คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : ...สักวัน....เราคงจะรักกัน... [16]
ร่างบางๆของใครบางคน ลากกระเป๋าเดินทาง ที่ค่อนข้างใบใหญ่กว่าตัวเดินออกมาจากสนามบินอย่างทุลักทุเล และหยุดยืนอยู่หน้าสนามบินเพื่อรอเรียกรถ
“เฮ้อ! ถึงซะที” ยืนบ่นกับตัวเองพลาง บิดตัวอย่างเมื่อยล้า จากการนั่งเครื่องบินมาเป็นเวลานาน
มือน้อยๆล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อโค้ท หยิบเครื่องมือสื่อสารขึ้นมา กดเบอร์ปลายทางที่แสนคุ้นเคย รอจนกระทั่งมีเสียงตอบรับจากปลายสาย จึงกรอกเสียงตัวเองตอบกลับไป
“สวัสดีครับ....นี่ผม ฮยอคแจ เองน่ะครับ
ไม่ทราบว่าคุณท่านอยู่รึเปล่า”
“คุณท่านไม่อยู่หรอกจ๊ะ...เป็นยังไงบ้าง ไปถึงแล้วใช่มั้ย สบายดีรึเปล่า” เสียงของคุณป้าแม่บ้านถามอย่างเป็นห่วงเป็นใย
“ครับผมถึงแล้ว...แล้วก็...สบายดีด้วย.....แล้วคุณป้าล่ะครับ เป็นยังไงบ้าง”
“ป้าก็...อ๊ะ.......” เสียงที่กำลังจะตอบกลับมา กลับเงียบหายไป
“ป้าครับ....ฮัลโหล
ฮัลโหล...”
“ถึงแล้วซิน่ะ?......จะไปทำไมไม่บอกใครเขาบ้างเลยล่ะ” เสียงที่ตอบกลับมาเปลี่ยนไป เป็นเสียงของคนที่เขาคิดถึงที่สุด ที่ถามกลับมาอย่างเรียบๆ
“ฮันคยอง....อืม....ชั้นสบายดี...แค่นี้ก่อนน่ะ...ชั้นรีบ...” มือบางกำลังจะกดวางสายแต่ก็ต้องชะงักเมื่อถูกอีกคนเรียกเอาไว้ซะก่อน
“เดี๋ยว....ชั้นมีเรื่องคุยด้วย”
“................”
“เรื่องที่เกิดขึ้น...ชั้นขอโทษ....ชั้นไม่ได้ตั้งใจ
ลืมมันไปเถอะน่ะ”
“อืม...ไม่เป็นไร ชั้นลืมมันไปแล้วหล่ะ” ในขณะที่พูดก็ยิ้มเศร้าๆให้กับตัวเอง หยดน้ำใสๆไร้สีที่ถูกกลั่นออกมาจากความเจ็บปวดข้างในใจ เริ่มรินไหลออกจากดวงตา
ลืมหรอ? ชั้นจะลืมเรื่องของคนที่ชั้นรักมากที่สุดไปได้ยังไงกัน...ชั้นจะทำแบบนั้นได้ยังไง....ฮันคยอง
ความคิดของร่างบางต้องหยุดชะงักลง เมื่อมีคำถามจากอีกฝั่งของโทรศัพท์
“เรียนเสร็จ นายจะกลับมามั้ย”
“ไม่รู้ซิ....อาจจะกลับ....หรืออาจจะไม่กลับ....ทำไมหรอ?” เสียงพูดที่เศร้าสร้อย ท้ายประโยคพูดเสียงเบาจนแทบจะเป็นเสียงกระซิบ
“เปล่า ยังไงก็รีบๆเรียน แล้วก็รีบๆกลับมาน่ะ คนที่นี่เขาเป็นห่วงนายกันทุกคน” ตอบกลับมาอย่างห้วนๆ เหมือนไม่ได้คิดจริงจังอะไรกับสิ่งที่ได้พูดออกมา จนคนฟังเองก็เกิดความไม่แน่ใจ
“รวมถึงนายด้วยหรอ?”
