ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 2 ความลูกแหง่ของผู้การหน้าใหม่
ฉันก็ไม่รู้จักหรอกไอ้เกาะตาวีตาวีอะไรเนี่ย แต่ตอนนี้ฉันกำลังอารมณ์ดีสุดขีด อะไร ๆ มันจึงดูน่าสนใจไปหมด หลังจากสืบค้นไม่นานฉันก็รู้ว่าเกาะตาวีตาวีอยู่ในประเทศฟิลิปปินส์ อืม ก็ดีนะ ไม่ห่างจากบ้านเกิดของฉันเท่าไหร่ อากาศ อาหาร การปรับตัวก็คงจะง่ายสำหรับฉัน อา คิดแล้วก็อยากเห็นที่ทำงานซะแล้วสิ จะน่าอยู่น่าทำงานขนาดไหนนะ ฉันรีบจัดกระเป๋าเพื่อเดินทางไปยังเกาะตาวีตาวีด้วยความลิงโลด
"ไปไหนน่ะ?" เสียงอันคุ้นเคยของแม่ถามขึ้นมา ฉันตอบโดยที่ยังจัดกระเป๋าอยู่
"ไปทำงาน"
"อ่อ ต้องเอาอะไรไปบ้าง?" แม่ถามพร้อมกับลงมานั่งช่วยฉันพับผ้า
"เอ่อ เอาพวกชุดลำลองไปอย่างเดียวมั้ง ชุดทำงานเค้าน่าจะมีให้" นั่นสิ ฉันก็ชักไม่แน่ใจ
"ผ้าถุงล่ะเอาไปยัง? ผ้าขนหนู แปรงสีฟัน ยาสีฟัน ลูกกลิ้ง?" แม่เริ่มร่ายรายการของใช้ส่วนตัวที่ได้ยินแล้วพาลให้นึกถึงความทรงจำสมัยเด็กเวลาจัดกระเป๋าไปเที่ยวต่างจังหวัดตอนปิดเทอมอย่างไรอย่างนั้น ตอนนั้นนะ พ่อจะเป็นคนขับรถ แม่จะนั่งที่นั่งข้างคนขับคอยเตือนไม่ให้พ่อง่วง (แม้ในความเป็นจริงแม่จะเป็นฝ่ายชิงหลับก่อนอยู่ตลอดก็เถอะ) ส่วนฉันกับพี่ก็จะนั่งกินขนมกันข้างหลัง พอเห็นป้ายอะไรแปลก ๆ ก็จะชี้ชวนกันดู พอนึกมุกตลกอะไรขึ้นมาได้ก็จะผลัดกันเล่าผลัดกันฟัง พอ... //พอเถอะ นี่มันชักจะนอกเรื่องไปใหญ่แล้ว!
"ครบแล้วมั้ง..." ถึงประโยคที่ฉันพูดมันจะเป็นประโยคบอกเล่าก็เถอะ แต่คุณแม่ผู้มีประสบการณ์การเลี้ยงลูก(แหง่)มาอย่างยาวนานก็ตีความได้ทันทีว่าประโยคนั้นมีความหมายที่แท้จริงว่า "แม่~ ช่วยหนูดูหน่อยจิว่ายังขาดอะไรอีกบ้าง~"
"จะไปรู้ลูกเรอะ ฮ่าฮ่าฮ่า" แม่ตอบพร้อมหัวเราะ ทำเอาฉันหงอยไปชั่วขณะ
"นี่แม่จะไม่ถามหน่อยหรือว่าหนูจะไปไหน?" ฉันเข้าสู่โหมดลูกแหง่โดยอัตโนมัติ
"อ้าว ก็จะไปทำงานไม่ใช่หรือ?"
"นั่นแหละ ก็แบบ... จะไม่ถามหน่อยหรือว่าทำงานอะไร ทำที่ไหน ไปกี่วัน อะไรงี้อะ" โหมดลูกแหง่ของฉันฉุดไม่อยู่แล้ว แม่ยิ้มขำ ๆ แต่อ่อนโยนให้ก่อนจะพูดประโยคที่ฉันรอ
"ไหนเล่ามาซิ"
จากนั้นฉันก็สลัดคราบผู้การหน้าใหม่และกลายร่างเป็นเด็กน้อยคุยจ้อโดยสมบูรณ์
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น