คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ...สักวัน....เราคงจะรักกัน... [8]
“ฮยอคแจ....เข้าบ้านดีๆน่ะ ชั้นกลับก่อนล่ะ” คิบอมขับรถมาส่งฮยอคแจที่หน้าบ้าน
“เอ่อ...แล้ว ดงแฮล่ะ”ฮยอคแจถามอย่างห่วงใยสายตามองไปที่ดงเฮที่ยืนตัวสั่นอยู่หลังคิบอม เพราะมือคู่นั้น จับมือของดงแฮเอาไว้.....จับ???...........บีบ???...........
“ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวชั้นไปส่ง”คิบอมพูดอย่างรวดเร็วโดยไม่รอคำตอบจากอีกฝ่ายก็ลากร่างเล็กที่กำมือเอาไว้ขึ้นรถทันทีโดยไม่ลืมหันกลับไปมองและคลี่ยิ้มบางๆอย่างอ่อนโยนให้กับฮยอคแจ
‘กลับเข้าไปเถอะน่ะ ..........ในบ้านหลังนั้น......ที่มีฮันคยอง......
............ชั้นยินดีทำทุกอย่าง...ขอแค่ให้นายมีความสุข......
........แม้มันจะเป็นการทำร้ายหัวใจตัวเอง ก็ตาม.......’
......ชั้นอาจรักฮยอคแจที่สุดในโลก.....แต่.....คนที่เขารักที่สุด......ไม่ใช่ชั้น
…..ถ้าเป็นชั้น....จะไม่ทำให้เขาเสียใจ....แต่....คนที่เขาเลือก....ไม่ใช่ชั้น
.......สำหรับฮยอคแจ....คนที่มีความหมายที่สุด....คือ...นาย.........ฮันคยอง
.....ถ้าชั้นเป็นนาย....ชั้นจะดูแลฮยอคแจอย่างดี.....และไม่ทำให้เขาเจ็บปวด.....
..........ขอร้องล่ะ..............มองเห็นความรักในตัวของเขาสักที.....
.........ฮยอคแจรักนายมากน่ะ......ฮันคยอง.................
คิบอมหลังแยกกับฮยอคแจแล้วก็ขับรถกลับบ้านตลอดทางภายในรถถูกปกคลุมด้วยความเงียบ
“นี่มันที่ไหน...ไหนนายบอกจะไปส่งชั้นไง”ดงเฮเริ่มโวยวายหลังจากที่คิบอมเลี้ยวรถเข้าบ้านหลังหนึ่ง ‘ไหนบอกจะไปส่ง แต่นี่มันไม่ใช่บ้านเขาซะหน่อย’
“บ้านชั้น...หยุดโวยวายได้แล้ว”คิบอมพูด หลังจากที่จอดรถเรียบร้อยก็เดินมากระชากแขนบางลากลงจากรถพาเข้าไปในตัวบ้านทันที
“โอ้ย...ชั้นเจ็บน่ะ...ปล่อย...ชั้นจะกลับบ้าน” มือสองข้างพยายามแกะมือคนที่บีบแขนเขาเอาไว้
“หยุดโวยวายสักทีได้มั้ย...รำคาญ”หันกลับมาตะคอกเสียงดังและกระชากแขนให้แรงกว่าเดิมพลางลากให้คนตัวเล็กเดินตามเขาไปเรื่อยๆ
“นายก็ปล่อยชั้นซิ ชั้นจะกลับบ้าน”เสียงที่พูดออกมาเริ่มสั่นระรัว เขากลัวคนตรงหน้านี้เหลือเกิน แม้จะรัก แต่เขารู้ดีว่า คนๆนี้มีสารพัดวิธีที่จะทำให้เขาเจ็บปวด....ทั้งคำพูด...และการกระทำ
ใบหน้าหวานมีแต่คราบน้ำตา มือบางพยายามแกะมือที่กำรอบแขนออก คิบอมลากดงแฮเข้าไปในห้องนอน ท่ามกลางความตกใจของเหล่าคนรับใช้ในบ้าน
