ปฎิหาร รักแวมพาย

ลำดับตอนที่ #1 : วันแย่แย่

05/06/06 7.40น.

"แว้กกกกกก สายแล้วโดนครูทำโทษแน่เลย"แพนบ่นกับตัวเองหลังจากได้ดูนาฬิกาซึ่งบอกเวลา7.40น.

ไม่นานนักเขาก้วิ่งมาถึงที่หน้าโรงเรียนซึ่งก้ตามคาดเดาแพนถูกตีไป3ทีซึ่งทำให้เขาเจ็บจิ้ดไปถึงหัวใจ

แพน
เด็กหนุ่มอายุ16หน้าตาขาวผ่องใสสูง161หนัก54
แพนเรียนม.4สายศิล-คำนวนเขาเป็นเด็กหนุ่มธรรมดาที่โชคร้ายเรื่องความรักเขาไม่เคยประสบความสำเร็จกับการจีบหญิงเลย เขาค่อนข้างจะเป็นคนอารมณ์เย็นและดุดันเป็นบ้างครั้ง

หลังจากที่เขาโดนทำโทษเสร็จแล้วไม่ถึง5นาทีเขาก็ถึงห้องเรียนของเขามี น.รอย่35คน

"ไอ้แพนไม่มาพรุ่งนี้เลยอ่ะ 5555+"ไอ้ต่อเพื่อนที่เห้นแก่ตัวที่สุดพูดขึ้นมา
แพนเขาไม่พูดไรและรีบไปหนังที่โต้ะของเขา

"เฮ้ย แพนใต้โต้ะเทอเห้นมีคนเอาจดหมายมาว่างอยู่อ่ะ"ปอยเพื่อนผู้หญิงที่นั่งข้างเขาบอกเขา
"อื้ม ขอบใจ"แพนพูดอย่างเซ้งง
เขาค่อยเปิดจดหมายออกและตัวหนังสือที่เขาเห็นก้คือ

                                to pan

                                                 แพนเราเลิกกันเถอะ

                                                                                       from noon

/อะไรว่ะเนี่ยทำไมวันนี้มันซวยจังว่ะมาสายโดนครูตีแฟนมาบอกเลิกอะไรว่ะเนี่ย/
แพนเขาบ่นกับตัวเองก่อนที่จะมีเสียงหนุ่งดังแทรกผ่านอากาศซึ่งทำให้เขาถึงกับสดุง
"นายแพน ทำไมยังไม่เอาหนังสือขึ้นมาอีก"ครูวรรณ เป็นครูที่โหดที่สุดแล้ว

เพี้ย

เพี้ย

เพี้ย

เสียงไม่บรรทัดฟุตเหล็กแทรกผ่านอากาศมาประทับลงที่ฝ่ามือของเขาซึ่งเป็นผลทำให้เขามือบวมเลย

แงแงแงแงแงวันนี้ซวยจิงจิงจะมีไรซวยกว่านี้ไหม

กริ้งๆๆๆๆๆๆ

เสียงโทรสับของแพนดังขึ้นมา

"ท่านแม่"เขาพึมกับกับตัวเอง
"สวัสดีคับแม่ มีไรหรอคับ"แพนพูดกับแม่ตัวเองในโทรสับ
"แพนเอาอีกแล้วนะ ลุกจากเตียงก้ไม่ยอมเก้บเตียง จานกินเสร็จก้ไม่เอาลงอ่าง เสื้อผ้าก็ระเนระนาดทั่วห้อง"แม่เขากำลังบ่นถึงสิ่งที่แพนทำเมื่อเช้า
"โทษคับ"แพนพูดอย่างเบื่อๆ

/อะไรว่ะวันนี้ ให้ตายเถอะเมื่อไรเราจะเรียนเก่งเป็นหนุ่มหล่อที่มีแต่สาวติด ทำไรไม่เคยผิดเลย/เขาบ่นกับตัวเองอย่างเรื่อยเปื่อย โดยเขาไม่ทันได้คิดเลยว่าได้มีคนฟังเขาพูดทุกคำพูด