ประโยคคำถามจากฮยอคแจ ทำให้อีกคนเงียบไปเล็กน้อย ก่อนจะตอบคำถามนั้นกลับมาด้วยคำถาม
“นายต้องการคำตอบแบบไหนจากชั้นกันล่ะ”
“ไม่รู้ซิ ที่ผ่านมา ชั้นเคยได้รับแต่คำปฏิเสธจากนาย
จะฟังอีกสักที มันก็คงไม่เป็นไร”
เฝ้ารอคำตอบที่คิดว่าจะฟังเพื่อตอกย้ำตัวเอง..........
ย้ำกับความเจ็บปวดที่ได้รับมาตลอดหลายปี
เพื่อให้รู้ว่าการตัดสินใจจากมาในครั้งนี้เขาไม่ได้คิดผิดไปจริงๆ
เพื่อให้รู้ว่าคนๆนี้ คือ คนที่ทำให้เขาต้องเจ็บปวด
คนๆนี้ คือ คนที่ทำให้เขาต้องจากมา เพื่อรักษาแผลใจให้กับตัวเอง
.........แต่คำตอบที่ได้รับ กลับตรงกันข้ามกับสิ่งที่คิดไว้อย่างสิ้นเชิง...............
“ชั้นเป็นห่วงนายน่ะและก็คงคิดถึงมากถ้านายไม่รีบกลับมา....เพราะงั้นรีบๆกลับมาน่ะ.....ชั้นจะรอ....”
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ฮยอคแจเดินเข้ามาในห้องที่กว้างพอประมาณมองสำรวจรอบๆห้องด้วยสายตาแบบผ่านๆและจัดข้าวของที่แบกใส่กระเป๋าเดินทางมาอย่างไม่รีบร้อน ในหัวก็คิดถึงแต่ บทสนทนา ที่ได้คุยกับฮันคยองเมื่อก่อนหน้านี้ ไม่นาน
“ชั้นเป็นห่วงนายน่ะและก็คงคิดถึงมากถ้านายไม่รีบกลับมา....เพราะงั้นรีบๆกลับมาน่ะ...ชั้นจะรอ”
ประโยคสุดท้ายที่ได้ยิน จากฮันคยอง ยังคงดังก้องอยู่ในหัว มันทำให้อดคิดไม่ได้ว่า อีกฝ่ายคงกำลังรอคอยให้เขากลับไปจริงๆ หากแต่ลึกๆแล้ว คำพูดประโยคนั้น ก็ยังคงมีความหมายแฝงเอาไว้อยู่ในตัวของมันเอง.........ความเป็นห่วง...............ที่ไม่ได้มอบให้ในฐานะคนรัก............นายต้องการจะบอกชั้นแบบนี้ใช่มั้ย...........ฮันคยอง........
..............นายต้องการให้ชั้นกลับไปในฐานะน้องชายนาย........................
..............นายอาจจะต้องการให้มันเป็นแบบนั้น........แต่ชั้นทำไม่ได้..............
..............จะให้ชั้นทำยังไง.....ในเมื่อหัวใจชั้น มันไม่ยอมรับนายเป็นพี่ชาย............
...เพราะงั้น............................ชั้นถึงต้องเดินจากมาแบบนี้ไง...............
...........แล้วสักวัน....................ที่หัวใจชั้นจะไม่ต้องเจ็บเพราะนาย..........
...............สักวัน...........ที่หัวใจชั้นจะยอมรับนายเป็นพี่ชาย
....
........เมื่อถึงวันนั้น........ชั้นจะกลับไป.............แต่ก็ไม่รู้ว่าต้องใช้เวลานานเท่าไหร่..........
...........อาจจะเดือนหน้า........ปีหน้า......หรือ.......ตลอดชีวิต...........นายจะรอชั้นใช่มั้ย........
-------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น