[FIC] My dear EX (Chanhun) ft. Kris

ลำดับตอนที่ #15 : Part 13 ::: Don't Say that You Do :::

แพคฮยอนตื่นมาอาบน้ำแต่งตัวตั้งแต่เช้าตรู่ ขัดสีฉวีวรรณ ฉีดน้ำหอมจนฟุ้งได้ที่ ก็รีบ

เดินมาที่ห้องพักของชานยอลที่อยู่ถัดออกไปอีก 2 ห้อง ชายหนุ่มยกมือปิดปากหาวหวอด

ยกมือขึ้นเคาะประตู หวังจะปลุกให้เพื่อนรักที่(น่าจะยัง)ไม่ตื่น ให้รีบตื่นขึ้นมา เพื่อรีบไป

เตรียมงาน และ ดูทุกอย่างให้เรียบร้อย 

"ชานยอลโว้ย ตื่นยัง เดี๋ยวสายโว้ย" แพคฮยอน ตะโกนเรียกพร้อมเคาะอีกสองสามครั้งแรงๆ

'.....'

ทุกอย่างยังคงเงียบ

แพคฮยอนเคาะห้องอีกรอบให้แรงกว่าเดิม สักพักก็ได้ยินเสียงตะกุกตะกัก

ดังมาจากในห้อง ชายหนุ่มตัวเล็กเอาหูแนบกับประตู เพื่อฟังเสียงข้างใน 

'ทำไมเสียงมันฟังดูวุ่นวายจัง' แพคฮยอนคิดในใจ เพราะเสียงกุกกักที่ดังอยู่ในห้องดูเหมือน

จะไม่ได้มีคนแค่คนเดียวอยู่ในห้องนั้น เสียงกระทืบเท้าปึงปังๆ วนไปรอบๆห้อง จนมาหยุดอยู่หน้าประตู

"เฮ้ย" ตัวของแพคฮยอนถลาเข้าไปในห้อง เมื่อมีคนเปิดประตูทั้งๆที่เขายังยืนเอาหูแนบฟังเสียงอยู่ ก

ตัวของชายหนุ่มล้มลงกระแทกกับพื้นพรม ส่วนคนในห้องเองก็ตกใจกับภาพนั้นไม่แพ้กัน

"ไอ้ชานยอล มึงเล่นเหี้ยไรเนี่ย" แพคฮยอนบ่นอุบ พลางค่อยๆยันตัวเองขึ้นจากพื้น แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นไปมอง

กลับไม่ได้เจอแค่ชานยอลยืนอยู่ในห้องนั้น แต่กลับพบ เซฮุนยืนอยู่ตรงนั้นด้วย

เซฮุนใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยดี แต่ ไอ้เพื่อนเจ้ากรรมของเขาเนี่ยสิ ทำไมถึงใส่แค่บ็อกเซอร์

ยังไม่ทันที่แพคฮยอนจะพูดอะไรออกมา เซฮุนก็รีบวิ่งออกจากห้องไป คนที่ยังนั่งอยู่กับพื้นหันไปมองชานยอล

อย่างรู้ทัน ...

ชานยอลได้แต่ยิ้มแห้งๆกลับไป ตอนแรกก็กะจะบอกว่า เซฮุนลืมของไว้ก็คงจะฟังไม่ขึ้นซักเท่าไหร่ หรือจะลอง

บอกว่า พอดีว่า อากาศมันร้อนดีล่ะ ...

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

"มึงนี่มันเหี้ยจริงๆ จรรยาบรรณในวิชาชีพมึงมีบ้างไหม ไอ้ห่า" แพคฮยอนเปิดปากด่าเพื่อนสนิทฉอดๆ ตลอดระยะทาง

ตั้งแต่หน้าห้อง จนถึง ลอบบี้โรงแรมด้านล่าง โดยไม่ เปิดโอกาสให้อีกฝ่ายได้แก้ตัว ชานยอลทำได้แค่ กระแอม อืมๆ ในคอ

เพราะที่มันด่ามาก็มีส่วนถูก จะเถียงก็คงจะเท่านั้น

แต่เอาจริงเขาก็ไม่ได้ผิดฝ่ายเดียวนะ ตบมือข้างเดียวมันก็ไม่ดังนี่ แล้วเมื่อคืนก็ไม่ใช่แค่เขาที่ปฏิบัติอยู่คนเดียวแน่นอน

