Bad Boy' ถึงนายร้ายฉันก็รัก

บทนำ

ความรัก...อาจทำให้ใครหลายคนมีความสุขไปกับมัน

แต่...

ความรัก...อาจทำให้ใครบางคนต้องตายทั้งเป็นเพียงเพราะคำว่า การจากลา

“ปลาน้อย” เสียงใสๆของเด็กผู้ชายดังขึ้นอยู่ข้างๆ ราวกับเป็นเสียงกระซิบเสียงที่เขาเรียกฉันนั้นเต็มไปด้วยความรักและความบริสุทธิ์ของเด็กวัยอ่อนเยาว์ซึ่งยังน่ารักและไร้เดียงสาใครก็ตามที่ได้พบเห็นก็จะต้องหลงใหลไปกับความน่ารักแน่นอน

“พี่รักเธอมากเลยนะปลาน้อย” เสียงเด็กผู้ชายยังคงพูดต่อไปพูดออกมาจากใจจริงที่เขานั้นรู้สึกอย่างที่พูดออกไป

“ฉันก็รักพี่ค่ะเจ้าชายตัวน้อยของฉัน”

“นี่เมื่อเราโตขึ้นเราจะต้องแต่งงานกันนะ” เสียงเด็กผู้ชายก็ยังคงพูดออกไปอย่างที่ใจดวงน้อยๆต้องการใช่ใจดวงน้อยๆของเขานั่นรักเด็กผู้หญิงคนนี้อย่างมากมายเลยทีเดียว

“ได้สิ เมื่อเราโตขึ้นเราจะแต่งงานกัน”

“สัญญาสิ”

“ฉัน ปลาน้อย สัญญาว่าเมื่อฉันโตขึ้นจะแต่งงานกับ พี่โรมัน คนเดียวเท่านั้นค่ะ”

“และผม โรมัน สัญญาว่าจะรักและแต่งงานกับ ปลาน้อย คนเดียวเท่านั้นเช่นกัน ฟ้าเป็นพยาน”

พูดจบเด็กทั้งสองก็โผล่เข้ากอดกันด้วยความรักที่เต็มอยู่ในหัวใจถึงแม้ใครหลายคนจะมองว่าเป็นความรักแบบเด็กๆที่ยังไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรมากนักแต่ก็มีแค่เด็กทั้งสองคนนั่นแหละที่เข้าใจว่ารักนี้มันไม่ใช่ความรักแบบเด็กๆแต่มันหมายถึงอนาคตในข้างหน้าเขาทั้งสองคนก็ยังคงจะรักกันและอยู่ด้วยกันไปตลอดกาล

1

เกาหลีที่รัก

ประเทศเกาหลี…

“เฮ้ย! นี่แกจะกลับเมืองไทยแล้วหรอ โนนะ” ผู้หญิงตัวเล็กนามว่าอะตอม ทำหน้างอใส่ขณะที่ถามฉันขึ้น

“อืม” ก็ฉันคิดถึงพ่อแม่แล้วหนิ ฉันพูดตอบยัยอะตอมกลับไป

"แต่แกเพิ่งมาอยู่เกาหลีเองนะ ยัยโนนะ" อะตอมพูดพร้อมกับทำหน้างอเข้าไปอีก

"เพิ่งมาอยู่บ้าแกสิฉันมาอยู่ตั้ง 5 ปีแล้วนะโว้ย" ฉันพูดขึ้นพร้อมมองค้อนยัยอะตอมไปยกใหญ่ก็ดูดิไม่ให้ค้อนได้ไงอ่ะ ฉันจากบ้านที่เมืองไทยมาตั้ง 5 ปีแล้วแต่ยัยอะตอมมันยังมาบอกว่าเพิ่งมาอยู่เกาหลีเองมันน่านักนะนี่ถ้าไม่เห็นว่าเป็นเพื่อนกันมานานแม่จะตบให้หน้าหันเลย (หูยแรง)

"แล้วนี่แกจะไม่โทรไปบอกพ่อแม่แกก่อนหรือไง" ยัยอะตอมพูดขึ้นอีก ยัยอะตอมนี่ก็นะเรื่องของเพื่อนแล้วอยากรู้ไปซะหมดแต่พอเรื่องเข้าตัวเองแล้วถามนิดถามหน่อยก็ไม่บอก ชิ

