ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Someday, You will love me and I will love you [yaoi]

    ลำดับตอนที่ #17 : ...สักวัน....เราคงจะรักกัน... [16]

    • อัปเดตล่าสุด 8 เม.ย. 51











    ร่างบางๆของใครบางคน ลากกระเป๋าเดินทาง ที่ค่อนข้างใบใหญ่กว่าตัวเดินออกมาจากสนามบินอย่างทุลักทุเล และหยุดยืนอยู่หน้าสนามบินเพื่อรอเรียกรถ

     




    เฮ้อ! ถึงซะที ยืนบ่นกับตัวเองพลาง บิดตัวอย่างเมื่อยล้า จากการนั่งเครื่องบินมาเป็นเวลานาน

     




    มือน้อยๆล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อโค้ท หยิบเครื่องมือสื่อสารขึ้นมา กดเบอร์ปลายทางที่แสนคุ้นเคย รอจนกระทั่งมีเสียงตอบรับจากปลายสาย จึงกรอกเสียงตัวเองตอบกลับไป


     



    สวัสดีครับ....นี่ผม ฮยอคแจ เองน่ะครับไม่ทราบว่าคุณท่านอยู่รึเปล่า





     

    คุณท่านไม่อยู่หรอกจ๊ะ...เป็นยังไงบ้าง ไปถึงแล้วใช่มั้ย สบายดีรึเปล่า เสียงของคุณป้าแม่บ้านถามอย่างเป็นห่วงเป็นใย





     

    ครับผมถึงแล้ว...แล้วก็...สบายดีด้วย.....แล้วคุณป้าล่ะครับ เป็นยังไงบ้าง





     

    ป้าก็...อ๊ะ....... เสียงที่กำลังจะตอบกลับมา กลับเงียบหายไป




     

    ป้าครับ....ฮัลโหลฮัลโหล...

     



    ถึงแล้วซิน่ะ?......จะไปทำไมไม่บอกใครเขาบ้างเลยล่ะ เสียงที่ตอบกลับมาเปลี่ยนไป เป็นเสียงของคนที่เขาคิดถึงที่สุด ที่ถามกลับมาอย่างเรียบๆ

     



    ฮันคยอง....อืม....ชั้นสบายดี...แค่นี้ก่อนน่ะ...ชั้นรีบ...มือบางกำลังจะกดวางสายแต่ก็ต้องชะงักเมื่อถูกอีกคนเรียกเอาไว้ซะก่อน

     




    เดี๋ยว....ชั้นมีเรื่องคุยด้วย

     



    ................

     



    เรื่องที่เกิดขึ้น...ชั้นขอโทษ....ชั้นไม่ได้ตั้งใจลืมมันไปเถอะน่ะ

     



    อืม...ไม่เป็นไร ชั้นลืมมันไปแล้วหล่ะ ในขณะที่พูดก็ยิ้มเศร้าๆให้กับตัวเอง หยดน้ำใสๆไร้สีที่ถูกกลั่นออกมาจากความเจ็บปวดข้างในใจ เริ่มรินไหลออกจากดวงตา

     


    ลืมหรอ? ชั้นจะลืมเรื่องของคนที่ชั้นรักมากที่สุดไปได้ยังไงกัน...ชั้นจะทำแบบนั้นได้ยังไง....ฮันคยอง 


    ความคิดของร่างบางต้องหยุดชะงักลง เมื่อมีคำถามจากอีกฝั่งของโทรศัพท์






     

    เรียนเสร็จ นายจะกลับมามั้ย

     



    ไม่รู้ซิ....อาจจะกลับ....หรืออาจจะไม่กลับ....ทำไมหรอ?เสียงพูดที่เศร้าสร้อย ท้ายประโยคพูดเสียงเบาจนแทบจะเป็นเสียงกระซิบ

     



    เปล่า ยังไงก็รีบๆเรียน แล้วก็รีบๆกลับมาน่ะ คนที่นี่เขาเป็นห่วงนายกันทุกคนตอบกลับมาอย่างห้วนๆ เหมือนไม่ได้คิดจริงจังอะไรกับสิ่งที่ได้พูดออกมา จนคนฟังเองก็เกิดความไม่แน่ใจ

     



    รวมถึงนายด้วยหรอ?

