So Sorry ขอโทษทีนายนี่แฟนฉัน

ลำดับตอนที่ #2 : ครั้งหนึ่งเราเคยรัก

ณ โรงเรียนเซนต์คาร์เวียร์ 
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!" เสียงกรี๊ดดัง180เดซิเบลดังไกลมาตั้งฉันเดินเข้าประตูโรงเรียนมาแล้วนะ นี่

มันเรื่องอะไรกันอีกล่ะเนี่ย หนวกหู วุ่นวายกันแต่เช้า ฮะแฮ่มๆ ฉันขอแนะนำตัวนิดนึงล่ะกัน ฉันชื่อ ขวัญข้าว ถึงชื่อฉันจะเชย

น่ะนะ แต่ขอบอกไว้ก่อนเลยว่าฉันไม่ได้เชยเหมือนชื่อหรอกนะ เอแต่ว่าเพื่อนฉันหายไปไหนกันหมดล่ะเนี่ย อ๋อ!! นั่นไงๆๆเห็นล่ะ

"นี่ๆๆ ยัยฟ้าวันนี้โรงเรียนเรามันเกิดอะไรขึ้นน่ะ เสียงดังแต่เช้า" ฉันพูดพลางนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆฟ้า เพื่อนสนิทเพีบงคนเดียว
ของฉัน เราคบกันมาตั้งแต่อนุบาลแล้วล่ะ นี่จึงเป็นเหตุผลที่เราสนิทกันมากกกกกก

"แกมาก็ดีแล้วล่ะก็จะอะไรซะอีกล่ะอดีตคนรู้ใจของแกน่ะก่อเรื่องอีกแล้ว" อดีตคนรู้ใจ?? ฉันไปมีคนรู้ใจตั้งแต่ตอนไหนนะ

"อะไรของแกเนี่ย อดีตคนรู้ใจ ก่อเรื่อง??" มันคืออะไร ฉันไม่เข้าใจจจจจจจจจ
"ก็พ่อหนุ่มฟรานเชสสุดสวาทขาดใจของแกน่ะสิ ก่อเรื่องอีกแล้วล่ะจ๊ะ" หึหึ มันเป็นอดีตไปแล้วล่ะ อดีตที่ฉันจะไม่มีวันลืมเลยล่ะ

"ไม่ใช่ของฉันซะหน่อย แล้วมันมีเรื่องอะไรหรอ" ไม่ได้อยากจะรู้หรอกนะ

"คืองี้แกจำรุ่นน้องม.4 ที่ฟรานเชสควงอยู่ตอนนี้ได้ไหม" รุ่นน้องม.4?? อ๋อ ยัยลิงหน้าวอกนั่นน่ะนะ 

"แล้ว??"

"ก็ยัยนั่น่ะแอบไปกิ๊กกั๊กกุ๊กกิ๊กกะเพื่อนตัวเองอยู่ก่อนหน้าที่จะไปควงกะฟรานเชสน่ะสิ พอเพื่อนตัวเองรู้เข้าว่ายัยเด็กนั่น

สวมเขาให้ก็เลยเข้าไปหาเรื่องฟรานเชสน่ะ ก็เลยมีเรื่องมีราวกันอย่างนี้ไงล่ะ" ฉันควรจะรู้สึกยังไงดีล่ะ สะใจ ดีใจ สงสาร

หรือสมเพศดีนะ ตัวเองก็เป็นเพลย์บอยแท้ๆแค่นี้ดูไม่ออกหรือไงหรือแค่เห็นว่าสวย

"หรอ แต่ก็ดีแล้วโดนกับตัวเองซะบ้างจะได้รู้สึก" หึ แต่จะว่าไปผู้ชายแบบนายนั่นคงไม่รู้สึกอะไรหรอก เย็นชา ไร้หัวจิตหัวใจ เห็นผู้หญิงเป็นของเล่น

"นี่แกยังไม่ลืมเรื่องนั้นอีกหรอ?? มันก็นานมาแล้วนะ"

"เรื่องแบบนี้มันลืมกันได้ง่ายๆซะทีไหนล่ะและฉันก็ไม่มีวันลืมด้วย"เรื่องระหว่างฉันกับนายยังมีอะไรให้ต้องสะสางกันอีกเยอะนะนายฟรานเชส

