คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ฟิคแม่เหล็ก
ตอนที่ 2 : ฟิคแม่เหล็ก
“อื้ออ...เช้าแล้วหรอเนี่ย” เสียงของซึงยอนพูดออกมาด้วยเสียงงัวเงีย
“ตัวอะไรขยุกขยิกวะเนี่ย..” ซึงยอนรู้สึกเหมือนมีอะไรมาขยับข้างๆตัว
“อือ….แสงเข้าตา ใครก็ได้ปิดผ้าม่านให้หน่อยดิ”
“เฮ้ยยยยย..อี้ป๋อ!!!!! มากอดอะไรฉันเนี้ย ห๊า!”
“โวยวายแต่เช้าทำไมวะ คนจะหลับจะนอน..”
“ออกไปจากตัวฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ!!” ซึงยอนพูดพร้อมใช้หมอนข้างที่อยู่บนพื้นตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ มาฝาดหัวอี้ป๋อ
“โอ้ยย..ใจเย็นๆครับฮยอง ฮยองจะโวยวายทำไมผมไปทำอะไรให้ ห๊ะ!” อี้ป๋อพยายามเบิกตาออกมาชั่วคราวแล้วมาเถียงกับซึงยอนอีกครั้ง
“กะ..ก็นายมากอดฉันทำไมละ! นี้เจอกันไม่กี่วันจะลวนลามฉันแล้วหรอห๊ะ!”
“ฮยองคิดไปเองหรือเปล่าครับ? เมื่อวานผมหลับก่อนฮยองไม่ใช่หรอ แล้วผมจะแอบกอดฮยองตอนไหนละ มีแต่ฮยองนั้นหละที่มาแอบกอดผมก่อน”
“ก็หลักฐานมันคาตาอยู่เห็นๆ นายนั้นแหละแอบเนียนมากอดฉัน!”
“เฮ้อ..จะอธิบายกี่ครั้ง ฮยองก็ไม่เข้าใจอยู่ดีอะแหละ ผมไปอาบน้ำดีกว่า เสียเวลามาคุยกับคนไม่รู้เรื่อง” อี้ป๋อพูดเสร็จก็เดินเข้าไปในห้องน้ำแล้วปิดประตูเสียงดังเพื่อประชดซึงยอน
“หึย!! ทีหลังพ่อจะจับไม้มาฟาดก้น จำเอาไว้ก่อนเถอะ!” หลังจากที่ซึงยอนพูดคนเดียว(?)เสร็จก็เดินออกมาจากห้อง
“อ่าวซึงยอนออกมาแล้วหรอแล้วหัวอ่ะได้ทำแผลหรือป่าว” เสียงของเหวินหานพูดออกมาด้วยความเป็นห่วง
“อ่อ..ผมทำแผลเสร็จเรียบร้อยแล้วคับพี่”
“แล้วยังไม่อาบน้ำอยู่อีกหรอ แล้วอี้ป๋อหล่ะ”
“อี้ป๋ออาบน้ำอยู่นะครับฮยอง”
“อ่อ..แล้วซึงยอนกับอี้ป๋อหายโกรธกันยัง ??”
