คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ฉากที่ 7 : ทดสอบครึ่งหลัง! จะผ่านรึไม่ ?
ฉากที่ 7 : ทดสอบครึ่งหลัง! จะผ่านรึไม่ ?
หลังจากที่คิดไม่ออก วาโยก็เริ่มเดินวนรอบห้อง วนไปก็วนมา วนไปก็วนมา และ
กึก
โครมมมม
สะดุดขาตัวเองหน้าทิ่มไปจูบพื้นซะเต็มเหนี่ยว แต่บังเอิ๊ญ บังเอิญ ..บังอร..ระเอ่ยเอยเอ้ยเอ๊ย..
มือดันไปคว้าโคมไฟแถวนั้นร่วงลงมาระนาว
ตัยห่ะ..
ไฟจะช็อตกูมั้ยเนี่ย?
ทันใดนั้นพื้นที่ปูพรมสีแดงก็แยกออกเป็นทางลาด ทำให้คนหน้าทิ่มรู้ชะตากรรมของตัวเอง
..ฉิบหาย...วายวอด...เดี๋ยวก่อง..ยัง..
“จ๊าาากกกกกกกกก”
ดูเหมือนกรรมซัด วาโยกลิ้งขลุกๆลงไปอีก
...
โครมมมมมมมมมมมม
เสียงดังสะเทือนผืนพิภพ เมื่อร่างของวาโยตกถึงพื้นอีกครา ก็จะไม่ให้สะเทือนได้อย่างไร
ในเมื่อ มันเล่นห่างจากพื้นเสียเมตรกว่า
โอยยย..เอวฉัน...ว่าแต่ ที่ไหนเนี่ย?
ดวงตากลมโตสำรวจไปรอบๆ ผมสีดำที่มันไม่เป็นทรงตั้งแต่เริ่มต้นเริ่มยุ่งเป็นยุงตีกัน
แต่เจ้าของก็ยังไม่สนใจเหมือนเดิมนั่นแหละ
รอบกายของเธอเป็นห้องทดลอง ที่มีสารต่างๆใส่หลอดทดลองสีใสเรียงรายไว้รอบทิศ
ไฟที่สว่างพอมองเห็นสลัวๆ ทำให้เห็นว่ามีขวดโหลใสที่บรรจุสัตว์ดองไว้มากมาย
ตั้งแต่ กิ้งกือ ไส้เดือน หนอนแก้ว ค้างคาว กิ้งก่า อีกัวน่า ตะขาบ จระเข้พี่บิ๊ก (ที่อยู่ในอ่าง..น่ากลัวฉิบป๋ง..) ชาละวัน ไกรทอง ตะเภาแก้ว ตะเภาทอง..(เริ่มนอกเรื่องละ) กลับๆๆๆ>>>
อัลลิเกเตอร์ มังกรโคโดโม(ตัวเงินตัวทองน่ะเค่อะ) กระต่าย งู อนาคอนด้า...จนไปถึงหัวไชเท้าดอง =_=”
...แล้วที่นี่มันที่ไหนล่ะเอ็ง?...ใครจะตอบฉันได้บ้าง...
“เอ่อ...ฮัลโหลเทสต์”
เงียบฉี่......
“ใครอยู่บ้าง?”
เงียบ...
“ตอบหน่อยดิ”
...........
เชี่ยเอ๊ยยย......ตกลงตูอยู่ที่ไหนเนี่ย?...
วาโยที่ไม่รู้จะระบายกับอะไรกระทืบเท้าอย่างขัดใจ
"อ้าว...น้องเข้ามาได้ไงเนี่ย?"
เสียงนุ่มเอ่ยทักคนที่บังเอิญหล่นเข้ามา วาโยหันหลังไปสบตากับรุ่นพี่ที่ทักเธอ ผมเขาเป็นสีทองอ่อนๆ ดวงตาสีเขียวดึงดูด เธอชี้มือไปที่ท่อที่เธอลงมาเป็นการตอบ
"นั่นมันที่ทิ้งขยะไม่ใช่เหรอครับน้อง?"
