เจ้าหญิงนักสืบ

ลำดับตอนที่ #1 : เจ้าหญิงกับนิวยอร์ก

ตอนที่1:เจ้าหญิงกับนิวยอร์ก                                                         



                เฮอร์บัลแลนด์เป็นประเทศเล็กๆ ตั้งอยู่ทางตอนเหนือของยุโรปมีประชากร

ประมาณ 3 ล้านคน   มีกษัตริย์เป็นประมุข   มีพระนามว่า  ลิสเตอร์คาร์ก  อภิเษกกับ

พระนางเกทติ้งมาร์ก   ชาวโปแลนด์   มีพระธิดา 2 พระองค์คือ  เจ้าหญิงเพลย์เนตตี้  

และ  เจ้าหญิงโรสแพลนเน็ท

        

                                                            


                เจ้าหญิงเพลย์เนตตี้ทรงสนพระทัยเรื่องของกฎหมายมาตั้งแต่เยาว์วัย

โดยทรงเริ่มอ่านหนังสือ กฎหมายสมัยนิยม ของ เฮอร์บัลแลนด์ เมื่อวัยเพียง 11

ขวบ   และ ทรงสนพระทัยในเรื่อง  การจับกุมนักก่ออาชญากรรม  ที่มีพาดหัวข่าวบน

หน้าหนังสือพิมพ์ทุกวัน  รวมไปถึง การตามล่าผู้ก่อการร้ายข้ามชาติอีกด้วย

        



           ส่วนเจ้าหญิงโรสแพลนเน็ท สนใจในเรื่องการปกครองบ้านเมือง และเป็นผู้ที่

รักผืนแผ่นดิน  เฮอร์บัลแลนด์  ยิ่งนักจึงมักไม่สนใจที่จะออกไปนอกประเทศถ้าไม่มี

กิจธุระที่จำเป็น…

            




             เมื่อเจ้าหญิงเพลย์เนตตี้ มีพระชนม์มายุได้   17  ชันษา ก็ทรงมีพระสิริโฉม

งามและอ่อนโยน      แต่เต็มไปด้วยจิตใจที่แข็งแกร่งเพราะเติบโตมากับ  หนังสือ

กฎหมาย และ ความสนพระทัยในการตามล่าผู้ก่อการร้าย และ นักก่ออาชญากรรม

จึงมีท่าทีเข้มแข็ง คล่องแคล่วและดูปราดเปรียว

        
             ส่วน เจ้าหญิงโรสแพลนเน็ท มีพระชนม์มายุเพียง 13 ชันษา ทรงสนพระทัย

ในเรื่องของธรรมชาติบ้านเมือง  จึงมักศึกษาค้นคว้าสิ่งแวดล้อมต่างๆ แต่ภายใน

ประเทศ



        

           "เจ้าหญิงเพลย์เนตตี้ จะเสด็จเยือน สหรัฐอเมริกา เพื่อศึกษาต่อด้านกฎหมาย

ในคณะนิติศาสตร์ ณ มหาวิทยาลัย คอลเล็กชาร์เล้นท์ ในนิวยอร์กทาวน์"

        

   



 ---------------    คำแถลงการจากสื่อต่างๆ ดังไปทั่ว เฮอร์บัลแลนด์       -- ---------
    

                                                                

"เตรียมตัวเรียบร้อยหรือยังจ้ะ  เพลย์เนตตี้!"

คำเตือนจากพระนางเกทติ้งมาร์กพระมารดา พร้อมกับรอยยิ้มอย่างเอ็นดู

       




 "เรียบร้อยแล้วเพคะ"   เจ้าหญิงเพลย์เนตตี้ตอบ พลางกับหยิบถุงมือแล้วเดินออกมาจากห้องแต่งตัว

        



"ไปกันเถอะ ท่านพ่อรออยู่ที่รถแล้ว" เจ้าหญิงโรสแพลนเน็ทบอกพร้อมกับดึงมือพี่สาวไปที่รถ  





                        เมื่อถึงสนามบิน มีประชาชนมาส่งเสด็จอย่างหนาตา เจ้าหญิงเพลย์เนตตี้ โบกมือให้กับประชาชน

        





