ปริศนารักม่านมายา

ลำดับตอนที่ #1 : ++ไรร่า++ 20%

มีบางอย่าง….กำลังเข้ามา

ฉันไม่รู้ว่ามันคืออะไร

ความรู้สึกมัวๆเห็นเพียง….สีทองอ่อนๆที่ผ่านตาอย่างรวดเร็ว

จิต…ของฉันจับส่วนลึกในเบื้องลึกของช่วงขณะนี้ไม่ได้เลย

แล้วมันก็…..กำลังจะเข้ามาจู่โจมเหมือนทุกครั้ง

“กริ๊ดๆๆๆๆไม่ๆๆๆ” เหงื่อที่ผุดขึ้นมาตามใบหน้าของฉันได้ย้ำว่า…..ที่เกิดขึ้นเป็นแค่ฝัน
มันเกิดขึ้นอย่างนี้มานานแล้วเมื่อฉันได้รู้จักกับครอบครัวของเวนซัส หรือปัจจุบันครอบครัวของ

“เกิดอะไรขึ้น ….ไรร่า” หญิงสาวร่างอ้วนที่อยู่ตรงหน้าฉัน….ป้าคริสน่า  คนที่บอกความจริงและต้นเหตุแห่งฝันร้ายยังปัจจุบันของฉัน

“ไม่มีอะไร….เรื่องปกติ” ใช่ตอนนี้ฉันชินแล้วยิ่งฝันซ้ำมากเข้ามากเข้า     ฉันก็ทำใจได้

ใช่เรื่องปกติ!

“อืม…..เรื่องปกติ” ดูเหมือนป้าคริสจะรู้เรื่องราวของต้นเหตุของฝันปริศนานี้ด้วยแต่ไม่ได้พูดอะไร

แต่ฉันไม่แคร์….เรื่องของฉัน  ฉันจัดการเองได้

มีหลายเรื่องที่ฉันไม่ต้องการให้ใคร….มาบอกกล่าวชะตาชีวิตของตนเอง

“วันนี้…มีเรียนนี่” กระเปาสีดำอันเก่าวางลงที่เตียงเป็นสัญญาณว่าฉันต้องไปแล้ว

“โอเคค่ะ….แล้วเจอกันที่เดิม” ฉันเดินเข้ามาจัดการกิจธุระของตัวเองไป

เซนต์โมนาซ์

ผู้คนที่ล้นเหลือ …..อืม ฉันคงต้องใช้คำนี้เพราะมันเยอะเกินไปแล้วตอนนี้ฉันกำลังเหนื่อย

เหนื่อยๆมากๆ ….. เรืองนี้ก็ปกติ

‘น่าเบื่อจริง….อยากไปเที่ยวหน้าร้อนจัง’
‘ไปเที่ยวอะไรน่าเบื่อ’
‘สอบคราวนี้….ตายแน่เลยยังไม่ได้…’
‘หน๊อย….ยัยนี้มันหยิ่งๆ’

“หนวกหูโว้ย!!”เป็นตามปกติ เพราะไอ้ความคิดของ ไอ้พวกมนุษย์เหลือล้นทั้งหลายนั้นทำให้ฉันเหนื่อยที่ต้องสะกดพลังไว้   พวกมันหันมองฉันด้วยสายตาเหยียดๆ เหมือนเดิม…..ช่างมัน     ช่างมันฉันไม่สนซะอย่างใครจะทำไม

แล้วก็  ปกติ พอไอ้พวกมนุษย์เหลือล้นฟังจบพวกมันก็จะหนีออกไป…. เพราะงี้  อยู่คนเดียวดีกว่า

“ไรร่า……หวัดดี” เสียงที่น่ารำคาญของยัยแว่นผมเปียหน้าใสที่อยู่ตรงหน้า…..คงมียัยนี้คนเดียวมั้งที่เลือกจะเป็นเพื่อนกับคนที่ไม่มีใครเหมือนอย่างฉัน

