คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Untill That Day 1
Until That Day
ท้องฟ้าอาจเหมือนกันทุกวัน
แต่สำหรับบางคนท้องฟ้าไม่เหมือนกันทุกวัน
เพราะท้องฟ้าบางคนนั้นมีค่าพอ
กับลมหายและเวลาที่เหลืออยู่
' ' ' ' ' ' ' ' ' ' ' ' ' ' ' ' ' ' ' ' ' ' ' ' ' ' ' ' ' ' '
เป็นเวลากี่วันกี่เดือนกี่ปีแล้วที่ทุกครั้งที่ลืมตาแล้วไม่นึกถึงวันถัดไป ไม่นั่งนับเวลาของแต่ละวันที่กำลังหมดไปอย่าช้าๆ เพราะอยากให้เวลาเหล่านั้นหยุดและเดินช้าลงเหมือนลมหายใจของผมที่กำลังช้าลงเหมือนกัน
“ตื่นได้แล้วลูกฮุน วันนี้ลูกมีเข้าชมรมบำบัดจิตใจนะลูก”
“แม่ผมบอกกี่ครั้งแล้วว่าผมไม่อยากไป”
“ไม่อยากไปยังไงลูกก็ต้องไป จะให้แม่คิดยังไงให้ออกข้างนอกก็ไม่ออกไปไหน ที่แม่อยากให้ลูกไปเพราะอยากให้ลูกมีเพื่อนนะ ไม่อยากให้อุดอู้อยู่แต่ในห้อง”
“แม่จะให้ผมมีเพื่อนไปทำไม ในเมื่อผมสักวันหนึ่งผมก็ต้องจากโลกนี้ไป ยังไงผมก็ต้อง...ตาย”
. ใช่แล้วคุณได้ยินไม่ผิดหรอกว่าผมกำลังจะตาย ใช่ผมกำลังมีชีวิตอยู่บนโลกนี้ได้ไม่นาน ผมกำลังจะไม่ได้มองเห็นท้องฟ้าที่ผมชอบมองเสมอ ผมเป็นโรคที่ทุกคนต่างไม่อยากเป็น และเป็นโรคที่ผมไม่อยากเป็นมันเลย ผมเป็นมะเร็งต่อมไทรอยด์ผมอยู่กับมันตั้งแต่ที่ผมลืมตาดูโลก แต่อาการของมันกลับแย่ลงเพราะมันได้ลามไปทั่วปอดข้างขวาของผมทั้งหมด ทำไมให้ผมต้องใส่ท่ออากาศหายใจตลอดเวลาเพราะผมหายใจด้วยตัวเองไม่ได้ ฟังดูลำบากใช่ไหมแต่ผมเลือกเกิดไม่ได้
“หยุดพูดคำนั้นเลยเซฮุน ลูกยังไม่ตายซะหน่อย ลูกยังยืนหายใจอยู่เห็นไหม”
“แต่สักวันหนึ่งผมก็ต้อง...”
“แต่สักวันหนึ่งของลูกมันยังไม่มาถึง ลูกควรสนุกกับชีวิตซิ ไปพบเพื่อนไปเที่ยว”
“ไปมันก็เท่านั้น มันก็ดูแย่ลงเรื่อยๆมีแต่คนทำหน้าเศร้า มีแต่คนหมดหวัง มีแต่คนที่กำลังจากไปเหมือนผม”
“ลูกฮุนที่แม่ให้ลูกไปไม่ใช่ให้ลูกไปคิดว่าสักวันต้องตาย แต่แม่อยากให้ฮุนมีกำลังใจในการต่อสู้โรคนี้ แม่มีแค่ลูกฮุนคนเดียวแม่ทุ่มเททุกอย่างเพื่อชีวิตลูกนะ”
“ก็ได้ผมจะไป แม่ชอบพูดให้ผมรู้สึกผิดตลอดว่าทำให้แม่ลำบาก”
“ลูกคนเดียวแม่เลี้ยงได้ แต่อนาคตของลูกแม่กำหนดไม่ได้ เพราะลูกต้องเป็นคนเลือกเอง”
“ผมไปอ่าบน้ำแล้ว”
“โอเค เดี๋ยวแม่ลงไปรอทานข้าวข้างล่างพร้อมลูกและพ่อของลูกนะครับ”
“ครับ”
อ๊อดดด อ๊อดดดด
“มีใครมาน้าาา เดี๋ยวแม่ไปเปิดเอง กินข้าวกันไปเลยสองพ่อลูก”
“พ่อมากินข้าวได้แล้ว”
