คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Dangerous Love:วุ่นนักรักอันตรายVI
ตอนนี้พวกเรากำลังนั่งอยู่บนแท็กซี่หลังจากแอบออกมาทางประตูเก่าๆที่ไม่ได้ใช้แล้วทางด้านหลังของโรงเรียนได้สำเร็จ กระเป๋านักเรียนของพวกเราฝากไว้กับแตงกวา เด็กเรียนที่ถักเปียเรียบร้อยและใส่แว่นตาหนาเตอะที่นั่งข้างหลังพวกเรา
ระหว่างทางที่นั่งรถแท็กซี่ฉันรู้สึกหายใจได้ไม่ทั่วท้อง แล้วตาข้างความันก็กระตุกๆยังไงพิกล โบราณเค้าว่า...ขวาร้ายซ้ายดีนี่หว่า T_Tวันนี้ฉันยังโชคร้ายไม่พออีกเรอะ!?!
"ลงตรงนี้เลยค่ะลุง อ่ะ...ไม่ต้องทอนนะคะ>_<"เหม่ยลี่พูดเสียงใส แล้วยื่นเเบงค์ร้อยให้คุณลุง
"เอ่อ...หนูจ้ะ-_-"
"คะ?"
"ค่ารถมันหนึ่งร้อยสามสิบห้าบาทจ้ะ=_="
"กรำ-_-"
แล้วยัยเหม่ยก็ต้องหยิบแบงค์ยี่สิบอีกสองใบให้คุณลุงคนขับรถ=_=
ตอนนี้พวกเรามาถึงถิ่นของพวกฮาโตริ นักเรียนในเครื่องแบบเสื้อสีขาว เนคไทสีเทา เดินขวั่กไขว่ไปทั่ว ต่างกับพวกเราห้าคนที่ชุดนักเรียนเป็นเสื้อเชิ้ต ผูคเนคไทสีแดง กระโปรงสีดำ และมีสูทสีดำเข้าชุด แต่สูทสีดำพวกเราไม่นิยมใส่กันหรอกนะ อากาศเมืองไทยร้อนจะตาย-_-"
ที่นี่เหมือนย่านการค้าเล็กๆ มีแผงขายของเต็มข้างทาง ขณะที่ฉันกำลังมองสินค้าที่เรียงรายอยู่ตรงหน้าอย่างสนใจ ยัยเหม่ยก็ลากพวกเราไปยังตรอกแคบๆตรอกหนึ่ง เมื่อมันมั่นใจแล้วว่าไม่มีใครยืนอยู่แถวนั้น ยัยเหม่ยก็เริ่มเปิดปากพูดทันที
"พวกแกคงไม่คิดจะเดินแถวนี้ด้วยชุดนักเรียนโรงเรียนเราหรอกนะ>O<"
"ทำไม-_-"ไอ้ตันหยงถามสีหน้าซื่อๆ
"นี่แกไม่รู้จริงๆหรือว่าแกแกล้งโง่กันวะ-_-^"
"อ้าว...ก็ฉันไม่รู้จริงๆนี่!"
"นี่มันที่ไหน!?!"
"ถามทำไมวะ...แกเป็นคนพาฉันมานี่-O-"
"ตอบก่อนสิ!"
"เออๆถิ่นของพวกฮาโตริ"
"แล้วเราเป็นใคร!?!"
"แกโดนพวกมันตบจนความจำเสื่อมแล้วเรอะO.O"
"โอ๊ย...ไอ้บ้า ฉันให้แกตอบก็ตอบสิยะ>O<"
"ง่ะ...แก๊งฮ่องเต้"
"มันกับเราเป็นอะไรกัน!?!"
"ศัตรู=_="
"ดังนั้น...ถ้ามันเจอเรา"
"ก็ซวยดิ>_<"
"แล้วแกคิดเหรอว่ามันไม่รู้ว่าชุดนักเรียนของแก๊งเรามันเป็นยังไง-O- ขืนแกเดินออกไปโทงๆแบบนี้ ชีวิตจะหาไม่ รู้ไว้ซะ-_-^"
"แล้วจะให้ทำยังไงล่ะ...ไม่ได้เอาเสื้อผ้ามาเปลี่ยนด้วย=_="
"ฉันเตรียมไว้แล้ว พวกเรา..."