...โอ้...ที่ทิ้งขยะ.... ยัยผีกับนายชื่อกินพาฉันมาที่ทิ้งขยะ... ฉันจะไม่มากับมันอีกแล้ว
แต่ก็นะ... ช่างเถอะ
"แล้วพี่รู้ทางออกรึเปล่าล่ะ?"เธอถามซื่อๆ
"รู้อยู่แล้วล่ะครับ...นี่มันห้องทดลองลับของโรงเรียนนี่นา..."เขาว่า ชุดห้องทดลองสีขาวขยับไหวน้อย
"เอ่อ....โรงเรียนนี่เขาทดลองเกี่ยวกับสัตววิทยาเหรอคะ?"
"เกี่ยวกับชีวะวิทยาต่างหากล่ะ..."
....สะรีระวิทยา....ของสัตว์เนี่ยนะ...(วาโยแกไปเช็กหูซะบ้างนะ)
ว่าแต่ไอ้สะรีระนี่....มันชื่อขนมที่เป็นวงๆ คำนำหน้าดังขี้รึเปล่าวะ?
แต่รู้สึกว่าจะกินไม่ได้นี่นะ..เฮ้อ
"น้องตามพี่มานะ.." เขายิ้มด้วยท่าทางใจดี แล้วจับมือวาโยเดินไป "เดี๋ยวพี่พาออกไปเอง...แล้วอย่าซนมาเล่นที่นี่อีกนะครับ" เขาชูนิ้วสั่งสอนเหมือนพ่อสอนลูก
วาโยพยักหน้าหงึกหงักเหมือนจะรู้เรื่อง
...ให้ตายสิ...เจ้าหัวทองนี่เป็นใครฟะ ? โผล่มาก็พล่ามแต่รู้สึกอุ่นใจดี...ท่าทางเป็นพี่ชายใจดี
ชายหนุ่มพาวาโยเดินออกมาจากห้องมืด เขายิ้มอย่างอบอุ่นให้กับเด็กน้อยที่ดูเหมือนจะไม่สนใจอะไรเลย ดวงตาสีดำกลมโตปรือลงแล้วเนื่องจากใช้พลังงานมากเกิน
เขาเปิดประตูให้วาโยออกไป "กลับห้องดีๆนะ....อย่าเข้ามาที่อันตรายอย่างนี้อีกนะครับ...สารเคมีหกใส่จะแย่เอานะ"
"อือ...ขอบคุณ"วาโยยกมือไหว้แล้วเดินต่อไป
....นี่เรา.....เหมือนลืมอะไรรึเปล่าหว่า....ก่อนมาที่นี่...
อืม................จำไม่ได้
ช่างแม่ง
ทันใดนั้นดวงตาปรือก็เหลียบไปเห็น เด็กหนุ่มผู้มีผมดำแซมเงิน ที่ตัวเองขนานนามว่า..
"ปากกา....!!!"
มายาหันมาหาคนที่เป็นคนแรกที่เรียกชื่อเขาผิด ใช่...คนแรกในชีวิตเลย
"วาโย...ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ?"
"พากลับห้องหน่อยดิ"เสียงใสดังสวนมาโดยไม่ฟังคำพูดเขาเลยแม้แต่นิด
"..." อย่างนี้มันน่าพากลับไหมนี่...? เด็กหนุ่มถอนหายใจ
"งั้นตามมาสิ"
มายาขยับแว่นที่ตกลงมาอยู่ปลายจมูกขึ้นไป แล้วคว้ามือวาโยให้เดินตามมา ความจริงเขาก็อยากจะคุยกับวาโยเหมือนกัน
แต่ไม่คิดว่าจู่ๆจะได้คุยกัน เขายังติดใจเรื่องกระดาษปึกที่โรงอาหารอยู่
"นี่..."เขาเรียกความสนใจจากวาโยที่กำลังจ้องจิ้งจกตามกำแพง
"หืม?"
"เรื่องกระดาษนั่นน่ะ...เป็นไงบ้างเหรอ?"
