โลกใบเล็กของลูกหมี

ลำดับตอนที่ #1 : การเริ่มต้น

 ในป่ากว้างแห่งหนึ่ง เวลาต้นฤดูหนาว ได้กลิ่นลมหนาวโชยมาอ่อนๆ ที่พัดพาเอาใบไม้ที่ร่วงโรยจากต้นลงมาด้วย ลูกหมีต้องไปเข้าโรงเรียนวันแรก คุณแม่แต่งตัวให้ลูกหมีแต่ไก่โห่ ประแป้งหน้าขาววอก

“ไปโรงเรียนกันนะคะ” แม่หมี

“เย่ จะได้ไปโรงเรียนแล้ว” ลูกหมี

แม่หมีเดินจูงมือพาลูกหมีไปส่งโรงเรียน

เมื่อเดินมาถึงห้องเรียน พบกับคุณครูยืนยิ้มแฉ่งรับเด็กๆอยู่

“ลูกหมีไหว้คุณครูซะลูก” ลูกหมีไหว้คุณครูอย่างเกร็งๆ

ครูไก่แจ้เป็นคุณครูประจำชั้นของลูกหมี คุณครูมีลักษณะตัวเล็ก ท่าทางคล่องแคล่ว

“ฝากลูกหมีด้วยนะคะ” แม่หมี

“จะดูแลเป็นอย่างดีเลยค่ะ” ครูไก่แจ้

ลูกหมีมองดูรอบๆห้องเรียน มีของเล่น และนิทานมากมาย ที่สำคัญมีเด็กๆวัยเขาอีกมาก

 “ลูกหมีอยู่กับครูนะลูก เดี๋ยวจะได้เจอกับเพื่อนใหม่ๆเยอะเลย ” ครูไก่แจ้

“เธอชื่ออะไรเอ่ย มาเล่นกับพวกเรากัน” ลูกหมาสีขาวขนฟูตัวเล็กน่ารักหน้ายิ้มแฉ่งเดินมาหาลูกหมี

“ฉันชื่อลูกหมี แล้วเธอล่ะชื่ออะไร” ลูกหมี

“ฉันชื่อลูกหมา ฉันจะพาเธอไปดูของเล่น ไปกัน!” ลูกหมา

“ลูกหมีเดินไปดูของเล่นกับเพื่อนซิ มีนิทานสนุกๆด้วยนะ” ครูไก่แจ้

ลูกหมาพาลูกหมีไปยังชั้นของเล่น ซึ่งมีเด็กคนอื่นกำลังเล่นอยู่

ลูกหมีตาลุกวาว “ มีแต่ของเล่นเยอะเลย”

ด้านแม่หมีใจหนึ่งก็อยากให้ลูกหมีได้เจอะเจอกับโลกใบใหม่ แต่อีกใจรู้สึกเป็นห่วงลูกน้อย ไม่อยากให้ลูกอยู่ไกลตาเลย

“ลูกหมี แกเป็นเด็กขี้อาย คุณครูยุให้แกเล่นกับเพื่อนๆด้วยนะคะ” แม่หมี

“ไว้ใจได้เลยค่ะ” ครูไก่แจ้

แม่หมีรีบเดินออกมาจากห้องเรียนอนุบาล ในใจกระวนกระวาย ไม่กล้าแม้แต่จะหันกลับไปมองลูกหมี เพราะกลัวจะทำใจจากลูกมาไม่ได้

ลูกหมีได้เล่นของเล่นกับเพื่อนมากมายทั้งลูกกระต่าย ลูกสิงโต ลูกแมว ลูกลิง ลูกหมีรู้สึกสนุกมาก ลูกหมีเหลือบไปเห็นนิทานจึงหยิบหวังจะนำไปให้แม่หมีเล่าให้ฟังเช่นเคย

ลูกหมีวิ่งไปทางหน้าห้อง ที่เดิมที่แม่หมียืนคุยกับคุณครูไก่แจ้ แต่กลับพบแต่คุณครู แม่หมีหายไปไหน? “คุณครูคะ แม่หนูหายไปไหนเหรอคะ” ลูกหมีถามด้วยเสียงสั่นจวนจะร้องไห้

“แม่หนูไปทำงานลูก ตอนเย็นเดี๋ยวแม่ก็มารับหนู” ครูไก่แจ้

“แม่เอาหนูมาทิ้งใช่ไหมคะคุณครู” ลูกหมียังคงร้องไห้ไม่หยุด

“แม่ไม่ได้ทิ้งหนูหรอกลูก แม่เขาไปทำงานหาเงินมาซื้อขนมให้ลูกหมี” ครูไก่แจ้พูดพลางเอามือลูบหัวลูกหมี แต่ลูกหมีก็ไม่ยอมหยุดร้องไห้ หนังสือนิทานที่ถือมาเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาของลูกหมี

