Someday, You will love me and I will love you [yaoi]

ลำดับตอนที่ #6 : ...สักวัน....เราคงจะรักกัน... [6]

ดงเฮเมื่อแยกกับฮยอคแจ ก็รีบวิ่งกลับขึ้นมาบนห้องทันที ตอนนี้ก็ค่อนข้างเย็นแล้ว ในสนามมีคนอยู่บ้างแต่ในตึกเรียนนี่ซิ เงียบจัง

ทันทีที่ก้าวเข้ามาในห้องเรียน ก็พบกับใครบางคนที่ทั้งอยากเจอและไม่อยากเจอเป็นที่สุด ‘คิบอม’

นั่งสงบนิ่งอยู่ที่โต๊ะริมหน้าต่าง ดงเฮพยายามไม่สนใจคิบอมตั้งหน้าตั้งตาหาสมุดการบ้านแต่...เขาคิดไปเองรึเปล่าว่าสายตาคู่นั้น กำลังจ้องมองมาที่เขา และเมื่อหันไปมอง ใช่จริงๆ

 

“หาไอนี่อยู่ใช่มั้ย” คิบอมลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วหันหน้ามาทางดงเฮ ในมือถืออะไรบางอย่างอยู่

“สมุดการบ้าน...ของชั้น” พยายามที่จะไม่หลบหน้า แต่มันยากเหลือเกิน เพราะสายตาที่ส่งมา ทั้งเย็นชาและน่ากลัว

“ใช่ ของนาย...ลี ดงเฮ”พลิกสมุดที่อยู่ในมือไปมา และอ่านชื่อที่เขียนเอาไว้ด้วยน้ำเสียงล้อเลียนเหมือนต้องการยั่วโมโหคนตรงหน้า แต่สายตากลับบ่งบอกอย่างชัดเจนว่า เขาไม่ล้อเล่น

‘นายต้องการอะไรกัน คิบอม เหมือนต้องการแกล้งชั้นและเกลียดชังชั้น อยู่ตลอดเวลา เพราะอะไร’

“ขอสมุดคืนด้วย” ดงเฮก้าวเดินเข้าไปหาคิบอมพร้อมกับเอื้อมมือไปคว้าสมุดที่อยู่ในมือคนตรงหน้า...แต่ทันทีที่เอื้อมมือออกไป.....

.....สมุดเล่มนั้นก็ถูกปาออกไปนอกหน้าต่างอย่างไม่ใยดี

ดงเฮตกใจกับสิ่งที่เห็นวิ่งไปเกาะขอบหน้าต่างเพื่อมองหาสมุด แต่....

สมุดเล่มนั้นหายเข้าไปกับสวนหลังโรงเรียน เรียบร้อยแล้ว

“สมุดเล่มนั้น ก็สกปรก เหมือนเจ้าของนั่นแหละ” เสียงที่ดังขึ้น เรียกให้ดงเฮต้องหันหลับไปมอง มันเป็นน้ำเสียงที่เย้ยหยันและแสดงความรังเกียจออกมาอย่างชัดเจน

‘ชั้นไปทำอะไรให้นาย คิบอม 

ทำไมต้องทำกันขนาดนี้ด้วย

ตราบที่คนตรงหน้านาย ไม่ใช่ ฮยอคแจ

นายจะไม่มีวันทำดีด้วยเลยใช่มั้ย’

“นายไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้” ดงเฮข่มความรู้สึกทั้งหมดเอาไว้ ทั้งความกลัวและความเสียใจ เค้าเลือกที่จะเผชิญหน้ากับคิบอม จึงตะโกนออกไป ถึงชั้นจะชอบนาย แต่ไม่ได้หมายความว่า ชั้นจะยอมให้นายมาทำแบบนี้ได้น่ะ

“ชั้นพอใจ ชั้นก็จะทำ” ร่างสูงขยับเข้าใกล้ดงเฮ ที่พยายามถอยหลังหนี

แต่ทันทีที่หันหลัง....ก็ถูกมือหนาขยุ้มเส้นผมหลังท้ายทอย กระชากอย่างแรง

ทำให้ต้องหันกลับไป เผชิญกับสายตาคมวาวคู่นั้น 

ก่อนจะถูกกดจูบลงบนกลีบปากอ่อนนุ่ม....

ด้วยริมฝีปากร้อนผ่าวราวต้องการหลอมละลายอีกฝ่าย

“อือ...อื้อ...!!!” ดงเฮหลับตาลงอย่างหวดกลัว รู้สึกได้ถึงความร้อนและสัมผัสจากมืออีกข้างที่โอบเอวเขาเอาไว้ ตอนนี้มือทั้งสองข้างของดงแฮ ปัดป่ายไปทั่วก่อนจะทุบอย่างแรงที่อกของอีกฝ่าย

“ทำไมไม่เปิดปาก” คิบอมพูดขึ้นทันทีที่ผละปากออกมา

มองไปที่ดงเฮที่ยืนหอบหายใจ 

ส่งสายตาที่ทั้งรักทั้งแค้นปนเปไปด้วยความสับสน 

ในดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยน้ำตา พลางใช้หลังมือปิดปากเอาไว้

“อย่าคิดว่าชั้นไม่รู้น่ะ สายตาที่นายมองชั้น มันก็ไม่ต่างไปจากผู้หญิงเวลายั่วผู้ชายหรอก”

 - - - เพี้ยะ - - -

ฝ่ามือน้อยๆฟาดลงไปด้วยแรงทั้งหมดที่มีอยู่

 ตอนนี้ความรู้สึกของดงแฮเจ็บปวดเหลือเกิน

กับการถูกทำร้ายด้วยการกระทำและคำพูดจากคนที่เค้ารัก

 ได้แต่มองความเกลียดชังที่ปรากฏบนใบหน้าของคิบอมด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา 

“สารเลว”ดงแฮพูดออกมาอย่างสะอึกสะอื้น ก่อนจะวิ่งออกจากห้องไป

“ถ้าชั้นเลว นายเองก็ไม่ต่างกันหรอก ดงแฮ”

ทำไม คิบอม ทั้งที่ชั้นพอใจกับการแค่ได้ " แอบรัก " 

มีความสุขกับเฝ้ามองนาย...…ทั้งที่รู้ว่าสัมผัสไม่ได้

ความสุขเพียงเล็กน้อยแค่นี้ ของชั้น นายยังทำลายมันได้ลงคอ  

แต่สุดท้ายชั้น......ก็เลิกรักนายไม่ได้...แล้วคนที่ต้องเจ็บ....ก็คือชั้นเอง....ใช่มั้ย????