เก้ากับปันปัน ฉันรักเธอออออออ

ลำดับตอนที่ #2 : กว่าจะมีวันนี้ (Future story)

ตอน กว่าจะมีวันนี้ (Future story)

“อะไรคะ คุณพี่ เก้า”   ปันพูดพลางหัวเราะ

“ปันใช้บีบีใช่ป่ะ เอาพินมาให้พี่ก่อนเลย”  ทำไมไม่ขอเบอร์ไปเลยวะ ให้ตายสิแต่ใครจะกล้า เท่านี้ก็จะแย่แล้ว

“เก้าใช้บีบีด้วยเหรอ แล้วก็ไม่บอกปัน จะได้แลกพินไว้ตั้งแต่แรก”  เฮ้ยลืมเลยเราไม่ได้ใช้บีบีนี่หว่า

“เอ่อ....น้องปันค่ะคุณแม่ฝากบอกว่าให้รีบไปน่ะค่ะ”  พี่ทีมงานเดินมาบอกและรีบเดินไปเก็บกองต่อ

“เก้าแอดเฟสปันมาละกัน ปันไปก่อนนะ เดี๋ยวแม่ว่า” ปันส่งยิ้มให้ก่อนจะรีบเดินไป

ผมยังไม่ทันจะได้พูดอะไรต่อ แต่คือ ผมจะเอาเฟสปันมาจากหนายยยยยยยยยยยยยยยยยย  ทำยังไงดีล่ะ ไปขอเบอร์จากพี่ทีมงานจะเป็นข่าวมั้ยนะ ทำยังไงดีเนี้ยยยยยยยยย

เมื่อผมทำทุกอย่างเสร็จกลับมาที่บ้าน ผมยังไม่ล๊ะความพยายาม ผมเข้าเน็ตและพิมพ์คำว่า “ปันปัน” ลงไปทันดี มีแต่รูปน่ารักๆทั้งนั้นเลย > < (ไม่เกี่ยว  555+) และแล้วไม่นานด้วยความสามารถของผมก็ได้เฟสปันมาแล้ว ที่ได้มาง่ายก็ไม่ใช่อะไรเพราะปันเป็นกันเองกับแฟนคลับ เพจของปัน ปันก็มาอัพข่าวสารเรื่อยๆแถมเพจยังเชื่อมกับเฟสตัวเองอีก

แต่................

ผมก็มีความสุขได้ไม่นาน 

“แอดไม่ได้” ลากเสียงยาวตะโกนลั่นห้อง  เพื่อนเต็มงั้นเหรอ โถ่เริ่มเข้าใจแฟนคลับตัวเองแล้วว่ามันใจจะขาดขนาดไหน

นั่นล่ะ เป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้เรารักกันจนวันนี้ ต้องผ่านอะไรด้วยกันมามากมาย ทั้งเป็นข่าว แฟนคลับแอนตี้ และอะไรอีกเยอะแยะ แต่ผมก็ไม่เคยท้อเลยนะ......เพราะผมมีปันเป็นจุดหมายยังไงล่ะ (แอบเสี่ยวนะเรา)

“รอนานมั้ยเก้า” เสียงเล็กๆมาจากด้านหลัง มาพร้อมกับลูบไล้ใบหูผมเบาๆพลางเลื่อนนิ้วเรียวๆมาที่แก้ม

“ตัวอุ่นๆ กลับบ้านแล้วรีบนอนเลยนะ” ตามด้วยเสียงกระซิบข้างหูเบาๆจากคนตัวเล็กของผม คนตัวเล็กค่อยๆเดินไปนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม

“ช่วงนี้เก้าก็เรียนหนัก เดี๋ยวก็จะสอบแล้ว ไม่ค่อยมีเวลาได้เจอ คงคิดถึงปันแย่เลย”

“ก็ไปเที่ยวกันวันนี้ให้หายคิดถึงปันเลยไง แต่เก้าไหวรึเปล่า ถ้าไม่ไหวอย่าฝืนนะ” คนตัวเล็กมองมาด้วยใบหน้าเป็นห่วง

“ก็ไม่ค่อยไหวอะ ถ้าผมเป็นอะไรไปก็ฝากคุณหมอคนสวยช่วยดูแลด้วยนะครับ” คนตัวสูงหน้าหล่อ ทำท่าอ้อนเป็นเด็กๆ

“ถ้าคนไข้ไม่ยอมพักผ่อน คุณหมอคงช่วยอะไรไม่ได้หรอกนะคะ” คุณหมอตัวเล็ก อดยิ้มไม่ได้กับท่าทางอ้อนเป็นเด็กของคนตัวสูง

“พักผ่อนก็ได้ครับแต่ว่านอนกับคุณหมอได้มั้ยครับ”  คนตัวสูงเน้นประโยคท้าย พร้อมส่งสายตากระล่อนใส่

“ได้สิคะ แต่ต้องยอมนอนจริงๆนะ” คนตัวเล็กส่งยิ้มแสนหวาน ที่พร้อมจะละลายหัวใจชายหนุ่มทั้งหลาย

“ยอมจริงเหรอปัน”

“อืม จริงสิ ทำไมเหรอเก้า” เหมือนคนตัวเล็กจะใส่ซื่อเกินกว่าจะเข้าใจความหมายของคนตัวสูง

“เอ่อ .... ช่างเถอะปันไปเดินเล่นกันดีกว่า” ความใสของคนตัวเล็กทำให้เก้าอดยิ้มไม่ได้

“เก้ายิ้มอะไรอ่า บอกมาเลยนะ”

เราไปเที่ยวกันตามปกติ ซึ่งเวลาที่มีความสุขเหล่านี้ มันจะผ่านไปรวดเร็วเสมอ ผมขับรถมาส่งปันที่หน้าบ้านเหมือนเคย

“เก้า...” เสียงจากคนตัวเล็กเบาะข้างๆผมแว้วมา

“ฮือ”

“เก้าขับรถกลับบ้านไหวรึเปล่า หน้าตาดูไม่ไหวแล้วอะ” ปันพูดพลางลูบไล้ใบหน้าอันหล่อเหลาของชายหนุ่มที่นั่งเบาะข้างๆ แล้วค่อยๆเลื่อนมือเรียวสวยไปประกบที่หน้าผาก

“ไหวสิ กลับได้อยู่แล้ว” ถึงบอกจะตอบแบบนั้นแต่ข้างในนี้รู้เลยว่าไม่ไหว

“ไหวอะไรล่ะเก้า ตัวร้อนมากเลย นอนพักบ้านปันก่อนมั้ย นี่พึ่งห้าโมงเอง”

“ไม่เป็นไรปัน ไหวๆ” คนตัวเล็กมองด้วยสีหน้าเป็นห่วงก่อนจะค่อยๆลงจากรถ

“ขับรถดีๆนะเก้า”

“ฮือ” เมื่อปันลงจากรถ ผมก็ค่อยๆขับรถออกไปช้าๆด้วยความอ่อนเพลีย แต่ผมก็ไม่ไหวเอาเข้าจริงๆ ผมเป็นลมคารถไปเลย เสียงแตรดังลั่นคงเพราะผมหัวแล้วหัวไปชนกับแตรพอดี และด้วยความซวยหรือโชคดีไม่รู้ รถที่ขาดการควบคุมของผมไหลไปชนรั้วพอดี มันก็ไม่ได้ชนแรงหรอก แต่ถ้าพ่อปันรู้ คงเคืองเอาเรื่องแน่ๆ

“อ๊ายยย เก้า..................” นั่นเป็นเสียงสุดท้ายที่ผมได้ยินก่อนจะดับไปเลย