คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1
Chapter 1
ร้านอาหารนาให่ั้อยู่ลารุโลป้ายีไน์ไ้สะุา
หาใรอยาทานอาหารอร่อยและราาเหมาะสมหาที่ไหนไม่ไ้อีแล้วในโล ้วยารแ่ร้านที่สวยามสามารถใ้ไ้ในโอาส่าๆไ้ทันทีบอับบรรยาาศโรแมนิยาม่ำืนที่หนุ่มสาวมัะมานั่ทานอาหารัน
รวมทั้รอบรัวน้อยให่ที่มัะมาใ้เวลาเล็ๆนี่เิมเ็มวามสุให้ันและัน ทุนะนึถึที่นี่เป็นที่แรหล่ะมั้
Romeo restaurant
“อ่าวไไอ่น้อายมาหาเฟให่เหรอ?”
ายร่าสูโปร่เินเ้ามาออผมา้านหลั พี่านยอล
“อ่ารับ
พ่ออยู่ไหมรับ?”
“น่าะอยู่ในห้อทำานนะ”
“อบุรับ”
ผมโ้เล็น้อย่อนะเินเ้าไปในร้ายและเลยไปในส่วนที่ห้ามลู้าเ้า
๊อๆๆ
“ประูสีน้ำาลเ้มถูเปิทิ้ไว้ทำให้ผมมอเห็นพ่อัวเอนั่หลับาอยู่ที่เ้าอี้ัวให่
และสะุ้ื่นเมื่อผมเาะประู
“อโทษรับ
ถ้าผมทำพ่อื่น”
“เลิเรียนแล้วเหรอ
มานั่่อนสิ” พ่อเรียผม้วยน้ำเสียอ่อนโยน อ่า ผมรู้สึโีั
“รับ…เลิแล้ว
วันนี้ไม่มีเรียนเสริมเลยว่าหน่ะรับ”
“ะมาเ็เสิร์ฟหรือเฟฝึหัหล่ะ
แ่บอไว้่อนเลยนะ ถ้าเป็นเฟทำอาหารผิสูรึ้นมาพ่อหัเิน่านมแนะ^^” พ่อู่ผมเหมือนผมเป็นเ็สิบวบทั้ที่ผม 18 แล้วนะ
“แล้วแ่เฟให่สั่รับ”
พ่อผมเป็นเฟให่และเ้าอที่นี่ผมเลยไ้เรียนรู้ทุอย่าอที่นี่ผมเลยสามารถทำทุอย่าไ้โยที่พ่อและพี่ๆเฟนอื่นไว้วาใ
“เฟให่รับเราานเสิร์ฟรับ”
พี่ีโอวิ่เ้ามาบอพ่อ
“เอ๊า
ไ้านหล่ะ”
“เี่ยวผมไป่วยรับ”
ผมหันไปบอพี่ีโอ
“ผมไปทำาน่อนนะรับเฟให่” ผมลุและเินออไปเปลี่ยนเรื่อแบบริๆผมแ่เอาผ้าันเปื้อนมาผูเอวเท่านั้นแหละ
ผมรับเอาถาอาหารมามายที่สาเรียรายบนเาน์เอร์นเ็มสอมอและเินไปเสิร์ฟแ่ละโ๊ะ
“อโทษที่เสิร์ฟอาหาร้า
ทาเรามีนไม่เพียพอรับ” ผมวาอาหารพร้อมับอโทษลู้า
“อ่าลูายเ้าอร้านนี่นา
มา่วยพ่อเหรอ่ะ?” ลู้าหิและยิ้มให้ผมอย่าเป็นมิร
“รับ ผมไม่มีเรียน
เลยมา่วยร้านหน่ะรับทานอาหารอเราให้อร่อยนะรับ
้อารอะไรเพิ่มเรียใ้ไ้เลยนะรับ”
ผมพูพร้อมับเปิฝารอบานอาหารออ่อนะโ้และเินออไป
“ผมลับ่อนนะรับพ่อ”
