Someday, You will love me and I will love you [yaoi]

ลำดับตอนที่ #9 : ...สักวัน....เราคงจะรักกัน... [9]

หลังจากที่แยกกับคิบอมและดงแฮแล้ว ฮยอคแจก็ค่อยๆก้าวเท้าเข้าบ้าน  เมื่อเข้าไปในบ้าน สภาพบ้านที่ไม่เหมือนเดิม  ข้าวของกระจัดกระจาย เศษแก้วตกเกลื่อนพื้น เมื่อมองเข้าไป ก็เห็นใครบางคน กำลังพังข้าวของทุกสิ่งในบ้าน อย่างบ้าคลั่ง

“ฮันคยอง..........นายเป็นอะไรน่ะ”ร่างบางที่เข้ามาตกใจกับภาพที่เห็นอย่างมาก

......ฮันคยอง ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน.....

“ฮยอคแจ ช่วยพูดกับคุณฮันคยองที เป็นอะไรก็ไม่รู้ กลับมาเอาแต่ดื่ม พอเมาก็อาละวาดแบบบนี้”

ป้าแม่บ้านพูดขึ้นเมื่อเห็นฮยอคแจก้าวเข้ามาในบ้าน

“เอ่อ..งั้นผมพาคุณฮันคยองขึ้นไปพักน่ะครับ” ฮยอคแจว่าพลางเดินเข้าไปลากฮันคยองที่เอาแต่ยืนร้องไห้ขึ้นห้อง

“ฮันคยอง...เกิดอะไรขึ้นกับนาย” ฮยอคแจเอ่ยขึ้นเบาๆ ทันทีที่พาฮันคยองมาถึงบนห้อง แล้ววางคนที่เขารักไว้บนเตียง

“เพราะนาย.... นายมันน่ารำคาญ...ออกไป...”ฮันคยองตะโกนพร้อมกับปาหมอนใส่แต่นั่นไม่ได้ทำให้ฮยอคแจยอมออกไปได้หรอกน่ะ

ฮันคยองในตอนนี้เอาแต่ร้องไห้ โวยวาย ฮยอคแจเอื้อมมือออกไปเพื่อเช็ดน้ำตาให้กับคนที่เขาเฝ้ารักอย่างสุดหัวใจ แม้คนตรงหน้าจะไม่เคยมองเห็นความรักที่เขามีให้เลย แต่ยังไงซะ ฮันคยอง ก็คือ ทุกสิ่ง สำหรับเขา

“ฮันคยอง...เรา...กลับไปเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมได้มั้ย”เสียงหวานๆของฮีชอลคนรักยังคงดังก้องอยู่ในหัว

“เพราะ...อะไร...ทำไม...”ฮันคยองเพ้อออกมา จนฮยอคที่นั่งอยู่ข้างๆหยุดนิ่ง

“ชั้น...กำลังจะคบกับซีวอน....ขอโทษจริงๆน่ะ”ประโยคสุดท้ายจากคนรักที่กลายไปเป็นเพียงแค่แฟนเก่า ทำให้คนที่เข้มแข็งอย่างฮันคยองร้องไห้ออกมา

“ฮีชอล...นายอย่าทิ้งชั้นไป....” ร่างสูงที่นอนอยู่บนเตียงพูดขึ้น สองมือปัดป่ายไปมาพร้อมกับส่งเสียงร้องไห้ที่ทำเอาคนฟังถึงกับร้องไห้ตาม มือบางๆของฮยอคแจเอื้อมไปเช็ดน้ำตาให้คนตรงหน้าอีกครั้ง

- - - หมับ - - -

“อ๊ะ...” มือเล็กๆถูกกอบกุมเอาไว้โดยคนที่นอนอยู่บนเตียง มือข้างนั้นออกแรงกระชากดึงร่างบางเข้าสู่อ้มกอด ฮยอคแจกอดปลอบร่างสูงอย่างแผ่วเบา พลางน้ำตาของตัวเองก็ไหลออกมาอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

..............ที่เป็นแบบนี้......เพราะคนๆนั้นของนายซิน่ะ..........คิม ฮีชอล......

..... แค่คำพูดเล็กน้อย......จากใครคนนั้น....มันทำให้นายเป็นได้ขนาดนี้เลยหรอ......

....................ความรู้สึกของชั้น....ที่ถูกนายมองข้าม....ในวันนั้น………..

.....มันเจ็บไม่ถึงครึ่ง....ที่ต้องมามองนายร้องไห้…..ในวันนี้.......................