~เพราะเธออยู่เบื้องหลังทุกๆอย่าง คอยให้ความหวัง เธอ...คอยให้ท้ายทุกๆอย่าง เค้าก็เลยพลั้ง เดินมาตีท้ายครัวคนอื่น เดินมาแทงข้างหลัง~
เสียงโทรศัพท์แบบนี้ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร-_-" สายตาสี่คู่จ้องมาที่ฉัน คนบ้าเอ็มในที่นี้มีอยู่คนเดียว...โว้ยยยย ใครโทรมาตอนนี้กันนะ!?! ขัดจังหวะจริงเลย ฉันจำใจหยิบมือถือออกจากกระเป๋ากระโปรง แล้วหน้าจอมือถือก็โชว์ชื่อของยัยแว่นหนาเตอะนามว่าแตงกวา ฉันกดรับสายอย่างเสียไม่ได้ แล้วกรอกเสียงลงไป
"มีอะไร-_-^"
"เอ่อ...คือ"
"มีอะไรก็รีบๆพูดมาสิ ฉันยุ่งอยู่นะ=_="
"เธอ...เธอถึงย่านของพวกแก๊งฮาโตริยัง>_<"
"ถามทำไม?เฮ้ย...ยัยฟักทอง!?!เธอรู้ได้ยังไงกันยะ!!!!"
"คือ...เราได้ยินพวกเธอคุยกันน่ะ แล้วเราก็ไม่ได้ชื่อฟักทองนะT_T"
"แอบฟังพวกฉันงั้นเหรอ-_-"แย่จริงๆเลยนะเธอเนี่ย...แล้วเธออยากรู้ไปทำไม"
"เราขอโทษนะT_Tคือเราไม่รู้จะคืนกระเป๋าให้พวกเธอยังไง พอดีบ้านเราอยู่แถวๆนั้นให้เราไปหาพวกเธอได้มั้ยล่ะ>_<"
"ค่อยคืนพรุ่งนี้ไม่ได้เหรอไง-_-^"
"ขอโทษจริงๆจ้ะT_T เราแบกกระเป๋าพวกเธอห้าคนไม่ไหวจริงๆ"
"แล้วทำไมตอนขากลับถึงแบกได้ล่ะยะ-_+"
"พอดีวันนี้ คุณพ่อของเราขับรถมารับน่ะจ้ะ แต่ตอนเช้าเราต้องไปโรงเรียนเอง"
"ก็ให้พ่อของเธอไปส่งเธอสิ"
"พ่อเราต้องไปทำงานแต่เช้าน่ะจ้ะT_T ขอร้องล่ะนะ..."
"ก็ได้ๆให้เธอช่วยอะไรไม่ได้เล้ยยยยย"
"เราขอโทษจริงๆนะจ้ะT_T"
"แล้วฉันจะเจอเธอได้ที่ไหน..."
เหมือนกับเคราะห์ซ้ำกรรมซัด นอกจากที่ต้องรีบไปเอากระเป๋าจากยัยแตงกวาแล้ว ฝนยังเทกระหน่ำลงมาไม่ขาดสายT_T ฉันอยากจะรีบๆวิ่งไปหายัยแตงกวาที่ปากซอยใจจะขาด แต่ต้องรอยัยเหม่ยซื้อเสื้อแจ็กเกตให้พวกเราเพื่อปกปิดชุดนักเรียนกันก่อน
ฉันอยากจะร้องไห้เป็นภาษาอิตาลีจริงๆTOTเพราะเสื้อแจ็กเกตของทุกคนเป็นสีพื้นๆแต่ทำไมแจ็กเกตของฉันถึงเป็นสีแดงเดือดอย่างนั้นฟะTOT พวกแกจะให้ฉันใส่ไปล่อกระทิงเรอะ!?!