“สวัสดีค่ะ ไม่ทราบมาหาใครค่ะ”
“สวัสดีค่ะ พอดีเป็นเพื่อนบ้านใหม่ค่ะเพิ่งย้ายมาอยู่หลังข้างๆเนี่ยค่ะ”
“อ๋อ ค่ะยินดีที่ได้รู้จักนะคะ”
“นี่ลูกชายฉันค่ะชื่อ ฮวาง จื่อ เทา เราเพิ่งย้ายมาจากชิ่งเต่า ประเทศจีนค่ะ”
“สวัสดีครับผม ฮวาง จื่อ เทา ครับเรียกผมว่าเทาเชยๆก็ได้ครับ”
“เป็นคนจีนเหรอค่ะ พูดเกาหลีคล่องจังเลย”
“ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ พอดีครอบครัวมาเหากลีบ่อยอ่ะคะ”
“ฉันก็มีลูกชายเหมือนกันค่ะชื่อ โอ เซ ฮุน เดี๋ยวเรียกแป็บนะคะ จะได้รู้จักกัน น้องฮุน น้องฮุนมาหาแม่หน่อยมีเพื่อนบ้านใหม่มาค่ะลูก”
“ผมกำลังกินข้าวอยู่แม่ เดี๋ยวค่อยรู้จักกันก็ได้ อยู่ห่างกันแค่นี้เอง”
“ลูกฮุนทำไมตอบยังงี้ ขอโทษแทนลูกชายด้วยนะคะพอดีแกกำลังทานข้าวต้องรีบไปข้างนอกอะค่ะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ บ้านอยู่กันแค่นี้ว่างๆเดี่ยวมาใหม่นะคะ นี่ลูกท้อจากเมืองจีนค่ะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ”
“ที่หลังไม่ต้องนะคะของฝาก ขอบคุณมานะคะ”
“เทาลาคุณน้าซิลูก”
“ผมลาแล้วนครับคุณน้า”
“จร้า”
หลังจากที่แม่พยายามเรียกผมไปแนะนำเพื่อนบ้านใหม่สุดท้ายผมก็ไม่ลุกไป ผมกินข้าวอยู่ขี้เกียจลุกจะตาย แล้วเพื่อนบ้านอะไรนั่นเหมือนไม่ได้มาคนเดียวด้วยไม่อยากไปเท่าไหร่ กินข้าวต่อดีกว่า
“โอเซฮุนทำไมแม่เรียกเมื่อกี้ทำไมไม่ไปฮะ”
“ผมกินข้าวอยู่ ข้าวเต็มปากจะให้ผมลุกไปไหมแม่”
“ครั้งนี้ยกเว้นให้ เดี๋ยวคราวหน้าเราไปทักทายบ้านเขาด้วยพร้อมกับแม่”
“ไม่มีแต่ แล้วกินเสร็จยังกี่โมงแล้วเนี่ย เดี๋ยวเลยเวลานัดพอดี”
“เลยก็ดีจะได้ไม่ไป” เสียงของลูกชายตัวเล็กบ่นงุบงิบ แต่คนเป็นแม่ได้ยินเลยตีเข้าที่แขนหนึ่งที่
เปี๊ยก. . . .
“แม่ตีผมทำไมเนี่ย ผมเจ็บนะ!”
“แล้วเมื่อกี้พูดอะไรออกมาละฮะ”
“ผมแค่พูดเล่นๆ”
“ไปๆลุกๆจะได้ไปกันได้แล้ว คุณฉันฝากเก็บจานด้วยนะ เดี๋ยวไปส่งลูกก่อน”
“ได้ๆเดี๋ยวผมเก็บให้”
“ไปหอมแก้มคุณพ่อไปฮุน”
“ทำไมผมต้องหอม”
“โอเซฮุนนนนน”
“ครับผม”
“แกอย่าหือแม่มากเดี๋ยวโดนรู้ไหม รักลูกตั้งใจนะ”
“ครับพ่อ”
“ไปๆสายแล้วเซฮุน”
สิ่งที่ผมต้องทำทุกครั้งก่อนออกไปข้างนอกบ้านคือหอมพ่อกับแม่ ผมไม่เข้าใจเหมือนกันทำไมจะต้องหอม ทั้งที่ผมก็โตจนอายุจะ 20 แล้ว ผมก็อายเป็นเหมือนกันนะให้มาหอมพ่อกับแม่ แต่ก็นะไม่หอมเดี๋ยวก็งอนกันอีก งอนผมเหมือนผมไม่รักพวกท่านสองคนยังงั้น เฮ้อ. . . .