วาโยหยุดชะงักกึกพาให้เขาหยุดไปด้วย ดวงตาสีดำมองออกไปนอกหน้าต่างแสงแดดยามบ่ายส่องมากระทบพื้นสีครีม
ริมฝีปากเธอพูดออกมาเป็นคำๆช้าๆ..
"...ผี.
..พี่สาวโรคจิต..
..เลือด..
.อ้วก..
คำสาป!!
..กิน(คิม)
..สะรีระวิทยา
...(พี่ชาย)ใจดี"
มายาที่ฟังอยู่เบิกตากว้าง ...จะบอกอะไรกันแน่...
"คำสาป....ละคร"วาโยพูดคำสุดท้ายออกมาแล้วดึงให้เด็กหนุ่มข้างๆเดินต่อ
"...เธอตั้งใจจะพูดว่าอะไรกันเนี่ย?"เขาถาม
"...ทุกอย่างใบ้แล้ว"เด็กสาวยักไหล่ "ง่วงนอน...ไว้ว่างๆจะเล่าให้ฟังเต็มๆทีหลัง"
...ไม่สบอารมณ์...
นั่นเป็นสิ่งที่วาโยรู้สึกตอนนี้ ใครจะไปอารมณ์ดีทั้งที่เพิ่งวิ่งมาราธอนหนีผีมา แล้วก็โดนคาดคั้นอีก...
...แล้วหมอนี่...
ดวงตาปรือเหล่ไปทางมายา
...ทั้งที่ปฏิเสธตอนแรก..ทีตอนนี้ทำหน้าอยากรู้ซะเต็มประดา!! หงุดหงิดโว้ยยย
ทั้งหงุดหงิดทั้งง่วงนอน...ฮ่วย
"แล้ว..."
พั่บ!!
ทันทีที่มายาอ้าปากจะถามต่อ วาโยเอากระดาษที่พาเธอซวยโปะใส่หัวเด็กหนุ่มที่ทำหน้างงๆ
"อยากรู้นักก็อ่านซะ"เธอบอกเรียบๆ "จะยืมไปนานเท่าไรก็ได้...(อ่านเสร็จจะได้ซวยด้วยกัน)"
วาโยขยับยิ้ม ..อย่างน้อยๆก็มีหมอนี่ร่วมหัวจมท้ายด้วย ตายก็ไม่ต้องตายคนเดียว...
แต่ที่แน่ๆมันต้องตายก่อนฉัน!
มายายิ้มรับ แล้วรับกระดาษปึกนั้นมา โดยไม่รู้เลยว่ามันจะนำเรื่องยุ่งยากมาให้เขาภายหลัง
....
"นี่ๆ...เข้าไปนานแล้วทำไมน้องวาโยเขาถึงไม่ออกมาซะทีนะ"คิม ชายหนุ่มผู้พาวาโยมาหาปัทมา หญิงผู้เป็นคนบันทึกเรื่องราวทั้งหมดลงใน
กระดาษปึกที่วาโยเจอที่โรงอาหาร เป็นคนขอความช่วยเหลือ ให้วาโยช่วยหาตอนจบของบทละครให้เจอ
ถึงตัวปัทมาเองจะตายไปแล้วแต่ก็ไม่สามารถออกไปไหนอย่างอิสระได้
"อืม...นั่นสินะ" ผีสาวพึมพำเบาๆ เธอต้องรีบหาตัวแทนที่จะช่วยเธอหาเจ้าตอนจบของบทละครเฮงซวยนั่นให้ได้
ก่อนที่อดีตเพื่อนของเธอจะตื่นจากพันธนาการและกลับมาล่าอีกครั้ง หลังจากที่จัดการลาร์นีเสร็จไปเมื่อปีก่อน
ก็มีสองสาวมาช่วยจับเพื่อนเก่ายัดลงไห อีกไม่นานผนึกก็จะคลาย แน่นอนว่าสองสาวนั้นก็ทิ้งภาระนี้ไว้ให้รุ่นน้องรับกรรมต่อ
...อ๊ะ...พลังชีวิตเจ้าเด็กนั่นไปอยู่ที่อื่นแล้ว..งั้นงานนี้...
"สอบผ่าน!"