"เข่ออ้ายแกเปลี่ยนแจ็กเกตของแกกับฉันหน่อยไม่ได้เหรอTOT"
"เสียใจย่ะ...ฉันชอบสีดำ>O<"
"ง่ะ...ฟางฟางจ๋าT^T"
"สีน้ำเงินของเราก็ดีอยู่แล้วอ่ะจ้ะ^_^"
"ตันหยง...T_T"
"ไม่-_-^"
"เหม่ยลี่T.T"
"ฝันไปเหอะ-O-"
ดูเพื่อนๆที่น่ารักและแสนมีน้ำใจของฉันสิคะT_T ขนาดฟางฟางยังไม่ยอมเปลี่ยนเสื้อเเจ็กเกตกับฉันเลย ...แสดงว่า...
มัน...
อุบาทว์มาก!!!TT_TT
ฉันนึกโทษไอ้คนที่วิ่งอยู่ข้างหน้าฉัน ไอ้เหม่ยลี่TOT มันบังอาจซื้อแจ็กเกตสีอุบาทว์ล่อกระทิงแบบนี้มาให้ฉัน!!! ถ้ามันเป็นสีแดงธรรมดาๆฉันจะไม่รู้สึกทุเรศตัวเองขนาดนี้เลยT_Tแต่นี้มัน...สีแดงแปร้ด!!!ขอย้ำ!!!แดงแปร้ดดดดด!!!!!ประมาณว่า...กระทิงทุกตัวที่เห็นจะต้องวิ่งเข้าใส่TTOTT
"ไอ้เหม่ยทำไมแกต้องให้ฉันใส่สีนี้วะT_T"
"มันมีอยู่แค่นั้นอ่ะแก=_=ก็ป้าที่ขายบอกว่าหมดแล้วเหลือห้าตัวสุดท้าย แต่แกอ่ะ...หยิบช้าเอง คนอื่นก็เอาตัวอื่นไปหมด...แกก็เลยต้องใส่ตัวสีแดงไง บ่นอยู่ได้นะแก ฉันอุตส่าห์เสี่ยงตายไปซื้อให้พวกแกนะ-_-^"
"แกจะให้ฉันใส่ไปล่อกระทิงเรอะ!?!TOT"
"ก็ใช่อ่ะดิ...แรดกับกระทิงก็สมกันอยู่แล้วนี่^O^"
นังนี่มันวอน-_-^อยากโดนตบมากใช่มะ!?!(แกกล้าเรอะ-_-)ฉันได้แต่คิดแค้นเคืองอยู่ในใจ ใครจะกล้าไปตบกับยัยเหม่ยลี่อ่ะT_Tน้องกระทิงดีๆนี่เองTOT
ไม่นานพวกเราก็มาถึงปากซอยที่ยัยแตงกวาบอกไว้ ฉันเห็นยัยแตงกวาในชุดนักเรียนใต้ร่มคันสีเหลืองพร้อมกระเป๋าพะรุงพะรังกำลังโบกไม้โบกมือให้พวกเรา พวกเราที่ตัวเปียกม่อล่อกม่อแล่ก
เหมือนลูกหมาตกน้ำรีบปรี่เข้าไปหาทันที=_=
"เธอทำให้ผมฉันเปียก...เธอไม่ตายดีแน่-_-^"ตันหยงพูดขู่ ยัยนั่นหวงผมตัวเองอย่างกับอะไรดี-_-
"ง่ะ...เราขอโทษT^T"
"ถ้าฉันไม่สบาย เธอก็อย่าหวังว่าจะรอด-_-^"ไอ้เหม่ยพูดขู่อีกคน ฉันเริ่มสงสารแตงกวาที่ตัวสั่นง่กๆดูบอบบางชะมัด-_-"
"เราขอโทษจริงๆนะT_T"
"พูดคำอื่นไม่เป็นเหรอนอกจากขอโทษอ่ะ-_-"รีบๆส่งกระเป๋าให้พวกเราสักทีสิ=_="
"อ่า...จ้ะๆT_T"
ยัยแตงกวารีบส่งกระเป๋าให้พวกเราทีละคนๆแล้วทำสีหน้าหวาดกลัว ไม่ต้องกลัวก็ได้ยะ...ฉันไม่กินเธอหรอก>_< แล้วยัยแตงกวาก็หยิบมือถือมากดอะไรจึ้กๆ ชั่วพริบตาหนึ่ง...ฉันเห็นยัยนั่นแสยะยิ้มแล้วรีบเปลี่ยนเป็นยิ้มหวานให้พวกเราทันที=_= ตาฝาดป่าวหว่า!?!