“แม่เมื่อกี้ตอนเพื่อนบ้านมาเหมือนได้ยินเสียงผู้ชายด้วยนี่ ใครเหรอฮะ”
“อ๋อลูกชายเขานั่นแหละ หน้าตาหล่อเลยหล่ะ ผิวคล้ำสูงเลยล่ะ เขาชื่อว่า เทา”
“เทา ชื่อฟังดูคุ้นๆจังเลยนะแม่”
“เหรอ สงสัยชื่อดาราหรือเปล่า แต่เทาดูนิสัยดีนะลูก เราควรไปเป็นเพื่อนเขาไว้นะ จะได้มีเพื่อนใกล้ๆบ้าน”
“ไม่เห็นจะอยากมีเลยเพื่อน ใครอยากมีเพื่อนที่เป็นโรคยังผม”
“อย่าคิดยังงั้นซิลูกฮุน ยังไงคนเราเกิดมาอยู่บนโลกคนเดียวไม่ได้หรอก”
“ผมนี่ไงที่จะเป็นคนเดียวบนโลกที่ไม่มีใคร และจากไปอย่างแบบไม่มีใคร” คำพูดเหล่านี้คนเป็นแม่ของเขาคงไม่ได้ยิน เพราะเขาได้แต่คิดมันไว้ในสมองของเขา แต่นี่คือความจริงที่สุดในความคิดเขา
ณ สถานที่ชมรมแห่งหนึ่ง
“อย่าลืมคุยกับเพื่อนเยอะๆนะลูกฮุน ไหนยิ้มให้แม่ดูหน่อยซิ”
“แม่ผมอายเขา ให้มายืนยิ้มคนเดียว”
“โอเค เดี๋ยวเย็นๆแม่มารับนะ อย่าลืมคุยกับเพื่อนเยอะๆ”
“เจอกันครับแม่”
สุดท้ายผมก็มาไอ้สถานที่ที่บำบัดชีวิตให้ผมดีขึ้นหรือดิ่งลงสักที่ คนกำลังจะตายให้มานั่งมโนว่าตัวเองเกิดมาแล้วตายจากไปอย่างภาคภูมิใจ ให้กำลังใจตัวเองว่าเดียวหายทั้งทีกำลังจะตายในไม่ช้า เฮ้อ..... โอเซฮุนแกต้องมานั่งเซ็งเบื่ออีกแล้ว
“สวัสดีครับ ผมคิม จุนม ยองเป็นหัวหน้าชมรมนี้และตัวผมเองก็เผชิญกับโรคร้ายเหมือนกันคือโรคมะเร็งต่อมลูกหมากอาการก็ร้ายแรง แต่ผมให้กำลังใจตัวเองเสมอว่าเราต้องหายได้ เราต้องมาให้กำลังใจตัวเองและคนรอบข้างเยอะๆนะครับ มีใครอยากเล่าอะไรกับชีวิตตัวเองไหมครับ หรืออยากให้กำลังใจคนอื่นไหม”
“ผมครับ”
“เชิญครับคุณคิม จง อิน”
“สวัสดีครับผมคิม จง อิน เป็นโรคเก๊าครับเป็นขั้นที่รักษาได้ยากแล้วเพราะมันได้ลามไปทั่วข้อกระดูก เกิดจากที่ผมแพ้สารบางอย่างในไก่ แต่ตอนนี้ผมกำลังต่อสู้กับมัน ผมอยากหายจากโรคนี้และผมจะไม่กินไก่อีกครับเพื่อจะไม่เป็นโรคนี้อีกแล้ว”
“ตบมือให้กับคุณจงอินหน่อยครับ”
แปะ แปะ แปะ
“มีใครอยากพูดอีกไหมครับ”
“ผมครับ”
“อ่า เชิญครับคุณเซฮุน”
“สวัสดีครับผมชื่อ โอ เซ ฮุน ผมเป็นมะเร็งต่อมไทรอยด์และนี่ก็เป็นท่อสายชีวิตของผม ผมขาดมันไม่ได้ ฮ่าๆ ผมเป็นมะเร็งขั้นที่มันลามไปทั่วปอดข้างขวาของผม ที่จริงโรคนี้มันเป็นมากสำหรับเพศหญิง แต่สำหรับผมหมอบอกว่าในร่างกายผมมีฮอร์โมนเพศหญิงมากเลยทำให้เป็นโรคนี้ได้และเป็นเยอะพอกับเพศหญิง แต่ผมก็อยู่กับมันตั้งแต่เกิดนั่นแหละยินดีที่ได้รู้จักทุกคนครับ”
“ตบมือให้กับเซฮุนหน่อยครับ”
แปะ แปะ แปะ
“เดี๋ยววันนี้เรามีสมาชิกเข้ามาใหม่ จะแนะนำให้รู้จักเมื่อเขามาถึง”
ก๊อกๆ ก๊อกๆ
“สงสัยมาพอดี เชิญเลยครับ”
