คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : SERAPH VIII
SERAPH VIII
ุิว่านๆหนึ่สามารถอทนับอะไรบาอย่าไ้นานแ่ไหนรับ?....
....สำหรับสิ่ที่สนใพวุอาะทนไ้ระยะหนึ่
แ่ไม่ใ่ับผมที่้ออทนับารที่มีใร็ไม่รู้อยามผมไปทุๆที่
แ่ิ็หุหิแล้ว....
“สุสัปาห์นี้็อย่าลืมับลุ่มันทำรายานที่ผมสั่ไว้้วยนะรับนัศึษา
เพราะมันะเป็นะแนนที่ะ่วยให้พวุมีโอาสไม่ิเอฟในลาสอผมนะ”
“รับผม!”
เสียใสอแบฮยอนานรับับอาารย์ประำลาสเสียเื้อยแ้ว
นัวเล็เ็บสมุปาาใส่ระเป๋า่อนะหันมาหานัวสูที่นั่หน้าเรียอยู่้าๆ
ั้แ่ทีุ่นมยอนไปเรียนแลเปลี่ยนที่ปูานานยอล็เลยสั่ให้นัวเล็ย้ายมานั่ที่อเพื่อนัวาวแทน้วยเห็นผลว่า ‘ุนมยอนไม่อยู่้าๆมันโล่’ แบฮยอน็เลย้อย้าย้นัวเอมานั่้าๆานยอลแทน
“าน-ยอล!” หน้าใสๆยื่นออไป้านหน้าอนที่ทำหน้าเรียอยู่พลาเย่าแนนัวสูหลายที
านยอลเลื่อนสายาลับมามอใบหน้านๆที่ยื่นมาหาพลาเลิิ้วเป็นเิถาม
“านยอลเป็นอะไรเหรอทำหน้าเรียเียว หิว้าวไหม?” นัวเล็ถามเสียใส
ายหนุ่มส่ายหน้าปิเสธ “ไม่ไ้หิวสัหน่อย”
“แล้วทำไมทำหน้าเรียั
ิ้วะนันอยู่แล้วนะ” แบฮยอนพูพลาย่นิ้วประอบท่าทา
านยอลหลุยิ้มออมา่อนนิ้วเรียวะยึ้นิ้มระหว่าหัวิ้วทั้สอ้าอนัวเล็
“ันไม่ไ้ทำแบบนี้สัหน่อย”
“ไม่นะ
นายทำแบบนี้ริๆ” นัวเล็พยัหน้ายืนยัน านยอลส่ายหน้าลับ
“ันทำออมาูีว่านายเยอะแบฮยอน
ูีว่ามา้วย”
นัวเล็ถลึาใส่
ำบั้นเล็ลบนท่อนแนแร่เบาๆ
“ไม่ไ้พูถึวามหล่อสันิเลย ทำไมอบเอาวามหล่อมาอ้าอ่ะ”
านยอลมอนัวเล็ที่บ่นพึมพำับัวเอแล้วลุพรวึ้น้วยใบหน้าบึ้
“ผมไมุ่ยับานยอลแล้ว อุส่าห์เป็นห่วยัะมาวนอี” นัวเล็พูพลาสะพายเป้แล้วเินออาห้อ เห็นแบบนั้นายหนุ่มึรีบเ็บอใส่ระเป๋าัวเอ่อนายาวะรีบวิ่ามอีนออไปาห้อ
“แบฮยอนนายะรีบเินไปไหน”
านยอละโนไล่หลันัวเล็ที่เิน้ำอ้าวนำหน้าออไปห่าๆโยไม่หันมาอบเาสันิ
“เห้!
นายเมินันหรอบยอนแบฮยอน” เสียทุ้มพูึ้นอีรั้พลา้าวยาวๆามหลันัวเล็
“...”
เมื่อเห็นว่าอีฝ่ายไม่สนใานยอลึหยุเินพลายมือึ้นป้อปาัวเอ่อนะเอ่ยึ้นอีรั้
“ทำัวอย่าับอนแฟนเลยนะนาย!
