกเหนื่อยและเพลียกับเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้มาก ไม่รู้ว่าจะกลับบ้านไหวรึเปล่า ขณะที่กำลังเดินโซเซออกไปที่ประตู อาคิฮิโตะก็วิ่งมาดึงฉันเอาไว้
“โนะฮาระ...วะวันนี้ไม่ต้องกลับนะ นอนนี่เถอะ”
“ว่าไงนะ?” ทำไมตานี่ชอบพูดเรื่องบ้าๆนะ?
“ฉันรู้ว่านี่ดูบ้า แต่ว่าฉันกลัวว่าเธอจะกลับไปไม่ถึงบ้าน อีกอย่างนึง ฉันเอาเสื้อผ้าแล้วก็ข้าวของของเธอมาไว้ที่บ้านฉันหมดแล้วน่ะ....” เขาหัวเราะแหะๆแล้วรีบหลบสายตาของฉัน
“ว่าไงนะ? ทำตามใจชอบอย่างนี้ได้ยังไง แล้วฉันจะบอกคุณป้าเจ้าของบ้านยังไงล่ะ” ฉันต่อว่าเขา “ฉันจะกลับ”
ทันใดนั้นฝนก็เทครืนลงมาอย่างหนัก หนักจนกระแทกพื้น ไม่สามารถที่คนจะออกไปเดินได้
“ฝีมือนายเหรอ?” ฉันหันกลับมาถามเขา
“...”
“นะ นี่...อย่ามาทำหน้าอย่างนั้นนะ...” ฉันอ่อนไหวกับใบหน้าตอนนี้ของเขาจัง มันน่ารักเหมือนกับลูกหมาตัวเล็กๆ ชายผู้ร่างสูงใหญ่คนนั้นหายไป กลายเป็นเด็กชายขี้อ้อนคนนี้ไปซะแล้ว
“เธอ...เป็นเจ้าสาวของฉันนะ...” เขาเริ่มเบะเหมือนเด็กๆ
“อย่าร้องนะ!” ฉันหันไปมองคุณพ่อ ที่ยืนยักไหล่อยู่ข้างหลัง มีความหมายว่า เรื่องนี้อยู่ที่ตัวฉัน
“มาเมะ...” เขาเรียกชื่อฉันเป็นครั้งแรกเสียงสั่น บีบไหล่ฉันแน่นขึ้นเรื่อยๆ
“อะ โอเคจ้ะ อาคิคุง อย่าร้องนะ” ฉันลูบใบหน้าเขาเบาๆ ทะนุถนอมเขาเหมือนเด็กๆ ก็ตอนนี้เขาเหมือนเด็กจริงๆนี่นา พอฉันตอบตกลงสีหน้าเขาก็ยิ้มร่าเริงทันที
“ฉันจะพาไปดูห้องนะ!” เขาดูกระตือรือร้นมาก แล้วลากฉันขึ้นไปข้างบนทันที
“เดี๋ยวอาคิคุง...” ฉันหยุดตรงหน้าคุณพ่อ “พี่คะ บ้านหลังนี้มีคนอื่นมั้ยคะ...”
“มีสิครับ ^^” คุณพ่อยิ้ม “บางเวลานะ...”
“เอ๋”
“ไปเร็วน่า มาเมะ!”
หมายความว่ายังไง บางเวลา...อย่างนี้ฉันก็หวั่นใจตายชักเลยล่ะสิเนี่ย อยู่บ้านที่มีผู้ชายสองคนรุมจะจับฉันอยู่เนี่ย...เฮ้อ...
“ถึงแล้วหล่ะ มาเมะ” อาคิคุงเปิดประตูไม้โอ๊คบานใหญ่ เผยให้เห็นห้องกว้างสีครีมดูอบอุ่น มีเตียงสี่เสาตั้งตระหง่านอยู่ตรงกลาง ใหญ่สำหรับนอนได้ประมาณห้าคนเลยมั้งน่ะ แถมยังมีห้องน้ำส่วนตัว โซฟา เครื่องใช้ไฟฟ้า หรูหราอย่างกับห้องของเศรษฐีในละครแน่ะ...
“ชอบมั้ย?”
“อื้ม...ขอบคุณมากนะ...”
