คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 5 : แผนการ
Chapter 5
แผนการ
<Fran's talk>
หลังจากที่ผมได้รับหมอบหมายให้ทำภารกิจ ผมก็ถือกระดาษแผ่นนึงที่มีรายละเอียดเกี่ยวกับภารกิจมานั่งดูว่าผมต้องทำอะไรบ้าง
รายละเอียดก็มีประมาณว่า ให้ไปสืบข้อมูลจากคนๆนึงซึ่งเป็นคนของแฟมมิลี่พันธมิตร. ที่คิดว่าตอนนี้แฟมิลี่นี้กำลังจะหักหลังวองโกเล่ซึ่งผู้ชายคนนี้เป็นหัวหน้าในการดำเนินแผนการนั้น จึงให้ไปสืบว่าฝ่ายนั้นจะทำอะไร
เมื่อเสร็จสิ้นในด้านการล้วงข้อมูลแล้ว จะกำจัดเขาทิ้งก็ไม่มีปัญหา. สืบงั้นเหรอจะให้สืบยังไงล่ะเนี่ย เดี๋ยวลองไปปรึกษากับรุ่นพี่ดูแล้วกัน เฮ่อ~ ว่าแต่นี่กี่โมงแล้วหว่า ผมคิดพลางเหลือบ
ตาไปมองนาฬิกา จะห้าโมงครึ่งแล้วหรอเนี่ย เจ๊ลุซจะทำอาหารแล้วยังนะลงไปดูดีกว่า เมื่อคิดได้ดังนั้นผมจึงออกจากห้องแล้วลงไปข้างล่าง
"ว่าไง เจ้ากบ" มีเสียงของใครคนนึงทักผม จะเป็นใครไปไม่ได้นอกคุณรุ่นพี่งี่เง่านั้นเอง
"รุ่นพี่"
"กำลังจะลงไปที่ห้องอาหารเหรอ ชิชิชิ"
"ครับ"
"เจ้าชายก็กำลังจะไปเหมือนกันงั้นไปด้วยเลย" ว่าแล้วรุ่นพี่ก็ลากผมลงไป ชิ่งเป็นคนที่เอาแต่ใจจริงๆเลย
ว่าแล้วเราทั้งสองก็มาถึงห้องอาหาร ซึ่งมีบอส ผบ. และตาแก่เลวี่ที่มีผ้าพันแผลพันอยู่ที่ใบหน้าพลางหันมามองผมด้วยสายตาเคียงๆ
ช่วยไม่ได้นี่ครับก็อยากโง่ให้หลอกเองนี่นา
"ไอ้เจ้าเด็กใหม่ เมื่อวานทำไว้แสบมาเลยนะ" เขาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงโกรธๆ
"ช่วยไม่ได้นี่ครับ ก็คุณอยากวิ่งไปชนกำแพงเองทำไม ผมไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย"
"หนอย! ไอ้เจ้าเด็กใหม่" ดูเหมือนว่าตาคุณลุงนั้นจะโกรธแล้ว หึ กลัวตายแหละ
"อ้าว อย่าทะเลาะกันสิจ๊ะทั้งสองคน" แล้วที่เข้าห้ามก็คือเจ๊ลุซนั้นเองครับ
"ชิ"
"meไม่ทะเลาะกับคนที่มันสมองเท่าน้องหมาอย่างเขาหรอกครับเจ๊ลุซ"
"ว่าไงนะ ไอ้เด็กปากไม่ดี"
"นี่เจ๊บอกให้หยุดทะเลาะกันไงล่ะ ใครไม่หยุดก็ไม่ต้องกินข้าวเลยนะ!"