'มึงคิดดูซิ ทำตัวเป็นสมภารกินไก่วัด ใครรู้ก็เสียไปหมด ใครมันจะมาจ้างออกาไนซ์ที่จ้องจะงาบแฟนเขากันวะ

ตอนมึงทำ มึงได้คิดถึงข้อนี้บ้างมั๊ย'

'แล้วนี่ก็อีก ไหนมึงว่ามึงทำใจได้แล้วไง แล้วทำไมมึงถึงยังไปยุ่งกับเขาอีก ไอ้สมองหมาาาา'

"พูดพอยัง รำคาญแล้ว" ชานยอลบ่นอย่างหัวเสีย 

"ยังไม่พอ กูด่าได้ทั้งวันอ่ะ ด่าได้ยันชาติหน้าเลย มึงบอกมาสิ ว่าเมื่อคืนไม่ได้มีเรื่องเกินเลย มึงกล้าพูดมั๊ยล่ะ"

"เออ เมื่อคืนกูมีอะไรกับเซฮุน มึงพอใจยัง" ชานยอลทิ้งตัวลงบนโซฟาหน้าล็อบบี้อย่างหมดแรง แพคฮยอนมองเพื่อนรัก

อย่างจนใจ แต่ก่อนที่จะสงสารมัน ขอด่าให้สาแก่ใจอีกสักหน่อย เพราะนานทีปีหนที่เขาจะด่าเพื่อนรักตัวเองได้

โดยไม่ต้องรู้สึกผิดแบบนี้ได้

"มึงคิดเหี้ยไรของมึงงงง ไอ้เหี้ย เขาจะแต่งงานแล้วนะโว้ย พุทโธ่ พุทถัง กาละมัง 3 ใบสิบ"

"ตอนนั้นกูก็คิดแค่ ... กูรักเค้า มันต้องมีอะไรมากกว่าความรักอีกเหรอ" 

"เขยิบหน่อย กูจะนั่งด้วย"  แพคฮยอนเดินเข้าไปหย่อนตูดลงนั่งข้างๆชานยอล ตบไหล่เพื่อนรักสองที อย่างจนใจ ฉากที่เพื่อนรักคอตก

แล้วเขาต้องมานั่งปลอบแบบนี้ มันช่างคุ้นตาเสียเหลือเกิน แล้วประโยคพูดก็ซ้ำๆเดิมๆ คือคำว่า 'ทำใจ' พร้อมกับคำปลอบประโลม

ให้หัวใจที่แสนเจ็บช้ำของชานยอลก่อตัวเองขึ้นมาใหม่ เพื่อเผชิญหน้ากับความเป็นจริง อันที่จริง แพคฮยอนคิดว่า เขาควรจะพูดประโยคนี้

ได้ตั้งนานแล้ว ควรจะพูดเสียตั้งแต่ ครั้งแรกที่เขารู้ว่า เซฮุนกำลังจะแต่งงานกับคนอื่น แล้วก็ควรจะพูดย้ำๆ ซ้ำๆ เพื่อให้เพื่อนรักจดจำลงไปในหัว

ทำไมนะ ทำไมเขาถึงมาคิดได้เอาป่านนี้ ในฐานะที่เขาเป็นคนสนิทของคนทั้งคู่ เขาไม่ควรปล่อยให้เรื่องราวมันบานปลายใหญ่โต จนยากที่จะ

ทำให้ทุกอย่างกลับมาเป็นอย่างที่มันควรจะเป็นมานานแล้ว

"ชานยอล มึงฟังกูนะ ..."  แพคฮยอนทำเสียงจริงจัง เขาถอนหายใจเบาๆอีกครั้ง เขาคิดว่ามันถึงเวลาแล้วที่เพื่อนรักของเขาจะตาสว่าง

"พอเถอะ กูรู้แล้วแหล่ะ ว่ากูต้องทำใจ" ชานยอล พูดขัดขึ้นก่อน ที่แพคฮยอนจะได้เอ่ยอะไรต่อ ชายหนุ่มตัวเล็กส่ายหน้าให้กับคำพูดนั้น

"มึงรักเขามึงก็ไปแย่งเขากลับมาไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย" 

30% Loading ...

เรา มาแล้ว แงงงง หวังว่าจะยังพอมีคนติดตามกันนะคะ กำลังปั่นค่ะสู้ค่ะ T____T