คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ...สักวัน....เราคงจะรักกัน... [14]
เช้าวันรุ่งขึ้น # ในห้องเรียน
คุณครูสาวแสนสวยเดินเข้ามาในห้อง เสียงที่ดังเอะอะในห้องเรียนเงียบลงทันใด
“สวัสดีนักเรียนทุกคน วันนี้ครูมีเรื่องจะแจ้งให้ทราบ นักเรียนในห้องของเรา 2 คน ได้สอบชิงทุนไปเรียนต่อต่างประเทศ คงจะทรบกันดีแล้วใช่มั้ย” ทันทีที่ครูสาวพูดจบ ก็เกิดเสียงดังพูดคุยกันไปทั่วห้อง
.............จนกระทั่ง.............
“ใครกันครับครู คนที่ครูว่าน่ะ” เสียงหนึ่งถามขึ้น และตามด้วยเสียงสนับสนุนของเพื่อนๆ
“ใช่...ใช่...ใครกัน”
“อ้าว!นี่พวกเธอไม่รู้หรอ ห้องเรามีคนสอบชิงทุนเรียนต่อต่างประเทศได้ 2 คน คือ ลี ดงเฮ กับ ลี ฮยอคแจ แต่ ดงเฮ เขาสละสิทธิ์น่ะ จึงมีแต่ฮยอคแจเท่านั้นที่ไป.......ใช่มั้ยจ๊ะ ดงเฮ” เมื่อจบประโยคทุกคนในห้องพร้อมใจกันหันไปมองดงเฮ
“จริงหรอ....ดงเฮ...นายไม่เห็นบอกพวกเราเลย”
“ทำไมนายถึงสละสิทธิ์ล่ะ”
คำถามมากมายจากเพื่อนร่วมห้องกดดันให้ดงเฮต้องเงยหน้าขึ้นมาหลังจากก้มหน้านิ่งอยู่นาน
“อะ....อืม....พวกเราได้ทุนน่ะ” พยายามทำสีหน้าให้ดูเป็นปกติพร้อมกับคลี่ยิ้มบางๆ แต่ทันทีที่หันไปสบเข้ากับสายตาคู่หนึ่งที่จ้องมองมา หน้าที่ซีดอยู่แล้วก็ซีดลงไปอีก…สายตาที่คาดคั้น จาก คิบอม
บทสนทนาต่างๆในห้องยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ แต่ดงเฮไม่ได้สนใจรัฟังอีกต่อไปแล้ว ถึงฟังไปแล้วมันจะมีประโยชน์อะไร........ก็ในเมื่อตอนนี้.......คิบอม................รู้เรื่องทุกอย่างหมดแล้ว.......และเขากำลังจะเสียคนรักไป.................
............................................................
..................................................
....................................
ตอนเลิกเรียน
...............คิบอมขับรถพาดงเฮกลับบ้านโดยไม่ได้พูดอะไรออกมา ดงเฮเองก็เช่นกัน....เขาเลือกที่จะเงียบ............ต่างคนต่างเงียบ....บรรยากาศจึงเต็มไปด้วยความอึดอัด
........จนกระทั่ง..............
คิบอมหยิบมือถือขึ้นมาและกดโทรหาใครสักคน
“ฮันคยองหรอ.....ชั้นเองน่ะ”
“อือ....มีอะไร”
“นายรู้เรื่องฮยอคแจแล้วใช่มั้ย”
“อื่อ....เมื่อเช้านี้เอง....พ่อชั้นเพิ่งบอก”
“ทำไมนายไม่ไปตามฮยอคแจกลับมา.....จะไปนานแค่ไหนก็ไม่รู้ ทำไมนายไม่รั้งฮยอคแจเอาไว้”
“เห็นพ่อบอกว่า....ฮยอคแจ....จะไปเรียนต่อที่นั่นเลย คงไม่กลับมาแล้วหล่ะ”
จบประโยคจาก ฮันคยอง หัวใจของคิบอมแทบหยุดเต้น ฮยอคแจไป โดยไม่บอกอะไรเขาสักคำ ไปโดยไม่คิดจะกลับมา ทำไม????