ลูกหมากับเพื่อนๆเดินมาดูลูกหมี “แม่ไม่ได้ทิ้งเราไปหรอก ตอนเย็นแม่ก็กลับมารับเรา แม่เขารักเรา แต่เขาต้องไปทำงานหาเงินมาให้เธอซื้อขนมไง”ลูกหมา

“เธอเชื่ออย่างนั้นเหรอ”ลูกหมีถาม

“ฉันเชื่อว่าแม่รักฉัน เพราะแม่บอกฉันทุกวันว่ารักฉันเท่าฟ้า” ลูกหมาตอบ

“อย่างนั้นฉันก็เชื่อเหมือนกันว่าแม่รักฉัน เพราะแม่ทำอาหารอร่อยให้ฉันกินและก็ให้ฉันนอนหนุนแขนทุกวัน” ลูกหมีพูดพร้อมปาดน้ำตา

“ใช่จะทุกคน แม่กับพ่อรักพวกเรามาก อยากให้เราเรียนเก่งๆเลยส่งพวกเรามาเรียนที่โรงเรียน ตอนนี้พ่อกับแม่คงกำลังคิดถึงพวกหนูๆเหมือนกัน ” ครูไก่แจ้

ออด ออด ออด

“ได้เวลาเข้าเรียนกันแล้วนะ เรามาเริ่มแนะนำตัวกันเลยดีกว่า”  “เริ่มจากลูกช้างก่อนเลยละกัน” ครูไก่แจ้

“เอ่อๆๆ เราชื่อลูกช้าง”ลูกช้างแนะนำตัวอย่างประหม่า

ลูกหมีตื่นเต้น หัวใจเต้นตุบๆ แทบไม่ได้สนใจว่าเพื่อนชื่ออะไรบ้าง คิดอยู่แต่ใกล้ถึงเราแล้วสินะ

“เราชื่อลูกหมี”ลูกหมีลุกขึ้นแล้วก้มหน้าก้มตาแนะนำตัว และรีบนั่ง

ลูกหมีรู้สึกโล่งอกอย่างบอกไม่ถูก คอยดูเพื่อนคนถัดไปแนะนำตัว

หลังจากเด็กๆแนะนำตัวเสร็จ ครูไก่แจ้จึงถามเด็กๆว่า“แล้ววันนี้เราจะเรียนอะไรกันดีเอ่ย”

“หนูอยากเต้นรำค่ะ” ลูกหมูกล่าว

“ผมอยากดูการ์ตูนครับ” ลูกตุ่นบอกบ้าง

เด็กๆทุกคนแย่งกันตะโกนสิ่งที่ตัวเองอยากทำ เสียงดังจนคุณครูต้องเป่านกหวีด “ปี๊ด!” เด็กถึงยอมเงียบลงได้

“งั้นเรามาผจญภัยกันเถอะ” คุณครูไก่แจ้

“ผจญภัย!” เด็กทุกคนอุทานพร้อมกัน

เด็กๆต่างตื่นเต้นกับการผจญภัย หันไปคุยกับเพื่อนๆอย่างตื่นเต้น

“ตามหาสมบัติ” ลูกหมูตะโกน

จากนั้นทุกคนก็ได้ยินเสียงร้องไห้ เด็กๆต่างมองหาเสียงนั้น ลูกหมีนี่เองที่ร้องไห้

“ลูกหมีเธอจะร้องไห้ทำไม หาสมบัติดีจะตายเราจะได้รวยกัน”ลูกสิงโต

“หรือเธอยังคิดถึงแม่อยู่”ลูกหมา

 “ไม่ใช่ฉันกลัวฉันจะแก่เหมือนโมโมทาโร่”ลูกหมี

“ไม่หรอกจะ ครูรับรองได้ว่าจะไม่มีใครแก่เหมือนโมโมทาโร่แน่”ครูไก่แจ้

“แล้วโมโมทาโร่คือใครกันคะ”ลูกแมวถาม

“โมโมทาโร่เป็นนิทานของญี่ปุ่นจะ เดี๋ยวคุณครูจะเล่าให้ฟังหลังผจญภัยนะ ถ้าพวกเราเป็นเด็กดี” ครูไก่แจ้

“แล้วเราจะไปผจญภัยกันที่ไหนกันครับ”ลูกงู

“ที่โรงเรียนของเรานี่แหละจะ พวกหนูคงยังไม่รู้กันว่าที่นี่มีสมบัติซ่อนอยู่”

เด็กๆทำตาโตอย่างประหลาดใจ OO