"เอ่อ...เพื่อเป็นการขอโทษที่ต้องทำให้พวกเราลำบาก ไปกินเค้กด้านโน้นกันมั้ย^_^"ยัยแตง(เรียกย่อๆ)ชี้มือทางร้านคอฟฟี่ช็อปเล็กๆที่ตั้งอยู่อีกฟากของถนน
"ฉันไม่ได้ตั้งใจมาที่นี่เพื่อกินเค้กหรอกนะ-_-"ง่า...ยัยเหม่ยลี่พูดขัดT_Tฉันอยากกินเค้กอ่ะ ดีกว่าไปเสี่ยงตายกับพวกฮาโตรินะTOT
"ฉันเลี้ยงเองจ้ะ>_<"เหอะๆอย่าหวังเปลี่ยนใจยัยคุณหนูโหดซะให้ยาก-_-
"ตกลง-_-"
ตอบทันทีโดยไม่ต้องชั่งใจ-_-"ไอ้เพื่อนตัวดี ตะกี๊เพิ่งพูดอยู่แหม็บๆว่าไม่ไป แต่ไม่เป็นไร...ของฟรีอะไรๆก็อร่อย^O^ ฉันรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นหน่อยหลังจากต้องตากฝนและใส่เสื้อสีอุบาทว์นี่-_-"
ตอนนี้ฝนหยุดตกแล้ว พวกเรากำลังนั่งสั่งเค้กแสนอร่อยอยู่ในร้านคอฟฟี่ช็อป^O^ หุๆยัยแตงบอกว่าจะเลี้ยงพวกเราก็เลยสั่งไม่อั้น>O<
"ไอ้เข่อๆแกว่าเค้กใบเตยกับวานิลลาอันไหนอร่อยกว่ากันวะ>O<"
"เค้าชอบใบเตยนะ แต่วานิลลาก็อร่อยดี เอางี้สิ...สั่งมาทั้งสองชิ้นเลย ฉันอยากกินทีรามิสุกับเค้กกล้วยหอมอ้ะ^O^"
"ฉันเอาดับเบิลช็อกโกแล็ตกับมาร์เบิลบราวน์นี่>_<"
"งั้นฉันขอบลูเบอร์รี่ชีสเค้กละกันจ้ะ^^"
"เอาไวท์ช็อกโกแลตกับเค้กรสส้มละกัน>O<"
"เอ่อ...พวกเธอ เราพกเงินมาแค่ห้าร้อยเองนะT_T"
ยัยแตงกวาพูดขึ้น หลังจากที่เห็นพวกเราสั่งเค้กมากินกัน ก็ช่างแกสิ-_-^โฮะๆ^O^โอกาสทองแบบนี้ใครจะปล่อยไปให้โง่กันล่ะยะ!?!พวกเรากำลังกินเค้กกันอย่างเอร็ดอร่อย ยัยแตงกวาก็ขอตัวไปเข้าห้องน้ำ ฉันที่กำลังกินเค้กอยู่ก็มองออกไปทางหน้าต่างของร้าน
ขณะที่ฉันกำลังชื่นชมกับบรรยากาศหลังฝนตกใหม่ๆ อา~=O= จะมีสายรุ้งมั้ยนะ...? อุ...แค่กๆๆๆ แล้วฉันก็ต้องสำลักเค้กคำยักษ์ที่เพิ่งตักเข้าปาก เมื่อเห็นกลุ่มคนในเครื่องแบบเสื้อเชิ้ตสีขาว เนคไทสีเทา กางเกงสีดำ และสูทสีดำพาดบ่ากำลังตรงมาทางนี้TOT
"ยัยตะกละสมแล้วที่สำลัก-_-"ไอ้ตันหยง ปากแกเหรอนั่น-_-^ แทนที่จะช่วยเพื่อน แต่เรื่องนี้ไว้ทีหลัง ตอนนี้มันนาทีชีวิตTOT
"แก...พวกเราไปกันเหอะTOT"
"ไม่ต้องมาสำออยเลยแก...เค้กติดคอแค่นี้จะไปโรงพยาบาล-_-^"
ไอ้...บ้าTTOTT
"ไม่ใช่เว้ยยยยTOTพวกนั้นมากันแล้ว!!!"
