คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ...สักวัน....เราคงจะรักกัน...[2]
“ดงแฮ วันนี้นายจะไปค้างบ้านชั้นใช่มั้ย” ฮยอคแจถามพลางเก็บของใส่กระเป๋า
“อืม แต่ชั้น...ไม่นั่งรอฮันคยองเป็นเพื่อนายน่ะ ชั้นง่วง 555+” ดงแฮพูดล้อเลียนก่อนจะคว้ากระเป๋าวิ่งนำหน้าไป
- พลั่ก-
“โอ้ย ไอบ้า เดินไม่รู้จักดูคนบ้างเลย”ดงแฮร้องโวยวาย ฮึ่ย ชั้นวิ่งมาดีๆใครว่ะไม่รู้จักหลบเลย
“นายนี่ปากเสียชะมัด เดินไม่ดูทางแล้วยังมาโทษคนอื่นอีก”เสียงของใครบางคนพูดทำเอาคนตัวเล็กอึ้งไปเล็กน้อยและเมื่อเงยหน้าขึ้นไปสบกับคู่กรณียิ่งทำให้เขาทำอะไรไม่ถูก
“...................”
“ทำไมไม่ขอโทษ ไม่มีมารยาท”น้ำเสียงเหยียดหยามที่ส่งมาพร้อมกับสายตาเย็นชาที่มองมาทางเขา นั่นทำให้ดงแฮรู้สึกแย่ นี่น่ะหรอ คิม คิบอม ที่เขาแอบชอบ
“นายนั่นแหละที่ผิด ไร้มารยาท เดินชนชั้นแล้วจะให้ชั้นขอโทษ คิดว่าตัวเองเป็นใคร ” เสียงดงแฮตะโกนใส่หน้าคิบอมอย่างเหลืออด
นี่น่ะหรอเจ้าชายที่ชั้นเฝ้าฝันถึง
ก็พอจะรู้ว่านิสัยแย่พอตัว แต่ไม่คิดว่าจะมาเจอจังจังแบบนี้
สงสารตัวเองชะมัด หลงไปชอบไอคนนิสัยเสียแบบนี้ได้ยังไง
ไม่ทันที่ดงแฮจะอ้าปากพูดประโยคต่อไป มือของคิบอมก็เอื้อมมาคว้าเข้าที่คอเสื้อดงแฮอย่างแรงและง้างมือขึ้นคล้ายจะต่อย
“หยุดน่ะ คิบอม”ฮยอคแจที่วิ่งตามเสียงโวยวายของดงแฮมาตะโกนขึ้น
“ทำไมชั้นต้องเชื่อนายด้วย ฮยอคแจ” คิบอมถามกลับไปพลางกระชากคอเสื้อให้แรงขึ้นยิ่งกว่าเดิมสายตาที่ส่งกลับไปหาฮยอคแจนั้นคล้ายมีบางอย่างซ่อนอยู่ที่ดงแฮไม่อาจเข้าใจความหมายได้เลย
“โอ้ย!!ชั้นเจ็บน่ะ ไอบ้า”ดงแฮที่โดนกระชากคอเสื้ออย่างรุนแรงโวยวายขึ้นมือทั้งสองข้างพยายามแกะมือคนที่ทำร้ายเค้าออก ฮยอคแจเห็นแบบนั้นอยากเข้าไปต่อยหน้าคนที่ทำร้ายเพื่อนเค้านัก
“นายมันก็พวกขี้แพ้ชอบใช้กำลังรังแกคนอื่น สนุกมากใช่มั้ย” น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธของฮยอจแจ ไม่อาจทำให้คนตรงหน้าสะทกสะท้านได้เลย เมื่อเห็นอย่างงั้นความโกรธที่มีก็พุ่งสูงขึ้น จึงกำหมัดขึ้นจะต่อยคนตรงหน้า แต่ทันทีที่ปล่อยหมัดออกไป
- หมับ -
“ชั้นไม่คิดว่าหมัดแค่นี้จะชนะใครเค้าได้หรอกน่ะ”
“ฮันคยอง” ฮยอจแจอุทานชื่อคนตรงหน้าเบาๆอย่างตกใจ
มือที่แสนอบอุ่น มือคู่นี้ที่เคยโหยหา ตอนนี้กำลังกำมือเค้าเอาไว้
แต่ทำไมน่ะ...ตอนนี้เค้ากลับรู้สึกว่ามันทั้งหนาวเหน็บและเจ็บปวด
โทนเสียงต่ำๆที่เต็มไปด้วยความเย็นชา ...ทั้งหมดที่เป็นนาย มันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว
“คิบอม เราไปกันเถอะ” ฮันคยองพูดขึ้นพร้อมกับสะบัดมือของฮคอคแจที่กำเอาไว้ทิ้ง
“เสียเวลาชะมัด”คิบอมเอ่ยเสียงราบเรียบที่เจือความไม่พอใจอยู่ในน้ำเสียงเล็กน้อยพร้อมกับปล่อยมือจากคอเสื้อของดงแฮและเดินจากไป
“โธ่ไอบ้าเอ้ย หน้าตาก็ดี นิสัยแย่ชะมัด” ดงแฮบ่นอุบอิบทันทีที่คิบอมเดินไป
สายตาที่คิบอมมองมาที่ฮยอคแจก่อนไป
ท่าทางที่ ดูอึดอัดกับสายตาคู่นั้นยามถูกจ้องมอง
พวกนายมีความสัมพันธ์อะไรกันแน่….
“เรากลับกันเถอะ ดงแฮ”เสียงของฮยอคแจเศร้าลงไปอย่างเห็นได้ชัด
“นายกับสองคนนั่น มีอะไรกันหรอ เล่าให้ชั้นฟังบ้างซิ”ดง แฮที่สงสัยเรื่องของเพื่อนรักอดไม่ได้ที่จะถาม
“ไม่มีอะไรนี่ เรากลับบ้านกันเถอะ”ฮยอคแจพยายามเปลี่ยนเรื่อง เค้าไม่อยากให้ดงแฮมารื้อฟื้นและรับรู้เรื่องราวอะไรเกี่ยวกับเขาเลย
“ไม่ว่าชั้นจะถามนายกี่ครั้งก็ได้คำตอบเดิมทุกที คิดว่าชั้นจะเชื่อหรอ”ดงแฮพูดตัดพ้ออย่างน้อยใจแต่ฮยอคแจเพียงแค่หันมายิ้มให้แล้วก็จูงมือเขาดินกลับบ้าน
ชั้นขอโทษน่ะ ดงแฮ เรื่องนี้เพียงเรื่องเดียว ที่ชั้นขอปิดบังนาย
เพราะถ้าพูดไป นายอาจจะไม่สบายใจหรือโกรธชั้นไปเลยก็ได้
ความคิดเห็น