“โอ้ย!..” ทันทีที่เข้ามาในห้อง คิบอมเหวี่ยงดงเฮลงกับเตียงอย่างรุนแรง เสียงล็อคประตูดัง กริ๊ก ดังสะท้อนอยู่ในโสตประสาทของดงเฮ ราวกับเป็นสัญญาณเตือนให้เตรียมรับความโหดร้ายที่กำลังจะมาเยือน
“คิบอม....อย่าน่ะ...นายจะทำอะไร” ดงแฮนึกกลัวและพยายามถอยห่าง ต่างจากอีกฝ่ายที่เคลื่อนเข้าหาพร้อมมองอีกคนที่กำลังตื่นกลัวเหมือนเห็นของเล่นน่าสนุก
“ชอบไม่ใช่หรอ เรื่องแบบนี้ ถึงได้เอาตัวเองพร้อมเพื่อนไปเสนอให้รุ่นพี่ขนาดนั้น”
“อะไรนะ...” คิบอมรู้เรื่องที่เขาคุยกับรุ่นพี่พวกนั้น ดงแฮได้แต่ตกตะลึงที่อีกฝ่ายตีความเอาเองโดยไม่คิดถามความจริงเลยสักนิด
ร่างสูงใหญ่ทาบทับลงมาจนไม่มีช่องว่างให้ขยับหนี มือหนาลูบไล้ผิวเนียนใต้ร่มผ้าขาวโดยไม่สนใจมือบางที่ปัดป้อง...จนกระทั่งความอดทนของร่างบางสิ้นสุด...
เพี๊ยะ...!! ทุกสิ่งชะงักงัน ใบหน้าคมเบือนกลับมามอง ร่างบางที่มือสั่นระริก
“แรงดีนี่...งั้นมาดูกัน...ว่าคืนนี้นายจะทนได้แค่ไหน”
“อย่าน่ะ...คิบอม...อะ....อื้อ...”
ริมฝีปากบางถูกบดขยี้ อย่างรุนแรง เหมือนต้องการกลบเสียงร้อง ข้อมือทั้งสองถูกจับตรึงไว้เหนือศีรษะ มือหนาลูบไล้ไปทั่วเรือนร่างบางข้างใต้ พลางปลดกระดุมเสื้อออกอย่างช้าๆ ริมฝีปากร้อนผ่าวจูบหนักๆบนผิวเนียนเรียบทั่วทุกสัดส่วน
“...อย่าน่ะ...ฮือ...ชั้นขอร้อง...อย่าทำชั้นเลย....”
อีกฝ่ายยังคงขืนบังคับด้วยกำลังที่เหนือกว่าอย่างใจเย็น พลิกร่างบางให้คว่ำลงแล้วรั้งสะโพกเล็กขึ้นโดยแรง ถึงรู้ว่าส่วนนั้นจำเป็นต้องเตรียมความพร้อมก่อน แต่ตอนนี้ เขาไม่อาจควบคุมอารมณ์ได้อีกแล้ว จึงฝืนบังคับดันส่วนที่เร่าร้อนเข้าไปในช่องทางที่คับแน่นนั้น
“อ๊า...!!!.....อึ่ก….!” ดงเฮกลั้นหายใจด้วยความตกใจกับสิ่งที่แทรกเข้ามา รับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดราวกับร่างกายจะฉีกออกเป็นสองเสี่ยง กลิ่นคาวเลือดลอยคลุ้งเข้าแตะจมูก ใบหน้าสวยบิดเบี้ยวไปด้วยความเจ็บปวด
.....สภาพของ.....ดงแฮ...ตอนนี้.......ไม่ต่างไปจากตุ๊กตาไร้ชีวิต
ร่างบางสั่นไหวไปตามจังหวะที่ถูกหยิบยื่นให้.....
ความรู้สึกทั้งหมด รับรู้ได้เพียงเสียงหอบหายใจหนักๆของ...คิบอม
กับน้ำตาที่ไหลนองหน้า....โดยไม่เคยได้รับแม้กระทั่งความเห็นใจ
...........ทุกการกระทำ ดำเนิน ไปด้วยแรงโกรธของคิบอม….ตลอดค่ำคืนที่แสนยาวนาน.............
- . - . - . - . - . - . - . - . - . - . - . - . - . - . - . - . - . - . - . - . - . - . - . - .
ความคิดเห็น