"พวกไหน-_-"อย่าเว่อร์ได้ป่ะขอร้อง...เค้กติดคอแค่นี้แกเห็นยมฑูตจะมารับเลยเรอะ-_-^"
"ฉันไม่ได้ติดคอเลยเห็นยมฑูตจะมารับนะเว้ย แต่ยมฑูตกำลังมาหาเราจริงๆTTOTT"
"อย่ามาหลอกซะให้ยาก-_-^"
แกมาทำเป็นฉลาดอะไรตอนนี้วะ!!!อ้ากกกก...พวกมันกำลังใกล้เข้ามาเรื่อยๆหัวแบบนั้นใช่อากิระหรือเปล่าอ้ะo.Oกรี๊ดดดด...แพ้คนหล่อ>O<(ตะกี๊แกยังกลัวตายอยู่เลยนะ-_-)โอ๊ะๆนั่นมาซารุใช่มั้ยนั่นO.o
"ไอ้เกี๊ยว ยมฑูตที่แกเห็นอ่ะ...ใส่เสื้อสีขาว ผูกเนคไทสีเทา ใส่กางเกงสีดำแล้วก็มีสูทสีดำพาดบ่าใช่มั้ยแก..."ไอ้เหม่ยถาม หน้ามันเริ่มซีดอย่างเห็นได้ชัด=_=
"ใช่แล้วแก...แกรู้ได้ไงอ่ะ-_-?"
"เก๊าะ...มันเข้ามาในร้านแล้วน่ะสิแก๊TOT"
อ้ากกกกTTOTT ตอนนี้ในหัวของฉันมีแต่คำว่า 'ตายแน่ๆๆๆๆ' หลังจากสิ้นคำไอ้เหม่ยพวกเราทุกคนก็มองไปยังประตูร้านเป็นจุดเดียวT_T ผู้ชายสามคนเดินเข้ามาในร้านอย่างไม่สะทกสะท้าน...
ถึงเราจะใส่เสื้อแจ็กเกตอยู่ แต่ฉันว่าอากิระจำหน้าพวกเราได้แน่ๆเพราะพี่แกเล่นเดิมดุ่มๆเข้ามาหาTTOTT พอนึกถึง..การที่เข้ามาเหยียบถิ่นศัตรูแล้วจะมีจุดจบเช่นไร พวกเราก็รีบคว้ากระเป๋าแล้ววิ่งกันไปคนละทิศคนละทางทันที>O<
ฉันออกมาทางหลังร้านได้อย่างหวุดหวิด=O=ฟู่~นึกว่าจะไม่รอดซะแล้ว-_-" ฉันหันซ้ายหันขวาไม่รู้จะไปทางไหน(ก็ไม่เคยมานี่หว่า)เลยตัดสินใจวิ่งไปยังถนนใหญ่ เผื่อจะเรียกรถแท็กซี่ได้บ้าง เด็กนักเรียนโรงเรียนของไอ้พวกฮาโตริเดินยั้วเยี้ยอย่างกับมด อย่างน้อยๆไอ้เสื้อล่อกระทิงนี่ก็ช่วยฉันได้ล่ะว้าTTOTTฉันโบกมือเรียกแท็กซี่คันสีฟ้า แต่แล้วรถคันสีฟ้าสดใสก็วิ่งผ่านฉันไปTOT
แล้วแท็กซี่คันสีเเดงก็มาหยุดตรงหน้าฉันแทน อะไรกันวะ!?!วันนี้อะไรๆก็แดงไปหมดT_T ฉันเปิดประตูด้านหลังเพื่อจะขึ้นไปนั่ง แต่ก็มีมือของใครก็ไม่รู้มาดึงตัวฉันออกไป>_<อย่าแซงคิวดิวะ>O< แล้วฉันก็พบว่าคนคนนั้นเป็นผู้ชาย เฮ้ย!!! ไอ้หน้าหล่อที่มากับอากิระและมาซารุนี่หว่า>O<
"ขอโทษนะครับลุง เธอเปลี่ยนใจจะไปกับผมแทนฮะ^^"
