fic reborn: I need you.My frog (BF)

ลำดับตอนที่ #11 : Chapter 10 : วิกฤติในห้องอาหาร

Chapter 10


วิกฤติในห้องอาหาร

___________________________________________________________________________________

< Fran's talk >

          ตอนนี้ผมยังคงนั่งเอ่อ อยู่บนเตียง ให้ตายสิ  นี่ไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องนี้  ลงไปข้างล่างดีกว่า  เมื่อคิดได้ดังนั้นผมจึงลง

ไปข้างล่างอย่างหวาดระแวง  ระหว่างที่ผมกำลังเดินลงบรรไดไกลจะถงชั้นล่างแล้ว มาใครบางคงมาสะกิดที่ไหล่ผม


"อย่ามาสะกิดสิครับ คนยิ่งระแวงอยู่" ผมพูดออกไป  ตอนนี้ผมไม่ว่างนะครับ ถ้าเกิดเจอคุณรุ่นพี่โรคจิดขึ้นมาจะทำยังไง

"หืม ระแวงเหรอ ชิชิชิ"

"ก็ใช่นะสิครับ" เอ๋ะ แตว่าเสียงหัวเราะเมื่อกี้นี่มัน

"รุ่นพี่ O//////O" เมื่อผมหันหลังกลับไปก็พบกับคนที่ผมไม่อยากเจอที่สุดในตอนนี้ ผมทอยหลังกรูดไปจนติดกับแพง

ใบหน้าพลางขึ้นสี   อ๊ากกก นี่เราเป็นอะไรไปเนี่ย ที่เป็นแบบนี้ก็เพราะรุ่นพี่คนเดียวเลย

"ชิชิชิ ตกใจขนาดนั้นเลยเหรอ กบงี่เง่า"

          รุ่นพี่พูดขึ้นพลางเดินเข้าใกล้ผม

"เป็นไงเมื่อที่เจ้าชายจูบไปนะชอบรึเปล่า" ผมจึงวิ่งไปปิดปากรุ่นพี่ก่อนจะพูดอะไรไปมากกว่านี้

"ยะ อย่าพูดสิครับรุ่นพี่"

"นี่เจ้ากบเขินเหรอ ก็แค่จูบเอง รึหว่า?"

"รึหว่า อะไรครับ"

"หลงเสน่ห์เจ้าชายขึ้นมาแล้วรึไง"

"พะ พูดบ้าอะไรนะครับ  ใครจะไปพิศวาสเจ้าชายตกกระป๋องอย่างรุ่นพี่กับหละครับ"

"งั้นเหรอ ชิชิชิ"

"ก็ใช่นะสิครับ นะ นั่นรุ่นพี่จะทำอะไรนะครับ" ผมร้องทักขึ้นเมื่อรุ่นพี่เบลคว้ามือผมไป

"ก็จะพาไปกินข้าวนะสิ รึจะไม่ไป"

"คร๊าบๆ"

           ผมได้แต่เดินตามรุ่นพี่ไปเงียบๆ   บ้าจริง ถึงหน้าจะหายแดงแล้ว แต่ใจยังเต้นแรงไม่ยอมหยุด

ผมจะเป็นโรคหัวใจมั้ยครับเนี่ย เอาหล่ะ เฮ่อออ   ยังไงตอนนี้ผมก็ยังคงรักษาใบหน้าตายอันเป็นเอกลัษณ์ไว้ได้แล้ว

"ถึงแล้วนะเจ้ากบ เข้าไปไหนแล้วยืนเอ่ออยู่ได้"

"อะ ครับ"

           ผมจึงเปิดประตูเข้าไปในห้องอาหาร 

"ฟรานจัง  เบลจัง มากันแล้วเหรอจ๊ะ ไปนั่งเลยจ้าเดี๋ยวเจ๊ไปยกอาหารมาก่อน"

          เมื่อได้ยินคำเชิญของกระเทยถึก ผมกับรุ่นพี่จึงไปนั่งประจำที่  ซึ่งมีตาแก่สายฟ้าโรคจิตผู้ที่นานๆทีจะมีบทสักครั้ง

นามเลวี่ นั่งรออยู่แล้ว 

"ไงครับคุณเลวี่"

"ไงไอ้เด็กใหม่"

"ไม่ได้พบกันนานคิดว่าคุณหายจากโลกไปแล้วซะอีก"

"หนอย  มันจะมากไปแล้วนะ แก"  โอะโอ ดูเหมือนเค้าจะโกรธซะแล้วสิ  รู้สึกเหมือนจะชักร่มข้างหลังที่มีรูปลักษณ์