“ฮีชอล...นายยังรักชั้นใช่มั้ย....”ตอนนี้ชั้นต้องการนายเหลือเกิน ฮีชอล.....ชั้นรักนาย.....ร่างสูงกดร่างบางลงกับเตียง ใบหน้าที่หล่อเหลาในสายตาของฮยอคแจ ก้มลงซุกไซร้บริเวณซอกคอขาวอย่างรุนแรง

“อ๊ะ...ปละ...ปล่อยน่ะ....ฮันคยอง”เสียงใสๆสั่นไหวพอๆกับร่างกาย น้ำตาไหลไม่ขาดสาย ร่างบางพยายามดันอีกฝ่ายออกให้พ้นตัว

“นายรังเกียจชั้นหรอ?....เพราะซีวอนซิน่ะ”

ชั้นไม่ใช่ฮีชอล...ลืมตามองชั้นให้ดีซิ........นายจำชั้นไม่ได้งั้นหรอ....

ความตกใจทำให้พูดไม่ออก ฮยอคแจได้แต่ส่ายหน้าพลางน้ำตาก็ไหล

“ชั้นจะไม่ยอมให้นายทิ้งชั้นไป....ฮีชอล” ฮันคยองพูดลอดไรฟันอย่างไม่สบอารมณ์ พลางรวบแขนของฮยอคแจไว้ทั้งสองข้าง มือใหญ่กระชากเสื้อผ้าออกอย่างไม่ใยดี สอดนิ้วเข้าสู่ร่องกลางอย่างรุนแรง จนรับรู้ได้ถึงอาการสั่นสะท้านของร่างตรงหน้า

“อะ...เจ็บ...อย่านะ....ฮันคยอง”เสียงร้องที่บ่งบอกถึงความทรมาน ใบหน้าที่เคยงดงาม ตอนนี้กลับเต็มไปด้วยน้ำตาแห่งความเจ็บปวด

ร่างบางสั่นสะท้านอย่างรุนแรงเมื่อชายหนุ่มถอนนิ้วออก ฮันคยองช้อนปลายคางมนแล้วโน้มใบหน้าลงข้างแก้มที่ร้อนผ่าว กระซิบแผ่วเบาๆ

“ชั้นรักนาย” ดวงตาคู่สวยวาวระยับด้วยหยาดน้ำ

.........คำพูดที่ไม่ได้มีไว้สำหรับชั้น......... เก็บมันไว้เถอะ......ชั้นไม่ต้องการ.................

ชายหนุ่มปลดกางเกงแล้วดึงเอาความเป็นชายออกมา ฮยอคแจที่ตกใจกับการกระทำของฮันคยองพยายามถอยตัวหนี ฮันคยองคว้าข้อเท้าเล็กค่อนข้างแรง ก่อนกระชากเรียวขาทั้งสองให้แยกห่างจากกัน  จากนั้นจึงขยับสะโพกเข้าบริเวณเรียวขาบาง ตรึงร่างที่ไร้เรี่ยวแรงไว้กับที่นอน

“ไม่น่ะ....อ๊า.....เจ็บ...”เสียงกรีดร้องเคล้าเสียงสะอื้นดังไปทั่วห้อง  สัมผัสที่สร้างความเจ็บร้าวกับความอึดอัดอย่างถึงที่สุดแต่จะต่อต้านก็ทำไม่ได้จึงทำได้เพียงวิงวอนอย่างน่าสงสาร

“....ฮีชอล...ฮีชอล” ฮันคยองกระซิบเรียกซ้ำๆข้างใบหูของคนที่เอาแต่ส่ายหน้า การกระทำที่รุนแรงและอ่อนโยนในคราวเดียว เสียงเรียกชื่อนั้นช่าง อ่อนหวาน จนคนฟังแทบขาดใจ

ฮยอคแจได้แต่นอนนิ่ง ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาพร้อมกับเสียงสะอื้นที่แผ่วเบา แก้มขาวซีดเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตา   ร่างที่นอนนิ่งหลับตาลงอย่างคนที่ไม่อยากรับรู้อะไร….อยากให้ทุกอย่างที่เกิดขึ้น...…..เป็นเพียงฝันร้าย……ที่พอตื่นขึ้นมาทุกอย่างก็กลับมาเป็นดังเดิม

 

- . - . - . - . - . - . - . - . - . - . - . - . - . - . - . - . - . - . - . - . - . - . - . - .