เินไปสะพายระเป๋า่อนะเินออไป้านหลัร้าน
ทาเินที่มีเพียแสสีส้มอ่อนๆาหลอไฟับเสียเพลที่ผมเปิทิวทัศน์อนลาืนนี่็ีไปอีแบบผม่อยๆเินไปามทาทีุ่้ยเยพร้อมับเพื่อนร่วมทา
ระป๋อโ้ที่บุบเล็น้อยลิ้นำผมไปในแ่ละ้าวอผม เวลาแบบนี้ผมน่าะนั่อยู่ในบ้าน
ทาน้าวทีุ่แม่ทำไว้ให้ ถ้าผมไม่ออมา่วยพ่อละ็นะ
แ่เอาเถอะผมว่านินาอยู่บ้านเยๆผม็ไม่มีอะไรทำอยู่ี
20.28
ผมยัไม่อยาลับบ้านเลย
ไม่ใ่เพราะผมเป็นเ็มีปัหาหรอนะ
แ่เพราะผมยัอยาอยู่ในสนามเ็เล่นนี่อนที่ไม่ทีนอีัพั
อนลาวันมีแ่เ็วิ่เล่นเ็มไปหม ูวุ่นวายัผมไม่อบเลย
อีอย่าผมยัอยานั่มอาวอยู่นั่อยู่
ิ้าัวเล็สีน้ำเินที่ผมำไ้ว่าผมเยเล่นมัน ิถึัเลย
ผม่อยๆนั่ลบนิ้านั้น่อนะโยมัน้าๆและเยหน้ามอบนฟ้าที่มีเสียเล็ๆอวาวและแสสว่าาวันทร์
ี๊ ี๊ ี๊
Mom
“รับแม่….รับำลัลับรับ….. แม่ะเอาอะไรไหมรับ……รับเี๋ยวเอันรับ”
แม่ผมโทรามแล้วสิ ผมะมานั่ลำลึวามหลัไม่ไ้แล้ว ผมลุึ้น่อนนะรีบสาวเท้าอผมลับบ้านทันที
ผมลับบ้านมา็รีบทำทุอย่าให้เรียบร้อย
ทาน้าว อาบน้ำ ทำารบ้าน และอ่านหนัสือ วันนี้เหนื่อยอีแหะ
พรุ่นี้ะมีเรื่อีๆเิึ้นนะ ผมหวัอย่านั้น ่อนะ่อยๆปิไฟห้อล
Goodnight รับทุน
“ผมลับนะรับ
อบุสำหรับวันนี้นะรับ” ผมโ้ลาอาารย์ที่สอนพิเศษ่อนะเินลับบ้านเหมือนทุวัน
ทุ่มรึ่แล้วผมลับึเหมือนเย
ผมมีเรียนพิเศษเย็นเือบทุวันถ้าวันไหนผมว่าผมะไป่วยานที่ร้ายเหมือเมือวานแ่วันนี้มันึเินไปที่ะไปที่นั้น
ถนนเส้นนี้อนลาืนนี้เียบเหมือนัน
ผมถอหูฟัออทำให้รู้ว่า้านนอนั้นเียบสัเินไปแ่ถ้ามอในอีแ่มุมหนึ่มัน็สบว่าอนลาวันเป็นไหนๆ….ผมอบั
ผมเินมาเรื่อยๆนถึบ้านัวเอ
“รถใร?” ผมอุทานออมา้วยวามสสัยเมื่อหันไปเอรถใร็ไม่รู้ออยู่…พ่อมีแ
ทำไมแนนี้อยู่ึั
ผมเินเ้ามาในบ้านแ่ไม่พบใร โฟาัวให่มีอว่าวาอยู่…ะเป็นอแ
“พี่รีอ!
ผมอน้ำเปล่าหน่อยรับ” ผมะโนบอสาวใ้ในบ้านหวัว่าเฮไ้ยินผมนะ… เินมาไลอพัหน่อยหล่ะัน
“โอ้ย!!!” เฮ้ย! อะไร ใรร้อ?
ผมมอหาเสียนั้นหลัาที่นั่ลบนโฟา “เอวๆๆ” เอว? เอวผมเหรอ?