"ขอบคุณคะท่านพ่อ ท่านแม่ ที่ให้โอกาสหนู ไปเรียนในสถาบันที่หนูอยากไป" เจ้าหญิงเพลย์เนตตี้กล่าวด้วยน้ำตา  พร้อมกับโอบกอดพระราชาและราชินี

                                                              





"รักษาตัวด้วยนะจ้ะ  เมื่อไหร่ที่หนูเหงาขอให้คิดถึงเราเป็นสิ่งแรกนะจ้ะ" ราชินีกล่าว พร้อมกับรอยยิ้ม

                                                             






 "พี่อย่าลืมคิดถึงฉันนะ" เจ้าหญิงโรสแพลนเน็ทบอกพร้อมน้ำตา   และสวมกอดพี่สาว

                                





"แน่นอนสิ  พี่จะลืมเธอได้ไง พี่ฝากดูแล ท่านพ่อ ท่านแม่ ด้วยนะ ถ้าพี่มีโอกาสจะโทรมาหาจ้ะ" เจ้าหญิงเพลย์เนตตี้ตอบ  ไปยังบันไดเครื่องบิน





ถึงแล้ว…นิวยอร์กทาวน์!

        

        สนามบินที่เต็มไปด้วยผู้คนที่แออัดกันเหลือเกิน ยังกับเอาปลาทูน่า 10 ตัวยัด

เข้าไปในกระป๋องที่รองรับปลาทูน่าได้แค่ 5 ตัว เจ้าหญิงเพลย์เนตตี้เห็นภาพที่ผู้คน

ยั๊วเยี๊ยไปทั่วสนามบิน และเธอก็อยากจะออกไปให้พ้นๆจากที่นี่เสียที

        

                                                    


                    แล้วนี่เธอจะเดินทางไปมหาวิทยาลัยได้อย่างไรกันเพราะมันไม่ได้ 

สะดวกเหมือนตอนที่เธอเป็นเจ้าหญิงในเฮอร์บัลแลนด์  ไม่มีใครที่เธอจะกระดิกนิ้ว

แล้วไปส่งเธอ เมื่อเธออยากไปไหนก็ได้และตอนนี้  ฉันกำลังจะเป็นแค่  มิสเนตตี้  คา

ร์ก หนึ่งใน นักศึกษาของ มหาวิทยาลัยคอลเล็กชาร์เล้นท์  แต่ทำไงได้เมื่อเธอเลือก

ที่จะมาเอง..


เธอหันไปมองรอบๆเผื่อจะหาใครที่มาช่วยพาไป คอลเล็กชาร์เล้นท์  

                 

          นั่นไง!…

                 เธอมองเห็นเคาน์เตอร์เล็กๆสีส้มด้านหน้าทางออกที่เขียนมีป้ายติดไว้

ว่า    เบสทรานเฟอร์ แท็กซี่มิเตอร์  อย่างน้อยที่นั่นต้องรู้ว่า คอลเล็กชาร์เล้นท์อยู่

แถวไหน

        




"ขอโทษนะคะ คุณพอจะมีรถพาฉันไปที่  คอลเล็กชาร์เล้นท์ไหม" เนตตี้ถามผู้หญิง

วัยกลางคนในสูทแขนยาวที่อยู่ในเคาน์เตอร์ เธอน่าจะเป็นพนักงานต้อนรับของที่นี่

       




 "แน่นอนคะ แต่คุณต้องชำระค่าบริการก่อน 10 เหรียญ และที่เหลือก็จ่ายตามมิเตอร์

กับคนขับแท็กซี่คะ" หญิงคนนั้นบอกพร้อมกับยื่นบัตรรถที่จะพาเธอไปให้

        





"โอเค… และฉันต้องไปขึ้นรถที่ไหน"   เนตบอกพร้อมกับหยิบกระเป๋า








                  สตางค์หลุยส์วิกตองใบเก่าที่เหมือนว่าเธอจะได้ในวันคริสต์มาสปีที่แล้ว

ที่น้องสาวซื้อให้ ช่างรู้ใจจริงๆ    โชคดีจริงๆที่เธอเป็นคนรอบคอบแลกเหรียญ

ดอลลาร์พอที่จะใช้จ่ายในหนึ่งสัปดาห์ก่อนที่จะมาถึง นิวยอร์ก เสียอีก และเธอก็ควัก

เงิน 10 เหรียญให้หญิงผู้นั้นไป

        