"เฮ้อ!! เอาเถอะแค่ตอนนี้แกมีความสุขฉันก็ดีใจแล้วล่ะ ขึ้นห้องกันป่ะ" ฟ้าพูดด้วยน้ำเสียงห่วงใยจนคนฟังอย่างฉันยังต้อง

ยิ้มตามเลยล่ะ แกดีกับฉันมากจริงๆฟ้า ถ้าผู้ชายคนนั้นดีได้แค่เสี้ยวหนึ่งของแกฉันคงไม่ต้องทุกข์มากขนาดนั้นหรอก 

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

กรี้งงงงงงงงงงงง กรี้งงงงงงงงงงงงงงง

เย้!! ในที่สุดเวลาที่ฉันรอคอยก็มาถึงซะที หิวข้าวชะมัดเมื่อเช้าก็นั่งเมาท์กับยัยฟ้าเพลินจนลืมกินข้าวเลย หิว หิว หิวววววววววว

"กินไรกันดีอ่ะแก" อืมมมมมมมม กินอะไร กินอะไร กินอะไร ไปกินเอ็มเค แห่ หิวจนบ้าไปแล้วฉัน

"สุกกี้ก็ได้แก ฝากซื้อหน่อยดิ ฉันจะไปเข้าห้องน้ำอ่ะ" โอ๊ยทั้งหิว ทั้งปวดฉี่ อะไรกันนัหนานะชีวิตฉันเนี่ยที่ละอย่างได้ม่ายยยยยยยยยยยยยยย

"อืมๆๆ แกไปเถอะ เจอกันโรงอาหาร" พอยัยฟ้าพูดจบ ฉันก็รีบวิ่งเร็วอย่างกับไปวิ่งแข่งโอลิมปิก เห้อ!! พอได้ปลดปล่อยนี้มันสบายขึ้นเยอะเลยนะเนี่ย ฉันกำลังเดินออกจากห้องน้ำเพื่อไปหายัยฟ้าที่โรงอาหาร หิวชะมัด ป่านนี้ยัยฟ้าซื้อข้าวแล้วรึยังนะ 

"กรี๊ดดดด" พระเจ้าช่วยฉันกำลังจะล้ม ไม่น้าาาาาา ล้มไปนี่หน้าแหเลยนะฉันเนี่ย

"เดินให้มันดีๆหน่อยสิ" อ๊าาา ใครกันล่ะเนี่ยที่มาช่วยฉันไม่ให้ล้ม ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมาดูคนที่มาช่วยฉัน เผลอหลับตาตอนไหนก็ไม่รู้ ว่าแต่เสียงคุ้นๆนะเนี่ย

"นาย!!!" อีตาฟรานเชสมาทำอะไรใกล้ๆห้องน้ำหญิงเนี่ย หวังว่าคงไม่ได้มาแอบดูฉันหรอกนะ คนยิ่งสวยๆอยู่ด้วย

"ขอบคุณสักคำน่ะมีไหม??" ชิ บ้านฉันไม่เคร่งมารยาทย่ะ

"คนอย่างนายน่ะ ไม่ค่าพอสำหรับคำขอบคุณของฉันหรอกย่ะ"

"แปลกนะ ฉันไม่มีค่าพอสำหรับคำขอบคุณแต่มีค่าพอสำหรับคำว่ารักงั้นสินะ" คำพูดประโยคนั้นของนายฟรานเชสทำให้ร่างของฉันที่กำลังจะเดินหนีถึงกับชะงัก คำว่ารักงั้นหรอ หึ 

"ไม่ นายไม่มีค่าพอสำหรับอะไรทั้งนั้นแหล่ะ นายมันก็แค่คนไร้หัวใจ เห็นผู้หญิงเป็นแค่ของเล่น" นายเป็นได้แค่นั้นเท่านั้นแหล่ะ เท่านั้นจริงๆ

"เธอรู้ได้ไงว่าฉันไม่มีหัวใจ"

"คนที่มีหัวใจ มีความรู้สึกน่ะ เค้าไม่มีทางทำร้ายความรู้สึกของคนอื่นอย่างเลือดเย็นแบบนายหรอก" 

"ฉันไม่ได้ทำร้ายความรู้สึกเธอนะ ฉันเตือนเธอแล้วว่าอย่ามายุ่งกับฉัน แต่เธอก็ยังดื้อดึง" ฉันหรอ?? ฉันผิดงั้นสิ เรื่องราววันนั้นฉันเป็นคนผิดใช่ไหม?