“ไปดูเตียงกันเถอะ”
“เอ๋ ทำไมล่ะ”
“ถ้าเธอไม่ชอบ จะได้เปลี่ยนไง” เขาลากฉันไปที่เตียง แล้วโยนฉันลง เตียงนิ่มมากจนฉันแทบยุบลงไปในฟูกหนาหลายสิบชั้นนั่น อา...ฉันชักรักบ้านหลังนี้แล้วสิ
“คืนนี้เธออาบน้ำก่อนละกัน ฉันอาบทีหลัง”
“หมายความว่าไง นายก็ไปอาบห้องนายสิ”
“ก็นี่ไง ห้องฉัน” เขาเลิกคิ้วแล้วทำหน้าทะเล้น
“เรา...นอนห้องเดียวกัน?”
“อื้ม...”
“หะ ห้องอื่นมีเยอะแยะทำไมไม่นอนยะ มานอนห้องเดียวกับฉันทำไม ห้องตรงข้ามก็มี”
“นั่นห้องพ่อนะ”
“ห้องอื่นล่ะ”
“นั่นก็ห้องคนอื่น”
“สรุปว่ามีคนอื่นในบ้านนี้มั้ยเนี่ย”
“มีสิ แต่บางเวลา อย่างที่พ่อฉันว่าน่ะแหละ”
“พูดถึงพ่อนาย...เค้าหล่อมากเลยนะ...เค้าได้ออกจากบ้านมั่งมั้ย?”
“...ฉันขังเขาไว้เอง ขืนออกไป บ้านหลังนี้ได้มีผู้หญิงมารุมตรึมแน่”
“...”
ซักพักเขาก็บอกว่าจะไปอาบน้ำก่อนเพราะขี้เกียจรอ ฉันพยักหน้ายอมเขา แต่พอเขาพูดเสร็จเขาก็ถอดเสื้อโชว์กล้ามเนื้อบนร่างกายของเขาทันที
“ว้ายยยย!!!”
“อะไร?”
“อย่ามาถอดตรงนี้สิ ไปถอดในห้องน้ำ”
“...บ้ารึเปล่า” เขาบ่นพึมพำ แล้วถือเสื้อเดินเข้าห้องน้ำไป หลังจากนั้นฉันก็อาบต่อ ใส่ชุดนอนแขนยาวขายาว เซฟตี้สุดๆ
“ไม่มีเสื้อยืดกางเกงขาสั้นรึไงเธอ” เขาถามขณะนอนอ่านหนังสืออยู่บนเตียง
“มี แต่จะยังไม่ใส่”
“แล้วแต่...มานอนได้แล้ว พรุ่งนี้ต้องไปร.ร.”
“นะ นอนยังไง...นายเขยิบไปอีกได้มั้ยล่ะ” ฉันยืนอยู่ริมเตียง ไม่กล้าขึ้นไปบนเตียงจริงๆ
“ฉัน จะหลุดออกจากขอบเตียงอยู่แล้วยัยบื้อ” เขามองหน้าฉัน “ฉันเหลือที่ไว้ให้เธอไว้ให้นอนสำหรับสามคนเลยนะ จะให้เหยิบไปไหนอีกล่ะ”
“งั้น ฉันจะขึ้นไปแล้วนะ” ฉันค่อยๆปีนขึ้นไปบนเตียง แล้วรีบเอาฟูกหนาหลายชั้นมาห่ม
“นี่เธอคิดอะไรอยู่น่ะ” เขาส่ายหัว “ถ้าเธอคิดแบบนั้นอยู่ละก็ ห่มหลายๆชั้นยังไงก็ไม่มีประโยชน์หรอก ก็เราห่มผืนเดียวกันอยู่เนี่ย” เขาบอกแล้วเอาขายาวๆของเขามาเขี่ยขาฉัน
“...”
“เอ้า หลับได้แล้ว ฝันดีนะ”
“อืม”
แล้วเขาก็ล้มตัวลงนอนปิดไฟหัวนอนฝั่งเขาทันที ทิ้งฉันให้นั่งเอ๋ออยู่คนเดียวท่ามกลางแสงไฟดวงเดียว
ความคิดเห็น