คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ฉากที่ 2 : ...สงกรานต์... (รีไรท์)
ฉากที่ 2
ณ ตึกสีครีมที่วาโยกำลังเดินลากเท้าไปอยู่... เด็กสาวหยุดกึกหลังจากที่เหม่อมานาน
...เฮ้ย...แล้วกุญแจล่ะฟะ?
กุญแจ...ยังไม่ได้เอามาเลย...ทำไงดีนะ?
...เอ...รึว่า...
พังเข้าไปเลยดีมั้ย?!!!
ดวงตาสีดำขลับมองไปที่ทางขึ้นหออย่างลังเล “งั้นไปถามพวกรุ่นพี่ที่อยู่ดีกว่า...”
...เอาเถอะนะ...ยังไงก็คิดจะพังอยู่ดีนั่นล่ะนะเรา...
วาโยสาวเท้าเข้าไปภายในตึกอย่างรวดเร็ว แล้วกวาดตามองไปรอบๆ
...แล้วห้องพักตูมันอยู่ทางไหนล่ะฟะ..?
ทันใดนั้นเองเธอรู้สึกเหมือนมีใครมาจับที่บ่า
แหมะ
“เฮ้ยยยยย!....” เล่นเอาวาโยเราตกใจวิ่งหนีเลยล่ะ ถ้าไม่โดนมือนิ่มนั้นจับไว้ก่อน
“ครูเอง..หนูวาโย” วาโยหันหน้ามาช้าๆ เมื่อเห็นว่าเป็นครูคนเดียวกับที่เจอตอนไปรายงานตัว
เธอก็ลอบถอนหายใจเบาๆ
“..โหยย..ครู หนูนึกว่าครูเป็นพวกโจรไรงี้ซะอีก...” เด็กสาวโวย
สิ่งที่ได้รับคือเสียงหัวเราะเบาๆ “หัวเราะอะไรอ่ะครู?”
“โรงเรียนเรามันจะไปมีโจรได้ไง? โธ่...ครูเอากุญแจห้องมาให้เพราะหนูลืมนั่นล่ะ...ห้อง 444”
“ชั้นไรอ่ะครู?” เด็กสาวถามแล้วกวาดสายตามองไปทั่ว
...มีแต่101 102 ..อะไรนักหนาก็ไม่รู้...
“ชั้น4 อาคาร 4 ก็ที่แหละ ห้อง 4”เขาอธิบายแล้วยิ้มบางๆ
“กฏล่ะ?”วาโยถามทันทีหลังเขาอธิบายจบ ชายหนุ่มทำหน้างงๆ “ก็หนูเห็นว่าทุกที่มันต้องมีกฏอะไรซักอย่างนี่นา...ก็เลยถามเผื่อๆดู”
...หัวไว.. “ก็แค่ใช้น้ำประหยัดๆ อย่าเปิดไฟทิ้งไว้ แล้วก็อย่าเดินเพ่นพ่านตอนกลางคืนแค่นั้นแหละ”เขาตอบรัวเร็ว “แล้วก็...ระวังผีด้วยนะ โรงเรียนเราน่ะเรื่องนี้เยอะ” ครูหนุ่มบอกคล้ายๆจะแกล้ง
แต่ปฏิกริยาตอบกลับดันผิดคาด
วาโยเอียงคอมองตาแป๋ว“ผี...มันคืออะไรล่ะครู?
‘ไปมุดหัวอยู่ไหนมาลูก...ไม่รู้จักผี พึ่งเคยเห็นนี่แหละปีแรก..’ เขาคิดปลงๆ แล้วกุมขมับ
“โห..ไม่รู้จักผี..ที่เกิดมานี่ไปอยู่ไหนมาลูก?”
วาโยมองมาประมาณว่าถามทำไม แต่ก็ตอบ
“เช้าเรียนธรรมดาจนเลิกเรียน เลิกเรียนก็เรียนพิเศษต่อถึงทุ่มครึ่ง วันหยุดก็เรียนพิเศษ เก้าโมงถึงบ่ายสาม...หรือบางทีครูติวเข้มก็หกโมง”วาโยตอบหน้าตาย
“หยุดเรียนบ้างก็ได้นะลูก...” เห็นแล้วเป็นห่วงแฮะ ชีวิตนี้มีแต่เรียนพิเศษ
...ครูหนุ่มคิดในใจ
“ฮิฮิ...ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะ..มาที่นี่เป็นโรงเรียนประจำไม่มีการเรียนพิเศษมารังควาน
หนูนะดีใจ๊ดีใจ แถมเป็นโรงเรียนที่ศิษย์ออกมามีชื่อเสียงทุกคนนี่ค่ะ”เด็กสาวบอกยิ้มๆ
ก่อนที่สีหน้าคนเพ้อฝันจะกลับมาเซ็งๆ “เฮ้...แล้วจะบอกได้รึยัง? ว่าผีคืออะไรอ่ะจารย์”
“ผีคือวิญญาณ..”เขาเกริ่น
“แล้ววิญญาณคือ?”
“วิญญาณคือสิ่งที่ออกมาจากร่างเวลาตาย...เป็นพลังงานรูปหนึ่งน่ะนะ เวลาออกมาเนี่ยเราจะมองไม่เห็นมัน แต่บางคนมองเห็น วิญญาณจะมีโซ่กรรมอยู่
(อ้างอิงจากเรื่อง บลีช เทพมรณะ)โซ่กรรมจะยิดติดกับร่างและสถานที่หรือสิ่งที่ผูกพัน จะไปไหนเป็นอิสระไม่ค่อยได้ พอจะเข้าใจมั้ย?”