“ดี…..” ฉันเอาริบบิ้นสีดำผูกมัดผมสีแดงเลือด …..สำหรับฉันคิดว่ามันเหมือนสีเลือดน่ะ

“มาฉันผูกให้ไหม” ยัยนี้ทำท่าจะเข้ามาผูกให้ฉัน…..หึในโลกนี้คนที่ยุ่งกับผมของฉันได้มีแค่คนเดียวคือ  พี่ไลอา เท่านั้น

“ไม่ต้อง!!” ฉันรวบๆมันขึ้นอย่างลวกๆ ยัยนั้นมองฉันอย่างเศร้า

ฉันก็เป็นคนอย่างนี้   ถ้ารับไม่ได้ก้อไม่ต้องมายุ่ง

ฉันไม่อยากผูกมัดใคร   
ฉันไม่อยากเจ็บปวด
และไม่อยากให้ยัยนี่เจ็บปวด
และฉันคงเป็นเพื่อนกับใครไม่ได้

“ออกไป….” น้ำใสๆที่เริ่มคลอเริ่มร้องไห้ออกมา   เพราะนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันปังปึ้งใส่เท่าที่จำได้ สิบกว่าครั้งแล้วมั้ง

“อืม…..งั้นเดี้ยวเจอกันน๊า” ยัยนี้…..กร๊อด!!ฉันไล่แกไปสิบรอบแล้วเบื่อแล้วนะเฟ้ย

“…..” ฉันเชิดหน้าเหมือนนางพญาก่อนจะซวบเท้าเข้าไปในห้องเรียนเน่าๆข้างใน

‘ยัยนั้นอีกแล้ว’
‘อะไรก็ไม่รู้หยิ่งเป็นบ้าเลย’
‘น่าเสียดายนะเนี้ย….สวยก้อสวยแต่เชิดไม่งั้นจะ….’
‘มิน่า…..ถึงไม่มีใครคบ’

ซ่าๆๆ

“อุ๊บ!!โทษที” ฉันมรู้สึกตัวได้อีกทีตอนที่มีบางอย่างแฉะๆบนหัว

เปียก…..ตอนนี้ฉันเปียกไปหมดแล้ว

ยัยพวกสารเลวเอ๊ย!!

“แกทำอะไร” นังหมาสามตัวที่ส่งกลิ่นเน่าข้างตัวฉันเริ่มทำหน้าแบบสมเพซๆ

หึ   อย่าเป็นนางร้ายเหรอ

ถ้าอยากจะร้ายก็ร้ายให้พอซิ……ยัยหมาหัวเน่าเอ๊ย!

โมโห……ความรู้สึกนี่

อยากทำลาย…..อยากทำลายล้างความรู้สึกตอนนี้ออกไป

“นี่โรงเรียนเข้าไปประจำที่ได้แล้วค่ะ…..เดี้ยวจะมีนักเรียนใหม่มานะ”

ยัยปากครูวิชาภาษาอังกฤษเข้ามาซะก่อนที่บริเวณนี้จะพินาศย่อยยับ

เฮ้อ!เกือบไปแล้ว….ความรู้สึกที่อยากทำลาย    โมโหนี้มัน

ยัยหมาเน่าสามตัวเบะปากก่อนจะส่งสายตาดูถูกมาทึ้งท้าย

อ้ากกกกกก!! อดทนไว้ ไรร่า 

เรายังไม่อยากย้ายโรงเรียน

ไม่อยากมีปัญหากับเวนซัส

และรู้สึกว่ากลิ่น…..ลางสังหรณ์ของมันจะอยู่แถวๆนี้

ความรู้สึกกลัวเริ่มเข้ามาครอบง่ำ 

ทำไม …..วันนี้ยิ่งรุแรงขึ้นกว่าวันอื่นล่ะ

เมื่อกี้!!!