คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2 : งานเลี้ยงต้อนรับ
Chapter 2
งานเลี้ยงต้อนรับ
<Fran’s talk>
หากนี่เป็นความฝันผมก็คงจะฝันอยู่แต่ แต่มันคงไม่ใช่ฝันธรรมดาทั่วไป เพราะผมไม่เคยคิดเรื่องพวกนี้ถึงขึ้นเก็บเอาไปฝันแน่นอน
ไม่ต้องถามก็รู้ว่าผมอยู่ที่ไหน ก็สวนดอกไม้งี่เง่าของท่านอาจารย์หัวสัปปะรด อย่างที่เคยนั่นแหล่ะครับ ว่าแล้วเสียงของอาจารย์ก็โลดแล่นเข้ามาในโสดประสาท พร้อมทั้งปรากฏไปหน้าประดับรอยยิ้มชวนขนลุกให้เห็น
“ไงครับฟราน คุณไปทำอะไรมาครับเนี่ย” เสียงของผู้เป็นอาจารย์ของผมดังขึ้นมาจากในฝัน
“me ก็แค่เมารถเท่านั้นเองล่ะครับ”
“ปกติคุณเมารถด้วยหรอครับ”
“จริงๆ ก็ไม่หรอกครับ แต่คนที่ขับในคราวนี้ ดันกลายเป็นคนโรคจิต ที่ขนานนามตัวเองว่าเจ้าชาย”
“คิหึหึ คุณคงหมายถึงคุณเบลเฟกอลสินะครับ”
“ใช่ ไอ้รุ่นพี่งี่เง่านั้นแหละครับ”
“อย่าห่วงไปเลยครับโชคร้ายของคุณยังไม่หมดแค่นี้แน่ อย่าลืมสิครับคุณต้องเจอเรื่องโชคร้ายทั้ง 666 ครั้งเชียวนะครับแค่นี้ยังนับว่าน้อยเลย” เอ่อ นี่ให้กำลังใจกันแล้วเหรอครับ
“แล้วมันไม่น่าห่วงตรงไหนครับนั่น ”
“ผมไปก่อนนะครับฟราน ขอให้โชคดี คึหึหึ” เมื่ออาจารย์ของผมพูดจบบรรยายโดยรอบที่รายล้อมไปด้วยสวนดอกไม้และสายหมอก ก็จางหายไป
ผมจึงลืมตาขึ้นมาจากฝันนั้น จากนั้นผมก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของคนกำลังเดินมาที่ห้องผม
แอ๊ดดด~~
ทันใดนั้นเสียงประตูก็ดังขึ้น ผู้ที่เข้ามานั้นก็คือ.....
“ไง เจ้ากบฟื้นแล้วหรอ” มันคือคุณรุ่นพี่เบลเฟกอลสุดเพี้ยนนั้นเอง
“แล้วคุณเห็น me นอนหลับอยู่รึไงครับ” ผมตอบหน้าตาย -_-
“ชิชิชิ นี่แกคิดจะกวนประสาทเจ้าชายงั้นเรอะ”
“me เปล่านะครับ”
“ไว้ค่อยคิดบัญชีทีหลัง ทุกคนเตรียมงานเลี้ยงต้อนรับไว้ให้หน่ะ”
“งานเลี้ยงต้อนรับผมหรอครับ”
“อืม ”
“…”
“จะยืนอึ้งอีกนายมั้ยห่ะเจ้ากบ ไปกันได้แล้ว”
“ครับ” ผมตอบรับพร้อมกับเดินตามรุ่นพี่ออกไปงานเงียบๆ งานเลี้ยงต้อนรับงั้นหรอ มันทำให้ผมรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูกความรู้สึกนี้ มันทำให้ผมรู้สึกว่า ตัวเองมีความสำคัญขึ้นมา
จากนั้นรุ่นพี่และผมก็เดินมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูบานใหญ่บานนึง
“เข้าไปสิเจ้ากบ” รุ่นพี่ร้องทักขึ้นเมื่อเห็นผมยืนเหม่อไปสักพัก