"เอ๋???"คิมที่อยู่ข้างๆถึงกับเป็นงงสิครับท่าน จู่ๆผีสาวก็โพล่งขึ้นมางั้น
"กลับไปได้แล้วคิม...เดี๋ยวเธอก็เจอดีซะเองหรอก"ปัทมาบอก "ตอนเย็นๆเจ้าพวกนั้นหลอกไม่เลือกหรอก"
"ดะ..เดี๋ยวสิครับ ทำไม--"
"กลับไปที่หอพักแล้วรอดูพรุ่งนี้ก็จะรู้เอง"ปัทมาตัดบท ริมฝีปากซีดฉีกยิ้ม
...คราวนี้น่าสนุกจริงๆ บางทีเจ้าเด็กน้อยนี่อาจช่วยเธอได้
....บางทีวาโยอาจจะหาเจอ...
.....สิ่งที่เธอทุ่มเวลาทั้งหมดหา...
ร่างผอมบางในชุดสีขาวพลิ้วค่อยๆจางหายไป
ท่ามกลางความงงงวยของคิม ที่ดีใจเล็กๆเมื่อวาโยผ่าน ลมพัดมาอีกระลอกทุ่งนาข้าวที่โอนเอนไปตามลมสะท้อนอยู่ในดวงตาสีน้ำตาลเข้ม
...ถ้าทำได้เขาก็อยากแก้แค้นให้ลาร์นี เพื่อนที่ตายไป...
...แก้แค้น....
คำที่สะท้อนก้องอยู่ในใจของเขา เด็กหนุ่มตัดสินใจเดินกลับหอพักอย่างรวดเร็ว ทุกคนรู้ว่าเมื่อตะวันลดแสง ไม่มีที่ไหนปลอดภัย
....
ณ ห้องกรรมการนักเรียน
เครื่องปรับอากาศเย็นฉ่ำปอดถูกเปิดทิ้งไว้ตั้งแต่เช้า พร้อมกับร่างของสาวน้อยผู้มาทำงานเช้าเสมอ ชื่อของเธอคือ ตาล
ตาลเป็นเลขาฯของประธานนักเรียนในโรงเรียน เธอกำลังจัดการงานที่ประธานตัวการทิ้งไว้ตั้งแต่ก่อนปิดเทอมให้วางเป็นระเบียบ สะดวกต่อการหยิบ จับ
ปัด ทำล้ม และเละเทะ
ผมสีดำที่มัดไว้ครึ่งศีรษะข้างหลังปล่อยยาวถูกหวีจนเรียบ หลังจากที่จัดเสร็จแล้วเธอก็นั่งพักที่เก้าอี้ตัวโปรด รอเวลาที่ประธานนักเรียนกลับมา
แอดดดดดด
ประตูเปิดผึงออกมา พร้อมกับร่างของประธานนักเรียน
"โฮล่า.!..หวัดดีตาล"เธอทัก "ยังมาเช้าเหมือนเดิมเลย"
ประธานนักเรียนสาวว่าแล้ววางถุงกระดาษใส่หนังสือของเธอบนพื้นข้างๆโต๊ะทำงาน
"ตาลก็ไม่ได้มาเช้าหรอกค่ะ..."ตาลกอดอก "แต่เธอสิมาซะเย็นเลย.."
"โอ้แหมๆอะไรก๊าน...พอดีติดธุระอ่ะ"คนมาช้าเอื้อมมือเอาผมไปทัดหู ผมสีน้ำตาลแซมทองทรงบ๊อบ(ถูกเปล่าวุ้ย?)
ในชุดสบายๆ เสื้อยืด กางเกงผ้า
...ให้ตายสิ...นี่จะไม่คิดแยกเสื้อออกนอกบ้านกับชุดนอนเลยสินะ...ตาลคิด
"ธุระอะไร?"
" ตอนไปกินข้าวเช้าอ่ะ พอดีไปเจอร้านหนังสือการ์ตูน...ก็เลย..เลยไปที่ร้านซีดีการ์ตูน ถัดมามีร้านขายโมเดลการ์ตูนพอดี
หลังจากนั้นก็มีแสดงโชว์ของการ์ตูนเรื่อง..."