แน่นอนว่าประโยเมื่อรู่เมื่อเวทมน์ที่ทำให้าอนัวเล็ะัึทันที
านยอลใ้ลิ้นันระพุ้แ้มับท่าทาออีฝ่าย ่อนใบหน้าใสะหันลับมาหา
ิ้วเรียวอนัวสูยัใส่อีนึๆ
“ยอมแพ้แล้วหรือไ”
แบฮยอนมอใบหน้าหล่ออนัวสูที่เพิ่หยุยืนอยู่้าๆัวเอ่อนทัู้่ะ้าวเท้าเินไปามระเบียึเรียนอีรั้
เสียถอนหายใหนัๆถูปล่อยออมาาเรียวปาเล็เหมือนใให้อีฝ่ายไ้ยินมัน
“ระับวามหลัวเออานยอลนี่ระับเ้าเลยอ่ะ”
“แล้วทำไมไม่ทำให้มันถึสิบล่ะ”
านยอลถามลับ
นัวเล็เยหน้าึ้นมออีนนิ่ๆ่อนอบ
“ระับสิบือระับวามวนโอ๊ยน่ะสิ”
“ล้านะเราเี๋ยวนี้”
“นาย็วนึ้นเรื่อยๆเหมือนัน”
ทั้สอนพูพลาหัวเราะออมาเบาๆพลาเินออมาาัวอาารเรียน
แบฮยอนบอว่าะเอาหนัสือที่ยืมมาาห้อสมุไปืน่อน
านยอลเลยำเป็น้อนั่รออยู่แถวๆม้านั่ใ้้นไม่
แร๊!
เสียอะไรบาอย่าระทบับเศษระป๋อทำให้เา้อเบนวามสนใไปที่เสียปริศนาที่ัึ้นทา้านหลัแทน
หัวิ้วเามวเ้าหาันอีรั้
...หมอนั่นยัามเามาอย่า่อเนื่อ...
หลายรั้ที่านยอลพยายามไม่ให้วามสนใับารที่ถูายแปลหน้าอยิามไปในทุๆที่ที่เาะไปนไม่มีวามเป็นส่วนัวและทำอะไรลำบาึ้น
โยที่เา็ไม่รู้้วย้ำว่านๆนั้นมีุประส์อะไรที่้อทำแบบนี้
แน่นอนว่าพัหลัมาูเหมือนว่าระยะห่าที่ายแปลหน้านนั้นอยสะรอยเามันะประิัวเามาึ้นเรื่อยๆเหมือนับว่าแม้ะถูับไ้็ไม่มีวามำเป็นที่ะใส่ในบารั้เา็อยาะเินไปถามให้รู้แล้วรู้รอว่าามมาทำไม
และมันถึเวลาที่เา้อถามไ้แล้ว...
ายหนุ่มหยััวลุาม้านั้พลา้าวาไปที่พุ่มไม้ใล้ๆเาที่มีเศษระป๋ออยู่ ยัไรั้นี้เา้อทำอะไรสัอย่าับเรื่อนี้ให้ไ้
านยอล้อมอเาะุ่มๆหลัพุ่มไม้พลาเอื้อมมือหวัะแหวมันออ
“านยอลทำอะไรอ่ะ!”
านยอลเผลอหันลับไปมอเ้าอเสียเรียนั้นนเผลอปล่อยให้บุลแปลหน้ามีโอาสหนีเ้าไปในสวนอมหาลัยนไ้ านยอลมอถามเสียสวบสาบที่เิึ้นในนั้นพลาสบถอย่าหัวเสีย
“โถ่เว้ย!”
แบฮยอนมอใบหน้าหุหิออีนพลาเม้มปา
“เอ่อ ผมมาััหวะอะไรหรือเปล่า”
นัวเล็พูึ้นเบาๆ “อโทษนะ”
“่ามันเถอะ...” านยอลพูพลาเินห่าออมาาพุ่มไม้้วยอารม์ุ่นมัว
เือบแล้วเียว
“ผมว่าวันนี้เรารีบลับบ้านีว่าไม่้อไปินนมแล้ว็ไ้”
แบฮยอนพูึ้นะำลัยืนรอรถแท็ี่ริมถนน
านยอลหันมา้อใบหน้าใสแล้วเลิิ้วมอเป็นเิว่า ‘ทำไมล่ะ?’
