คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ฟิคแม่เหล็ก
ตอนที่ 1 : ฟิคแม่เหล็ก
"ฉันไม่อยากนอนกับนายยยย" เสียงหวานโวยวายขึ้นมาในห้องนั่งเล่น
"โว้ยยย ฮยองจะเสียงดังทำไมผมก็ไม่อยากนอนกับฮยอง เหมือนกันนั้นแหละ" มักเน่ของวงตอบกลับพี่ใหญ่ที่ห่างกันหลายปี
"พวกแกจะโวยวายกันเสียงดังทำไมเนี่ย นี่มันก็ค่ำแล้วทำไมไม่ไปนอนกัน" เหวินหานเดินออกมาจากห้องนอนด้วยสีหน้างัวเงียและน่ารำคาญเพราะทั้งสองคนรบกวนเวลานอนเขา
"ฮยองอ่าผมไม่อยากนอนกับไอ้มักเน่นี้หรอกนะให้ผมนอนคนเดียวยังจะดีกว่าน๊า ฮยองน๊าา ให้ผมนอนคนเดียวน๊าา" เสียงอ้อนของซึงยอนกำลังอ้อนเหวินหานพี่ชายในวง
"ไม่ได้หรอกซึงยอนนายต้องนอนกับอี้ป๋อนั้นแหละเพราะพี่เมเนเจอร์เค้าสั่งนอนด้วยกัน อย่ามาเรื่องมากกันหน่อยเลย เพิ่งจะเดบิวต์กันไม่ถึงเดือนก็มาแตกคอกันแล้วหรอ แค่อยู่ด้วยกันยังทำไม่ได้ ต่อไปวงนี้พวกเราจะสามัคคีกันมั้ยเนี่ย ฮะ"
"ไม่เอาน๊าฮยองผมไม่อยากนอนกับมันหรอก ผมอยากนอนกับฮยอง ฮยองให้ผมนอนด้วยน๊าา" ซึงยอนก็ยังไม่ล้มเลิกความตั้งใจ พยายามขอร้องเหวินหานอีกครั้ง
"โว้ย ฮยองจะเอาอะไรนักหนาเรื่องมากอยู่นั้นแหละนี่มันก็ค่ำแหละผมไปนอนก่อนนะฮยอง ถ้าฮยองไม่อยากนอนกับผมก็ไม่เป็นไร อยากไปนอนตรงโซฟาแทน ตามสบาย เปลี่ยนใจเมื่อไหร่ก็มาเคาะประตูบอกละกัน"
"อี้ป๋อมันจะมากไปแล้วนะ! ไม่เอานะเว้ย นั้นก็ห้องฉันเหมือนกัน " ซึงยอนตอบด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
"นั้นก็ห้องห้องผมเหมือนกัน" อี้ป๋อก็ไม่น้อยหน้า เถึยงกลับเช่นกัน
"นั้นก็ห้องฉันเหมือนกัน"
"นั้นห้องผม"
"นั้นห้องฉัน"
"นั้นห้องผม"
"นั้นห้องฉัน"
"นั้นก็ห้องขอ.." คำพูดของอี้ป๋อขาดไปเมื่อมีคนเดินออกมาในห้องพร้อมตอบมาเป็นชุ
"โว้ยยยพวกนายจะเถียงกันเสียงดังทำไมหนวกหูคนอื่นคนเค้าจะหลับจะนอนกันจะตื่นก็เพราะพวกนายสองคนนี่แหละเถียงกันไปมาอยู่ได้ถ้าพวกนายยังไม่ไปนอนอีกฉันจะยึดห้องนายมาเป็นของฉันแล้วฉันจะให้พวกนายไปนอนข้างนอกดีไหม หืม" น้ำเสียงอันเกรงขามของซองจูพี่ใหญ่รองลงมาจากอี้เชวียนพูดออกมาเป็นชุดทำให้เหวินหาน ซึงยอน อี้ป๋อ หน้าเหวอกันไปตามๆกัน
“เออ...โอเค!! อี้ป๋อเรากลับห้องกัน ขอโทษฮยองด้วยนะครับที่ทำให้ตื่น แหะๆ ต่อไปพวกเราจะไม่ทะเลาะอีกแล้วคร้าบ ฝันดีนะครับแล้วเจอกันพรุ่งนี้ ราตรีสวัสดิ์ บาย!”