"พอๆ.."ตาลตัดบท ที่ประธานตัวดีร่ายยาว "ไม่รู้แหละ....ไม่ว่าไงเธอต้องเคลียร์งานให้เรียบร้อย..."
"เหอะ"เด็กสาวผู้ทำหน้าที่ประธานนักเรียนยิ้มหวาน แล้วหัวเราะคิก "โหยยยย...ตาลนั่นใช่งานเราที่ไหนล่ะ?"
เธอหยิบกระดาษบนโต๊ะขึ้นมาแผ่นนึง แล้วชี้ไปที่ลายเซ็นและรายละเอียด
"ส่วนของเรา เราก็เคลียร์เรียบร้อยแล้ว...เหลือแต่ส่วนของไอ้รองฯ"เธอฉีกยิ้มกว้าง "ฉันได้พักต่อแล้วนะ..."
"อือ...วันๆเธอก็เอาแต่อ่านการ์ตูนนะชล.."
"ใครว่าอ่าน...วันนี้ฉันพกโน๊ตบุ๊คมาด้วย(อุ๊บอิ๊บพ่อมา) เดี๋ยวจะเปิดอ่านฟิกต่อในคอมฯ" ชลว่าเสียงใส แล้วยกโน๊ตบุ๊คสีเงินออกมา
"ระบบใหม่ล่าสุด โปรแกรมก็ใหม่ล่าสุด ฉันcrackรหัสจากเน็ต เลยได้ฟรีหมด"
"อืม..."ตาลงึมงำในลำคอ แม้ประธานจะเป็นพวก บ้าหนังสือการ์ตูน และ ยกย่องเทิดทูนทุกอย่างเกี่ยวกับการ์ตูนอย่างบ้าคลั่ง
แต่ก็ไม่เคยเสียงานแม้แต่นิดเดียว ชลเป็นคนแบ่งเวลาถูก เก่งเกือบทุกด้าน(ห่วยกีฬา) แม้บางครั้งจะมาไม่ทันบางงาน(เหตุจำเป็น)
ชลเดินไปนั่งไขว่ห้างอ่านหนังสือการ์ตูนที่ซื้อมาใหม่และยืมร้านเช่ามาอย่างสบายใจ
ขณะนั้นเองเธอก็ทำท่าเหมือนนึกอะไรออก "อ๋า...เฮ้ย...ฮ่วย...ซวยฉิบ..."
"อะไรเหรอ?"
"ก็ไอ้ตัวที่ฉันกับไอ้รันเจ้ารองฯ...ช่วยกันยัดลงไหตอนนั้นไง...ผนึกอ่อนแรงเต็มที..."
เด็กสาวขมวดคิ้ว ...ซวยๆๆๆ...ไอ้คำสาปนั่นทำเด็กตายไปปีละตั้งหลายคนแล้ว..
มีแต่พวกบ้าไร้ขีดจำกัดอย่างเธอเท่านั้นที่ยังรอด... แถมเธอยังเป็นประธานนักเรียนจะนิ่งดูดายก็ไม่ได้ซะด้วย ถึงปีที่แล้วเธอจะช่วยไปแล้วก็เถอะแต่คำสาปของบทละครนั่นยังมีอยู่ และเธอก็ไม่ยอกสละเวลาอันมีค่าในการอ่านการ์ตูนไปหรอก
....เดี๋ยวมีคนแจ้งค่อยออกไปช่วยแล้วกัน...ก่อนหน้านั้นลองวางแผนทั้งหมดก่อน... ปัญหาก็คือ...เวลา อีกไม่นานผนึกก็จะคลาย ไหปลาร้าที่ยืมมาก็พร้อมจะแตกเมื่อไรก็ได้ ไอ้คนผนึกก็ดันโดนฆ่าตายไปแล้วด้วย...