“ถ้าเรื่อในมหาลัยน่ะันไม่ไ้โรธนายนะแบฮยอน”
เสียทุ้มรีบอธิบาย แบฮยอนส่ายหน้าปิเสธ
“ไม่ใ่เรื่อนั้นๆ”
นัวเล็โบมือปัๆแล้วพู่อ “แ่ผม้อไปทำธุระ่วนน่ะ เป็นเรื่อสำั”
านยอลพยัหน้ารับ้าๆ “ั้น็ไ้
ไว้พรุ่นี้่อยไปแล้วัน”
“อื้ม โทษทีนะานยอล”
นัวเล็ยมือประบันประอบำพู
“ไม่เป็นไรหรอน่า ั้นนาย็ึ้นรถไป่อนเลยรถมาแล้ว” นัวสูพูพลาี้รถแท็ี่ที่่อยๆอเทียบริมฟุบา แบฮยอนเ้าไปนั่ในรถแล้วเลื่อนระล
“นาย้อรีบลับบ้านไปเลยนะานยอล
อย่าไปที่ไหนนะ”
“เป็นุแม่เหรอย้ำั”
“เี๋ยวทำธุระเสร็ะไปเล่น้วยไ ถ้านายไม่ลับบ้าน็แย่สิ”
อีนบอ
“ั้นไม่ลับีว่า” ใบหน้าหล่อทำหน้านิ่ใส่
แบฮยอนหรี่ามอแล้วแลบลิ้นใส่
“รู้แล้วๆ เี๋ยวลับไปรอที่บ้าน”
นัวเล็ส่ยิ้มว้าพลาเลื่อนระึ้น้าๆ มือเรียวโบให้นัวสูที่ยืนอยู่นอรถหลายๆที
“ไปไหนรับ?”
ใบหน้าใสหันลับมาหานับแท็ี่้วยสีหน้าริั่อนะยับเ้าไปรลาระหว่าเบาะรถ้านหน้า
“ไปโรแรม K รับ"
ายาว้าวเ้าบ้านอย่ารีบร้อนพลาปิประู้วยวามรีบร้อน
ายหนุ่มแ้มผ้าม่านออเผยให้เห็นายหนุ่มภายใ้ฮู้ลุมสีำยืนเฝ้าอยู่หน้าบ้าน
“ะามไปถึไหน”
หลัาแยันับแบฮยอน
านยอล็เลือที่ะเินทอน่อไปามริมฟุบาเพื่อลับบ้านแทนารึ้นรถแท็ี่หรือโยสาร
แ่ยัไม่ถึไหนเาลับไ้ยินเหมือนเสียฝีเท้าู่หนึ่้อนับฝีเท้าัวเออยู่แ่็ไม่ไ้โวยวายหรือหันลับไปมอ
ะับัวเหยื่อ้อับให้ิ้นไปไหนไม่รอ
“พี่รับผมึ้นไปอ่านหนัสือนะ”
านยอละโนบอพี่สาวที่นัู่รายารโทรทัศน์อยู่ห้อรับแ
โยไม่ลืมบอว่าะมีนมาหา
“แบฮยอนะมาหานะรับ ถ้ามาแล้วบอผม้วย”
“รับทราบ่ะุน้อาย” หิสาวานรับพลาหันลับไปมอแผ่นหลัว้าอน้อายเธอำลัึ้นไปั้นบนอบ้าน
านยอลแ้มผ้าม่านที่ิับโ๊ะหนัสือออพอให้สัเเห็นบุลนอบ้าน
ร่าสูยืนพิอบหน้า่าพลาใ้วามิะ้อมอายปริศนาหลัเสาไฟฟ้าหน้าบ้าน
สายามรอมอสมุบันทึสีำที่วานิ่อยู่บนโ๊ะพลาหยิบมันึ้นมา
สมุบันทึถูยึ้นมาในระับสายาอผู้เป็นเ้าอ่อนสันสมุะถูหันออไปหาายแปลหน้า้านอ
“อแ่ื่อับหน้าาอุ็พอแล้วรับุนแปลหน้า”
เสียทุ้ม่ำลอย่าน่าลัว
สายาม้อมออีฝ่าย้วยแววาเรียบนิ่เสียนน่าลัวว่าถ้านที่รู้ัไ้มาเห็น้อไม่เื่อว่าปาร์านยอลที่แสนอบอุ่นอนรอบ้าะมีแววาที่สามารถ่านไ้อย่าเลือเย็นแบบนี้แน่ๆ
“ผมะทำยัไับุีนะ”
ายหนุ่มยัพูแม้ะไร้ึู่่สนทนา็าม
“ผมะรู้ัุไ้ยัไรับ”
“...”