ประหลาดนั้นออกมากางขึ้นแล้วลอยอยู่เหนือหัวของผมทั้งแปดทิศ 

"ชั้นจะสอนให้แกรู้ว่าต้องหักเคารพรุ่นพี่ซะบ้าง เลวี่ โวลต้า "

         ทันใดนั้นก็มีแสงออกมาจากร่มทั้งแปดที่ถูกกางไว้  หึ ขึ้นว่าของแค่นี้จะใช้กับผมได้เหรอ  ในขณะที่สายฟ้านั่น

พุ่งตรงมาตัวผม  ผมก็สลายร่างที่อยู่ตรงใจกลายร่มให้กลายเป็นหมอก  สายฟ้าที่ฝาดลงมานั้นจึงฝาดลงไปที่ฟื้น

"คิดง่ายไปหน่อยมั้งครับ คุณตาแก่สายฟ้าโรคจิต" ผมพูดขึ้นเมื่อตัวผมตอนนี้ไปยืนอยู่ข้างหลังตาแก่นั่น

"หนอย แก"

"จะทำไมครับ"


"ส่งเสียงเอะอะน่ารำคาญ เจ้าพวกสวะ"

"บะ บอสครับ ไอ้เจ้าเด็กนั่นมันเริ่มก่อนนะครับ"

"me เปล่านะครับ"

"โว้ยยยยยย เงียบๆได้แล้วไอ้พวกสวะ แล้วมากินข้าวววว" ผู้ที่มาขัดจังหวะนั้นคงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากคุณผบ.ผมยาว

        จากนั้นทุกคนก็ไปนั่งประจำที่ของตนแล้วตั้งหน้าตั้งตารับประทานอาหาร

"เจ้ากบ ชิ้นนี้เจ้าชายขอนะ อ้ำ" อะ ไอ้รุ่นพี่บ้านั้นมาแย่งของกินของผมไป

"ทำอย่างงี้ได้ยังไงครับ นั้นมันของmeนะ" 

"ก็เจ้าชายอยากกินนี่"

"แต่นี่มันของ me นะครับอยากกินรุ่นพี่ก็ไปตักเองสิ"

"ก็เจ้าชายขี้เกียจนี่นา ชิชิชิ"

"ผมไปตักมาใหม่ก็ได้ครับ"

"ดีมาก  ตักมาเผื่อเจ้าชายด้วยน๊า"

"คร๊าบๆ" หึ คิดว่าผมจะยอมเหรอ อยากกินนักใช่มั้ย  งั้นก็เอาไปให้หมดเลย

"รุ่นพี่ครับได้แล้วครับ"

"งั้นเหรอ เอามาเลยๆ"  ได้งั้นก็เอาไปเลยครับ

"ได้ครับ เอาไปให้หมดเลยครับ"

 เผละ!!~~~

       ตอนนี้จานอาหารทั้งจานอยู่บนหน้าของราชนุกูลผู้สูงศักดิ์เรียบร้อยแล้วครับ

"ไอ้กบ!!"

"หว่า โกรธด้วยเหรอครับเนี่ย"

"เอาไปกินซะ"

       ทันใดนั้นรุ่นพี่ก็ยกจานอาหารอีกอันนึงขึ้น แล้วปามาทางผม  โชคดีที่ผมก้มหลบทันจานอาหารจานนั้นจึงไปหยุดอยู่

ตรงหน้าผู้เคราะห์ร้ายคนนึง

"ไอ้พวกสวะ  อยากตายใช่มั้ยยย" ผู้เคราะห์ร้ายคนนั้นคือ ซันซัส บอสแห่งวาเรีย  เป็นเรื่องแล้วสิครับ"

       เพลงพิโรศได้ปรากฏแสงเจริดจรัสขึ้นที่ปืนคู่ใจของนภาสีดำ  แล้วผู้พิทักษ์เยี่ยงเราจะอยู่กันเช่นไรครับ

โกยสิครับพี่น้องงงงง

"นี่เลวี่"

"อะไรวะ ไอ้เบล ตอนนี้ต้องหนีก่อน"

"เจ้าชายรู้นะ ว่าแผลที่ได้จากบอสคือแผลแห่งเกียรติยศ"

"ชั้นขอมอบสิทธินั้นให้แก่เลยโว้ยยยยยย"

        หลังจากสิ้นเสียงของรุ่นพี่และผบ. ตาแก่นั่นก็โดนถีบไปนอนสิโรราบอยู่ตรงหน้าบอส  ในขณะตอนนี้พวกเราทุกคน