"ถ้าใครไปเตะถูกมันแตกล่ะ...เมิงเอ๊ย...ซวยตายหอง ดันเขวี้ยงไว้ที่ลำธารหลังตึกซะด้วย" ชลบ่นแล้วหากระดาษว่างๆมาเขียนแผนการและสิ่งที่ต้องเตรียมในการช่วยน้องๆจากภาขวัญ ผีสยองที่ขนาดคนบ้าๆอย่างเธอยังขยาด ..!
"..ฉันว่าป่านนี้คงมีรุ่นน้องไปเปิดเจอเจ้าบทละครนั่นแน่เลย.."ตาลบอกด้วยน้ำเสียงเห็นใจ
โถๆๆๆ...ถือเป็นกรรมเก่าที่ต้องรับจากประธาน...ถ้าเจอภาขวัญ...ขอให้ตายอย่างสง่างาม
ไม่เหมือนน้องคนแล้วละกัน...สาธุ
"เออ....ชลจ๋า...แล้วเรื่องปฐมนิเทศล่ะจ้ะ?"ตาลหันไปถามหลังจากนึกได้
เจ้าประธานวางปากกาที่เขียนแผนการไว้ลง แล้วทำทีครุ่นคิด
...จะบ้าตาย ที่นี่พวกกรรมการนักเรียนจัดการหมด อาจารย์มีหน้าที่สอน กับพูดในหอประชุมอย่างเดียว ประธานนักเรียนต้องรับบทหนักเต็มอัตราศึก...
ประธานนักเรียน....ฮ่วย...ใครอยากเป็นฟะ? มาขอเลย เดี๋ยวยกตำแหน่งนี่ให้เลย...เหอะ
"เดี๋ยวตาลติดต่อป้าเข็มที่ตกแต่งสถานที่มาที...บอกให้แกช่วยจัดสถานที่เดี๋ยวนี้เลย!"
เด็กสาวออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด ดวงตาสีดำปนน้ำตาลฉายแววจริงจัง
"หลังจากนั้นติดต่อรองประธาน เลขาฯรองประธานและกรรมการคนอื่นๆด้วยนะ"
"แล้วติดต่อ....คิมด้วยรึเปล่า?"
"เอาดิ๊...มันจะได้มาช่วยฉันทำงาน...แล้วฉันก็จะช่วยมันเรื่องของเจ๊ภาขวัญกับเจ๊ปัทเอง"
ชลเอ่ยเสียงเรียบ หลังจากคิดไปพักหนึ่ง "แล้วก็ไอ้เวรห้าร้อยเจ็ดสิบ...บิ๊กกินี่(เพี้ยนจากบิกินี่)ด้วยนะ"
"บิ๊กเหรอ?...โอ.เค."
"งั้นฉันอ่านการ์ตูนต่อเด้อ^^"ชลยิ้มหวานแล้วหยิบหนังสือการ์ตูนมานั่งอ่านต่อ
เธอยืมมาครั้งละไม่ต่ำกว่า 10 เล่ม แถมบางครั้งก็เกินวันนิดเกินวันหน่อยซะด้วย
"แหม....ถ้าไอ้รันมาเร็วๆก็ดีมีเรื่อง(การ์ตูน)จะเล่าให้มันฟังพอดี" เธอพึมพำ
บรรยากาศในห้องกรรมการนักเรียนดำเนินไปอย่างเงียบเชียบ คนหนึ่งติดต่อทุกคนเป็นพัลวัน อีกคนไขว่ห้างอ่านการ์ตูน (หลังจากวางแผนเสร็จ)
แล้วปีนี้โรงเรียนจะไปรอดไหมนี่.....
*********************************************************
อัพแล้วววววววววววววววววววววววววววววว...
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนะคะ ทุกๆคนเลย
รักทุกคนที่สุดเลยยยยยยยยยยยยยย
ไหปลาร้าที่ขังภาขวัญไว้จะแตกเมื่อไร ไม่มีใครรู้!! แล้วมายา จะต้องมาซวยร่วมหัวจมท้ายกับวาโยหรือไม่?
ต้องติดตามกันต่อไป
ปล.รู้สึกว่าช่วงนี้มีตัวละครโผล่ออกมาเยอะแฮะ
ความคิดเห็น