คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : การพบเจอกันครั้งแรกที่แสนเลวร้าย 0.0
Esoteric ปฏิบัติการร้ายพิชิตหัวใจยัยน่ารัก
“โอ๊ย!พี่หวานหนี้สินอะไรทำไมมันเยอะขนาดนี้ค่ะ” ฉันนั่งมองจดหมายสีต่างๆมากมายในมือ แล้วบ่นออกมาเสียงดัง
“ก็ค่าคอนโด ค่าอาหาร ค่ารถ ค่า.....”
“พอๆ แล้วนี่ไม่มีงานเลยหรอค่ะหนูเป็นดารานะค่ะพี่ ทำไมงานหดแบบนี้” ฉันยกมือขึ้นห้ามพี่หวานผู้จัดการส่วนตัวที่กำลังไล่หนี้สินที่ต้องชำระของฉัน ก็ใช่นะสิ งานไม่มีมาเป็นเดือนแล้วจะเอาเงินมาจากไหน
“ไม่มีจ๊ะ นี่ดีนะต้นสังกัดยังไม่ยกเลิกสัญญา เธอน่ะ อ่อ ท่านประทานสั่งมาด้วยว่าตอนนี้ให้เราเก็บตัวไปพักผ่อนที่ไหนสักที่ ส่วนของใช้เราอะไรที่พอจะขายได้พี่จะขายเพื่อมาจ่ายค่านู้นนี่นั่น”ฉันตาโตหันไปมองหน้าพี่หวานทันที
“ของใช้ หมายถึงคอนโดด้วยรึเปล่าค่ะ”
“ใช่ ...ทิ้งมันไปเถอะน่า นี่เรากำลังจะอดตายนะฟานี่”
“ไม่ได้นะค่ะ หนูจะเก็บมันไว้ เพื่อรอเขาคนนั้น” ฉันทำสายตาวิงวอนกับพี่หวาน แล้วก้มหน้าลง คิดถึงเรื่องอะไรบาง ต่อให้ตายฉันก็ไม่ขายคอนโดนี้แน่นอน!
จิ๊บๆ จิ๊บๆ ....
อ่ะเสียงโทรศัพท์
“ฮัลโหล...ว่าไงจ๊ะหลานสาวสุดสวย งานแสดงไปได้ดีไหมจ๊ะ” ฉันตาโตอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงหลายสาย
“คุณน้า!!!ฟานี่คิดถึงคุณน้าที่สุด ตอนนี้กำลังเที่ยวอยู่ที่ไหนค่ะ”
“ตอนนี้น้าอยู่ที่ ญี่ปุ่นจ้า ว่าไงจ๊ะงานแสดงหนูเป็นไงบ้าง น้าพยายามเปิดหาละครที่หนูเล่นหายากมากเลยนะจ๊ะอีกอย่างหนุก็ออกมาแปป เดียวเอง” ฉึก! แทงใจดำมากเลยอ่ะ จะถามทำไมในเมื่อก็น่าจะรุ้อยู่แล้ว T^T
“ก็ตามนั้นแหละค่ะ ตอนนี้ไม่มีงานเลย หนูจะอดตายแล้ว ทำยังไงดีค่ะ พ่อกับแม่ก็ไม่อยากโทรไปหาเลย รับรองส่งคนมาเอาตัวหนูกลับไป อเมริกา แน่”
“อือ...น้ามีงานให้หนูทำ สนใจไหมล่ะ” ฉันตาโตเป็นรอบที่สาม มีงานก็มีเงิน
“งานอะไรค่ะหนูทำได้หมดเลยค่ะ ^^”
“พนักงานร้านขนมเค้ก” 0[]0!!!!