"เออหยุดก็ได้วะ"
"หยุดก็ได้ครับ"
และแล้วทั้งหมดก็นั่งลงเพื่อจะเตรียมลงมือรับประทานอาหารเย็น ฝีมือของเจ๊แกก็อร่อยใช้ได้นะครับถึงยังผมก็ไม่ใช่คนเรื่องมากอยู่แล้วล่ะ
หลังจากทานอาหารเสร็จทุกคนก็แยกย้ายกลับห้อง ส่วนผมก็มาช่วยเจ๊ลุซเก็บกวาดเพื่อแสดงความเป็นรุ่นน้องที่ดีซะหน่อย
"ขอบใจมานะจ๊ะฟรานจังช่วยได้เยอะเลยล่ะ ที่เหลือเจ๊เก็บเองฟรานจังไปพักเถอะจ๊ะ"
"ครับ"
เมื่อเจ๊แก บอกเช่นนั้นผมจึงคิดจะกลับห้องของตัวเองเหมือนกัน แต่ถ้ากลับไปห้องผมก็ไม่รู้จะทำอะไรดีไม่เดินสำรวจปราสาทดีกว่าตั้งแต่มาผมยังเดินไม่ทั่วเลย
ว่าแล้วผมจึงเริ่มปฏิบัติการสำรวจปราสาท ผมเดินขึ้นไปตามบันได แล้วเลี่ยวไปทางขวาซึ่งเป็นทิศที่อยู่คนละด้านกับห้องของผม ผมเดินไปเรื่อยจนสุดทางแล้วดินมาเจอระเบียงไปดูซะหน่อยดีกว่า เมื่อผมชะโหงกหน้าออกไปก็ผมว่าข้างล้างเป็นสวนที่จัดว่าสวยในระดับนึงเลยล่ะครับ แต่เอ๊ะ มีใครอยู่ใต้ต้นไม้หว่า เนื่องจากมันมืดมากผมจึงมองไม่ค่อยเห็น
ผมจึงพยายามเพ้งเล็งว่าคนๆนั้นเป็นใคร. อืมใครหว่า ทำไม่รู้สึกว่าตัวมันโหว่งๆว้า เฮ่ย! ผมมัวแต่หมกมุ่นอยู่กับการมองว่าเขาเป็นใครจนลืมไปว่า ตอนนี้ผมอยู่บนระเบียง ซึ่งผมกำลังจะตกครับอ๊ากกกกก ทำยังไงดี ปกติผมก็โดดขึ้นโดดลงได้อยู่หรอกแต่ว่าไม่ใช่ตอนนี้และที่นี่
ผมกำลังจะตกมือทั้งสองข้างของผมจับขอบระเบียงไว้แน่น แต่ว่าตอนนี้แขนผมเริ่มล้าแล้ว จนตอนนี้มือที่เหาะอยู่เหลือเพียงมือเดียวเท่านั้น ผมไม่ไหวแล้วครับตกลงไปก็คงไม่เป็นไรมากมั่ง. และแล้วมือที่เหลือที่เกาะอยู่ก็หลุดออกจากขอบระเบียง
"อ๊ากกกกก" ผมแหกปากร้องลั่นเต็มที่
"เฮ้ย!" เสียงของผู้ได๋ก็ไม่รู้ดังขึ้นซึ่งผมไม่สนแล้วเพราะตอนนี้ผมกำลังจนร่วงลงพื้น
แต่เอ๊ะ ทำไมไม่เจ็บล่ะ ทั้งๆที่รู้สึกว่าตัวเองน่าจะตกถึงพื้นแล้วแต่กลับไม่มีเจ็บเลยสักนิด ผมจึงลืมตาที่ปิดสนิทเพราะความกลัวทั้งสองข้างขึ้น
"ทำอะไรของแกเนี่ยเจ้ากบ. เล่นกระโดดตึกฆ่าตัวตายอยู่รึไง หืม ชิชิชิ" เสียงหัวเราะที่ฟังดูแล้วคุ้นหูนั้นเอ่ยขึ้น คงไม่ต้องบอกแล้วว่าใครนอกจากรุ่นพี่เบลน่ะเอง
"รุ่นพี่เบล" ผมเรียกชื่อเขาพร้อมทั้งสำรวจว่าที่ผมไม่เจ็บก็เพราะมือทั้งสองข้างของเขารับผมอยู่ โอ้ผมควรจะขอบคุณเขาสินะ
"แล้วตกลงจะตอบเจ้าชายได้แล้วยังว่าทำอะไรถึงได้ตกลงมา"
"ก็คือว่า ตอนแรกmeมาเกินสำรวจปราสาทแล้วเห็นระเบียงก็เลยออกมาดู แล้วเห็นเงาคนท่าทางน่าสงสัย ก็เลยพยายามดูว่าเป็นใคร แล้วไม่ทันระวังเลยตกลงมาน่ะครับ”
"ซื่อบื่อจริงๆเลยชิชิชิ ไอ้เงาคนน่าสงสัยที่ว่าก็เจ้าชายนี่แหละ"
"งั้นหรอครับ แล้วรุ่นพี่มายืนทำอะไรในที่มืดๆคนเดียวหละครับ"
"ก็เจ้าชายว่างก็ นี่นาก็เลยมาเดินเล่น "
"งั้นหรอครับ "
" อ้อจริงสิ เจ้ากบรู้เรื่องภารกิจที่ต้องไปทำกับเจ้าชายในวันมะรืนแล้วใช่มะ"