อ้ากกกก>O<ไอ้บ้า!ใครจะไปกับนายกันวะ ฉันยังไม่ทันได้พูดอะไรเลย ตานั่นก็ปิดประตูรถ แล้วหันมามองหน้าฉันแทนTOT
"ไปกับฉันซะดีๆ-_-^"
"TOT"
แล้วตานั่นก็กึ่งฉุดกึ่งลากฉันให้เดินตามเขา ปล่อยฉันน้าาาาาาTOT ช่วยด้วยค่ะ!!!ฉันถูกคนหล่อฉุด!!!!!(มันน่าช่วยมั้ยเนี่ย-_-)นายจะพาฉันเข้าโรงแรมเรอะ!?!ฉันเริ่มคิดไปไกล เมื่อเห็นป้าย 'ดี.เอ.โฮเต็ล'TTOTTพระเจ้าช่วยกล้วยทอด บัดนี้ลูกได้รู้ซึ้งถึงโชคร้ายจากการที่ตาขวากระตุกอย่างถ่องแท้แล้วเจ้าค่ะTOT!!!!!
"แต่ก่อนอื่น..."
ตานั่นกลับหลังหันมาหาฉันO.O อะไร!!!นายจะจูบฉันเรอะ!?! ไม่น้า...จูบแรกของฉัน ฉันไม่ยอมให้นายหรอก!!!!!ไอ้คนหื่นกาม!!!!!ปล่อยช้านนนนน>O<
"เธอช่วยถอดเสื้อแจ็กเกตได้ป่ะ...เห็นแล้วมันอุบาทว์ตาอ้ะ-_-^"
แป่ว=O=
"มันอุบาทว์ขนาดนั้นเชียวเรอะTOT"
เสื้อนักเรียนฉันเปียกโชกตอนที่รอยัยเหม่ยไปซื้อเสื้อแจ็กเกตนั่นแหละ ตอนนี้มันยังไม่แห้งดีเลย...แล้วไอ้ผู้ชายตรงหน้าจะให้ฉันถอดเสื้อล่อกระทิงนี่ออกเนี่ยนะ...มันก็โป๊สิยะ!!!เสื้อสีขาวเวลาเปียกมันบางจ๋อยแค่ไหนแกไม่รู้เรอะTOT ดูท่าทางตานั่นไม่สนใจ มือของเขากระชากเสื้อสีแดงของฉันออกมาอย่างแรง กรี๊ดดดดดดด>O< ไอ้หื่น!!!!!
"ใส่ซะ..."
ตานั่นเอาสูทสีดำที่พาดบ่ามาคลุมไหล่ฉันO.O ส่วนไอ้ล่อกระทิงก็ย้ายไปอยู่ในถังขยะเรียบร้อย-_-" แล้วตาบ้านี่ก็ดึงแขนฉันให้เริ่มต้นเดินอีกครั้ง...ว่าแต่เราจะไปไหนเนี่ย!!!!!!ไม่ใช่โรงแรมนะเว้ยTTOTT
________________________________________________
จับเข่าคุย
สวัสดีค่ะ แพนเค้กมาอัพเพิ่มแล้วนะ หุหุ ยาวจุใจเพราะยัยเฟิลมันหาว่าแพนแต่งสั้นไป หวังว่าตอนนี้คงถูกใจใครหลายๆคนนะ ในที่สุดพระเอกก็โผล่หัวออกมาแล้วเย้ๆ>O< ยังไงๆก็ช่วยโพสท์กันหน่อยนะคะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนิยายเรื่องนี้ค่ะ ขอบคุณสำหรับทุกคะแนนที่มีค่า แพนจะพยายามต่อไป แต่ถ้าโพสท์เยอะๆจะอัพเบิ้ลเลยนะ อิอิ^O^
รักคนอ่านเสมอ
แพนเค้ก
ความคิดเห็น