“ผมะำัุยัไี”
ประโยำถามพร้อมน้ำเสียเย็นนั้นหานๆนั้นไ้ยินอาะรู้สึหวั่นไ้ไม่ยา
แ่เพราะมันไม่สามารถสื่อเ้าไปในวามิอใรไ้ึมีเพียานยอลเท่านั้นที่ไ้ยินมัน
เา้อมอนแปลหน้านนั้นอยู่สัพั่อนมุมปาเาะระุึ้นเมื่อนึอะไรออ
านหนุ่มยยิ้มพอใับวามิที่ผุเ้ามาในหัวพลาละสายาลับไปมอรายาน่าวอาารหลบหนีออมาาห้อั
ใบหน้ามหันลับมามอายหนุ่ม้านออเพียั่วรู่่อนะระุม่านปินไม่สามารถมอเห็นบรรยาาศภายนอไ้อี
ร่าสูว้าผ้านหนูประำัว่อนะเินทอน่อเ้าห้อน้ำไปพร้อมวามิบาอย่าในหัว
“วันนี้ผมั้ใว่าะไม่มารบวนมื้อเย็นแล้วนะยัะรออี”
แบฮยอนพูึ้นะนัู่โทรทัศน์อยู่บนเียอเ้าอห้อที่นั่อยู่บนโ๊ะถัาัวเอ
แบฮยอนหยิบหมอนหนุนึ้นมาอพลาเอ่ยถามโยสายา็่ออยู่ับรายารทีวีรหน้า
“านยอลทำอะไรอยู่เหรอให้ผม่วยไหม”
“ไม่้อหรอ ทำานใหุ้พ่อนิหน่อยะเสร็แล้ว”
อีนานอบพลา้มหน้า้มาทำอะไรบาอย่า่อ
“ถ้าไม่ว่า็โทรมาบอผม็ไ้นะ
ะไ้ไม่้อมาวนเวลาทำานนาย”
แบฮยอนพูพลาหยิบโทรศัพท์ึ้นเ็นู่นเ็นี่ไปเรื่อย
านยอลลอบมอใบหน้าใสอนัวเล็ที่้มหน้าเล่นโทรศัพท์อยู่บนเียนั้น
มือให่วาปาาพร้อมเ็บอใส่่อลิ้นัโยไม่ลืมล็อรหัสให้เรียบร้อย
่อนเาะลุาเ้าอี้พลาเินเ้ามาใล้นบนเีย
“ไม่ไ้รบวนเลยนี่ไเสร็แล้ว”
านยอลว่า่อนะหย่อน้นลนั่้าๆนัวเล็ที่เ็บโทรศัพท์ใส่ระเป๋าาเแล้วเยหน้ามอ
“แล้วผมมาหาานยอลทำไมอ่ะ”
“อ้าว! ลแล้วแบฮยอน”
านยอลมออย่าหาเรื่อ ใบหน้าใสนั้นีมึนใส่
“ริๆนะ ถึะบอว่าะมาหานายแ่็ไม่รู้ว่าะมาทำอะไรอ่ะ”
แบฮยอนว่าพลาทำท่าิ “นี่็ะสอทุ่มแล้ว้วย”
“แล้วนาย็มาเนี่ยนะ”
ร่าสูออมอนัวเล็นิ่ๆ
“็ผมบอว่าะมาหา็เลย้อมาน่ะสิ” นัวเล็อบ
านยอลพยัหน้าเ้าใ่อนะเอื้อมมือออไปลูบหัวอีนเบาๆ
“เป็นนรัษาสัานะเนี่ยบีเิ้ลน้อย”
แบฮยอนเอี้ยวหัวหลบ่อนะยมือึ้นัแผมัวเอ
ใบหน้าใสหันมาแยเี้ยวใส่านยอล
“ลามปามแล้วผู้ายหัวใส”
“เห้!”
“เรื่อริ!”
“บยอน-แบ-ฮยอน”
“ว่าไปาร์-าน-ยอล”
ารถเถียันทาสายายัำเนิน่อไปเียบๆ สายามสบนิ่ับแ้วาใสอแบฮยอนอย่าไม่ยอมแพ้ ทัู้่แ่้อาันอยู่อย่านั้นนในที่สุนัวเล็ว่า็เป็นฝ่ายหลบสายา่อน
“แสบาแล้วอ่ะ”
“้อาแ่นี้ไม่้อเินหรอน่า” านยอลพูหยอ
แบฮยอนยี้า่อนะหันมามอานยอลาหรี่ๆ
“เินอะไรแสบาริๆนะ ูสิน้ำาไหลแล้ว”
านยอลมอแ้วาใสที่มีน้ำาลอนิๆ
านยอลยมือึ้นุมแ้มใสอนัวเล็พลาส่ายมันไปมา
“โถๆ น่าสสารัเลยบีเิ้ลน้อยน้ำาไหลหมแล้ว
ไหนเอามาให้หมอูิ”
านยอลพูเสียเล็ยานาะแล้นัวเล็อย่าไ้ใ
“ุหมอไม่แล้นป่วยแบบนี้หรอ นิสัยไม่ีอ่ะ”
แบฮยอนฟาเ้าที่แนแร่แรๆน้อหยุแล้ไป
แ่มือแร่ลับยั้าอยู่บนแ้มเนียนไม่ยอมัลับเ้าที่
านยอลสบาับนัยน์าใสอนัวเล็โยไม่ไ้เอ่ยอะไรออมา นัยน์าใสมีท่าทาื่นๆแ่็ไม่ไ้เบนสายหน้าหนีนัยน์ามนั้น
นิ้วยาวเลี่ยผิวแ้มอีนเบาๆ
“แบฮยอน...”
