คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : SERAPH III
SERAPH CHAPTER III
ทั่วทั้ห้ออยู่ในวามเียบทันทีเมื่อประโยสั้นๆออาารย์หนุ่มบล
แม้ระทั่หัวโอย่าิมนัมุน็อยู่ในภาวะที่เรียว่า็อ็ว่าไ้
รวมถึนสมอีอย่าปาร์านยอล็ไม่สามารถพูอะไรออมาไ้เมื่อรับรู้ถึวามสามารถอระับสมออผู้ายอย่าบยอนแบฮยอน
“เิไปนั่โ๊ะที่ยัว่าอยู่ไ้เลยนะรับุบยอน ะไ้เริ่มเรียนันสัที” อีมินฮยอพูพลาเปิสไล์บทเรียน ร่าเล็้าวเท้าึ้นบันไ้แล้วเลี้ยวเินเ้ามาที่โ๊ะแถวหน้าที่านยอลับุนมยอนนั่อยู่พร้อมส่ยิ้มทัทาย
“ันิมุนมยอนนะ ยินีที่ไ้รู้ันะแบฮยอน”
ุนมยอนรีบแนะนำัวเอทันทีะเอี้ยวัวมาับมือเรียวแล้วเย่าไปมาอย่าื่นเ้น
“อ่า ผม็ยินีที่ไ้รู้ันะุนมยอน”
แบฮยอนยิ้มนาปิโยปล่อยให้มืออัวเอถูเย่าไปเรื่อยๆ
่อนหันไปมอายหนุ่มัวสูที่นั่้าๆเพื่อนใหม่
“ยินีที่ไ้รู้ันะรับปาร์านยอล”
ายหนุ่มมวิ้วมุ่นเมื่ออีนรู้ัื่ออเาทั้ๆที่เพิ่เอันรั้แร
แถมเา็ยัไม่ไ้พูอะไรออไป้วย้ำ
“นายรู้ัื่ออัน้วยหรอ”
านยอลเอ่ยถามะพยายามทำสีหน้าให้ปิ
“นั่นน่ะสิ รู้ัับานยอลมา่อนเหรอแบฮยอน”
ุนมยอนถามเสริมึ้น
แบฮยอนส่ายหน้าไปมาเป็นำอบ
“เปล่าหรอ ผมเพิ่เอับเาเป็นรั้แร”
“...”
“แ่ผมอ่านเอในใบรายื่อนัศึษาปีหนึ่อะน่ะ”
แบฮยอนบอ
“หมายวามว่านายลอเาเล่นๆเหรอ” เพื่อนัวาวเลิิ้วถาม
“็ไม่เิว่าเาหรอ” แบฮยอนอบ
“เรียว่าเป็นารสัเเอามาว่า”
“สัเหรอ ทำยัไพอะบอันไ้ไหม”
านยอลเอ่ยึ้นพลาเท้าามอเพื่อนใหม่โยไม่ลืมที่ะใ้โทรศัพท์ัวเอบันทึบทเรียนที่ำลัำเนินอยู่อนนี้
แบฮยอนหันสบาับนัวสู่อนะพู
“อนเินเ้ามาในะผมเห็นใบประาศรายื่อนัศึษาปีหนึ่ที่ยัไม่แะออเลยไปู
เห็นว่านที่สอบเ้าไ้ที่หนึ่ื่อ’ปาร์านยอล’เลยสสัยว่าเป็นใรน่ะ...”
“็เลยไปอูรูปหรอ” ุนมยอนถามแทรึ้น
“เปล่าหรอ ผมไม่ไ้อยารู้มานา้อามหาัวนๆนั้นสัหน่อย”
แบฮยอนว่า
“แ่ิว่านที่ื่อปาร์านยอลนนั้น้อมีวามั้ใหรือสนใเี่ยวับหมายมาพอสมวร
แถมะแนนสอบสูนานั้นะสนใเรื่อนี้เอามาๆแน่ๆ”
านยอลยันิ่ฟัำอบอนัวเล็่อ
ถึแม้ว่าบยอนแบฮยอนะยัไม่เ้าประเ็นมันเลย็าม
“แ่ที่ทำให้ผมแน่ใ็เพราะนั่นล่ะมั้...”
