คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Only devil "L" : Loathe 55%
Only devil 3
Loathe
กลิ่นคาวเลือดที่ผมรับรู้ได้ในวันนั้น
เมื่อคุณรับรู้ถึงมันแล้วคุณรู้สึกเช่นไร
แต่มันคงเป็นกลิ่นที่ผม “เกลียด” ที่สุด
“มุคุโร่ นายน่ะจะอยู่กับฉันตลอดไปใช่มั้ย”
“แล้วทำไมถึง…”
“คุณซาวาดะครับ คุณซาวาดะ”
สึนะโยชิค่อยๆปรือตาตื่นขึ้น เนื่องด้วยเสียงเรียกอันไม่คุ้นเคยที่เรียกให้เขาหลุดจากห้วงความฝัน จะว่าเป็นความฝันก็ไม่ถูกเสียทีเดียว เพราะสิ่งเหล่านี้คือเรื่องจริง คืออดีตของเขาที่ไม่อาจลืมได้ลง
“คุณคุซาคาเบะ”ริมฝีปากบางขยับเพื่อส่งเสียงเรียกชื่อของผู้ที่มาปลุก แล้วจับที่แขนขวาของร่างนั้นเพื่อยันตัวลุกขึ้น พร้อมเงยหน้าเพื่อมองเห็นอีกฝ่ายได้ชัดๆจะมองกี่ครั้งก็ยังไม่ชิน ทรงผมประหลาดนี้…. คงจะลำบากน่าดูที่ต้องตื่นขึ้นมาทำผมตั้งแต่เช้า ดูเหมือนว่าลูกน้องคนอื่นๆในฐานจำนวนไม่น้อยก็ทำเหมือนกัน สึนะโยชิอ่านใจอีกฝ่าย พลางลอบมองทรงผมของอีกฝ่ายด้วยความสนอกสนใจ
“คุณเคียวให้มาตามลงไปทานอาหารครับ”คุซาเบะพูดอย่างนอบน้อมก่อนจะมองไปที่มือของร่างบางที่จับต้นอยู่เพื่อเป็นการบอกว่ามันไม่เหมาะสม
สึนะโยชิที่เห็นดังนั้นจึงยอมปล่อยมืออีกฝ่ายแต่โดยดี แล้วมองร่างหนาที่เดินถอยหลังไปสองก้าวก่อนจะโค้งคำนับให้เขาอย่างมีมารยาทแล้วเดินออกไป
มือบางค่อนๆจัดแจงชัดยูกาตะที่ดูเหมือนจะหลุดแหล่ มิหลุดแหล่จากการนอนเมื่อคืน ดูเหมือนว่าเจ้าของที่นี่จะเป็นพวกอนุรักษ์นิยมมากทีเดียว แต่ทำไมลูกน้องในฐานไม่เห็นจะแต่งเลยนี่
ถึงแม้จะยังคิดไม่ตกแต่สึนะรู้ดีว่าอีกฝ่ายคงไม่อยากรอนานจึงหยุดความคิดไร้สาระของตนไว้แค่นั้น แล้วเดินไปตามทางเดิน เพื่อมุ่งหน้าสู้ห้องอาหาร แน่นอนว่าทิศทางในฐานนี้เขาย้อมรู้ทั้งหมดจากความคิดของฮิบาริเอง ไม่จำเป็นต้องมีใครบอก
“ขอโทษที่ให้รอนะครับ คุณฮิบาริ ปกติผมเป็นพวกไม่ค่อยรู้เดือนรู้ตะวัน จนลำบากคุณคุซาคาเบะต้องไปปลุกจนได้”ร่างบางรีบเอ่ยคำขอโทษหลังจากเลื่อนบางประตูแล้วพบหน้าไม่เป็นมิตรของร่างสูง ก่อนจะพาร่างของตัวเองไปนั่งบนเบาะอีกด้านที่อยู่ตรงข้ามฮิบาริ
“เธอน่ะ เคยมีเรื่องอะไรกับเจ้าสัตว์หัวเผือกนั่น”
ทันทีที่ได้ยินสรรพนามของคนที่ตัวเองเกลียด สึนะโยชิกลับลอบหัวเราะในใจเล็กกับคำที่ใช่เรียกนั่น แต่ก็ข่มอารมณ์ไว้เพื่อไม่ให้ไปกวนอารมณ์ของเจ้าบ้าน
“เขาน่ะ เป็นคนฆ่าคนสำคัญของผมไปครับ”สึนะเอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบาแต่งเสียงนั้นก็ยังชัดเจน จนคนรอบข้างรับรู้ได้ถึงความรู้สึกที่ร่างบางคนนี้มีต่อคนที่พูดถึงอย่างชัดเจน