“ครับ” ผมจึงไม่รอช้าที่จะเปิดประตูนั้นออก
“ยินดีต้อนรับสู่วาเรีย จ้า ฟรานจัง”เมื่อผมเปิดประตูเข้าไปบรรยากาศก็เต็มไปด้วยแสงสีของงาน
เลี้ยง พร้อมกับ มีผู้ชายร่างบึกบึนคนนึงมาพูดกับผมอย่างเป็นมิตร
“ขอบคุณครับ”ผมตอบ
“เอ้า ฟรานจัง ช่วยแนะนำตัวหน่อยสิจ๊ะ”
“เออ คือ ผมชื่อ ฟราน ครับ จะมาอยู่ที่วาเรียตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฝากตัวด้วยนะครับ”
“ฮ้า เจ๊ชื่อลุซซูเลีย นะฮ้า เรียกเจ๊ลุซ ก็ได้ฮ้า”
“ฉันชื่อ เลวี่ อาแทน ” เสียงของตาแก่นึงที่มีรูปลักษณ์หน้าตาแปลกประหลาด ไว้หนวดทรงอุบาทว์ แถมยังสะพายร่มแปลกๆไว้ข้างหลัง
“โว้ยยยยยยยยย ไอ้สวะเด็กใหม่ฉันชื่อ สเปลบี สคอลโล่ เป็นผบ.ของที่นี่ ส่วนนั่นไอ้บอสตะไลที่นั่งอยู่ตรงนั้นชื่อ ซันซัส จะมาป็นบอสของแกตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป” ผู้มีผมสีเงินยาวสลวย เอ่ยขึ้น พร้อมกับชี้ไปทางชายที่นั้นอยู่บนบัลลังก์
“ส่วนเจ้าชายเจ้ากบ คงรู้จักอยู่แล้วคงไม่ต้องแนะนำนะ” รุ่นพี่โรคจิตพูดขึ้นพร้อมหันมาแสยะยิ้มให้กับผม มันชั่งดูเป็นรอยยิ้มที่ชวนขนลุกจริงๆครับ
“เอาละนะฮ่า หลังจากแนะนำตัวกันเสร็จแล้ว มาเล่นเกมส์กันดีกว่านะฮ้า”
“เกมส์อะไรของแกฟระ”
“เกมส์นี้มีชื่อว่า จ๊ะเอ๋! เจ้าหญิง ยังไงล่ะฮ้ากติกาก็ง่ายๆเลยนะฮ้า ก่อนอื่นให้ทุกคนจับฉลาก ในฉลากนั้นจะมีเพียงใบเดียวที่มีคำว่าเจ้าหญิงอยู่ คนที่ได้คำว่าเจ้าหญิงจะต้องไปซ่อนนะฮ้า ส่วนคนที่จับได้ฉลากเปล่าจะต้องหา ถ้าหาเจอภายใน 30 นาที คนที่เจอจะได้สั่งเจ้าหญิงให้ทำอะไรก็ได้ แต่ถ้าไม่มีใครหาเจ้าหญิงเจอ เจ้าหญิงก็จะได้สั่งทุกคนยังไงล่ะฮ้า ”
“ชิชิชิ น่าสนใจดีนี่”
“เอ้าทุกคนมาจับฉลากกันได้เลยฮ้า”
“ฉันไปล่ะ ไอ้พวกสวะ”
“อ้าวบอสไม่เล่นด้วยกันหรอฮ้า”
“ไม่”
“โว้ยยยยย นานๆทีจะมีอะไรมาให้ทำสักทีไม่เล่นด้วยกันหน่อยเหรอว่ะ”
“เกมส์ของพวกสวะ ฉันไม่เอาด้วยหรอก” ว่าแล้วแล้วเจ้าตัวก็ย่างกรายเข้าห้องของตนไป
“ชิชิชิ มาจับฉลากกัน”
“คร้าบๆ”
“ถ้าบอสไม่เล่นฉันก็ไม่เล่น” เลวี่ ผู้ที่เกือบจะไร้ตัวตนพูดขึ้นมา
“โว้ยยยย ไม่ต้องเลยไอ้สวะ แกต้องมาเล่น”
“เออ เล่นก็ได้วะ”
หลังจากนั้นทุกคนก็มาล้อมวงกับจับฉลาก และแล้วผลที่ปรากฏออกมานั้น.....
“ชิชิชิ ไม่ใช่เจ้าชายแหละ”
“ไม่ใช่ฉันโว้ยยยยย”
“ไม่ใช่ฉันเหมือนกัน”
“ไม่ใช่ฉันด้วยฮ้า ถ้างั้น...”