“เอ่อ..ก็นิดหน่อยนะครับฮยอง”
“เฮ้ออ..เราสองคนนี้น้าหายโกรธกันสักทีเราเป็นทีมเดียวกันนะจะมาโกรธมาเกลียดกันไม่ได้ไม่ยังงั้นเราก็จะไม่ใช่ทีมเดี๋ยวกันเข้าใจไหม” เหวินหานพูดด้วยความเหนื่อยใจ
“อ่า..ครับเข้าใจแล้วครับฮยอง”
“เอ่อ..แล้วฮยองคนอื่นเค้าไปไหนกันหมดอ่ะฮยอง” ซึงยอนถามด้วยความสงสัย
“อ่อ..ตอนนี้เค้ากำลังอยู่ในห้องซ้อมนะซึงยอนรีบอาบน้ำกินข้าวแล้วไปหาฮยองที่ห้องซ้อมนะบอกอี้ป๋อด้วยฮยองไปก่อนเจอกันที่ห้องซ้อมนะ” เหวินหานพูดเสร็จก็เดินไปที่ห้องซ้อมทันที
“เฮ้ออ..อยากจะบ้าตายแค่นี้ฉันก็ไม่อยากจะอยู่ห้องกับมันแล้วยังจะให้ปรับความเข้าใจอีก” ซึงยอนพูดด้วยเสียงเหนื่อยหน่าย
“ฮยองพูดอะไรผมได้ยินหมดน่าฮยอง”
“เออ..แล้วจะทำไมได้ยินแล้วทำไม” เสียงของซึงยอนหงุดหงิดทันทีที่เห็นอี้ป๋อ
“เอาน่าฮยอง..อย่าพึ่งโกรธผมตอนนี้เลยนะเราต้องสามัคคีกันดิฮยองไม่เอา ๆ อย่าทำหน้าแบบนั้นดิฮยอง” อี้ป๋อพูดด้วยเสียงยียวน
“แค่เห็นหน้านายฉันก็อยากจะอ้วกแล้ว ชิ“ เมื่อซึงยอนพูดเสร็จก็เดินกระแทกไหล่อี้ป๋อแล้วเดินเข้าห้องน้ำ แต่สายตาเจ้าการก็เหลือบไปเห็นซิคแพคของอี้ป๋ออย่างบังเอิญ
“ฮยองมองอะไรผมอะ..ไม่ไปอาบน้ำหรอ หรือว่าแอบมองผิวขาวๆของผม ฮ่าๆๆๆ”
“บะ..บ้า!! มองเมออะไรกัน! หลงตัวเองแหวะ ไปอาบน้ำดีกว่า~” พูดจบซึงยอนก็เดินเข้าห้องน้ำ แต่หน้าก็ยังไม่หายแดง แต่ก็ดันไปคิดเรื่องผิวของอี้ป๋ออีกเลยทำให้หน้าเป็นลูกมะเขือเทศเข้าไปใหญ่
“โอ้ยๆๆๆ คิดอะไรฟุ้งซ่าน รีบๆอาบน้ำดีกว่า”
พอซึงยอนอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็กำลังเดินออกมากินข้าว
“อ่าวฮยองมากินข้าวดิ”
“เออ..รู้อยู่น่า” ซึงยอนพูดด้วยเสียงติดรำคาญแล้วเดินไปตักข้าวตักเสร็จก็เดินไปนั่งโต๊ะที่ห่าง ๆ อี้ป๋อไว้
“ทำไมฮยองต้องนั่งไกลด้วยอ้ะ”
“ก็ฉันไม่อยากนั่งกับเชื้อโรคไงเออแล้วนี้ใครเป็นคนทำอาหารเนี่ย” ซึงยอนพูดด้วยท่าทีปกติ ในตอนแรกอี้ป๋อหน้างอนิด แต่รอยยิ้มเจ้าเลห์ก็ผุดขึ้นมา
“หึหึ ถ้าผมบอกว่าผมเป็นคนทำหล่ะฮยอง” ซึงยอนรีบหันหน้าหาอี้ป๋อทันทีและกำลังจะคายอาหารออกมา
“อะ..อะ..อย่าคายนะฮยองไม่ยังงั้นผมจะบอกอี้เชวียนฮยองเลยคอยดูซิ” อี้ป๋อพูดเสร็จก็ยิ้มร้าย ๆ ซึงยอนจึงทำหน้าเหวี่ยงใส่แล้วกินข้าวด้วยหน้าตาที่บูดบึ้งต่อไป
Talk with writer
มาลงอีกตอนให้ละน้า มาเม้นกันบ้างละจะได้อัพต่อ<3~
Kiyochii
｡SYDNEY♔
ความคิดเห็น