ในดินแดนที่ไม่มีใครรู้จักเป็นดินแดนแห่งความมืด ความหนาว ความเงียบและ ความตาย
กลิ่นเหม็นลอยเต้มไปหมดในสถานที่นั้นเป็นเขาลูกเตี้ยที่กลางเขานั้นมีปราสาทปราสาทนี้มีลักษณะเก่าคล่ำคลึกและทุกนาทีจะมีค้างคาวบินออกมาจากปราสาทผู้คนเรียกปราสาทนี้ว่าปราสาวแวมพาย
ณ ปราสาทแวมพาย
ในห้องโถ่งใหญ่มีโต้ะใหญ่ซึ่งสามารถนั่งได้ประมาณ20รวมหัวโต้ะอีก1เป็น21ในห้องโถ่งนั้นตรงหัวโต้ะได้มีผู้ชายที่ค่อนข้างแก่และอ่อนแอนั่งอยู่เขาใสชุดสีดำและมีผ้าคลุมสีแดงหลุมหลังเขาอยู่ ตรงเอวเขาได้มีดาบที่อยู่ในฝักสีแดงตรงด้ามจับมีสีดำและปลายด้านจับมีพลอยสีแดงประคับอยู่และที่มือของเขาได้มีแท่งทรงกระบอกสีเงินเหนือแท่งจับกระบอกสีเงินมีรูปหัวกระโหลกสีเงินอยู่และเขาคนนั้นคือท่านเจ้าแห่งแวมพายเซอร์อีลิก
นอกจากเซอร์อีลิกที่นั่งแล้วยังได้มีแวมพายนั่งอยู่เต้มโต้ะบางคนก็แก่บางคนก็หนุ่มบ่างเป็นหญิงบ่างเป็นชาย
โดยได้เริ่มจากคนที่นั่งใกล้ท่านเซอร์อีลิกคือผู้ที่อวุโสสุดทางด้านซ้ายจะเป็นแวมพายหญิงนั่งและทางด้านขวาจะเป็นแวมพายชายนั่งแวมพายชายทุกคนจะมีดาบติดตัวอยู่ซึ่งดาบของแต่ละคนจะแตกต่างกันตามยศซึ่งผู้ที่มียศสูงพลอยประดับจะน้อบและยิ่งใหญ่แวมพายหญิงจะมีธนูซึ่งธนูจะบอกยศแบบเดียวกับผูชายแต่พลอยจะติดอยู่ตรงด้านบนสุดของคันธนู

"ท่านพ่อเที่ยงคืนวันนี้เป็นวันที่06/06/06ซึ่งท่านพ่อต้องเลือกที่จะสืบทอดตำแหน่งเจ้าแห่งแวมพาย"ผู้อวุโสอันดับ1ฝ่ายหญิงพูด
"และข้าหวังว่าท่านพ่อจะเลือกข้า"ผู้อวุโสอับดับ1ฝ่ายชายพูด
"บังอาจท่านพี่ของข้าเป็นลูกคนโตสุดเจ้าก้แค่ลูกคนที่2"ผู้อวุโสอันดับ3ฝ่ายหญิงพูดขึ้น
ผู้อวุโสอันดับ4ฝ่ายชายลุกขึ้นพร้อมกับดึงดาบในฝักออกมา
"หยุดทุกคนนั้นแหละ"เซอร์อีลิคพูดขึ้นดด้วยน้ำเสียงอ่อนหล้า
"ข้าจะเลือกผู้ที่ไม่ฝักใฝ่สงคราม"พร้อมกับชายตามาที่ไกเซอร์ผู้อวุโสฝ่ายชายอันดับ1
"และข้าจะไม่เลือกผู้ที่กระหายแต่ที่จะกินเลือดมนุษย์"พร้อมกับชายตามาที่ค่าราผู้อวุโสฝ่ายหญิงอันดับ1

05/06/06 23.00น.
ในห้องนอนของแพน
/เฮ้อวันนี้ววยทั้งวันตั่งแต่มาสายโดนครูตี แฟนบอกเลิก โดนตีอีกครั้ง โดนแม่บ่น
เกือบตกรถ แม่ไม่ได้ทำข้าวเย็นให้กิน ไฟดับพึ่งติดเมื่อกี้ อ้ากกกกกกกก ตายดีกว่า/เขาพึมพัมกับตัวเองพร้อมกับนอนลงบนเตียง
กริ้งๆๆๆๆๆๆ
เสียงโทรสับดังขึ้นมา
ดา คนที่โทรเข้ามาหาเขา
"หวัดดี ดา"เขาพูด
"ดี แพน หลับยัง"ดาพูด
"ยังเลย กำลังคิดถึงคนบางคนอยู่"เขาพูด
"น้องนุ่นหรอ"ดาพูดพร้อมกับทำเสียงทะเล้น
"เรากับนุ่นเลิกกันแล้ว"แพนพูดอย่างเศร้าๆ
"หรอเราขอโทด"ดาพูดอย่างสำนึกผิด
"ไม่เปนไรแล้ววันนี้ดาเป็นไงบ้างหรอ"เขาเริ่มพูดให้น้ำเสียงดูดี
"เออ แพนเรามีไรจะบอกอ่ะ"ดาเริ่มพูดแต่น้ำเสียงของเทอเบามาก
"ไรหรอคับ"ในใจเขาเริ่มปลิออกด้วยความตื่นเด้น
"แพน เทอมีใครหรือป่าวตอนนี้"ดาถาม
"ป่าวนิ"เขาตอบอย่างง
"เรารุ้สึกว่าเราชอบแพนอ่ะ"ดาพูดแต่เขาพูดเบามาก
ตู้ดดดดดดดดดดดดดดดด
เสียงโทรสับตัด
/อะไรว่ะตังก้ยังไม่หมด ตอนนี้กี่โมงว่ะอ้อ5ทุ่ม59ไงคืนนี้กุต้องรุ้ให้ได้/เขาพูกับตัวเอง
โทรใหม่
ตู้ดดดดดดดดดดดดดดดด
/ไรฟะ/เขาบ่นกับตัวเอง
"ตังเจ้าไม่หมดหรอก"เสียงที่ทำให้เขาเย้นไปถึงกระดูกสันหลัง