คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ...สักวัน....เราคงจะรักกัน... [5]
วันรุ่งขึ้น
ฮยอคแจและดงเฮต้องมาโรงเรียนกันเอง เพราะ เมื่อคืนหลังจากที่ฮันคยองและคิบอมกลับมาเอาของที่บ้านและออกไปเที่ยวด้วยกันทั้งคู่ก็ยังไม่กลับบ้านจนถึงตอนนี้
ในช่วงสายมีรุ่นพี่สามคนเข้ามาและเรียกตัวดงแฮออกไป
“ดงเฮใช่มั้ย พี่ขอคุยด้วยหน่อยซิ” รุ่นพี่หนึ่งในนั้นเอ่ยขึ้นอย่างสุภาพ นั่นทำให้ดงเฮวางใจที่จะตามพวกเขาไป
“ครับ...ฮยอคแจนายไปกินข้าวก่อนน่ะ เดี๋ยวชั้นตามไป”หันไปบอกกับฮยอคแจและเดินตามรุ่นพี่ไป
“ชั้นชอบฮยอคแจ...นายจะช่วยชั้นได้มั้ย”ทันทีที่เดินมาไกลจากฮยอคแจพอสมควรรุ่นพี่คนนึงก็เอ่ยขึ้นทันที
“ทำไมพี่ไม่ไปบอกเองล่ะครับ”พูดกลับไปอย่างสุภาพเพราะคนตรงหน้าคือรุ่นพี่แต่ก็เกิดความกลัวขึ้นเล็กๆในจิตใจ
“ชั้นรู้ว่าเขามีคนที่ชอบอยู่แล้ว แต่ชั้นเชื่อน่ะ ว่านายช่วยชั้นได้ หือ”
“เอ่อ..ผม...” ตอนนี้เขาสับสนไปหมด รุ่นพี่พวกนี้หน้ากลัวมากต่างกับเมื่อกี๊ลิบลับ
“ถ้านายไม่ตกลง...ชั้นไม่สัญญาน่ะ ว่านายจะปลอดภัยกลับไป เพราะ นาย...ก็สวยซะด้วยซิ”
เสียงที่สร้างความรู้สึกขนลุกและหวาดกลัวเกิดขึ้นพร้อมๆกับปลายนิ้วหยาบลากไล้ผ่านเนินแก้มของเขาอย่างช้า.....ตอนนี้ดงแฮได้แต่ยืนตัวเกร็งหลับตา และด้วยความกลัวดงแฮกลั้นหายใจไปชั่วครู่ก่อนจะเอ่ยออกมาว่า
“ครับ...ผม....ผมจะช่วย”พูดไม่เต็มเสียงนักแต่สิ่งที่ทำให้รุ่นพี่ยอมเชื่อคือใบหน้าที่ดูจริงใจทั้งหมดจึงหันหลังเดินจากไป
“เหอะ ชั้นว่า หมอนี่ก็สวยพอๆกับฮยอคแจเลยน่ะ” รุ่นพี่คนนึงพูดขึ้นหลังจากที่เดินออกไปไกลแล้วและตามมาด้วยเสียงหัวเราะที่ไม่น่าไว้ใจเท่าไหร่นัก
‘ขอโทษน่ะ ผมรับปากไปงั้นแหละ
ยังไงซะฮยอคแจก็คือเพื่อน
แล้วหมอนั่นก็มีคนที่ชอบอยู่แล้วด้วย
ผมช่วยพวกพี่ไม่ได้หรอก’
ดงเฮรีบวิ่งกลับออกไปทันทีเพราะกลัวว่าฮยอคแจจะรอนาน โดยไม่ได้สังเกตเลยว่า มีใครบางคนยืนอยู่ในมุมมืดๆ ตรงที่ที่เขายืนคุยกันเมื่อกี๊................
...................ใครคนนั้นได้ยินเพียงคำพูดที่พวกเขาคุยกันแต่ไม่อาจรับรู้ได้ถึงความคิดของดงเฮ..................
ในตอนเย็นหลังเลิกเรียน ดงเฮและฮยอคแจเดินมาด้วยกันจนถึงหน้าโรงเรียน
.
“อ่ะ ฮยอคแจ สมุดการบ้านชั้นหาย”เสียงเอะอะโวยวายสร้างความสนใจให้คนข้างๆมากมาย
“งั้นเราลองขึ้นไปหาบนห้องเรียนกันดูมั้ย อาจจะตกอยู่ก็ได้”เมื่อตกลงกันได้ดังนั้นก็ก้าวเท้าเดินกลับเข้าโรงเรียน แต่ก็มีเสียงๆหนึ่งดังขัดขึ้น
“กลับบ้านกับชั้น ฮยอคแจ”เสียงของฮันคยองที่แสนจะเย็นชามันดูเป็นคำสั่งมากกว่าที่จะเป็นคำพูดในความคิดของฮยอคแจ
“เอ่อ...แต่ว่า...ชั้น”อึกอักอึกอัก พูดไม่ออก เพราะถ้าขัดใจก็รู้ดีว่า ฮันคยองต้องอารมณ์เสีย แต่ถ้าทำตาม แล้วดงเฮล่ะ
“นายกลับไปเถอะ ชั้นขึ้นไปหาเองได้ ไม่ต้องห่วง”สิ้นคำของดงเฮ ฮันคยองจึงกระชากมือเล็กแล้วลากขึ้นรถไปทันที
“วันนี้ ไม่ไปเที่ยวกับคิบอมกับ...เอ่อ...แฟนนายหรอ”ถามขึ้นเพื่อทำลายความเงียบ ความจริงก็ไม่ได้อยากรู้หรอก เพราะทุกครั้งที่ถามใช่ว่าเขาจะไม่เจ็บ ก็แค่ไม่อยากนั่งอยู่ในบรรยากาศที่อึมครึมแบบนี้ เท่านั้นเอง
“อืม เบื่อ” ใครว่าล่ะ อยากไปเที่ยวจะแย่ แต่ไอบ้าคิบอมน่ะซิ ดันมาขอร้อง ให้พานายกลับบ้าน เชอะ
“เย็นนี้นายพาฮยอคแจ กลับบ้านน่ะ”
“ทำไม”
“ชั้นกลัวฮยอคแจจะมีอันตราย”
“ถ้านายเป็นห่วง ทำไมไม่ไปดูแลเองล่ะ”
“ชั้นมีเรื่องต้องไปจัดการ’”
ความคิดเห็น