คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ...สักวัน....เราคงจะรักกัน... [7]
เช้าวันรุ่งขึ้นทุกอย่างเป็นเช่นที่เคยเป็น จนกระทั่งตอนเย็น
“ดงแฮ สมุดการบ้านนายไปไหน ทำไมไม่เอาไปส่งครูล่ะ” ถามด้วยความสงสัย ก็เมื่อวานนายกลับขึ้นมาหาแล้วนี่ หรือจะหาไม่เจอ
“ชั้นทำหาย” ดงแฮพูดอย่างเศร้าใจ เขาไม่อยากพูดเลยว่าต้นเหตุที่ทำสมุดหายก็คือ คิบอม
“ที่ไหน??”
“สวนหลังโรงเรียน นะ ไปเป็นเพื่อนชั้นน่ะ” ส่งสายตาอ้อนวอนไปให้ ชั้นไม่อยากไปคนเดียวนี่ มันน่ากลัวอ่า
สวนหลังโรงเรียน
“ดงแฮ เราแยกกันหาดีมั้ย เพราะนายก็ไม่รู้นี่ว่าหล่นไปตรงไหน”ฮยอคแจเอ่ยขึ้นหลังจากที่เดินหากันมาสักพักใหญ่ๆแต่ก็ไม่เจอ
“อืม งั้นเราแยกกันหาน่ะ”
หลังจากที่ทั้งคู่แยกย้ายกันเดินหา ก็มีรุ่นพี่กลุ่มที่เคยมาข่มขู่ดงแฮ ลอบเดินตาม ฮยอคแจไปอย่างเงียบๆ และเมื่อฮยอคแจอยู่คนเดียว
“สวัสดีครับ คนสวย หาอะไรอยู่เอ่ย”รุ่นพี่คนนึงก้าวเข้ามายืนตรงหน้าฮยอคแจและเอ่ยขึ้น
“เอ่อ...พวกพี่”เสียงสั่นเอ่ยขึ้น เพราะสายตาที่มองมานั้น มันช่างไม่น่าไว้ใจเลยสักนิด
“เราไปหาอะไรๆสนุกทำกันหน่อยดีมั้ย”เสียงที่น่ารังเกียจพร้อมหับมือหยาบๆตรงเข้าลูบไล้ใบหน้าหวานอย่างจาบจ้วง
“ปล่อยน่ะ...ทำอะไร...ปละ...อีก”ทันทีที่ฮยอคแจขัดขืนรุ่นพี่อีกสองคนก็ตรงเข้าล็อคแขนและต่อยเข้าที่ท้องอย่างรุนแรง
เมื่อมารู้สึกตัวอีกทีก็รู้สึกเหมือนมีอะไรหนักอึ้งทับอยู่บนตัว พอลืมตาขึ้นภาพที่เห็นคือรุ่นพี่คนนั้นกำลังซุกไซร้อยู่บริเวณซอกคอของเขา และสัมผัสที่น่ารังเกียจก็แผ่กระจายไปทั่วผ่านมือหยาบๆที่ลูบไล้ไปทั่วร่างกาย ร่างบางได้แต่ร้องไห้ ในขณะที่ริมฝีปากที่น่ารังเกียจไล้ไปทั่วร่างกายจนเกิดรอยแดงๆ
“ฮันคยอง.....ช่วยชั้นด้วย....ขอร้อง....ฮือ”
“อื้อ...ปล่อยน่ะ...ออกไป...ฮือ”มือบางๆทุบใส่ร่างที่รุกรานเขาอย่างไม่ยั้งแต่มันไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นได้เลยสักนิด
“ร้องไห้ทำไมล่ะครับ..."
"เฮ้ย...อะไรว่ะ” เสียงของรุ่นพี่คนนั้นร้องขึ้นอย่างขัดใจ เนื่องจากถูกใครบางคนสะกิดจากด้านหลัง
- พลั่ก -
ในชั่วขณะที่ฮยอคแจกำลังหลับตาร้องไห้เพราะความกลัว มือของใครบางคนก็กระชากรุ่นพี่คนนั้นและต่อยเข้าไปอย่างจัง
ร่างบอบบางที่เอาแต่ร้องไห้ สะอึกสะอื้น ค่อยๆปรือตาขึ้นมองบุคคลใหม่ที่เข้ามาช่วยเขาเอาไว้
.....................คิบอม........ รุ่นพี่พวกนั้นเมื่อเห็นว่าคนที่เข้ามาเป็นใครต่างก็วิ่งหนีไปทันที
คิบอมเดินมาเข้ามา และโอบกอดฮยอคแจที่ร้องไห้อย่างน่าสงสาร...........ในขณะนั้นเอง ดงแฮ จึงวิ่งเข้ามาหา
“ฮยอคแจ นายเป็นอะไรรึเปล่า พวกมันทำอะไรนาย”ดงแฮวิ่งเข้ามาหาฮยอคแจอย่างตกใจ
“ฮือ...ฮือ...ดงแฮ...ดงแฮ”ฮยอคแจคลายมือจากคิบอมและหันมากอดดงแฮเอาไว้
เมื่อดงแฮกอดฮยอคแจเอาไว้ เขาก็มองไปเห็นสายตาคู่หนึ่ง
สายตาที่น่ากลัวเต็มไปด้วยความเกียจชังจาก คิบอม
ทันทีที่ดงแฮ หลบตา คิบอมก็ลุกขึ้นและถือวิสาสะอุ้มฮยอคแจเดินออกไปทันที
“เอ่อ..คิบอม ปล่อยชั้นลงเถอะ” รู้สึกไม่ดีเลย ที่คิบอมทำดีกับเขาขนาดนี้ ทั้งที่เขาไม่สามารถตอบแทนความรู้สึกนั้นได้เลย ไหนจะสายตาของดงแฮที่เดินตามพวกเขามาอีก
“อืม ไม่เป็นไร จะถึงรถชั้นแล้ว เดี๋ยวชั้นไปส่ง” ทันทีที่ถึงรถคิบอมวางฮยอคแจลงอย่างทนุถนอม
“คิบอม ให้ดงแฮไปด้วยน่ะ” ฮยอคแจหันไปขอร้อง
“อืม” คิบอมตอบรับสั้นๆ ทันทีที่ปิดประตูรถรอยยิ้มของคิบอมก็จางหายไปจนดงแฮรู้สึกเศร้าใจ
“จะไปก็ขึ้นรถ” พูดห้วนๆโดยไม่คำนึงถึงใจคนฟังเลย
นายเทิดทูน.........ความรัก..........ที่มีให้ฮยอคแจ
...แต่ความรักของชั้น....นายกลับไม่เคยมองเห็นค่าของมันเลย.....
ชั้นไม่รู้ว่านายจะเข้าใจมั้ย..................การกระทำของนายทำลายหัวใจชั้น......
........สร้างบาดแผลในหัวใจ.......ให้มันร้าวลึกขึ้นทุกวัน....ด้วยน้ำมือของนาย.....คิบอม.....
ความคิดเห็น