ปึง!
ทุกคนแยกย้ายกันกลับห้องของตัวเอง แต่ทั้งสองคนก็ยังไม่วายที่จะไม่จบ ทำให้เกิดสงครามในห้องเล็กๆอีกครั้ง
“เอ้า ตกลงฮยองจะเอายังไงครับ! จะนอนบนเตียงกับผม หรือ จะนอนตรงโซฟา ข้างนอก!”
“ไม่มีเตียงแยกใช่มั้ย”
“ใช่ครับ! มีตาก็เบิกดูสิครับ! นี้มันเตียงเดียวไม่ใช่เตียงแยก”
“นี่! นายเคยพูดจาดี ๆ กับคนอื่นบ้างไหมเนี่ย”
“ก็ฮยองอะ ทำผมโมโหก่อนอะ ตอนนี้ผมง่วงนอนแล้ว อยากจะนอนตรงไหนก็เชิญครับ ลาก่อน” อี้ป๋อพูดเสร็จก็ล้มตัวลงนอนลงทันที
“เฮ้ยย! เดี๋ยว! นี้นาย นอนดีๆก่อนสิ ฉันไม่อยากนอนตรงโซฟาสักหน่อย! ไปนอนฝั่งนู้นเลย อย่าให้ฉันต้องเรียกซองจูฮยองมานะ!"
"..."
"อี้ป๋อ!"
"..." ก็ยังไม่มีเสียงตอบรับจากอี้ป๋อกลับมา
"นายจะให้ฉันทำขั้นเด็ดขาดใช่ไหม!?"
"..."
"ได้!!"
พูดจบซึงยอนลากขาของอี้ป๋อที่เลยออกมาจากขอบเตียงลงมากองบนพื้น ทำให้อี้ป๋อต้องตื่นขึ้นมาชั่วคราวแล้วมาปะทะคารมกับซึงยอนอีกครั้ง
"ฮยองอย่าให้ผมต้องโกรธนะ!!"
"มาเลย ใครจะไปกลัว แบร่ๆ ไออีเป๋อเอ้ย!"ซึงยอนพูดเสร็จก็แลบลิ้นทันที
“ได้!!!!”
ซึงยอนท้าทายอี้ป๋อมาก จนทำให้ทำให้เขาโกรธ อี้ป๋อเลยลุกตัวขึ้นจากพื้น จากนั้นพุ่งถาโถมตรงไปยังซึงยอนแต่ด้วยความที่โถมลงมาแรงจึงทำให้อี้ป๋อเสียหลักล้มทับซึงยอน ทำให้ปากทั้งสองเกือบจะประกบกัน เหมือนกับอี้ป๋อจะคล่อมซึงยอน ทั้งคู่สตั้นไป 5 วิ จนซึงยอนต้องเรียกสติตัวเองกลับมา แล้วผลักอี้ป๋อออกไปจากตัว
ซึงยอนผลักอี้ป๋ออย่างแรงจึงทำให้อี้ป๋อตกลงจากเตียง แต่หัวของอี้ป๋อกลับพลาดมาโดนหัวของซึงยอน
"โอ้ย!! หัวฉัน!"