คิบอมวางหูโทรศัพท์ลง รีบจอดรถแล้ววิ่งเข้าบ้านอย่างรวดเร็วโดยมีดงเฮวิ่งตามลงมา คิบอมตรงเข้าไปที่ห้องนอนของตัวเอง หยิบเสื้อผ้าในตู้จำนวนหนึ่งยัดใส่กระเป๋าเดินทาง
“คิบอม....จะทำอะไรน่ะ” ดงเฮที่วิ่งตามมาก็พอจะเข้าใจในการกระทำของคิบอม แต่เขาจะไม่ยอมให้เป็นแบบนั้นเด็ดขาด
“ออกไป...ดงเฮ” ออกไปจากชีวิตชั้นซะทีเถอะ อย่าทำให้ชั้นรู้สึกเกียจนายมากไปกว่านี้เลย
“ไม่...ชั้นไม่ไปไหนทั้งนั้น....ชั้นไม่ได้ตั้งใจจะโกหกนายจริงๆน่ะ...ชั้นขอโทษ”ดงเฮพยายามรื้อเสื้อผ้าของคิบอมออกจากกระเป๋าเดินทางด้วยน้ำตาที่นองหน้า การกระทำที่ทำให้คิบอมหมดความอดทน
“หยุดเดี๋ยวนี้น่ะ...ดงเฮ” คิบอมตะโกนออกมาอย่างเหลืออดแล้วกระชากแขนดงเฮโดยแรงทำให้คนถูกดึงถึงกับล้มลงกองกับพื้น
“อย่าทิ้งชั้นไป.......ขอแค่นายอยู่กับชั้น....ให้ชั้นได้รักนาย....เราไม่ต้องรักกัน...นายไม่ต้องรักชั้น.....แค่อยู่ด้วยกัน...ให้ชั้นได้รักนาย....ก็พอ”
ดงเฮนั่งร้องไห้อยู่ที่พื้น ก้มหน้าหลบสายตาจากคนที่ยืนอยู่สูงกว่า……นั่งร้องไห้อยู่อย่างนั้นเนิ่นนาน โดยมีร่างสูงยืนมองอยู่
………..หากเพียงร่างบางกล้าที่จะเงยหน้าขึ้นสบตา...........ก็จะได้รู้ว่า...........ในดวงตาที่ทอดมองลงมาไม่ใช่ดวงตาคู่เดิมที่โหดร้าย เย็นชาอีกต่อไป......
............คำพูดของร่างบางแม้อาจจะฟังดูเห็นแก่ตัวไปบ้าง..............แต่น้ำเสียงที่พูดออกมาสลับกับเสียงสะอื้นสื่อออกมาอย่างชัดเจน ถึงความรักความจริงใจที่มี…................คิบอมจึงอดไม่ได้ที่จะสงสารคนตรงหน้า.........ร่างบางตรงหน้า ก็ไม่ต่างอะไรกับเขาเลย.........
....................... แต่....................
ชั้นทำไม่ได้...........ชั้นทำตามที่นายขอไม่ได้ .......ถ้าชั้นทำ.....ในสิ่งที่นายขอ...อยู่เพื่อดูแลหัวใจนาย..........แล้วหัวใจของชั้นล่ะ...จะให้ชั้นทิ้งมันไปงั้นหรอ.....
คิบอมก้มลงเก็บของทุกอย่างลงกระเป๋าตามเดิมแล้วลุกขึ้นพร้อมที่จะเดินออกไปจากห้องโดยไม่คิดจะหันหลังกลับไปมองดงเฮที่นอนร้องไห้อยู่กับพื้นสักนิด
.........ดงเฮ......................นายแพ้แล้วหล่ะ............
...........ทั้งที่คิดว่ารั้งไว้ได้.............ทั้งที่คิดว่ายื้อไว้ได้.................
.......................แต่.สิ่งที่ทำไปทั้งหมด..........มันสูญเปล่า…….สุดท้ายแล้ว........ก็ว่างเปล่า.......
ความคิดเห็น