"นายจะบอกว่าเรื่องราวทั้งหมดฉันเป็นคนก่อขึ้นมาใช่ไหม?? ฉันเป็นคนผิดอย่างนั้นน่ะหรอ??"

"ไม่มีใครผิดหรอก ทั้งเธอและฉัน" หึ เย็นชาจริงๆ นายเคยรู้สึกอะไรบ้างไหมน่ะ

"หึ นายไม่ผิดหรอ นายไม่ผิดเลยงั้นสิ"

"..........."

"ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะฟรานเชส นายไม่ใช่คนเดิมที่ฉันเคยรู้จัก นายเปลี่ยนไป เพราะอะไรหรอ?? อะไรที่ทำให้

นายเปลี่ยนไปล่ะ" ฉันอยากรู้จริงๆนะ ฟรานเชสคนเดิมเค้าน่ารัก สุภาพ อ่อนโยน

"นายกลายเป็นคนที่ไร้หัวจิตหัวใจ ไร้ความรู้สึก ทำร้ายคนอื่นอย่างเลืดเย็นอย่างนั้นได้ยังไงกันนะ ฉันเกลียดนาย ฉันไม่อยากเห็นหน้าอีกแล้ว"

"หึ ไร้หัวใจ ไร้ความรู้สึกหรอ?? ที่ฉันทำแบบนั้นมันก็เพื่อเธอทั้งนั้นแหล่ะ" ทำร้ายฉันเพื่อฉันอย่างนั้นหรอ ตลกสิ้นดี

"ทำเพื่อฉันอย่างนั้นหรอ?? การที่นายทำร้ายความรู้สึกฉันนั้นก็เพื่อฉันอย่างนั้นหรอ??"

"เธอไม่ต้องเข้าใจหรอก แค่รู้ไว้ว่าฉันทำเพื่อเธอก็พอแล้ว" 

"......................" ฉันพูดไม่ออกจริงๆนะ หรือเพราะฉันไม่รู้จะพูดอะไรกันแน่

"อีกอย่างฉันไม่ใช่ไร้หัวใจอย่างที่เธอพูดหรอกนะ ถ้าเธอไม่เชื่อเรามาพนันกันไหมล่ะ" นี่เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่เรามอง

สบตากันตรงๆ ในแววตาของเค้ามีความรุ้สึกหลากหลายปะปนกันเหมือนเค้าต้องการสื่อความรู้สึกเหล่านั้นให้ฉัน

"พนันอะไรของนาย"

"ถ้าฉันทำให้เธอรักฉันได้อีกครั้งเธอจะต้องเลิกกล่าวหาฉันว่าเป็นเพลย์บอย เป็นคนไร้หัวใจ"

"ไม่มีวันหรอก" ฉันไม่มีทางรักนายอีกแล้ววววววววววว 

"ฟังให้จบสิ แต่ถ้าฉันทำให้เธอรักฉันไม่ได้ฉันจะหายไปจากชีวิตของเธอเอง ไม่มายุ่งหรือแม้แต่มาให้เธอเห็นหน้าเลยด้วย"

"ก็ได้ ฉันให้เวลานาย 3 เดือนกับการพนันกันครั้งนี้" ไม่ว่านายจะทำยังไงกันก็ไม่มีวันรักนายหรอก ไม่มีวัน!!
"โอเค งั้นเริ่มตั้งแต่พรุ่งนี้เลยแล้วกันนะ "

"โอเค" 

"งั้นพรุ่งนี้เจอกันนะครับ ที่รัก" ทะ ที่รักงั้นหรอ อีตาบ้า ใครที่รักนายกันเล่า!!!

"ไปไกลๆเลยนะ อีตาบ้า"

"555 หน้าเธอแดงนะ" ห้ะ ไม่จริงหรอกหน้าฉันแดงอย่างนั้นหรอจะบ้าไปกันใหญ่แล้วฉัน ว่าแล้วฉันก็หันไปมองแผ่นหลัง

ของเค้าที่ค่อยๆไกลออกไปตามทางเดินของชั้นเรียนพลางจับหน้าตัวเองไปด้วย ไม่จริงหรอกมั้งอากาศร้อนฉันก็เลยหน้า

แดง ใช่ๆๆ เพราะอากาศหรอก ฉันไม่ได้เขินนายสักหน่อย