แบฮยอนี้นิ้วไปที่อหนัสือบนโ๊ะ้าายานยอลที่เ้าัวเพิ่ไปยืมมาาห้อสมุ
“ทำไมถึเพราะหนัสือพวนี้เหรอ”
านยอลถามะเหลือบมออหนัสือไปพลา
แบฮยอน้ำแนไว้ับพนัเ้าอี้อัวเอ
“เพราะ่อนที่ะมาที่นี่ผมบัเอิเ้าไปในห้อสมุอมหาลัยแล้วเิสนใหนัสือสอสามเล่มึ้นมาน่ะสิ
แ่บรรารัษ์บอว่ามีนยืมไป่อนแล้ว...ทุเล่มเลย”
“...”
“แล้วนที่ยืมไป็ื่อปาร์านยอลทุเล่มนี่สิ
อนแร็ิว่าะเป็นนที่เอาแ่อ่านหนัสือไม่สนใใรหรือเปล่านะ”
แบฮยอนอธิบายไปเรื่อยๆ่อนียิ้มว้า
“แ่มัน็บัเอิที่หนัสือที่ผมสนใทั้หมนั่นอยู่ที่นาย..ทำให้ผมมั่นใไ้เลยว่าปาร์านยอลนนั้นือนายแน่ๆ”
“โห มาเป็นาๆเลยนะ สุยอเลย!”
ุนมยอนปรบมือแปะๆโยลืมไปว่าอนนี้พวเาำลัเรียนอยู่
“ปรบมืออะไรเหรอรับนัศึษาิมุน
บอผมไ้หรือเปล่า”
ุนมยอนรีบัมือลทันทีเมื่อโนอีมินฮยอถามึ้นลาลาสเรียนพลา้มหน้าาิอ
“เปล่ารับ” นัวาวอบเสียแผ่ว
“่วยเปิสมุเลเอร์ัวเอแล้วที่ผมสอนลไปสัสอสามบรรทั็ยัีนะรับนัศึษา”
อาารย์หนุ่มว่าแล้วหันลับมาสนใับารสอน่อาเิม
“สมน้ำหน้า อบทำัวรีแอั่นเยอะีนั”
านยอลพูับเพื่อนเสียเบาะั้หน้าั้าบทเรียนลสมุเลเอร์
“สมน้ำหน้าบ้านแิปาร์านยอล เียบไปเลยนะ”
ุนมยอนผลัหัวเพื่อนอัวเอแรๆ้วยใบหน้าบึ้ึ แบฮยอนลอบมอสอเพื่อนี้โ๊ะ้านหลััวเอที่พวเาไ้หยุบทสนทนาลาันเพราะเสียอาารย์ประำลาสและหันลับมาสนใบทเรียนลอทั้ลาสเรียน
“ไอ้านยอลหมลาสเรียนแล้ว!”
ุนมยอนหันมาเย่าเพื่อนัวสู้าายหลัาอาารย์ประำลาสสุท้ายอวันเินออไป
านยอลที่ำลัเ็บอบนเ้าระเป๋าเป้เยหน้า้อเพื่อนัวาว
“แล้วทำไมเหรอ” ายหนุ่มถาม
“อ้าว ไปินไอิมับันหน่อยสิ อยาินอหวาน”
ุนมยอนอบ
“แล้วไปนเียวไม่ไ้หรือไ ันะลับบ้านแล้ว”
านยอลพูพลาสะพายเป้ไว้บนหลั ่อนุนมยอนะลุึ้นยืนาม
“พาไปินแป๊บเียวเอ
าลับ็ื้อไปฝาพี่ยูรา้วยไ ผู้หิน่าะอบนะร้านนี้อร่อย”
ุนมยอนพยายามหาเหุผลมาอ้าับเพื่อน านยอลิามเหุผลอเพื่อนัวาว
่อนเสียๆหนึ่ะัึ้น
“ถ้าอย่านั้นถือว่าพาผมไปเินเที่ยวในโลไ้ไหมรับ
ผมยัไม่เยไปที่ไหนเลย” านยอลหันไปมอ้นเสียที่มาาายหนุ่มัวเล็ที่เพิ่รู้ััน
“ใ่ริ้วย!”