ผมับเอวัวเอ่อนะหันหน้าไปมอผ้าที่ออยู่บนโฟา่อนะ่อยๆเปิผ้านั้นออ
“…..” ใรันหน่ะผู้หินนี้
ใบหน้าเนียนใสหลับาพริ้มแ่หน้าาบบอเลยว่าเอเ็บเอวเพราะผมนั่ทับเธอ…. เฮ้ย!ผมทับเธอ! “ะ
อโทษรับ” ผมลุึ้นและล่าวอโทษ
“โอ้ยเอวันTT”
เธอทำหน้าไม่่อยสบอารม์เท่าไหร่่อนะยันัวเอให้นั่และับเอวัวเอ
“ผมอโทษริๆรับผมไม่รูว่ามีนอยู่รนี้”
“ถ้าเอวหัึ้นมานะนาย!”
เธอี้หน้าผมที่ยืนทำหน้าสำนึผิอยู่รหน้าเธอ
แ่เธอไม่ไ้มอเห็นหรอว่าผมสำนึผิอยู่ ใร้ายั ผมสำนึผิแล้วนะ -3-
“เป็นอะไรไปหน่ะแทยอนร้อะลั่นบ้านเลย”
“พ่อ่ะ เอวหนู
TT” เธอยัรวรา่อไป
ให้ายเถอะ ผมแ่นั่ทับเธอนะไม่ไ้เอามีมาเสียบเอวเธอัหน่อย
“ทำไมใรทำลู?” นที่เธอเรียว่าพ่อพู
“ผมเอรับ
ผมนั่ทับเอวเธอ” ผมหันไปอบ ็ทำริๆ ยัไไม่ยอมรับเา็้อรู้อยู่ี - -
“อ่าว ลับมาแล้วเหรอ ทานอะไรมาหรือยั๊ะ ลู?” แม่เินเ้ามาอผมพร้อมถาม้วยวามเป็นห่ว
“หา….ลู?
ลูุน้าเหรอ่ะ?” สาวนิรนามถามอย่าแปลใ ถ้าผมไม่ใ่ลูบ้านนี่ผมะมานั่ในบ้านไ้ไเนี้ย
- -
“ใ่ๆ
นี่แหละลูายลุนะแทยอน นี่แทยอนนะ ส่วนนี่เฮุนลูายนเียวอลุ” พ่อผมเินมาบไหล่่อนะแนะนำผมและสาวนิรนามให้รู้ััน
ไม่สิอนนี้เธอมีื่อแล้ว แทยอน นั้นแหละื่อเธอ
“นี่เหรอเฮุนลูายหัวแ้วหัวแหวนอนาย?”
นที่แทยอนเรียว่พ่อถามพ่อผม
“ใ่
เฮุน่อไปพี่แทยอนะมาเรียนทำอาหารที่บ้านเรานะ
ลู็มา่วยพ่อสอนพี่เาหล่ะะปิเทอมแล้วหนิ”
“ผมไม่ไ้เ่นาไปสอนใรหรอนะรับ”
“ยัไลู็เยมีประสบาร์เ้ารัวทำอาหารให้ลู้าที่ร้านพ่อหลายเมนูนี่
มา่วยพ่อหน่อยเถอะ”
“เฮ้ออ….ู่อนนะรับ”
“ถ้าไม่มีอะไรทำ็มาสอนพี่เา่วยพ่อนะ” พี่…เหรอ
“พี่…เหรอรับ”
ผมถามพ่อแ่สายาผมมอไปที่แทยอนที่นั่ับเอวัวเอไม่ปล่อย
ูเธอเวอร์ไปัแ่นั่
ทับเอวเอนะ หรือัวผมหนั?
“ใ่ พี่เาอายุ 23”
“ูพี่เาว่าั
พี่เาไม่ไปทำานหรือไรับ”
“บัเอิพี่เามีเหุผลนิหน่อยหน่ะเลย้อหยุาน”
เหุผลไม่ใ่แ่อยามาเรียนทำอาหารับพ่อแน่ๆ โนพัาน เื่อผมไหม?
“โนพัาน?”
ผมพูลอยๆนะไม่ไ้้อารำอบ
“อ่า
ึมาแล้ว ันว่าันลับ่อนีว่า” พ่ออแท เอ้ย! พี่แทยอนพู
“นั้นสินะ
ยัไอาทิย์หน้าหนูแทยอน็เริ่มมาไ้เลยนะ”
“อบุ่ะุลุ^^”
เธอลุึ้นมาแล้วยิ้มให้พ่อผม วามเ็บปวรวราวเมื่อี้หายไปไหนแล้วรับพี่
ความคิดเห็น