ทันใดนั้นสายตาทุกคู่ก็ก็มองมาที่ผม ที่กำลังยืนเอ่อกับคำว่า “เจ้าหญิง” ในฉลาก เมื่อMe รู้สึกตัวก็รีบหนีไปซ่อนในทันใดถึงผมจะเล่นซ่อนแอบไม่เก่ง แต่ผมยังมีศาสตร์มายาครับท่าน พวกรุ่นพี่คงเจอผมเจอได้ไม่ง่ายนักหรอก
แต่ว่ามันมีปัญหาอยู่อีกอย่างนึงเนื่องจากผมพึ่งเข้ามาใหม่จึงไม่ค่อยรู้เส้นทางในปราสาทวาเรีย ผมจึงฉุดคิดได้ว่างั้นผมก็ควรไปอยู่บนจุดสุดของปราสาทก็แล้วกัน นั้นก็คือ บนหลังคาครับ
<ตัด มาทางด้านฝ่ายหา>
“เจ๊ว่าเราควรจะมาหารือกันก่อนดีกว่านะจ๊ะ”
“ทำไมวะ”
“ก็ฟรานจังหนะ เป็นผู้ใช้ภาพมายาใช่มั้ยล่ะจ๊ะ แล้วเราจะหาฟรานจังได้ไงล่ะฮ้า”
“ชิชิชิ เจ้าชายมีความคิดดีๆแล้ว”
“ยังไงหรอฮ้า”
“ก็แยกย้ายกันหาก็จบ เพราะ เจ้ากบน่ะ มีที่ซ่อนอยู่ไม่กี่ที่หรอก ก็ยังไม่รู้เส้นทางในปราสาทเลยไม่ใช่หรอ”
“โว้ยยยยย งั้นก็แยกย้ายกันหาเลย ”
<ตัดกลับมาที่ฟราน>
“เฮ้ออ อยู่ตรงนี้ก็หนาวเหมือนกันนะเนี่ย แล้วmeจะทำอะไรต่อดีหล่ะ” หลังจากที่ผมกำลังนั่งเซ็งอยู่บนหลังคานั้น ก็ปิ้งไอเดียอันบรรเจิดขึ้น
“แกล้งพวกรุ่นพี่ดีกว่า ” จากนั้นผมก็สร้างภาพมายาของตัวเองไปตามจุดต่างๆของปราสาท แต่เนื่องจากผมยังไม่รู้เส้นทางในวาเรียผมจึงสร้างภาพมายาตรงจุดที่ผมมองเห็นจากหลังคานี่เท่านั้น โอ๊ะ! นั้นไงตาลุงแก่เลวี่เดินมาแล้วเริ่มเลยแล้วกัน
<ทางด้านเลวี่>
“เอ๊ะ! นั่นมัน ไอ้ฟรานนี่”
“แบร้ๆ แน่จริงก็จับmeให้ได้สิคร๊าบบ ตาลุงหนวดอัปลักษณ์”
“หนอย!! ไอ้เด็กเวรนี่”
“แน่จริงก็ตามมา เด้”
หลังจากนั้นตาแก่นั้นก็วิ่งตามภาพมายาของmeมาอย่างสุดกำลังแต่เขาก็หารู้ไม่ว่าเส้นทางที่เขาวิ่งไปนั้นคือ...
โครมมมม!!!
‘กำแพงปราสาท’
“โง่ จริงๆเลยตาลุงนี่ แต่ก็เสร็จไปแล้วหนึ่ง”
หลังจากจัดการตาลุงแก่เลวี่นี่ได้แล้ว ผมก็หันไปมองทางระเบียงอีกด้านนึงเพื่อหาเป้าหมายรายต่อไป นั้นมันผบ.สคอลโล่นี่นา อย่างผบ.จะจัดการด้วยอะไรดีน๊า
<ตัดมาทางสคอลโล่>
“โว้ยยยยยย เจ้าเด็กใหม่หายหัวไปไหนของแกออกมาเดี๋ยวนะเว้ยยย”
“ตะโกนส่งเสียงดังอะไรอยู่ได้ ไอ้สวะ” นั้นมันบอสนี่นา ไหนบอกไม่เล่นแล้วไปทำอะไรตรงนั้นล่ะนั่น
“ก็หาไอ้เด็กใหม่นั่นอยู่ไง”
“ไม่ต้องหาแล้ว มานี่ซิไอ้สวะ” โอ๊ะโอ๋ ผบ.โดนคุณบอสลากเข้าห้องไปแล้วครับท่านรีดเดอร์ ว่าแต่ไปทำอะไรกับหว่าแต่ก็ช่างเหอะ ไว้ค่อยสืบก็ได้ เอาเป็นว่าเสร็จไปแล้วอีกราย
ผมเริ่มสอดส่องมองหาเหยื่อรายต่อไป นั้นไงคุณเจ๊ลุซ สาวถึกแห่งวาเรีย
<ตัดมาทางด้านลุซซูเลีย>
“ฟรานจางงง อยู่ที่ไหนจ๊ะเนี่ย เจ๊เริ่มเหนื่อยแล้วน๊า มันมีผลต่อความงามนะเนี่ย” หลังจากนั้นผมก็เริ่มสร้างภาพมายาร่างของผมไปปรากฏให้เจ๊แกเห็นแว๊บๆ
“เอ๊ะ นั้นฟรานจังรึเปล่าจ๊ะ ออกมาเจ๊มาเร็ว” เจ๊แกยังคงเดินตามร่างมายาของผมมาเรื่อยๆ และจุดที่ผมตั้งใจพาเจ๊แกมานั้นก็คือ....
