รักก้องโลก

ลำดับตอนที่ #2 : pzg 1

คาซึมมี โคจังนัน กอซชอรอมนัน ซารางเง พลุรีนาโก ชิมจังมัน กุงกวัง~

“อันยอง” เสียงโทรศัพท์ของบังยงกุกดังขึ้น พร้อมกับเสียงของยงกุกที่รับโทรศัพท์

“ยงกุกคืนนี้ว่างไมวะมาเจอกันหน่อย” เสียงของเพื่อนสนิทของยงกุกพูดขึ้น คิมฮิมชาน

ฮิมชานเป็นเพื่อนสนิทของยงกุกมานานเป็นปีแล้ว พวกเขามีอะไรที่คล้ายๆกันพวกเขาชอบอะไรที่เหมือนๆกัน แล้วคืนนี้ฮิมชานได้ชวนยงกุกไปที่ผับๆนึ่ง

“ว่างๆ เจอกันที่เดิมเลยแล้วกัน” เสียงใหญ่ทุ้ม บอกกับฮิมชานไป

“โอเค เจอกันที่เดิมเว้ย”

22:50pm 
กริ้งง กริ้งง กริ้งง กริ้งง กริ้งง~ {เสียงโทรศัพท์ของฮิมชานบ้านนอกมาก ไร้รสนิยม}

ยงกุก: “กูจะถึงแล้วนะเว้ย มึงรออยู่หน้าผับนะ”

ฮิมชาน: “โอเค กูก็อยู่หน้าผับรีบมาเถอะ”

เมื่อวางสายไป ผ่านไปสักสิบนาทียงกุกก็มา พวกเขาสองคนทักทายกันตามประสาเพื่อนรัก

“เฮ้ย ไม่ได้เจอนานเป็นไงบ้างว่ะสบายดีหรือป่าว”   ยงกุกเอ่ยถามฮิมชาน

“สบายดีดิ นี่กูไปสามวันนะไม่ได้ไปเป็นปี”

ฮิมชานไปถ่ายแบบในต่างประเทศ เขาฉายเดียวไปกับผู้จัดการ วันนี้เขาพึ่งกลับมาแต่เขายังไม่เข้าหอ สงสัยเขาอยากจะดื่มกับเพื่อนรักอย่างยงกุกละมั่ง ฮ่ะฮาฮ่า เพลงพร้อม เครื่องดื่มก็จัดเต็ม คืนนี้คิดว่าพวกเขาสองคนคงได้กอดคอกันอ้วกแน่ๆ

ฮิมชาน: “เฮ้ย มึงเป็นไงบ้างว่ะน้องๆดื้อหรือป่าว”

ยงกุก: “ไม่ค่อยวะ พวกมันก็ต่างคนต่างอยู่ ปกติดี”

ฮิมชาน: “ก็ดีแล้ว กูเป็นห่วงมึงกลัวมึงเหนื่อยที่ต้องดูแลน้องๆคนเดียว”   {แม๋!! ฮิมชานเป็นห่วงแบบไม่อ้อมค้อม}

เวลาก็เดินไปเรื่อยๆ ยงกุกและฮิมชานก็ได้พูดคุยกันเรื่องงานเรื่องนูนเรื่องนี้ตามประสาผู้ชาย และก็ยังดื่มแอลกอฮอร์แบบไม่หยั้งอีกต่างหาก จนถึงเวลาตีหนึ่งเรทๆ ฮิมชานได้พูดอะไรแปลกออกมาว่า

“เฮ้ย ยงกุก มึงรู้ไมว่ะว่าเวลากูอยู่กับมึงเนี้ยกูมีความสุขมากๆเลย” ฮิมชานพูดกับยงกุกแบบมึนๆ

“ฮ่าฮ่าฮ่า นี้มึงกำลังพูดอะไรวะ ใครที่อยู่กับกูก็มีความสุขทั้งนั้น”   
{นี่แหละคือเหตุผลของคนหน้าตาดี ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็ทำให้คนอื่นมีความสุขได้เสมอ}