"ไม่อะฉันกะว่าจะไปเซอร์ไพรส์สักหน่อย" ฉันตอบคำถามที่ยัยอะตอมถามมา ความจริงแผนนี้ฉันคิดอยู่นานนะตอนแรกกะว่าจะให้พ่อมารับที่สนามบินแต่พอคิดไปคิดมาไปเซอร์ไพรส์น่าจะสนุกกว่า อิอิ เป็นไงแผนฉันเริ่ดไหมค๊าทุกคน เหอะๆ

"นี่แกระวังไว้นะไปเซอร์ไพรส์แบบนั้นพ่อแม่แกจะตกใจแล้วช็อกเอานะ" ยัยอะตอมพูดพร้อมกับยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ที่มุมปากแล้วไอ้ยิ้มแบบนั้นมันหมายความว่าไงอ่า แต่ก็ช่างเถอะฉันไม่สนหรอกตอนนี้ฉันสนแค่เรื่องเดียวก็คือเรื่อง....

"แกเเช่งพ่อแม่ของฉันหรอฮะยัยอะตอม"

"ปะ...เปล่านะน๊า" ยัยอะตอมพูดพร้อมส่ายหน้าปฏิเสธข้อกล่าวหาที่ฉันตั้งขึ้นสุดฤทธิ์สุดเดช

"แล้วที่แกบอกว่าระวังช็อกหน่ะมันแปลว่าไง" ฉันถามออกไปอีกพร้อมกับก้าวเท้าไปข้างหน้าพอๆกับที่ยัยอะตอมเพื่อนตัวดีของฉันก้าวเท้าไปข้างหลัง

"ไม่...ไม่แปลว่าไงอ่ะ โนนะ"

"แล้วแกพูดออกมาทำไม" ฉันหยุดเดินก่อนที่จะเปลี่ยนมาเป็นยืนกอดอกถามยัยอะตอมออกไปอีกครั้ง

"ก็ฉันกลัวว่าพ่อแม่ของแกจะช็อกเพราะตกใจง่า"

"นั่นไงแกเเช่งพ่อแม่ของฉันจริงๆด้วย ยัยอะตอมแกตายซะเถอะ ย้ากกกก! " ฉันวิ่งไปหยิบหมอนที่ตั้งอยู่บนโซฟาแล้วปาไปที่ยัยอะตอมทันที หน็อย กล้ามาว่าพ่อแม่ฉันงั้นหรอ หึ รู้จักยัยโนนะคนนี้น้อยไปซะแล้วละ ยัยอะตอมมม

ดิ่ง...ด่อง

เสียงกริ่งดังขึ้นขัดจังหวะจึงทำให้ฉันกับยัยอะตอมหยุดการกระทำสงครามครั้งยิ่งใหญ่ลงเพียงแค่นั้น ก่อนที่ยัยอะตอมจะเดินไปเปิดประตูให้คนที่มากดกริ่งอยู่นั้นได้เข้ามาภายในห้องแห่งนี้

แอ็ดด…

"หวัดดี อะตอม" ผู้ชายที่กำลังยืนอยู่หน้าประตูพูดทักทายยัยอะตอมก่อนที่จะเดินเข้ามาในห้องแล้วหยุดอยู่ตรงหน้าฉัน

"ไง โนนะที่รัก"

"หวัดดี เวย์ มาได้ไงเนี่ย" ฉันถามเวย์กลับไปเพราะฉันแปลกใจมากที่เขามาที่นี่และตอนนี้