ุนมยอนำหมัแล้วเาะลบนฝ่ามือัวเอเบาๆ
“ถือว่าพาแบฮยอนไปเินูโล้วยไ
นะานยอลไป้วยันหลายนสนุี”
านยอลลอามอเพื่อนสนิทสลับับบยอนแบฮยอนที่ยืนมอ้วยสีหน้าลุ้นๆ็้อถอนหายใออมา
“เฮ้อ เอาั้น็ไ้” านยอลอบเสียเนือยๆ
“ห้ะ อใหม่อีที”
ุนมยอนถาม้ำพลายมือึ้นป้อหูัวเอ
“ันบอว่าไป-็-ไ้ พอใหรือยั”
านยอลถลึาใส่เพื่อนัวเอ่อนุนมยอนะบไหล่เาัปัๆ
“ีมาเพื่อนรั ไปทำหน้าที่ไ์นำเที่ยวัน!” ุนมยอนูำปั้นพร้อมทำหน้าามุ่มั่น
่อนะเินอ้อมไปหาเพื่อนัวเล็ที่ยืนมอสถานาร์อยู่ลอเวลา
“ไปันเถอะแบฮยอน เี๋ยวะพาไปินไอิมอร่อยๆนะ”
ุนมยอนบอ่อนเ้าัวะันไหล่อีนไป้าหน้า
“ผมอบินไอิม
ุนมยอน่วยแนะนำร้านอร่อยๆให้เยอะๆเลยนะ” แบฮยอนเอี้ยวัวหันมาหะเพื่อนัวาว้านหลัะเินออาห้อ
ามมา้วยร่าสูอปาร์านยอลที่เินามหลัทัู้่ออไป้าๆ
“ทำไมีวิันถึมีนแระอยู่้วยั้สอนเลยวะเนี่ย”
“แบฮยอนรสนี้อร่อยอ่ะ ันอบรสนี้”
“ผมบอุนมยอนไปแล้วนะว่ามันอร่อย ุนมยอนไม่เื่อเอนี่”
อนนี้ปาร์านยอลรู้สึเหมือนัวเอเป็นหนึ่ในเ้าหิิสนี่ย์ที่อยู่ท่ามลาเหล่านแระัวเล็ทั้สอที่ำลัสร้าโลส่วนัวอัวเอโยไม่ิะสนในที่ิสอยห้อยามมาอย่าเาเลยสันิ
ุนมยอนและแบฮยอนยัวุ่นอยู่ับาร้นหารสไอิมที่อบันอย่าเพลิเพลินบันเทิใั้แ่เ้ามานั่ในร้าน
านยอลำไม่ไ้แล้วว่าถ้วยไอิมนาเล็รหน้านัวเล็ทั้สอนอนนี้เป็นถ้วยที่เท่าไหร่แล้ว
เพราะมันสับเปลี่ยนเวียนมาเรื่อยๆนเาไม่อยาะนั่นับ
“ลอเอาเลม่อนผสมับเมเปิ้ลูไหม มันน่าะอร่อยนะ”
ุนมยอนถามวามเห็นาเพื่อนัวเล็้าๆ
“ผสม็อโแล้วยีว่านะ น่าะเ้าท่าึ้น”
แบฮยอนเสริม่อนทัู้่ะเริ่มหยิบนั่นนี่มาผสมันเพื่อ้นหารสาิใหม่ามแบบเ้าัว
“ันว่าพอ่อนีว่านะ”
านยอลพูัึ้นอย่าอลั้น “ผสมว่านี้เี๋ยวไม่ไ้ออาห้อน้ำทั้ืนหรอ
ท้อเสียพอี”
“นั่นสิรับ ็ริอุนะ”
แบฮยอนพยัหน้าหึพลาัเนื้อไอิมสีสวยเ้าปา
“หมสนุเลยว่ะานยอล ไม่น่าัเลย” ุนมยอนบอ
ายหนุ่มทำเพียไหวไหล่ให้เบาๆ
่อนะหันไปให้วามสนใับรายาน่าว่วนที่ายบนอทีวีอร้าน
‘ศาลสั่ปล่อยัว อัมิน
ผู้้อหาี่ายรัวรอบรัวเ็ายวัยสิบวบเหุเพราะหลัานไม่เพียพอ
ทำให้ไม่สามารถำเนินีไปามหมายไ้...’