สึนะโยชินั้นรู้ดีว่าเขากำลังแผ่ไอแห่งความเคียดแค้นนี้ออกมา จนทำให้คนในห้องยกเว้นฮิบาริที่ทำพันธสัญญากับเขาอึดอัด ปีศาจนั้นจะมีสิ่งหนึ่งที่ต้องยึดมั่นไว้เพื่อดำรงชีวิตอยู่ด้วยชีวิตอันแสนยาวนาน สำหรับเขามันคงเป็นความเคียดแค้นชิงชังนี้
เขาไม่อาจแน่ใจว่าสิ่งนี้คือความเคียดแค้นหรือเปล่า แต่เขารู้ว่าถ้าไม่ได้เป็นฆ่าเบียคุรันแล้วล่ะก็เขาคงไม่อาจยกโทษให้ตัวเองได้ แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังคงปรารถนาความตายมากกว่าการแก้แค้นอยู่ดี
“แล้วเธอจะทำอย่างไรต่อไป”ถึงแม้ว่าร่างสูงจะไม่ได้รู้สึกอึดอัดกับไอแค้นนี้แต่เขาก็รับรู้ได้จากน้ำเสียงของสึนะโยชิว่าความรู้สึกเหล่านี้เป็นของจริง เขาจะยอมเชื่อร่างบางนี้…
ร่างบางเพียงเงยหน้าขึ้นมาสบตาร่างสูง ก่อนจะมีเสียงสะท้อนในใจของผู้มีนัยน์ตาสีนิลว่า
“ผมจะช่วยคุณทุกอย่าง เพียงแค่คุณยกชีวิตเบียคุรันให้กับผม ตกลงมั้ยครับ”
“ตกลง”
และแน่นอนว่าคำตอบนั้นก็ดังกึกก้องอยู่ในใจของสึนะโยชิเช่นกัน
“จากข้อมูลที่ผมมีอยู่ ผมรู้ว่าฐานทัพที่คุณให้ลูกน้องคุณไปสืบนั้นไม่ใช่ฐานทัพใหญ่ของมัน แต่ดูเหมือนที่นี่จะมีอะไรที่สำคัญมากอยู่ อย่างที่รู้กันว่าฐานทัพที่เมโลเน่ที่ตั้งอยู่ที่ญี่ปุ่นนี่เป็นเหมือนเขาวงกตที่เปลี่ยนได้ตลอดเวลา”ร่างเล็กพูดพร้อมกับใช่นิ้วแตะที่ริมฝีปากเพื่อใช้ความคิด
เขาคิดอยากจะเขาไปถล่มฐานทัพนี่ให้รู้แล้วรู้รอดมาตลอด แต่เป็นเพราะเขาอ่อนแอเนื่องจากไม่ได้กินวิญญาณเลย เรื่องที่เขาไปด้วยตัวคนเดียวอาจจะเป็นเหมือนการฆ่าตัวตาย ไม่สิ… ยังไงเขาก็ไม่ตาย อาจจะถูกจับไปทดลองแปลกๆก็ได้
. “เรื่องนั้นพวกกระผมทราบดีครับ จึงได้ส่งหน่วยข่าวเข้าไปสืบอยู่หลายครั้ง แต่ก็ไม่เห็นว่าจะมีครั้งไหนที่ฐานทัพเมโลเน่เปลี่ยนแปลงไปเลย”คุซาคาเบะยืนอยู่ด้านหลังฮิบาริเอ่ยตอบ
“จะเป็นแบบนั้นแน่เหรอครับ เขาอาจเพียงรอเวลาเพื่อใช้ความสามารถนั้น อาจเป็นกับดักลวงให้เราบุกเข้าไปก็ได้ เบียคุรันที่ผมรู้จักเป็นคนที่เจ้าเล่ห์และพร้อมที่จะทำทุกอย่างเพื่อที่จะได้สิ่งที่เขาต้องการมาครอง การปล่อยข่าวออกมาผมว่ามันใช่เพียงการขู่หรอกครับ”ดวงตากลมโตคู่สวยหรี่ลงในขณะที่อธิบาย
ทุกครั้งที่พูดเรื่องของเบียคุรัน สึนะไม่สามารถเก็บความรู้สึกได้เลย แม้เขาคิดว่าเวลาและบทเรียนในคราวอดีตจะเป็นสิ่งที่ทำให้หัวใจของเขาด้านชา แต่มีเพียงเรื่องนี้เท่านั้นที่เขาไม่เคยลืม และจะไม่วันอภัยให้เด็ดขาด
“จะคิดอะไรให้มันยุ่งยากไปทำไม มันอย่างจะเล่นลูกไม้ไหนก็ให้มันเล่นไป ฉันก็ขย้ำมันก็เท่านั้น”เสียงทุ้มกล่าวออกมาด้วยท่าทีสบายๆไม่ผิดจากปกติแต่เสียงนั้นเป็นดั่งประกาศิตและคำปลุกใจแก่ลูกน้องทั้งหลาย
ริมฝีปากยกยิ้มอย่างพึงพอใจ ก่อนจะเข้าสู่ความคิดแล้วกล่าวถึงคนที่อยู่ไกลแสนไกล ผมน่ะเลือกคนไม่ผิดสินะครับ มุคุโร่
ความคิดเห็น