วินาทีที่ประตูเปิดออก มีผู้ชายผิวคล้ำตัวสูงกับดวงตาที่เป็นเอกลักษณ์ เดินก้าวเข้ามาพร้อมรอยยิ้มที่เป็นมิตรที่ยิ้มให้กลับทุกคน ทำไมผมคุ้นสายตาคู่นั้นจัง ทำไมผมเหมือนเคยเห็นมันที่ไหนเลย แต่ทั้งที่เขาดูจะเหมือนคนปกติทำไมเขาต้องมาบำบัดที่นี่นะ
“เชิญทางนี้เลยครับคุณเทา พวกเรากำลังรอคุณอยู่พอดี”
“สวัสดีครับผมชื่อฮวาง จื่อ เทา หรือเรียกผมว่าเทาก็ได้ครับ”
“เทาจะมาเป็นเพื่อนใหม่เรานับจากนี้นะ เขาเพิ่งย้ายมาจากประเทศจีน เทาช่วยแนะนำตัวหน่อยซิหรือยากพูดให้กำลังใจเพื่อนก็ได้”
“สวัสดีครับผม ฮวาง จื่อ เทา ครับเป็นคนจีนที่พูดเกาหลียังไม่ค่อยคล่องเท่าไหร่ครับ ผมเป็นโรคเนื้องอกในสมองแต่เพิ่งผ่าตักครั้งล่าสุดไปได้ไม่นาน แต่ตอนผ่าตัดเสร็จผมเกิดอาการลืมความทรงจำชั่วขนาดตอนนี้ก็ยังไม่หาย ทำให้ผมจำอดีตตัวเองตอนก่อนหน้านั้นไม่ได้ และครอบครัวผมเลยพาผมมาพักฟื้นที่ประเทศเกาหลีครับ ผมพยามฟื้นตัวเองเพื่อหาความทรงจำก่อนหน้านั้นครับ เพราะทุกคนต่างไม่อยากลืมความทรงจำที่มีค่าใช่ไหมครับ แม้ความทรงจำนั้นจะเจ็บปวดก็ตาม ผมขอฝากตัวด้วยนะครับ”
“อ่า พูดได้ดีนะเทามาวันแรกด้วยนะเนี่ย”
“แล้วทั้งที่ความทรงจำนั้นเจ็บปวดทำไมเราถึงอยากจะเก็บมันไว้ คุณควรดีใจด้วยซ้ำที่ไม่ต้องจำอะไรที่ไม่ต้องเจ็บปวดนั้น ทั้งที่พวกเราต่างต้องจำความเจ็บปวดนั้นตลอดมา”
“ที่ผมอยากจำความทรงจำของผมก่อนหน้านั้นได้นั้น เพราะในความทรงจำนั้นมีคนที่ผมอยากจำอยู่ในนั้น”
<<< Talk >>>
แกมาอีกแล้วเหรอเรื่องอื่นๆก็ไม่จบสักที่ (เขาขอโทษTT) พอดีดูหนังจบเลยมีพล็อตวิ่งขึ้นมาในหัว
เลยแต่งซะเลย (เลวไหมฉันลอกเขาอ่ะ) ต้องบอกเลยว่าช่วงนี้ฟิคคู่เทาฮุนไม่ค่อยไม่แบบสบายๆเลย
คนชิปคู่นี้สายดำกันใช่ม่ายยยยยยย ทำไมมันมืดหม่นยังงี้ เลยอยากแบบไม่ค่อยเครียด (หรือเครียดหนัก ฮ่าๆๆ)
เอาเป็นว่าตอนแรกมาแล้ว ตอนหลังจากนี้จะตามมาไหมรอดูก่อน แล้วมาแต่งตอนจะสอบเอ่อดีมึง
ยังไงถ้าไม่ชอบอย่าฝืนอ่านต่อ หน้าชอบหรืออะไรไม่ดีติและกระทืบเรามาได้ยังไง ฮ่าๆๆๆๆ
TWITTER >>> bamboo_panda21
มาเป็นเพื่อนกันได้นะ ไม่ชอบไม่ต้องฟอลปุ่มอันฟอลมีจงใช้ซะ !!!!
<<< Tao Tao Hun Hun >>>
ส่วนที่เทาฮุนตอนนี้ก็มีคนชอบเยอะหรือป่าว แต่ก็ขอให้คนที่ชอบใหม่จงชอบพวกเขาแบบเหมือนที่เรารัก
อย่าโอ้อวดคนอื่น อย่าเขม่นคนอื่น เรามีความสุขที่เขามีโมเม้นอย่าเอาไปข่มคนอื่น
และถ้าคุณชอบเพราะกระแสจงออกไปเถอะ เพราะคุณจะทนอยู่ไม่ไหวเอา คนที่ชิปคู่นี้บอกเลย
ผ่านอะไรมาเยอะมาก มากจนไม่ชอบคู่อื่น เอ๊ะ!ยังไงตุ เอาเป็นว่าต่างคนต่างรักชิปตัวเอง
จงปกป้องและหวงแหนเขาให้มากๆ จงยิ้มเมื่อเขามีความสุขแค่นั้นพอ
ความคิดเห็น