านยอล้อหน้าอทีวีที่ปราภาพถ่ายอายนหนึ่ำลัถูำรวนำัวออมาาห้อั้วยใบหน้าระรื่นผิับเ็น้อยนหนึ่ที่นั่ร้อไห้อรอบรูปถ่ายรอบรัวอัวเอไว้แนบอพร้อมใบหน้าเปื้อนน้ำา
“านยอลเป็นอะไรหรอุนมยอน
เาู..อารม์ไม่่อยีเลยนะ”
แบฮยอนสะิถามเพื่อนัวาว้าๆ
ุนมยอนเหลือบมอเพื่อนัวสูเพียรู่่อนะยับัวมาระิบเา
“านยอลเป็นพวเลียวามไม่ยุิธรรมน่ะ
เลียวามไม่เท่าเทียมแล้ว็พวอารที่สุในโลเลยล่ะ”
แบฮยอนพยัหน้ารับเพื่อนเบาๆะสายายัสำรวใบหน้านิ่เยอนัวสูเป็นระยะ
านยอลละวามสนใาอทีวีแล้วหันลับมา้วยสีหน้าที่ีึ้น่าาเมื่อรู่็เห็นว่านัวเล็ที่เพิ่ย้ายมาใหม่ำลั้อนอยู่
“มีอะไรเหรอ” านยอลถาม
“านยอลิว่าอัมินนนั้นทำแบบนั้นทำไมรับ”
แบฮยอนยิำถามใส่ านยอลสบาับแบฮยอนเหมือน้อารอ่านวามิออีน
“อาะมีปัหาทาิหรือปมในใอะไรสัอย่าอยู่ล่ะมั้”
านยอลอบ แบฮยอนพยัหน้ารับ
“แ่สาเหุอาะเพราะว่าเาเป็นโราบอสี็ไ้นะรับ”
แบฮยอนว่า
“าบอสี?” านยอลมวิ้ว
“าทีู่รายาน่าว ใน่วที่อัมิน่อีน่ะ
เป็น่วที่รอบรัวนั้นำลััทำพิธีอะไรสัอย่าอยู่แล้วูาสภาพศพที่เห็นแ่ละนสวมุสีแันทุนเลยยเว้นเ็นนั้นที่อาะไม่ไ้อยู่ในเหุาร์หรืออาะสวมเสื้อสีอื่น...”