"ก็ขับรถมาน่ะสิ แล้วก็มาหาแฟนของฉันที่ชื่อ โนนะด้วย" พูดจบเวย์ก็เข้ามากอดฉันทันทีฉันก็เลยกอดตอบเขากลับไปเหมือนกัน ใช่แล้วผู้ชายที่ชื่อ เวย์ คนนี้เขาเป็นแฟนของฉันเองเราคบกันมา 4 ปีแล้วฉันรู้จักกับเวย์ก็เพราะยัยอะตอม แล้วยัยอะตอมไปเกี่ยวอะไรนะหรอ ก็เพราะนายเวย์แฟนฉันคนนี้เป็นพี่ชายฝาแฝดของยัยอะตอมเพื่อนของฉันไงล่ะ และเนื่องจากความใกล้ชิด ความสนิทสนมของฉันกับเวย์ที่มีให้แก่กันจึงทำให้ความใกล้ชิดนี้แปรเปลี่ยนเป็นความอ่อนไหวและสุดท้ายก็กลายเป็นความรักในที่สุดอย่างที่เขาเปรียบเปรยเลยละ รักแท้แพ้ใกล้ชิด อ๊ายยยย เขินๆๆ

"นี่ โนนะ เธอจะกลับเมืองไทยจริงๆหรอ" เวย์คลายกอดฉันก่อนที่เอ่ยขึ้น

"อืม ฉันจะกลับไปเรียนต่อที่เมืองไทยน่ะ เพราะพ่อกับแม่ของฉันก็อยู่เมืองไทยฉันคิดถึงท่านเลยว่าจะกลับไป"

"แล้วเธอไม่คิดถึงฉันหรอ" เวย์ถามขึ้นพร้อมกับทำหน้าตาน่ารัก อ๊ายยย โรคแพ้ความหล่อกำเริบอีกแล้วหรอเนี่ย โอ๊ย ใครก็ได้ช่วยฉันหน่อย พลีดดดด

"ไม่หรอก เวย์ยัยโนนะน่ะ พอมันไปอยู่เมืองไทยมันก็ลืมพวกเรา" เย้ เสียงสวรรค์มาช่วยแล้วขอบคุณพระผู้เป็นเจ้าแต่คราวหน้าถ้าช่วยแบบนี้ไม่ต้องช่วยก็ได้นะค๊า แล้วโนนะคนนี้จะขอบพระทัยเป็นอย่างยิ่งเจ้าค๊า

"พูดบ้าอะไรน่ะ อะตอม" ฉันหันไปค้อนยัยอะตอม ก่อนที่จะทำหน้าหงิกหน้างอใส่ยัยอะตอมไปอีกรอบ และดูเหมือนมีพลังปริศนาบางอย่างในตัวฉันที่ส่งไปยังยัยอะตอมจึงทำให้ยัยอะตอมมานั้งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าฉัน

"โอ๋ เพื่อนร๊ากกก ฉันล้อเล่นนะ ความจริงฉันรู้อยู่แล้วละว่าแกรักพี่ชายฉันมากแค่ไหน" ยัยอะตอมพูดพร่ามเพื่อให้ฉันเข้าใจว่าที่มันที่มันพูดลงไปเมื่อกี้นี้หน่ะล้อเล่นกันเฉยๆ

"เงียบไปเลยยัยอะตอม" ฉันหันไปพูดกับยัยอะตอมสิ้นสุดเสียงฉันยัยอะตอมถึงกับปิดปากทันทีอย่างกับว่ากลัวเสียงจะก้องออกมาอีกครั้งเห็นแล้วทั้งตลกทั้งสงสารแต่ก็สมแล้วละที่ต้องโดนแบบนี้

"ฉันคิดถึงนายนะเวย์ และฉันก็รักนายมากด้วยนายอย่าไปกังวลเรื่องนี้เลยนะ" ฉันหันไปพูดกับเวย์ที่นั่งข้างๆฉันที่โซฟา

"จ๊ะ ฉันจะไม่กังวลเรื่องนี้อีกแล้ว แค่ฉันได้ยินคำว่ารักจากปากของเธอฉันก็หายห่วงแล้วล่ะ" เวย์พูดพร้อมกับยกมือขึ้นมาลูบผมของฉันอย่างเอ็นดู (มั้ง) แล้วจากนั้นเวย์ก็พูดประโยคที่ฉันอยากฟังมากที่สุด

"ฉันก็รักเธอนะ โนนะ"

“ฉันรู้ว่านายรักฉัน” ฉันพูดออกไป ใช่ฉันรู้มาตลอดว่าเวย์รักฉันมากและฉันก็รักเขามากเหมือนกันตลอดเวลาที่เราคบกันมันเป็นเวลาที่มีความสุขที่สุดเลย