วาโยส่ายหน้าดิ๊กๆ แล้วเอามือขึ้นมาโบกเบาๆ ประมาณว่าไม่ต้องเล่าต่อแล้วเล่าไป
ก็ไม่รู้เรื่อง
“อืม...แล้วอาจารย์ชื่อไรอ่ะ?”
“ชิน โคอิสึมิ” สิ้นเสียงเด็กสาวทำหน้าแหย
“คนต่างชาตินี่นา...? ทำไมพูดไทยชัดจัง”
“ลูกครึ่งคร๊าบบ..แม่เป็นไทย พ่อเป็นญี่ปุ่น”
“อ้อ..เหรอ?”เด็กสาวทำหน้าไม่เชื่อ แล้วเกาหัวแกรกๆ
ครูหนุ่มเหลือบมองนาฬิกา “หวาย! ฉันมัวคุยกับเธอตั้งสิบห้านาทีแล้ว ครูไปก่อนล่ะ”
“เออ” ...นี่คิดจะทิ้งก็ทิ้งเลยนะ...แต่เป็นครูเลยไม่กล้าด่า..เป็นคนอื่นแม่สวดยับ...
“ระวังตัวด้วยนะ”
“อือ” ...ไปๆซะทีฉันจะขึ้นไปจัดห้อง..
“ลาก่อน”
“บ๊ายบาย”วาโยยกบือขึ้นโบกด้วยท่าทางดีอกดีใจ แล้วออกเดินไปชั้นสี่ห้องสี่
อย่างไม่รีบร้อน
ระหว่างที่เดินขึ้นบันไดนั้นเอง...
บึ้ก!!!
โครมมมมม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เด็กสาวนามวาโยโดนชนตกบันไดไปสามขั้น ตกลงไปในท่าตีลังกาหัวกลับบนที่พักบันได
หัวสมองน้อยๆคิดได้หลังงงไปสามวินาที ..ใครเป็นคนทำฟร้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา?....
ดวงตาสีดำเหลือบไปเห็นเด็กหนุ่มอายุน่าจะพอๆกับเธอ ยืนเก๊กท่าอยู่บนบันได ผมสีหญ้าแห้งถูกสีส้มตกใส่ และดวงตาสีแดงที่ดูให้ตายก็ไม่เข้ากันมองมาอย่างเอาเรื่อง
“นี่เธอ! กล้าดียังไงมาชนฉันเนี่ยหา???”
“ไอ้มั่ว...แกนั่นแหละที่ชนฉัน”วาโยกลับตัวมายืนเป็นผู้เป็นคนแล้วมองคนมาใหม่อย่างประเมิน แล้วถอนหายใจ “น่ารำคาญชะมัด..ฉันจะขึ้นห้องแล้ว...ไม่มีอารมณ์ทะเลาะกับนาย”
“บ๊ายบาย”เด็กสาวบอกหน้าตาย ก่อนจะชะงักกึกเพราะเสียงเรียก
“ไม่กลัวฉันเหรอ?..”เด็กหนุ่มคนนั้นพูดเบาๆ
“ทำไมต้องกลัว?..นายก็คนฉันก็คน...โรคจิตป่าวเนี่ย?จู่ๆบอกให้คนกลัว บ้าป่าว?”
วาโยขมวดคิ้วเป็นปม
“นี่เธอยังไม่รู้อีกเหรอ? ว่าฉันเป็นผีน่ะ”
“อือ...”วาโยหันหน้ากลับไปก่อนจะเดินไปอีกก้าวแล้วชะงักกึก
“หา!!!!!!ผี!!!!!!!!!!!!!!!!!”
...ความรู้สึกช้าชะมัดเลยยัยนี่.... เด็กหนุ่มหัวส้มคิด ...ทั้งๆที่ฉันลอยลงมาแท้ๆ ต้องให้บอกยัยนี่ถึงรู้ว่าผี ...โว๊ยยยยยยยยยย...เกิดมาจนตายพึ่งเจอยัยเนี่ยแหละ สมองช้าโคตร..
“นายเป็นผีจริงอ้ะ?” แน่ะยังมีหน้ามาถาม
“เป็นคนจะลอยอยู่หน้าเธอได้เรอะ?”เขากอดอก ลอยไปมาหน้าเธอ เด็กสาวมองตามตาไม่กระพริบ แล้วกลืนน้ำลายดังเอื้อก
“แล้วชื่ออะไรล่ะ?”สาวน้อยเอียงคออย่างสงสัย ว่า...
ลอยได้ไงฟะ? ตูอยากทำได้บ้างอ้ะ...
สิ้นเสียงถามกลับเป็นการเงียบ “อ๊ะ..จริงสิจะถามชื่อคนอื่นต้องบอกชื่อตัวเองก่อนใช่ป่ะ? อืม...
ฉัน..วาโย แล้วนายล่ะ” วาโยฉีกยิ้มกว้างอย่างอารมณ์ดี
“...สง...กรานต์” เด็กหนุ่มอ้ำอึ้งตอบไป เป็นครั้งแรกที่บอกชื่อกับคน...
ปรกติถ้าเจอคนเขาก็หลอกเละไปแล้ว...
เพียงแต่...ครั้งนี้มัน..เจอรอยยิ้มไร้เดียงสาอยากรู้อยากเห็นแล้วมัน...
หลอกไม่ลง
ความคิดเห็น