     



    ประโยคคำถามจากฮยอคแจ ทำให้อีกคนเงียบไปเล็กน้อย ก่อนจะตอบคำถามนั้นกลับมาด้วยคำถาม

     


    นายต้องการคำตอบแบบไหนจากชั้นกันล่ะ

     


    ไม่รู้ซิ ที่ผ่านมา ชั้นเคยได้รับแต่คำปฏิเสธจากนายจะฟังอีกสักที มันก็คงไม่เป็นไร

     


    เฝ้ารอคำตอบที่คิดว่าจะฟังเพื่อตอกย้ำตัวเอง..........

    ย้ำกับความเจ็บปวดที่ได้รับมาตลอดหลายปี

    เพื่อให้รู้ว่าการตัดสินใจจากมาในครั้งนี้เขาไม่ได้คิดผิดไปจริงๆ

    เพื่อให้รู้ว่าคนๆนี้ คือ คนที่ทำให้เขาต้องเจ็บปวด 

    คนๆนี้ คือ คนที่ทำให้เขาต้องจากมา เพื่อรักษาแผลใจให้กับตัวเอง 



    .........แต่คำตอบที่ได้รับ กลับตรงกันข้ามกับสิ่งที่คิดไว้อย่างสิ้นเชิง...............



     

    ชั้นเป็นห่วงนายน่ะและก็คงคิดถึงมากถ้านายไม่รีบกลับมา....เพราะงั้นรีบๆกลับมาน่ะ.....ชั้นจะรอ....

     

     




     - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -





    ฮยอคแจเดินเข้ามาในห้องที่กว้างพอประมาณมองสำรวจรอบๆห้องด้วยสายตาแบบผ่านๆและจัดข้าวของที่แบกใส่กระเป๋าเดินทางมาอย่างไม่รีบร้อน ในหัวก็คิดถึงแต่ บทสนทนา ที่ได้คุยกับฮันคยองเมื่อก่อนหน้านี้ ไม่นาน




     

    ชั้นเป็นห่วงนายน่ะและก็คงคิดถึงมากถ้านายไม่รีบกลับมา....เพราะงั้นรีบๆกลับมาน่ะ...ชั้นจะรอ



     

    ประโยคสุดท้ายที่ได้ยิน จากฮันคยอง ยังคงดังก้องอยู่ในหัว มันทำให้อดคิดไม่ได้ว่า อีกฝ่ายคงกำลังรอคอยให้เขากลับไปจริงๆ หากแต่ลึกๆแล้ว คำพูดประโยคนั้น ก็ยังคงมีความหมายแฝงเอาไว้อยู่ในตัวของมันเอง.........ความเป็นห่วง...............ที่ไม่ได้มอบให้ในฐานะคนรัก............นายต้องการจะบอกชั้นแบบนี้ใช่มั้ย...........ฮันคยอง........

     

    ..............นายต้องการให้ชั้นกลับไปในฐานะน้องชายนาย........................   


    ..............นายอาจจะต้องการให้มันเป็นแบบนั้น........แต่ชั้นทำไม่ได้..............


    ..............จะให้ชั้นทำยังไง.....ในเมื่อหัวใจชั้น มันไม่ยอมรับนายเป็นพี่ชาย............


    ……...เพราะงั้น............................ชั้นถึงต้องเดินจากมาแบบนี้ไง...............


    ...........แล้วสักวัน...........
    .........ที่หัวใจชั้นจะไม่ต้องเจ็บเพราะนาย..........


    ...............สักวัน...........ที่หัวใจชั้นจะยอมรับนายเป็นพี่ชาย
    …....


    ........เมื่อถึงวันนั้น........ชั้นจะกลับไป.............แต่ก็ไม่รู้ว่าต้องใช้เวลานานเท่าไหร่..........


    ...........อาจจะเดือนหน้า........ปีหน้า......หรือ.......ตลอดชีวิต...........นายจะรอชั้นใช่มั้ย........



    -------------------------------------------------------------------------







     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×