" ครับ จริงสิ แล้วแผนล่ะครับ"
"เจ้าชายคิดไว้แล้วล่ะ. พรุ่งนี้เจ้ากบลงมาเจอเจ้าชายตอนเก้าโมงที่ห้องนั่งเล่นแล้วเจ้าชายจะบอก ชิชิชิ"
"บอกตอนนี้ไม่ได้หรอครับ"
"เจ้าชายบอกว่าพรุ่งนี้ก็พรุ่งนี้สิ"
"คร๊าบๆ. งั้นผมไปก่อนนะครับ”
ว่าแล้วผมก็วิ่งออกไป แต่ระหว่างวิ่งก็พึ่งคิดอะไรบ้างอย่างได้ จึงหันกลับไปแล้วตะโกนว่า
" เอ่อ คือ ข อ บคุณนะครับรุ่นพี่" เมื่อพูดจบผมก็วิ่งออกไปทันทีเพราะตอนนี้หน้าผมเริ่มขึ้นสีนิดๆ. เฮ้ยยนี่เราเป็นอะไรเนี่ยทำไมต้องตื่นเต้นด้วยไม่เข้าใจเลยจริงๆ
เมื่อผมกลับถึงห้อง ผมก็ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อเตรียมจะนอน เมื่อใส่ชุดเสร็จผมก็ทิ้งตัวลงบนที่นอนทั้งที่และเมื่อหลับตาลงผมก็ผมว่าตัวเองถูกรบกวนการนอนหลับพักผ่อนอีกแล้ว ตอนนี้บรรยายรอบตัวผมเริ่มมีหมอกลง และอยู่ท่ามกลางสวนดอกไม้อีกแล้วล่ะครับ
"ไงครับฟราน"
"อาจารย์"
"คึหึหึ. เป็นไงมั่งครับยังสบายดีอยู่มั้ย"
"ตอนนี้ก็ยังไม่ตายอ่าครับ"
"แหม่ พูดจาแบบนี้กับอาจารย์ได้ยังไงครับ" ว่าแล้วก็เอาสามง่ามอาวุธคู่ใจมาแทงหัวผม
"โอ๊ย! มันเจ็บนะครับอาจารย์. อีกอย่างผมก็พูดแบบนี้ทุกทีแหละน่า"
"แล้ววันนี้เป็นไงบ้างครับ"
"ก็พึ่งได้รับภารกิจมาน่ะครับ ให้ไปสืบข้อมูลแล้วก็เจี๋ยนทิ้ง"
"อย่างนั้นเหรอครับ พยายามเข้านะครับ ไว้เจอกันใหม่ คิหึหึ"
เมื่ออาจารย์พูดจบภาพของบรรยากาศที่คุ้นเคยก็หายไป. อยากจะบ้าตายตอนกลางวันทำงานกับคนโรคจิต ตอนกลางคืนผีสัปปะรดมาเข้าฝัน ช่างน่ากลัวจริงๆ แต่เอาเถอะมีเวลานอนเข้ามาก็ต้องรีบไขว้คว้าไว้ เอาเป็นว่าผมขอนอนจริงๆสักทีล่ะครับ
~ตอนเช้าจ้า~
"ZZZzzz" ตอนนี้ผมยังคงหลับอยู่บนเตียง
"กี่โมงแล้วเนี่ย" ผมที่เริ่มรู้สึกตัวก็พูดขึ้นพลางหันไปมองนาฬกา8:59น. เฮ่ยยยซวยแล้วจะเก้าโมงแล้วผมจึงรีบลุกขึ้นจากเตียงไปอาบน้ำแต่งตัวทันที
ทุกอย่างเสร็จภายในห้านาทีนับว่าเป็นสถิติที่ดีใช่ได้เลยครับ ไม่ใช่เวลามานับสถิติสิ ต้องรีบแล้วววว
เมื่อผมลงไปที่ห้องนั่งเล่นก็พบว่ารุ่นพี่เบลนั่งรออยู่แล้ว
"เจ้ากบมาสายไป3นาทีนะชิชิชิ"
"โทษครับรุ่นพี่" ผมกล่าวเอ่ยคำขอโทษที่ดูยังไงก็ไม่รู้สักผิดสักนิด
"เอาเถอะ เจ้าชายจะบอกแผนการให้ฟังนะ เอาหูมาสิ". ผมจึงยื่นหูไปให้รุ่นพี่
ซุบ ซิบ ซุบ ซิบ~~
"หา. ว่าไงนะครับ"
"ก็อย่างที่พูดแหละ ชิชิชิ เอาไปกันได้แล้วเจ้าชายจะพาไปซื้อของที่ต้องใช่ในการทำภารกิจ"
โอ้ ท่านรีดเดอร์ที่เคารพรักครับ ไอ้รุ่นพี่โรค จิตนี่นะมันจะ. ให้ผมปลอมเป็นหญิงไปหลอกล่อให้ไอ้เจ้าบ้านั้นคลายความลับออกมาครับT-T
ผมว่าแล้วตั้งแต่ผมได้เจอกับเขาเนี่ยไม่มีวันไหนที่ชีวิตผมสงบสุขเลยครับ ถ้าจะถามว่าเทพนำพาความวิบัติมาสู่ผมเป็นใครหนึ่งในโพลอันดับต้นๆคงเป็นคนๆนี้ไม่ผิดแน่นอน
<End Fran’s talk>
ความคิดเห็น