านยอลนิ่ฟัประโยอธิบายอนัวเล็ะที่สอมือใ้โ๊ะำลัเียนบาอย่าลบนสมุบึนทึสีำุ้นา
“เาไ้ว่าอัมินอามีปัหา้านประสาทรับสีอม่านาหรือเรียสั้นๆว่าาบอสี
และเาอาะมีปมในใเี่ยวับสีแที่ไม่น่าำทำให้เิอาารวบุมสิัวเอไม่อยู่็ไ้”
แบฮยอนพู้วยน้ำเสียไม่่าาเิมะำลัพูถึสาเหุาร่ออาารรมในวามิอัวเออย่ารไปรมา
ใบหน้าาว่อยๆหันลับมาสนใับู่สนทนาอย่าปาร์านยอลที่ำลัมอมาที่นอยู่
“มัน็แ่วามิอนัศึษาปีหนึ่น่ะรับ
แ่ิเล่นๆเอ” แบฮยอนยิ้มว้า่อนะ้มลัไอิมในถ้วยัวเอ่อ
“แ่ิไ้เป็นาๆเลยนะ แถมยัอ้าอิานู่นนี่ไ้เหมือนรู้ีเลย”
ุนมยอนว่า ่อนโทรศัพท์เรื่อสวยอัวเอะัึ้น
นัวาวึอัวออไปุยโทรศัพท์ับที่บ้าน่อน
เหลือไว้เพียนัวสูและนัวเล็เท่านั้น
“านยอลอึอัหรือเปล่ารับที่มีผมมา้วยวันนี้”
แบฮยอนเยหน้าาถ้วยไอิมึ้นสบานัวสูที่มวิ้วเ้าหาันเล็น้อย
“ทำไมัน้อรำานาย้วยล่ะ” านยอลถาม
“็ปิุะไปไหน้วยันแ่สอนเสมออยู่ๆวันนี้็มีผมิมา้วย
ิว่าะอึอัน่ะรับ” นัวเล็อบลับ
“แถมั้แ่มาที่นีูุ่ไม่่อยสนุเลย”
านยอล้อใบหน้าใสอนัศึษาหัวีสัพัแล้วส่ายหัวไปมา
“อย่าเอาเรื่ออนรอบ้ามาใส่ในัเลย
มันูทำให้นายเป็นนิมานะรู้ไหม” นัวสูพูะสบาับวาใสออีน
“นายทำเหมือนับว่าเอาเรื่ออนบนโลมาิอยูในนี้อนาย”
านยอลเาะนิ้วล้ามับอัวเอประอบ
“มันไม่มีประโยน์เลยนะแบฮยอน”
นัวเล็รอาไปมาะิามำพูอนัวสูไป้วย
“ทีุ่พู็ถูนะรับว่าารเอาเรื่ออนบนโลมันไม่มีประโยน์เลย”
แบฮยอนว่า
“แ่ผมิว่าสู้นที่ื่อเเฮลไม่ไ้แน่ๆ”
านยอลมอามนิ้วเรียวอแบฮยอนที่ี้ไปยัหน้าอโทรทัศน์ที่ปรารายาน่าวถึารเสียีวิะทันหัน้วยโรหัวใวายออัมิน่อนานยอละหันมาพบับสายาที่เ็มไป้วยวามอยารู้อยาเห็นอบยอนแบฮยอน
“ทำไมเา้อเอาวามายมาัสินนอื่น็ไม่รู้นะรับ”
แบฮยอนเอ่ย
“ทำไมนายถึิว่าเป็นฝีมืออหมอนั่นล่ะ”
านยอลเอ่ยถามะเลื่อนเ็บสมุบันทึเล่มำใส่ระเป๋าเป้
“ุเป็นนลานะานยอล
เรื่อแ่นี้ผมว่าุไม่น่าะถามมันเลย”
แบฮยอนพูพลาสบาับวาม้วยแววาเป็นประาย
“ว่าแ่.. นายิยัไับนที่ื่อเเฮลนั่นเหรอแบฮยอน”
านยอลถามลับะ้อมอนัวเล็ที่้มลัอหวานเ้าปาอีหนึ่ำ่อนเ้าัวะเยหน้าึ้นสบาเา
“ที่ผมพูว่าเาเป็นพวอบเอาเรื่อนทั้โลมาใส่สมอน่ะ
เพราะูาารระทำที่เาทำมันอยู่ลอ..”