ยกเว้น เลวี่ ได้ออกมากห้องอาหารโดยปลอยภัยแล้ว~~

"เฮ่อออ เกือบไปแล้วนะฮ้า ลุซละใจหายใจคว่ำหมด"

"นั่น สิน๊า ชิชิชิ"

"ต้นเหตุก็เพราะพวกแกสองคนนั้นแหละโว้ยยยยย"

"รุ่นพี่เริ่มก่อนนะครับ"

"ก็เจ้ากบ อยากเอาของกินมาปาใส่เจ้าชายก่อนทำไมละ"

"ก็รุ่นพี่อยาก"

"เลิกเถียงกันได้แล้วโว้ยยยยยยย กลับห้องของพวกแกไปซะ"

         เมื่อผบ.แผดเสียงแปดหลอดที่พอจะทำให้แก้วหูแตกได้ ผมจึงยอมกลับห้องไปแต่โดยดี

เมื่อถึงห้องผมจึงรีบอาบน้ำและเข้านอนทันที  เพราะรู้สึกปวดหัวนิดหน่อย อาจจะเป็นเพราะฤทธิ์ของยานอนหลับที่

ยังหลงเหลืออยู่งั้นก็ราตรีสวัสดิ์ นะครับ

<End Fran's talk>

<bal's talk>

         หลังจากยุติสงครามน้ำลายกับเจ้าบ๊องเสร็จ เจ้าชายก็กำลังเดินกลับห้องไปอาบน้ำ  เฮ่อออ เมื่อกี้เกือบไม่รอดแล้ว

มั้ยหละ หน่อยถ้าเจ้ากบนั้นไม่หลบละก็ เฮ่อออ คิดไปก็เหนื่อยเปล่า ทำไมมันช่างต่างกับท่าทางน่ารักตอนเขินเมื่อกี้เลยนะ

ชิชิชิ  ไปดูหน่อยดีกว่า เมื่ออาบน้ำเสร็จเจ้าชายจึงคิดว่าจะแอบไปดูซะหน่อยว่าเจ้ากบงี่เง่านั่นทำอะไรอยู่

ก็อก    ก็อก ~~

"นี่เจ้ากบมาเปิดประตูให้หน่อยสิ"

"...." ไร้สุ่มเสียงใดตอบ

"ไม่ยอมเปิดเจ้าชายจะเข้าไปแล้วน๊า ชิชิชิ"

"....."

       ยังไม่ตอบอีกหรือว่าจะหลับไปแล้ว  เจ้าชายจึงลองบิดลูกบิดประตูดู ปรากฏ ว่าไม่ได้ล็อค ชิชิชิ ชั่งไม่ระวังตัวเอาซะเลย

เมื่อเจ้าชายเปิดประตูเข้าไปในห้องก็เห็นเจ้ากบนอนหลับอยู่บนเตียง

"อะไรกันหลับไปแล้วเหรอ"

       เมื่อเจ้าชายเห็นดังนั้นจึงเดินเข้าไปใกล้ๆเตียงอย่างเงียบๆแล้วนั่งลงให้เบาที่สุด เพื่อไม่ให้คนตรงหน้าตื่น

"หืม ตอนหลับเนี่ยน่ารักว่าตอนตื่นเยอะเลยนะ"

       ร่างสูงนั่งมองร่างบางซึ่งนอนหลับอยู่บนเตียงอย่างอ่อนโยน  ใบหน้าทรงกลมมนรูปไข่ ผมสีเขียวน้ำทะเล ผิวสีน้ำนม

รับกับใบหน้าติดหวานของร่างบางตรงหน้าในยามหลับนั้นช่างแลดูน่ารัก 

"งั้นฝันดีก็แล้วกันนะ ชิชิชิ"

        ร่างสูงเอ่ยขึ้นพร้อมจูบที่มือของร่างบางตรงหน้า แล้วยิ้มให้กลับร่างของรุ่นน้องในยอมหลับ  ยิ้มที่ไม่ใช่การแสยะยิ้ม

ยิ้มที่มาจากใจจริงของเจ้าตัว ที่ไม่เคยเผยให้ใครเห็นมาก่อน แต่บัดนี้กลับถูกส่งไปให้ร่างบางที่หลับอยู่ตรงหน้า 

"เจ้าชายไปหละนะ"

        เจ้าชายพูดก่อนเดินออกจากห้อง  ตอนนี้เจ้าชายคิดว่าเจ้าชายคงจะชอบกบงี่เง่านั้นจริงๆเข้าแล้วหล่ะสิ

คอยดูเถอะเจ้าชายจะทำให้เจ้ากบหันมาชอบเจ้าชายจนถอนตัวไม่ขึ้นให้ดู


<End bal's talk>