คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ฉากที่ 1 : หัวมนุษย์ (รีไรท์)
ฉากที่ 1
ครืดดด
ครืดดดด...
เสียงกระเป๋าใบใหญ่สีน้ำตาลลากขูดกับพื้น ทางเดินที่ทำด้วยปูน ไปพร้อมกับร่างบางผู้เป็นเจ้าของ เธอหยุดพักเหนื่อยเล็กน้อย ก่อนจะเดินต่อไป ผมของเธอสีดำขลับยาวประบ่า ดวงตาสีดำสนิท ผิวสีซีดขาว มือเรียวสวยยังคงลากกระเป๋าต่อไป เธอก้าวเท้าไปข้างหน้าอย่างลำบากเพราะถึงพื้นจะเป็นดินแต่ก็มีตะปุ่มตะป่ำเต็มไปหมด ซ้ำมีหลุมบ่อลักษณะคล้ายโดนอะไรกระแทกอย่างแรง
"หรือว่ามันคือหลุมอุกกาบาตดาวอังคาร..?"เธอมองดูที่พื้นอย่างสงสัยแต่ก็เปลี่ยนความคิดทันทีว่า...
มันควรเป็นหลุมจากรถบรรทุกตกบ่อมากกว่า...
แล้วเธอก็เดินต่อไป โดยมีฉากด้านหลังคือ หลุม บ่อ ที่พื้นดิน ที่กระจายเป็นหย่อมๆ
ไม่แปลกเลยหากจะสดุดล้ม ทำให้คนที่เดินทางเริ่มอารมณ์เสียที่ต้องมาคอยระวังกระเป๋าตลอดทาง
เวรรเอ๊ยเมื่อไรจะถึงฟะ
"เดินมาตั้งนานแล้วนะเนี่ยไหนพ่อบอกเดินแป๊บเดียวถึงไง..โกหกกันชัดๆ" ด้วยความเดินไปไม่เคยคิดจะดูทาง...
"แว๊กกก"
แล้วเด็กสาวก็ลงไปนั่งกองในหลุมซึ่งใหญ่กว่าหลุมทั่วไป พร้อมกับกระเป๋าคู่ใจ...
ก่อนจะตะเกียดตะกายขึ้นมาบนพื้น
...ถ้ามาที่นี่อีกฉันจะสั่งถมที่นี่ซะ..
จากการสะดุดล้มทำให้เธอมีแผลเล็กน้อย
หลังจากพาร่างขึ้นมาได้เธอก็เดินต่อไป เสียงลากกระเป๋ายังคงดังต่อไป
แต่ว่าทำไมกระเป๋าถึงหนักนักหว่า....จำได้ว่าใส่เสื้อผ้ามาเพราะเป็นโรงเรียนนอน-กิน(กินนอนต่างหาก)รึอะไรหว่า...ช่างมัน กับหนังสือต่างๆ (การ์ตูนเป็นกระตัก) แม้เธอจะสงสัยแต่ก็ไม่ได้หันไปดู
จึงไม่เห็นสิ่งที่เกาะมากับกระเป๋า
หัวมนุษย์เพศหญิง ผมยาวสีดำแดง ดวงตาปูดโปน กำลังใช้ฟันกัดซิปสีเงินเกาะติดไว้แน่นที่สำคัญนั้น เธอมีแต่หัว เลือดสีแดงฉานไหลมาตามทางยาว แต่สำหรับคนที่ไม่คิด(ขี้เกียจต่างหาก)หันไปดูข้างหลังแล้ว ก็ไม่ต่างอะไรกับมีหนังสือเพิ่มมา 2-3 เล่ม
เธอเดินต่อไปจากพื้นปูนกลายเป็นพื้นดิน ข้างทางเป็นป่า "ดูเหมือนจะหลงทางเข้าให้แล้ว...ไม่สิน่าจะถูกทางนา.."เธอพึมพำ แล้วหันมองไปสำรวจพื้นที่รอบๆ ที่คาดว่าถูกทางแล้ว
"เดินต่อ..."
เธอเดินไปโดยไม่ได้รู้ตัวเลยว่ามีอะไรจับตาดูอยู่...ด้านหลังที่ตรงกระเป๋า
หลังจากเดินไปอีกไม่นาน เธอก็เจอประตูรั้วทำด้วยเหล็กสีหม่น อยู่ตรงกลางหมู่แมกไม้ที่ขึ้นจนรก
"..ไม่มีภารโรงตัดรึไงนะ?" เธอพึมพำเบาๆ สายลมอ่อนๆพัดมา ทำให้ขนทุกอณูผิวหนังของเธอลุกชันอย่างบอกไม่ถูก
แอ๊ดดดดด........ ครืดดดดดดด
ง่ะ....ประตูเปิดอัติโนมัติเรอะ ที่งี้ล่ะทำได้ อีต้นไม้รกๆล่ะตัดไม่ได้...
ประตูเหล็กเปิดอ้าออกช้าๆ พอคนเข้าไปได้ หลังจากที่เด็กสาวก้าวเข้าไป มันก็ปิดลง
เด็กสาวหันไปมองมัน "ไม่ยักกะมีปุ่มเปิดแฮะ"
หลังจากนั้นเธอก็ลากเท้าเดินต่อไป ที่อาคารสีลูกกวาด ที่มีป้ายฝุ่นเกาะเขียนไว้ว่า
...ห้องกิจการนักเรียน... ข้างๆกันมีกระดาษเอสี่ สีขาวเขียนด้วยลายมือหวัดๆว่า
"นักเรียนมาใหม่ให้มารายงานตัวที่นี่"
...รายงานตัวเรอะ... งั้นทิ้งกระเป๋าไว้ข้างนอกดีกว่า...