“รู้แล้วจำให้ดีล่ะ ที่รักของฉัน”

“แหวะ” ยัยอะตอมทำท่าราวกับจะอาเจียนออกมาทำเอาฉันอดขำไปกลับท่าทางน่ารักของยัยอะตอมไม่ได้นี่แหละนะเพื่อนของฉันเป็นอย่างนี้ทุกทีเวลาที่เห็นฉันอยู่กับเวย์

“แหวะ อะไรยัยอะตอมอยากลองดีใช่ไหมได้จัดให้” เวย์พูดจบก็วิ่งไปหายัยอะตอมทันทีส่วนยัยอะตอมก็ไม่น้อยหน้าวิ่งหนีเวย์ไปอีกทาง

“อ๊ากกกกกก อย่าตามมานะ”  ฉันยิ้มออกมาอีกครั้งที่เห็นสองพี่น้องเขาเล่นกัน

2

บ๊ายบ๊ายเกาหลี

ฉันเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเดินทางเพื่อเตรียมตัวเดินทางกลับเมืองไทยในวันพรุ่งนี้ จากนั้นฉันก็ไปอาบน้ำเพราะคืนนี้ฉันจะไปเที่ยวกับเวย์และยัยอะตอมเพื่อเป็นการบอกลาจากกัน คืนนี้เป็นคืนสุดท้ายแล้วสินะที่ฉันจะอยู่ที่เกาหลีความจริงใจฉันก็ไม่อยากจะไปนักหรอกเพราะการที่ฉันได้อยู่ที่เกาหลีมันทำให้ฉันมีความสุขมากแต่ฉันเกิดที่เมืองไทยฉันคิดถึงพ่อกับแม่ ฉันคิดถึงพวกท่านทั้งสองมากฉันจึงตัดสินใจไปเรียนต่อที่เมืองไทยเพื่อที่จะอยู่กับท่านทั้งสองให้หายคิดถึงไปเลย ส่วนยัยอะตอมก็บอกว่าจะตามมาทีหลังเพราะต้องเคลียร์กับทางบ้านก่อนและก็เคลียร์เรื่องของเวย์ที่ชอบสร้างแต่ปัญหาไม่เว้นวันหยุดด้วย แล้วนี่ฉันทนคบกับเวย์มาได้ยังไงเนี่ย ความรักทำให้คนตาบอด สำหรับฉันมันคงเป็นอย่างนั้นมั้ง

"นี่ยัยโนนะเสร็จหรือยังอ่ะ" เสียงของยัยอะตอมปลุกฉันให้ตื่นจากการเพ้อฝันที่ฉันได้สร้างขึ้นมา

"เสร็จแล้วๆ" ฉันพูดพร้อมกับวิ่งไปยังรถของเวย์ที่มียัยอะตอมคอยส่งเสียงเรียกอยู่ตลอดเวลา ไม่รู้จะเรียกไปถึงไหนหนักหนาไม่คิดเหนื่อยบ้างหรือไงก็ไม่รู้ฉันนี่อยากเหนื่อยแทนยัยอะตอมจริงๆเลย

"นี่ยัยโนนะเสร็จหรือยังอะ" ดูสิขนาดเห็นว่าฉันกำลังวิ่งมาแล้วก็ยังไม่ยอมหยุดเรียกอีก รู้งี้ปล่อยให้เรียกให้เหนื่อยซะก่อนแล้วค่อยออกมาซะก็ดี

"มาแล้วๆ"

"กว่าจะมาได้นะย่ะ รู้ไหมฉันกับเวย์รอแกเป็นชาติแล้วนะเว้ยรอตั้งแต่ไทยเสียสงครามครั้งที่ 2 แล้วละ" โหนี่เพื่อนฉันรู้เรื่องเมืองไทยด้วยหรอเนี่ย มหัศจรรย์จริงๆรู้งี้รอให้พระเจ้าตากสินกอบกู้มาได้ก่อนแล้วค่อยมา แล้วตอนนี้ฉันกลับทันไหมเนี่ย