"เดินไปทางซ้าย และมองหารถที่มีเลขทะเบียนตรงกับบัตรที่ฉันให้ไป .. และบอกคน

ขับรถว่าคุณจะไปไหน"หญิงผู้นั้นกล่าวก่อนที่จะไปบริการคนอื่น

       






                  รถแท็กซี่สีส้มที่เทียบฟุตบาท  ที่คอยรับส่งผู้โดยสารเต็มไปหมด แล้ว

เนตจะรู้ไหมเนี่ยว่าเธอจะต้องขึ้นคันไหน  ทะเบียนรถที่เธอต้องขึ้นคือ NYC 252  แต่

ถ้าเธอถามคนขับแท็กซี่คนใดคนหนึ่งจะต้องรู้ว่า รถคันที่เธอจะต้องขึ้นมันจอดอยู่

ไหนกันแน่อย่างน้อยคนขับแท็กซี่ก็คงเป็นเพื่อนกัน

        








                เธอสังเกตไปที่ชายอ้วนๆอายุราวๆสัก 50 ที่สวมชุดพร้อมกับป้ายบนหน้า

อกที่พอจะบอกว่าเขาเป็นคนขับแท็กซี่ ขณะกำลังยืนจุดบุหรี่อยู่ริมฟุตบาท เขาน่าจะ

บอกเธอได้ว่าแท็กซี่คันนั้นจอดอยู่ไหน

                                                           







  "ขอโทษนะคะ.. คุณพอจะทราบไหมว่าแท็กซี่คันนี้อยู่ไหน" เนตถามด้วยเสียงที่

อ่อนน้อมพร้อมกับยื่นบัตรที่มีทะเบียนรถอยู่ด้วย

                                                            





"คุณถามถูกคนแล้ว…  เพราะรถผมนั่นแหละทะเบียน NYC 252 "   เขาตอบพร้อมกับ

พ่นควันบุหรี่ออกมาอย่างสบายอารมณ์ "นี่กระเป๋าคุณใช่ไหม" เขาถามแล้วหนีบบุหรี่

ออกจากปากปล่อยลงบนพื้นพร้อมกับเหยียบมัน

                                                            







"ใช่คะ.."    เนตตอบ เธอคิดว่าชายคนนี้ทำไหมต้องถามเธอด้วย เพราะเธอก็เข็น

กระเป๋ามากับมือของเธอเองจะให้มันไปเป็นของคนอื่นได้ยังไง

       



 เมื่อขนของเสร็จ เนตและคนขับก็ขึ้นรถ  


"ไปคอลเล็กชาร์เล้นท์นะคะ"

เนตถามด้วยเสียงที่แหบแห้ง เพราะเธอเหนื่อยกับการเดินหารถและขนของสำหรับ

เธอแล้วมันเหนื่อยจริงๆ เธอไม่เคยแม้แต่เดินหารถเพราะแค่โทรกริ๊งเดียวก็จะมีรถมา

รับถึงที่

                                                              

                                                            

               ในระหว่างทางเธอก็หลับโดยไม่รู้ตัว รู้แล้วหล่ะว่าเธอเหนื่อยจริงๆ ถึงกับ

พลาดในสิ่งที่เธอวางแผนไว้ว่าในระหว่างทางไป คอลเล็กชาร์เล้นท์ ต้องชมทิวทัศน์

และมองเส้นทางดูบ้าง บางทีเธออาจจะแวะมาซื้อของใช้ก่อนเปิดปีการศึกษาแรก

ไม่นานเนตก็รู้สึกตัวเพราะรถจอด และคนขับก็กำลังขนกระเป๋าของเธอลง 

                                                            



               "ผมกำลังจะปลุกคุณพอดี…  คงจะเหนื่อยจากการเดินทางมากสินะ" คนขับ

รถบอกพร้อมกับขนกระเป๋าที่เหลือจนหมด  เนตเปิดประตูลงมาพร้อมกับหยิบเงินมา

ให้พอดีกับค่าโดยสารที่มิเตอร์ในรถบอก "นี่คะ 17 เหรียญ 20 เซน" เนตยื่นเงินให้คน

ขับแท็กซี่และเขาก็ขับจากไป