“อะ..โอ้ยย พี่ผลักผมลงมาทำไมเนี่ย” อี้ป๋อพูดด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด
“ละ..แล้วนายทะ..ทำอะไรฉันล่ะไอ้บ้าา !!” ซึงยอนด่าอี้ป๋อเสร็จก็ออกจากห้องทันที
“อ้าว ซึงยอนทำไมยังไม่อาบน้ำอ่ะ แล้วทำไมหัวแตกอ่ะ ไปทำอะไรมา หรือว่าทะเลาะกับอี้ป๋อจนต้องถึงขนาดลงไม้ลงมือกันแล้วหรอ!?” เสียงของพี่เหวินหานที่พึ่งเดินออกมาจากห้อง
“เออ..ไม่ใช่อย่างนั้นครับ! พอดีผมซุ่มซ่ามเลยสะดุดล้ม เหวินหานฮยองก็เดินมาพอดีผมกำลังจะมากินน้ำเหมือนกันอ่ะฮยอง หัวผมแตกหรอ” ซึงยอนพูดเสร็จก็จับหัวตัวเองทันที
“ ตกที่ห้องซึงยอนนะอ้าวหรอ แล้วเจ็บไหมล่ะ เมื่อกี้พี่เหมือนได้ยินเสียงเหมือนอะไรหนัก ๆ"
“อะ..เอ่อพอดีของตกอ่ะพี่” ซึงยอนพูดด้วยเสียงตะกุกตะกัก
“อ่อ..จะไปกินน้ำไม่ใช่หรอไปกินน้ำซิกินเสร็จแล้วเข้าห้องให้อี้ป๋อทำแผลให้ก็ได้นิ”
“พี่เหวินหานทำแผลให้ผมไม่ได้หรอ” หลังจากกินน้ำเสร็จ ซึงยองก็ลองขอเหวินหานให้ทำแผลให้คงเพราะยังไม่อยากเจอหน้าอี้ป๋อตอนนี้ เดี๋ยวจะทะเลาะกันอีกซะเปล่าๆ
“ให้อี้ป๋อทำแผลให้นั้นแหละถูกแล้วเป็นรูมเมทกันก็ต้องช่วยเหลือกันซิ”
“พี่เหวินหานทำแผลให้ผมดีกว่า น๊า ๆๆ” ซึงยอนอ้อนอีกครั้ง
“ให้อี้ป๋อทำแผลนั้นแหละถูกแล้วไป ๆ นี่พี่ง่วงนอนแล้ว ฮ้าววว อื้มม..ฝันดีนะซึงยอน” เหวินหานบอกปัดๆและก็ดันซึงยอนไปที่ห้อนนอนของซึงยอน
แก๊ก !
“...”
“...” ซึงยอนเดินไปทางห้องน้ำ หลังจากที่เห็นอี้ป๋อหลับไปเรียบร้อยแล้ว
ปึง !
“โอ้ยย..ฉันอยากจะบ้าตายทำไมเด็กนั้นมันไม่พูดอะไรเลยว่ะ เห็นหัวเราแตกก็ไม่ยอมบอก แล้วต่อไปจะอยู่กันยังไงวะเนี้ย จะบ้าตาย!” ซึงยอนบ่นไปพรางเอากล่องปฐมพยาบาลมาทำแผลรอบหัว
หลังจากซึงยอนทำแผลเสร็จก็ล้มตัวลงนอนบนเตียงที่อี้ป๋อนอนอยู่ โดยไม่ลืมที่จะใช้หมอนข้างกั้นระหว่างอี้ป๋อกับตัวเองเอาไว้ แล้วปิดไฟบนหัวนอน
อีกหนึ่งวันก็ผ่านไปแล้วสินะ…
Talk with writer
เป็นไงสนุกไหมอ่า ช่วยกันเม้นหน่อยนะ ไรท์จะได้มีกำลังใจอัพ เม้นเยอะเม้นน้อยไรท์ก็โอเค ขอให้มีคนเม้นก็พอ ไรท์จะได้รู้ว่ามีคนติดตามเรื่ิองนี้อยู่ ใครมาเม้นนี้ไรท์จะอัพถี่ๆเลย ช่วนกันเม้นด้วยนะ<3
Kiyochii
ความคิดเห็น