"เธอก็พูดเวอร์ไป ยัยอะตอม" เวย์พูดพร้อมกับหันไปด่ายัยอะตอมน้องสาวสุดที่รักยกใหญ่ โฮะๆช่วยไม่ได้นะพอดีว่าเวย์น่ะเขารักฉันมากกว่ายัยอะตอมซะอีก

“โห จำไว้เลยนะพี่เวย์” ยัยอะตอมหันไปค้อนเวย์ทันที

"ขึ้นมาสิ โนนะ เราจะได้ไปกันสักที" เวย์พูดพร้อมสตาร์ทรถเตรียมจะออก ฉันจึงรีบเปิดประตูเข้าไปนั่งด้านข้างคนขับนั่นหมายความว่าฉันกำลังนั่งข้างๆกับเวย์ด้วยส่วนยัยอะตอมน่ะหรอ โน่น นั่งอยู่เบาะหลังโน่นแน่ะ ก็บอกแล้วไงว่าฉันสำคัญส่วนยัยอะตอมน่ะสำรอง หุหุ เวย์ขับรถมาจอดที่ร้านอาหารชื่อดังร้านหนึ่งของเกาหลีร้านออกจะหรูหราแต่ทำไมชื่อร้านถึงได้...ชื่อร้านอะไรน่ะหรอ อืม ชื่อร้าน "กวนดีจริง" เฮ้อสงสัยจะกวนจริงๆนั่นแหละ

"นี่กินไรดีอ่ะยัยอะตอม" ฉันหันไปถามยัยอะตอมในขณะที่ยัยอะตอมก็กำลังเลือกเมนูอาหารอยู่เหมือนกัน ความจริงแล้วฉันอ่ะไม่เคยมาร้านนี้เลยเพราะฉันไม่ได้รวยอะไรขนาดนั้นหรอกแล้วดูรายการอาหารแต่ละอย่างสิ อินเทรนทั้งนั้นไม่ว่าจะเป็น "ลองชิมยัง" "ยังมีพุง" "ยุงยังชุม" "ลิงยังเซ็ง" "ปรองดองกัน" เฮอะ เชื่อแล้วละว่าเกาหลีนี่เนาดีจริงๆ ฉันสาบานได้เลยถ้าในอนาคตฉันมาเกาหลีอีกที่ๆหนึ่งที่ฉันจะไม่มาเลยก็คือที่นี่ร้านอาหาร             "กวนดีจริง" เพราะดูไปดูมาแล้วกวนสมชื่อจริงๆ โอ้กวนดีจริง

"เอ่อ ฉันว่าฉันสั่งให้แกเองก็แล้วกันนะ" ยัยอะตอมพูดขึ้นเพราะสงสัยยัยนี่คงจะสังเกตเห็นอาการที่งวยงงของฉันเมื่อเห็นชื่ออาหารแต่ละอย่างแล้ว

"เอา ลองชิมยัง ยังมีพุง ลิงยังเซ็ง แล้วกันค่ะ" ยัยอะตอมหันไปบอกกับพนักงานเสิร์ฟของร้านที่ยืนรออยู่แล้ว

"ของผมเอา ยุงยังชุม แล้วกันครับ" เวย์หันไปสั่งบ้างก่อนที่พนักงานเสิร์ฟจะพยักหน้ารับแล้วเดินออกไปพร้อมกับรายการอาหารที่พวกเราไดสั่งไปเมื่อตะกี้นี้

"นี่ๆยัยอะตอมที่เกาหลีเขาเอาลิงมาทำเป็นอาหารด้วยหรอ" ด้วยความสงสัยในชื่อของอาหารที่อัดอั้นอยู่ในใจในที่สุดจึงทำให้ฉันถามยัยอะตอมออกไป

"เปล่าหรอก เขาไม่ได้เอาลิงมาทำเขาเอาอย่างอื่นมาทำหน่ะ เดี๋นวพอออาหารมาแกก็รู้เองแหละมามันเป็นยังไงใช่ไหมเวย์" ยัยอะตอมหันไปพูดกับเวย์