“จริงอยู่ว่าน้ารู้จักกับเจ้าของร้าน แต่ไม่ได้หมายความว่าเราจะเข้าไปได้ง่ายๆนะฟานี่ เราจะต้องเข้าไปสมัครเหมือนคนปรกติ โดยผ่านการยอมรับจากพนักงานร้านคนอื่นๆ ถ้าสนใจก็ไปตามที่อยู่ที่น้าจะส่งให้ในอีเมลล์นะจ๊ะ”
ฉันชอบที่ไหนล่ะไอ้ของหวานๆเนี่ยแค่เห็นก็จะอาเจียนแล้ว แล้วอย่างนี้จะให้ไปทำได้ยังไงกัน ....แต่
หน้าร้าน Esoteric
ใช่ตอนนี้ฉันก็มาอยู่ที่นี่แล้ว เป็นร้านขนมที่ดูดีมากเลยมองจากภายนอกแล้ว คนที่เดินเข้าออกร้านส่วนใหญ่ก็เป็นผู้หญิงแต่ให้ตายสิ คนเยอะมาก!!!
ฉันค่อยๆเดินขาสั่นเข้าไปในร้าน พอเดินเข้าไปก้เห็นแคชเชียร์หน้าตาน่ารักคนนึงยืนอยู่
“สวัสดีค่ะตอนนี้ร้านเราเต็มแล้ว รบกวนลูกค้าจองคิวไว้ด้วยนะค่ะ ตอนนี้คิวลูกค้าอยู่ที่ วันอาทิตย์ ที่ XXXXX ค่ะ” ฉันกำลังอึ้งกับภายในร้านที่ตกแต่งสวยมาก ออกแนวหรูหราอลังการสุดๆ แต่พอสมองฉันทำความเข้าใจกับสิ่งที่ยัยแคชเชียร์พูดก็ตกใจทันที
“หา คิวนี้มันอีก 2 อาทิตย์นี่”
“ค่ะ ต้องขอโทษด้วยจริงๆนะค่ะ พอดีว่าลูกค้าร้านเรา.....”
“พอๆ ฉันมาสมัครงานน่ะ ต้องทำอะไรบ้างล่ะ”
“อ่อ ....งั้นเชิญด้านนี้เลยค่ะ” ยัยแทยอนก็เห็นชื่อที่บัตรพนักงาน เดินนำฉันเข้าไปที่ประตูสีดำที่เขียนคิดไว้ว่า staff only พอเข้ามาภายในดูเหมือนออฟฟิศ ที่ล้อมรอบไปด้วยกระจกยัยนั่นพาเลี้ยวซ้ายมาที่ห้องที่เขียนว่า Office และแล้วพอเปิดประตูเข้าไปก็เจอ ผู้ชายสี่คนที่เหมือนกำลังประชุมอะไรสักอย่าง
“มาแล้วๆ” ผู้ชายที่ดูน่ารักๆ หันมาเจอฉันก็ยิ้มทักทายทันที
“เก็บอาการหน่อย มิน!”ผู้ชายอีกคนหันมาดุมิน
“เธอมาสมัครงานน่ะ ฉันไปก่อนนะ” แทยอนไปแล้วตอนนี้ก็เลยเหลือแค่ฉันที่โดนผู้ชายตรงหน้าสี่คนจ้องมองอยู่
“ชื่ออะไร” ผู้ชายคนที่หล่อสุดหันมาถามฉัน คงงั้นแหละ ตามที่เห็นนี่นา
“ฟานี่”
“ผมชื่อ มิน นี่พี่ชิน พี่เอส และพี่ใหญ่สุด พี่โซนิค” ฉันพยักหน้ารับตามที่มินบอก
“เธอทำอะไรเป็นบ้าง ทำขนมเป็นไหม”
“ไม่”
“ล้างจาน”
“เอ่อ...คิดว่าไม่”
“แต่งหน้าเค้ก”
“....เอ่อ....คิดว่าไม่อีกนั่นแหละ” ว่าแล้วเอสก็ส่ายหน้าให้กับฉันรวมถึงคนอื่นด้วยที่ตอนนี้หันหน้าไปทางอื่น ก็ ฉันทำไม่เป็นจริงๆนี่
“งั้นฉันจะให้เธอเสริฟแล้วกัน คงทำได้นะงานแค่นี้”
“คิดว่านะ”