านยอลสบาับวาลมใสที่แฝไป้วยวามอยารู้อยาเห็นลอเวลานั้น
“เาใ้เวลาส่วนมาไปับาร่าอาารวายร้ายที่ออ่าวว่าเป็นัวอันราย่อสัมโยารำัพวเาให้หายไปาโลใบนี้ะในทุๆวัน
ทั้ๆที่นส่วนให่มัใ้เวลาไปับารทำิรรมที่มันส่ผลี่อัวเอในทาที่ถู้อันทั้นั้น”
“บาทีสิ่ที่เาทำอยู่อาะิว่าเป็นสิ่ที่ทำเพื่อสัมล่ะมั้”
านยอลเสนอวามิให้พยายามไม่ลำเอียไป้านใ้านหนึ่นเินไป
“แ่ผมิว่าเาใ้รระไร้สาระนั่นเพื่อวามพอใอัวเอมาว่า
เพื่อที่ะไ้สัมในอุมิอัวเอเลย้อำัพวแมลสปรทิ้ไป” แบฮยอนว่า
“ึ่วามิแบบนั้นเป็นสิ่ที่ผมเลีย..” แบฮยอนพู้วยน้ำเสียที่ริันรู้สึไ้
“ผมยอมรับว่านๆนั้นเป็นนลาและมีอะไรหลายๆอยาล้ายับผม
แ่ลับมีสิ่ๆหนึ่ที่สวนทาับผมอย่าัเน...”
นัวเล็เอ่ยพลาโ้ัวมา้าหน้าเพื่อย่นระยะห่าระหว่าัวเอับนัวสู
“ผมไม่ใ่พวที่เอาีวินมามายมาเหยียบเพื่อวาม้อารสูสุัวเอ”
ทัู้่สบาันอย่าไม่ยอมแพ้
านยอลมอลึลไปในแ้วาใสที่เ็มไป้วยแววาท้าทายและำลัสนุสนานับเรื่อที่พูภายใ้ใบหน้ายิ้มแย้มนี้
“ึ่ผมิว่า้อมีนทำอะไรับนที่อ้าัวเอว่าเเฮลนนี้แล้วล่ะรับ...”
นัวเล็พู ่อนที่อายภาพนาให่ลาย่านรวมถึโทรทัศน์่าๆะายภาพโลโ้ทีุ่้นเยันอหน่วยสอบสวนลาอสหรัอเมริาที่หลายประเทศ่าให้ารยอมรับว่ามีประสิทธิภาพมาในหลายๆ้านหรือเรียสั้นๆว่า
‘FBI’
‘...แถลาร์าเอฟบีไอเี่ยวเนื่อาแผนารับุมัวอเเฮล ึ่ะนี้ทาสหรัอเมริาไ้มีารลวามเห็นว่าะำเนินแผนารับัวบุลที่ทาารไ้ลวามเห็นว่าเป็นอาารัวาที่ทาาร้อารัวมาที่สุในอนนี้ โยทาเอฟบีไออสหรัอเมริาะให้ารร่วมมือับรมำรวอเาหลีใ้อย่าเ็มำลั...’
เิเสียฮือฮาึ้นมามายเมื่อประาศแถลาร์าหน่วยเอฟบีไอสิ้นสุล
่าน่าพูุยถึแถลาร์ามับัวเเฮลที่ถูประาศึ้นอย่าเป็นทาาร
บาเสียพูาสนับสนุนารระทำอพวเา
บาลุ่มที่นับถือเื่อมั่นในเเฮลลับส่เสีย่าทอ่าๆนาๆ
านยอลนิ่้าฟัประาศแทบไม่อยาเื่อหูว่าัวเาเอำลัะถูามล่าารมำรวและเอฟบีไอฝีมือีออเมริา
เารู้สึมึนหัวและาไปทั้ัวับปัหาที่ำลัะเิึ้น
ะนั้น็มีเสียๆหนึ่ััเ้ามาในโสประสาท เสียอบยอนแบฮยอน...
“แบบนี้้อลำบาันหน่อยแล้วล่ะรับ..เเฮลนนั้นน่ะ”
TBC.CHAPTER IIII
ทำามอุมิ...ภายใ้ารไล่ล่าอหมาย
ิามไ้ใน #ficseraph
ความคิดเห็น