"อืม ใช่ๆ" แล้วเวย์ก็หยักหน้ารับเห็นด้วยกับคำพูดของยัยอะตอม

"เอ่อนี่โนนะ เธออยากไปไหนอีกไหม เดี๋ยวพอทานข้าวเสร็จฉันจะพาเธอไปเอง" เวย์พูดขึ้นพร้อมกับส่งยิ้มหวานๆมาให้ เฮ้อ แล้วนายจะยิ้มทำไมเนี่ยแค่นี้ก็หล่อพอแล้ว ดูสิรอยยิ้มของนายน่ะทำให้โรคแพ้ความหล่อของฉันกำเริบอีกแล้วง่า ชิ รู้ว่าหล่อยังจะยิ้มอีก

"แล้วเวย์อยากไปไหนหรอ" ฉันถามเวย์กลับไป เวย์ทำหน้าคิดเล็กคิดน้อยก่อนจะตอบฉันออกมาว่า

"ไปไหนก็ได้แค่มีเธออยู่ข้างๆก็พอ"

"แหวะ" คำพูดของเวย์ทำให้ยัยอะตอมถึงกับแควะออกมาเลยทีเดียว ส่วนฉันก็มัวแต่เขินเลยไม่กล้าหันไปมองหน้าเวย์และยัยอะตอมสักเท่าไหร่ "นี่ให้มันน้อยๆหน่อยนะย่ะ" ยัยอะตอมยังไม่ยอมหยุดพูด แล้วมันจะลากให้ยาวทำไมไม่เข้าใจเลยจริงๆ

"ยัยอะตอม  นี่มันเรื่องของฉันกับโนนะคนอื่นไม่เกี่ยว" เวย์พูดขึ้นซึ่งคำพูดของเวย์นับได้ว่าส่งผลกระทบต่อยัยอะตอมเป็นอย่างมากเห็นได้จากอาการอึ้งกิมมี่ของยัยอะตอมที่ดูเหมือนจะตกใจเมื่อได้ยินสิ่งที่พี่ชายของตัวเองพูดออกมา

"แหม ตั้งแต่นายมีแฟนเนี่ยไม่ค่อยสนใจน้องสาวอย่างฉันเลยนะเวย์" ยัยอะตอมพูดแดกดันเวย์เข้าอย่างจัง สงสัยยัยอะตอมคงจะงอนแล้วมั้ง

"จะสนทำไมแค่น้องสาวไม่ใช่แฟนสักหน่อย" ชึก คำพูดของเวย์เฉียบคมมากอย่างกับคมมีดกรีดกลางใจแล้วนี่ยัยอะตอมทนอยู่ได้ยังไงกับผู้ชายคนนี้ แล้วฉันทนอยู่ได้ยังไงกับแฟนแบบนี้ เฮ้อ

"นี่นะ ... "เสียงยัยอะตอมเงียบลงไม่ทันได้ด่าพี่ชายตัวดีเพราะพนักงานเสิร์ฟนำอาหารมาเสิร์ฟแล้ว โอ๊ะโอ ..คราวนี้แหละฉันจะได้รู้จักชื่ออาหารที่แปลกประหลาดนั่นสักทีว่ามันคืออะไร

"ว๊าววว .. อาหารมาแล้ว" ยัยอะตอมส่งเสียงร้องดีใจเป็นพิเศษ

"เอ้า กินกันเถอะพวกเรา" คราวนี้เป็นเสียงของเวย์บ้างที่พูดออกมาดูแล้วไม่ต่างกันเลยจากยัยอะตอม

"..." ส่วนฉันได้แต่เงียบ พูดไม่ออกบอกไม่ถูก

“หม่ำๆๆ ..”  ยัยอะตอม

“หม่ำๆๆๆ ..”  เวย์

"..." ฉัน

"เอ้า ทำไมไม่กินล่ะโนนะ" เหมือนว่าเวย์จะสังเกตเห็นฉันที่ไม่ได้แตะต้องอาหารเลยตั้งแต่พนักงานนำอาหารมาเสิร์ฟ

"นี่นะเหรออาหารที่เราสั่งไป" ฉันถามออกไปทันที

"อืม ใช่นะสิ" เวย์ตอบฉันกลับมา

“ทำไมเธอไม่กินอ่าโนนะ” ยัยอะตอมก็พูดขึ้นมาอีกคนหนึ่ง

"แล้วไหน ... " ฉันหยุดพูดแค่นั้นและดูเหมือนว่ายัยอะตอมจะรู้ใจฉันจึงรีบบอกฉันทันที