หลังจากนั้น ฉันก็ทำงาน ทำแล้วก็ทำ แล้วก็นะสนิทกับแทยอนมากขึ้นและรู้อะไรเกี่ยวกับงานที่นี่เยอะขึ้นแต่แปลกมากเลยเพราะไม่เห็นว่าสี่คนนั้นจะลงมาทำงานเลยนี่ เห็นแทยอนบอกว่าพวกนั้นเป็นหุ้นส่วน แต่ล่ะคนก็บ้านรวยทั้งนั้น ไม่เข้าใจทำไมมาทำอะไรแบบนี้ได้ แถมทุกคนยังหล่อลากไส้ทั้งนั้นเป็นดารานักร้องได้ตามสบายไม่แปลกใจเลยว่าทำไมลุกค้าเยอะแถมยังมีแต่ผู้หญิงเป็นส่วนใหญ่เพราะที่มานั่งกินเนี่ยมารอเจอสี่คนนั้นด้วย ขนาดไม่ได้เป็นดารานะเนี่ยแต่ดูฉันที่เป็นสิไม่มีใครรู้จักสักคน แล้วขอโทษนะค่ะ เค้กชิ้นล่ะ 500 บาทอัพนะค่ะทุกคน โอ๊ยสงสัยกินแล้วเหาะได้แน่นอนเลยค่ะ
แต่ไม่ผิดหวังจริงๆนะ เพราะค่าแรงที่ได้เยอะมาก สมราคาคุยของคุณน้าจริงๆ พอได้ใช้กับจ่ายค่าคอนโดเลยล่ะ มันก็เพลินดีนะ นี่ก็เลิกงานแล้ว หลังจากที่บอกลายัยแทยอนแล้วฉันก็เดินกลับบ้านให้ตายสิ ดึกๆเวลาเดินเท้าแบบนี้ น่ากลัวชะมัดเลย นี่เราเดินมาไกลแค่ไหนแล้วนะ
ปัง! ปัง! โครม!!!
เสียงอะไรน่ะ!!! เหมือนเสียงปืนเลย ฉันมองซ้ายขวาเพื่อมองหาต้นตอของเสียง นั่นไงตรงนั้นมีผู้ชายยืนอยู่ ทำไมดูคุ้นตาจังเลย แอบดูตรงพุ่มไม้นี้จะเป็นอะไรไป ก็อยากรู้นี่ว่าใครกันมายิงปืนโครมครามแถวนี้หรือว่ามีถ่ายละคร...
อุ๊บ!!!
“อย่าขยับอยู่นิ่งๆ” ตายแล้วมีใครสักคนเอาฝ่ามือใหญ่ๆมาปิดปากฉันไว้จากนั้นฉันก็รับรู้ได้ถึงของแข็งบางอย่างที่ทิ่มอยู่ที่เอวฉัน ไม่ผิดแน่ ปืน !!! ฉันพยายามตะเกียกตะกายนิ้วฉันเลยไปสัมพัสกับอะไรบางอย่างเย็นๆที่นิ้วหมอนี่ เท่านั้นแหละสิ่งที่ฉันเห็นตรงหน้าก็แทบช็อคหมดสติซะตรงนี้เลย เพราะอะไรนะหรอ
คนที่ถือปืนจ่อผู้ชายคนนึงที่กำลังจนมุม นั่นมันโซนิค!!! เขาเหนี่ยวไกพร้อมที่จะยิง แต่สิ่งที่น่ากลัวกว่านั้นคือไอสีดำที่ออกมาจากตัวหมอนั่นคืออะไร แค่เสี้ยววินาทีที่เสียงปืนดังขึ้นอีกครั้ง แค่ครั้งเดียว นัดเดียวที่ทำให้ผู้ชายตรงหน้าโซนิคฟุบลงไปความเงียบเข้ามาปรกคุมไม่มีเสียงร้องของการเจ็บปวดจากผู้ชายที่นอนจมกองเลือดอยู่หมายความว่า เขาตายแล้ว
“โทษทีนะแต่เธอเห็นมันมากเกินไปแล้ว”
ตุบ!!!
ของแข็งกระทบลงบนท้ายทอยฉันจากนั้นทุกสิ่งทุกอย่างก็ดับวูบลงกลายเป็นความมืด สิ่งเดียวที่คิดได้ตอนนี้คือ โซนิคนายฆ่าคนตาย!!!
ความคิดเห็น