“...” แบฮยอนเลิิ้วสูแทนารานรับ
อยู่ๆเา็เิอาารลิ้นแ็เสียอย่านั้น
“พรุ่นี้ออไปออไป้านอับันนะ”
“านยอละไปไหนเหรอ?”
นัวเล็ถามเสียแผ่ว
มือเรียวำผ้าปูที่นอนแน่นอย่าลืมัว
“ออไปเล่น ไปื้ออ หรือไปไหน็ไ้”
เสียทุ้มอบ “ไปเที่ยวเล่นนอเมือ็ีนะ”
“ะ..็ไ้” แบฮยอนอบลับเสียะุะั
ใบหน้ามส่ยิ้มลับมา่อนะเลื่อนใบหน้าเ้ามาใล้ๆ
แบฮยอนเบิาว้าอย่าใเมื่อใบหน้ามเลื่อเ้ามาใล้นระยะห่า่อยๆย่นเ้าเรื่อยๆ
และ...
ฟู่ว
“ย่าห์! อีแล้วนะานยอล!” แบฮยอนโวยวายใส่ทันทีเมื่อถูนัวสูเป่าลมเ้าาเา
ำปั้นน้อยๆทุบลบนไหล่ว้าไปหลายที
“ิอะไรอยู่ๆ ทำหน้าาใเียวนะ”
านยอลว่าพลาเอานิ้วิ้มแ้มัวเอเบาๆล้อเลียน
“พอแล้ว! สนุพอแล้วผมะลับแล้วนหัวใส!” แบฮยอนพรวพราลุาเียแล้วเิน้ำอ้าวออาห้อ
เสียฝีเท้าลบันไัหวะรัวๆทำเอานี้แล้้อรีบวิ่ามลไป
านยอลเห็นว่านัวเล็ำลัสวมรอเท้าอย่ามัเม่นแล้วลุึ้นยืน
มือเรียวบิลุบิประูออไป้าๆ
“แบฮยอนเี๋ยวสิ!”
นัวเล็ะัฝีเท้า่อนหันลับไปหาเ้าอเสียที่ยืนอยู่หน้าประูบ้าน
“อะไรอีอ่ะ ไม่ให้แล้แล้ว!”
านยอลหัวเราะับวามหวาระแวอเพื่อนัวเล็
านยอลเินเ้าหานัวเล็ที่ยืนอยู่นอบ้านโยมีรั้วั้นเอาไว้
แบฮยอนระับสายระเป๋าเป้ะมอผ่าน่อประูรั้ว
“านยอลมีอะไรอีอ่ะ”
“ฝันีนะ”
“ห้ะ?”
านยอลยืัวึ้นนใบหน้าโผล่พ้นอบประูรั้ว
“รารีสวัสิ์แล้ว็อโทษที่แล้นายแรไป”
“...”
“พรุ่นี้เอันนะ”
แบฮยอนมอเสี้ยวหน้าหล่อที่โผล่ออมาารั้วแล้วพยัหน้ารับเมื่อั้สิไ้
“อื้อ ไว้...เอันพรุ่นี้นะ”
สิ้นเสียนั้นนัวเล็็รีบ้ำอ้าวลับเ้าบ้านอัวเอที่อยู่ถัาบ้านเ้าไปไม่ี่บล็อ
านยอลหมุนัวลับเ้าไปในบ้านอีรั้โยไม่ลืมหันลับไปมอแผ่นหลัปริศนาหน้าบ้าน
“เราะไ้เอันแล้วนะรับ...ุนแปลหน้า”
...รุ่เ้าที่สใส...อามาพร้อมับเรื่อราวใหม่ๆและารสูเสียบาอย่าไ้เสมอ...
ะเิอะไรึ้นิามไ้ใน #ficseraph
ความคิดเห็น