"อ๋อ นี่ไงเขาเรียกว่า ลองชิมยัง" ยัยอะตอมพูดขึ้นพร้อมชี้ไปที่

"สปาเก็ตตี้เนี่ยนะ" ฉันเผลอร้องอุทานขึ้นมาซะเสียงดังอย่างลืมตัว

"แล้ว ยังมีพุง ล่ะ" ฉันถามยัยอะตอมอีกครั้งด้วยความอยากรู้อยากเห็น

"นี่ไงขาหมูร้อนๆ" ฮะ ที่แท้ยังมีพุงก็คือขาหมูนี่เอง สมแล้วละที่มีชื่อว่ายังมีพุง

"แล้ว... " ไม่ทันที่ฉันจะพูดจบยัยอะตอมก็พูดขึ้นเสียก่อน

"ส่วนนี่ ลิงยังเซ็ง" ยัยอะตอมชี้ไปที่

"ราเม็ง" ฉันพูดขึ้นทันทีเมื่อเห็นอาหารที่วางอยู่ตรงหน้าของฉัน

"ส่วนนี่" เวย์ชี้มือมาที่ตรงหน้าของเขา นี่เขาเรียกว่า ยุงยังชุม ฉันมองตามมือที่เวย์ชี้ไปจนสุดท้ายก็พบว่ามันคือ

"ซุปบะหมี่"

"ใช่แล้วจ้า" เวย์ขานรับซะเสียงเพราะเชียว

"นี่ทำไมฉันไม่ยักรู้เลยล่ะว่ามีร้านอาหารแบบนี้อยู่ด้วยหน่ะ"

"ก็เพราะแกจนไงยัยโนนะเพื่อนยาก" ดู ดู่ ดู๊ ดู ยัยอะตอมพูดสิ มันน่านักนะมาหาว่าฉันจนได้ไงอ่ะฉันไม่ได้จนสักกะหน่อยก็แค่ไม่รวยเท่านั้นเอง

"..."

"โธ่ แกงอนฉันหรอยัยโนนะฉันพูดล้อเล่นนะ"

“…”

“จริงๆ น๊า เพื่อนรักฉันแค่แหย่เล่นเองอ่ะอย่าจิงจังสิดูสิหน้าแก่แล้วนะนั่น”

"อืม ฉันรู้ว่าแกพูดเล่นเพราะถ้าเมื่อไหร่ที่แกพูดจริงเมื่อนั้นแกได้ตายแน่ยัยอะตอม"

"อ่ะจ้า กลัวแล้วๆ" ยัยอะตอมพูดขึ้นด้วยความรู้สึกผิดแต่ทำไมหน้ายัยอะตอมที่กำลังนั่งยิ้มอยู่ตอนนี้มันไม่ค่อยจะเหมือนพวกที่สำนึกผิดเลยนะ

"ที่นี้ก็กินได้แล้วนะโนนะ" เวย์พูดขึ้นพร้อมกับตัก ลองชิมยัง เฮ้ย สปาเก็ตตี้มาให้ฉันส่วนฉันก็ตัก ยังมีพุง (ขาหมู) ให้แก่เขาเช่นเดียวกัน

"นี่เวย์ฉันอยากกินสปาเก็ตตี้ตักให้หน่อยสิ" ยัยอะตอมพูดพร้อมกับยื่นจานไปข้างหน้าเล็กน้อยเพื่อจะให้เวย์ตักสปาเก็ตตี้ให้

แต่...

                “มีมือป่ะ ตักเองเซ่”

                “…” ยัยอะตอมพูดไม่ออกแม้แต่คำเดียว

                “อ๊ากกกก” เสียงยัยอะตอมกำลังพ่นไฟใส่เวย์พี่ชายสุดที่รักและแสนดีของหล่อน สงครามพ่นไฟกำลังจะเกิดขึ้นแล้ว ณ บัดนาววว

***หมายเหตุ ชื่ออาหารที่ตั้งไม่มีจริงหรอกนะค๊าแค่ตั้งให้ดูน่ารักๆเฉยๆจร้า***