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด แมลงสาบบบบบ”
ใช่ครับมันคือแมลงสาบ แต่ไม่ใช่แค่ตัวสองตัวด้วยนะครับ แต่มันมีเป็นกองทัพเลยล่ะคร๊าบ อ๊ะ! นั้นเจ๊แกล้มตึงสลบไปเลย
แต่ว่าจากความเห็นของผม ผมคิดว่าเจ๊แกน่ากลัวกว่าแมลงสาบอีกนะครับ เฮ้ออ ที่เหลือตอนนี้ก็แค่รุ่นพี่เบลเท่านั้น ไม่รู้ว่าพี่ท่านไปอยู่ไหน ยังไม่เห็นเลยนะครับเนี่ย
“ชิชิชิ เจ้ากบงี่เง่าอยู่ไหนหว่า” นั้นไงเสียงมาแล้วหละครับ ผมจึงไม่รอช้าใช้ภาพมายาไปหลอกล่อทันที
<End Fran’s talk>
<bal’s talk>
“หืม นั้นเจ้ากบหรอ” เจ้าชายร้องทักขึ้นเมื่อรู้สึกว่าเจ้ากบวิ่งผ่านไปแว๊บๆ เจ้าชายจึงลองตามไปดู หึ เจ้าชายดูออกนะว่านั้นเป็นภาพมายา ลูกไม้เดิมๆหลอกเจ้าชายไม่ได้หรอก ชิชิชิ แต่ก็แกล้งเดินตามไปก่อนแล้วกัน หาที่อยู่ของเจ้ากบตัวจริงพลางๆ
ร่างมายานั้นก็เดินไปนู้นไปนี่ มั่วซั่วไปหมด ไม่ว่าจะที่ห้องน้ำ ระเบียง หรือห้องที่จัดงานเลี้ยง แล้วดูเหมือนพยายามจะหาทางแกล้องเจ้าชายงั้นแหละ ชิชิชิ ไม่มีทางหรอกเจ้ากบคิดจะแกล้งเจ้าชายยังเร็วไปร้อยปี และแล้วก็มาหยุดอยู่ที่สระน้ำ
คิดจะให้เจ้าชาย
“อ่าว คุณรุ่นพี่โรคจิตหายไปไหนแล้วหว่า”
ฉึก! ฉึก ! ฉึก!
“โอ้ย! น้ำตาเล็ดเลยใครล่ะครับเนี่ย”
“ชิชิชิ เจ้าชายไงล่ะ”
“หืม ? เจ้าชายเหรอครับ”
“อืม ใช่แล้ว เจ้าชาย”
“แว๊กกก!” เจ้ากบก็ทำท่าจะลุกหนีเจ้าชาย หึ ใครจะปล่อยให้หนีไปได้อีกล่ะ เจ้าชายจึงรีบเข้าไปจับไว้
“ไม่ทันแล้วเจ้ากบ ซื่อบื้อ จับเจ้าหญิงได้แล้วนะ ชิชิชิ”
“คุณจะสั่งให้ me ทำอะไร” เจ้ากบหันมามองเจ้าชายแล้วแถมด้วยสีหน้าไร้ซึ่งอารมณ์
“อืมมม สั่งอะไรดีน๊า”
“…..”
“ชิชิชิ เจ้ากบต้องมาเป็นเบ๊ เจ้าชาย”
“เบ๊?”
“ใช่ จนกว่าเจ้าชายจะพอใจ ชิชิชิ”
“จนกว่ารุ่นพี่จะพอใจนี่ ถึงเมื่อไหร่กันครับ”
“ก็จนกว่าเจ้าชายจะพอใจนั้นแหละน่า เริ่มงานวันพรุ่งนี้นะเจ้าเบ๊กบ วันนี้จะให้พักไปก่อน ชิชิชิ”
จากนั้นเจ้ากบก็รีบกระโดดลงจากหลังคาแล้วหายไปอย่างรวดเร็ว หึ หนียังไงก็หนีเจ้าชายไม่พ้นหรอกเจ้ากบก็เจ้ากบน่ะน่าแกล้งซะขนาดนี้ ขนาดเจ้าชายแกล้งเจ้ากบสารพัดมันก็ยังทำหน้าตายได้อีก ทำไปให้ได้ตลอดก็แล้วกันเดี๋ยว เจ้าชายจะเปลี่ยนมันให้เอง ชิชิชิ
<End Bal’s talk>
ความคิดเห็น