ว่าแล้วก็เขวี้ยงกระเป๋าทิ้งไว้ตรงหน้าอาคารเหมือนกับขยะกองหนึ่ง ก่อนจะเดินขึ้นตึกไป
รายงานตัว
แอ๊ดดดดดดดดดด!!! ปัง!!!
"อาจารย์คะ!!! รายงานตัวค่ะ !!!!"หลังจากเสียงปิดประตูดังกัมปนาท ผมสีดำขลับในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาว ยืนจังก้าพร้อมสวัสดีด้วยหน้าตายิ้มแย้ม
ผู้เป็น อาจารย์ ที่นั่งอยู่เพียงคนเดียวในห้องยิ้มให้ "เข้ามาใกล้ๆสิ"
คนที่มีศักดิ์เป็นนักเรียนใหม่พยักหน้าแล้วเดินมาตามที่บอก "นั่งลงสิ"
เด็กสาวนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆโต๊ะ แล้วจ้องหน้าอาจารย์ที่ยิ้มแย้มไม่เปลี่ยน
"ค่ะ"เธอพยักหน้า
"เอกสารตัวแทน..."
"โทษทีค่ะฉันลืมกระเป๋าไว้ข้างนอกเอกสารก็อยู่ในนั้นด้วย..."ทันทีที่เธอพูดจบอาจารย์หนุ่มกลับหัวเราะเบาๆ
"ฉันจะบอกว่ามีแล้วไม่ต้อง.."
...โห...ซะงั้นอ่ะ เรารึอุตส่าห์... เป็นครั้งแรกที่เด็กสาวรู้สึกว่าหน้าแตกอย่างบอกไม่ถูก
เธอจึงเปลี่ยนเรื่องคุย"เรื่องห้องพักล่ะคะ อาจารย์"
"ตึกข้างๆเนี่ย" เขาชี้มือไปที่หน้าต่าง ไปทางตึกสีครีม "เดี๋ยวเธอเอากุญแจห้องไปได้เลยนะ เป็นห้องแบบเดี่ยว"
เธอพยักหน้าเป็นเชิงตอบรับ
"งั้นหนูไปนะคะ จะเอาของไปเก็บ"วาโยลุกขึ้นแล้วลาอาจารย์อย่างสุภาพ
"นี่ก็เย็นแล้วระวังตัวด้วยนะ"อาจารย์บอกอย่างเป็นห่วง แล้วยิ้มให้อย่างอบอุ่น
"ค่ะ"
แล้วเด็กสาวก็ปิดประตูโดยไม่หันมามอง อาจารย์ที่พยายามจะบอกอะไร
"เดี๋ยวสิ.."
ปังง
ประตูนั่น...ไม่ได้เปิดใช้ตั้งแต่ 5 ปีที่แล้ว ที่สำคัญเขาเป็นคนล็อคมันกับมือ เจอดีเข้าแล้วแม่หนู...
OoooooooooooooooooooooooooooooOoooOoooooooooooooooooooooooooooooooooO
เดินไปปากก็บ่นไป
แล้วก็ปรากฏร่างเด็กสาว
ผมของอาจารย์เป็นสีน้ำชา ดวงตาสีเขียว ในชุดสบายๆ "ชื่อวาโย นภาอัครเทพ ใช่มั้ย"
เธอทำท่าจะไปแต่ก็นึกอะไรขึ้นได้ "อาจารย์คะ น่าจะตัดไอ้ต้นไม้รกนั่นบ้างนะคะ..."
เธอชี้มือไปทางที่เธอเข้ามา "งบประมาณมีขนาดทำให้ประตูนั่นเปิดเองอัติโนมัติได้แล้วนี่
..มีเรื่องพูดแค่นี้แหละค่ะ ลาล่ะค่ะ"
หลังจากพูดจบรอยยิ้มที่อยู่บนหน้าของครูหนุ่มกลับจางหายไป
แล้วจะเปิดได้ยังไง
วาโยเดินลากเท้าไปเรื่อยๆ ก่อนถึงตึกสีครีมเธอเจอห้องเก็บของแต่ไม่สนใจอะไรนักเพราะเมื่อยล้าเต็มที เสียงลากเท้าของเธอกับกระเป๋าก็ยังดังต่อไป
...เนื่องจากว่างมากเธอจึงคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย อย่างเช่นเรื่องที่ประสบมา
ตอนที่ไปเอากระเป๋า
เป็นคุณ...คุณจะเชื่อไหม?
ว่าเมื่อกี้ ฉันเจอลูกบอลมีผม มันมีลูกตาด้วย ฉันเจอมันที่กระเป๋าของฉันเอง
ฉันเตะมันไปไกลๆ เพราะเจ้าลูกบอลเฮงซวยนั่นมันพยายามจะกัดฉัน
ตอนนั้นมันพูดอะไรเกี่ยวกับ ละคร..ละคร..ด้วย
และถ้าถามว่าทำไมฉันคิดว่ามันเป็นลูกบอลน่ะเหรอ? เพราะตอนไปสวนสนุก
แล้วเข้าบ้านผีสิง มันมีหัวคนห้อยด้วย แต่พอบอกว่ามันคือลูกบอลทาสี ไม่ต้องกลัว...
แต่ฉันก็ไม่รู้ว่ากลัวอะไร แล้วละครอะไร..
ความคิดแรกคือ งง
...ตอนนี้ยัง งง...อยู่
...........................................................
ความคิดเห็น