คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ...สักวัน....เราคงจะรักกัน... [10]
…...ดงเฮ...ค่อยๆลืมตาขึ้นมา ในตอนเช้า........
.....................................เจ็บ.........................................
เขาถูกด่าว่าในสิ่งที่เขาไม่ได้ทำผิด คิบอมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าความจริงมันเป็นยังไง
....นายกลัวซิน่ะ....กลัวว่าฮยอคแจ....จะไปเป็นของคนอื่น.....ที่ไม่ใช่นาย
นายคงคิดว่าชั้น......จะช่วยรุ่นพี่พวกนั้นใช่มั้ย.................
.....แม้ร่างกายจะร้าวระบม แต่ก็ไม่สู้ใจที่เจ็บปวด..............ทำไม...........
.......ทำไม ต้องทำร้ายกันด้วย..........ทั้งที่ชั้น......รักนาย........
ดงแฮก้าวลงจากเตียงอย่างช้าๆ หยิบเสื้อผ้าที่กองเกลื่อนกลาดอยู่บนพื้น ขึ้นมาใส่
นี่เขาไม่ได้อ่อนแอใช่มั้ย?? ที่ทำอะไรไม่ได้ นอกจาก ร้องไห้
ทั้งที่คิดว่าต้องอดทน แต่น้ำตาก็ไหลออกมาอีกจนได้
ทันทีที่ลงมาข้างล่าง ก็เจอกับใครบางคนที่เขาพอจะจำได้ลางๆว่าเป็นคุณพ่อของ คิบอม กำลังนั่งทานอาหารอยู่และทักเขา
“เอ่อ...สวัสดีครับ.....ผม ลี ดงแฮ ครับ”
“จะกลับแล้วหรอ….ทานอะไรก่อนซิ”ชายคนนั้นกล่าวอย่างใจดี จนไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นพ่อของคนที่โหดร้ายอย่าง คิบอม
“ไม่ดีกว่าครับ ผม...ต้องรีบกลับบ้าน”
“จัดอาหารเพิ่มอีกสองชุด แล้วไปตาม คุณหนูลงมาด้วย” คุณคิมหันไปสั่งคนใช้โดยไม่ได้ฟังคำปฏิเสธของดงแฮสักนิด
‘เฮ้อ พ่อ ลูกกันจริงๆซิน่ะ น่ากลัวชะมัด จะไม่ให้ปฏิเสธเลยหรือไง’
ดงแฮนั่งทานอาหารอยู่สักพักนึง คุณหนูของบ้านก็เดินลงมา
“...มีอะไรครับ คุณพ่อ....นี่.นายยังไม่กลับไปอีกหรอ”
“พ่อมีเรื่องจะพูดด้วย”เสียงที่พูดทั้งจริงจังและดูน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก แต่คนเป็นลูกกลับไม่รู้สึกอะไรเลย
“ชั้นจะให้แกหมั้น” เสียงเรียบๆพูดออกมาโดยไม่สนใจใครทั้งสิ้น
“หา...พ่อจะให้ผมหมั้นกับใคร”คิบอมตะโกนลั่นบ้านอึ้งกับสิ่งที่ได้ยินไม่น้อย ดงเฮเองก็ไม่ต่างกันแต่ก็ต้องทำเป็นนั่งนิ่งๆเหมือนไม่สนใจอะไรก้มหน้าทานอาหารตรงหน้าต่อไป
“หมั้นกับ...ลี ดงเฮ คนนี้ไง” จบประโยคคิบอมถึงกับทำตาโต ดงเฮสำลักออกมาทันทีที่ได้ยิน
“พ่อจะบ้าหรอ...หมอนี่มันเป็นผู้ชายน่ะ” คิบอมโวยวายพร้อมทั้งชี้ไปที่ร่างบางที่กำลัง งง
“ผู้ชายที่แกหิ้วมานอนด้วยถึงในบ้าน....ยังไงแกก็ต้องรับผิดชอบ”คุณพ่อพูดเสียงเรียบๆชายมองตามองลูกชายเพียงเล็กน้อยแล้วลุกจากโต๊ะอาหารไป
“งั้นผมคงต้องรับผิดชอบกับทุกคนที่เคยนอนด้วย”คิบอมเดินตามพ่อไปแล้วพูดอย่างประชดประชัน
“คนอื่นชั้นไม่รู้.....เพราะชั้นไม่เคยเห็น....แต่คนนี้ แกกล้าพาเข้าบ้าน แกก้ต้องรับผิดชอบ”น้ำเสียงที่เด็ดขาดนั้นทำให้คิบอมเงียบไป
“เลิกทำตัวเกเร แล้วหันมาจริงจังกับชีวิตซะที เท่าที่ดู ดงเฮ ก็ไม่ได้เสียหายอะไร เดี๋ยวพ่อจะไปพูดคุยกับพ่อ-แม่เขาเอง” หลังจบประโยคจากคุณพ่อ ลูกชายตัวดีอย่างคิบอมก็หัวเสียเดินกลับขึ้นห้องไปทันที
“เอ่อ....ขอโทษน่ะครับ คือ ผม อาศัยอยู่กับคุณป้าน่ะครับ พ่อ-แม่ผมเสียแล้ว” ดงเฮที่เดินตามออกมาเริ่มเอ่ยปากพูด
“แต่นายก็ไม่ปฏิเสธที่จะหมั้บกับ คิบอม ใช่มั้ย”
“เอ่อ....ครับ....”
“ชั้นจะไปพูดกับป้าของนายเอง ถ้ายังไงเก็บของมาอยู่ที่นี่เลยแล้วกันน่ะ” คุณคิมพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนจะเดินจากไปพร้อมรอยยิ้มที่อ่อนโยน
‘.....การหมั้นครั้งนี้อาจดูเป็นการผูกมัด แต่มันเป็นทางเดียวที่จะรั้งนายไว้กับชั้น........ชั้นจะพยายามทุกทางเพื่อให้ได้นายมา........คิบอม....................แม้ว่าชั้นจะต้องเจ็บจากนาย......ชั้นก็จะทำ.........................’
- . - . - . - . - . - . - . - . - . - . - . - . - . - . - . - . - . - . - . - . - . - . - . - .
ความคิดเห็น