“เอ่อ ก็จริงแต่ความรู้สึกกูไม่ใช่แบบคนอื่นว่ะ ความรู้สึกมันออกแบบ...” “พอๆเลยมึง นี่มึงกำลังจะพูดอะไร กินเหล้าดีกว่า เอาชน”

ยงกุกรีบเปลี่ยนเรื่องคุย แล้วก็ยกแก้วหนักมากขึ้นเรื่อยๆ !!!!!~
พอถึงเวลาที่ต้องกลับ ทั้งสองก็กอดคอกันเดินออกจากผับอย่างสนุกสนาน

“คืนนี้เมาชิปหายเลยวะ วันหลังหาโอกาสดีออกมาดื่มกันอีกดีกว่า”

ยงกุกพูดกับฮิมชานแล้วก็เดินขึ้นรถ 
ยงกุกเอนเบาะนอน ฮิมชานนั่งติดกระจก

ในระหว่างทาง ฮิมชานถอนหายใจหลายครั้งเหมือนกับมีอะไรอึดอัดอยู่ในใจ

“มึงคิดยังไงว่ะที่ผู้ชายกับผู้ชายรักกัน”

ฮิมชานถามยงกุก ยงกุกที่เอนเบาะนอนอยู่ถึงกลับสดุ้งลุกขึ้นมาว่า

“นี่มึงถามเรื่องอะไร”
ยงกุกถามกลับแบบ งง ตามเคย

“ก็มึงรู้สึกยังไงที่ผู้ชายเขาคบกันรักกันอ่ะ”

“กูไม่ชอบวะ โลกสร้างให้มีผู้ชายกับผู้หญิงแต่ผู้ชายรักกันนี่ กูรับไม่ได้ว่ะ”

ยงกุกตอบคำถามของฮิมชานแล้วเอนตัวลงไปนอนต่อ ฮิมชานทำหน้าเศร้าและถอนหายใจอีกครั้ง เพียงไม่กี่วินาทีฮิมชานก็ตั้ดสิ้นใจบอกยงกุกว่า

“ยงกุกกูรู้สึกกลับมึงเกินเพื่อนวะ”

ทันทีที่ฮิมชานบอกกับยงกุก ยงกุกก็สดุ้งลุกขึ้นมาอีกครั้งแล้วหันมามองหน้าของฮิมชาน แล้วยงกุกก็พูดขึ้นว่า

“นี่มึง......” {ยงกุกพูดไม่ออก}



“อืม กูรักมึง” ฮิมชานพยักหน้า แล้วหน้าของเขาก็แดงไปหมด

“กูมีความสุขเวลาอยู่กับมึง กูตั้งใจจะบอกมึงนานแล้ว แต่ไม่มีโอกาส”

ฮิมชานทำเสียงเศร้าๆ แล้วก็เอาแต่ก้มหน้า ยงกุกในตอนนั้นทำหน้า,เสียงโหดและดุดันมาก เหมือนเขาไม่พอใจที่ฮิมชานพูดออกไป

ตลอดระยะทางทั้งสองคนเงียบมากไม่มีคำพูดใดจะพูดออกมาเลย พอถึงหน้าหอพวกเขาได้เดินลงจากรถ ยงกุกได้ลงรถก่อนเป็นคนแรกแล้วเขาก็เดินล่วงหน้าไปแบบไม่มองคนข้างหลัง ในตอนนั้นฮิมชานก็ได้แต่มองข้างหลังของยงกุก เขายืนนิ่งตรงจุดที่ลงรถแล้วเขาก็คิดว่า เมื่อบอกความในใจไปแล้ว เราก็ต้องบอกมันให้หมดสิ ผลจะเป็นยังไงก็ช่างมัน {ฮิมชานคิดแบบนั้น}

“กูอยากคบกับมึงวะ”

ฮิมชานตะโกนเสียงดันลั่น ทุกคนที่ยังไม่หลับไม่นอนและอยู่ยังจุดนั้น ต่างหันมามองที่ฮิมชาน ทันใดนั้นยงกุกก็รีบหันกลับมามองที่ฮิมชาน ฮิมชานมองตรงไปที่หน้าของยงกุก ยงกุกจ้องมาที่หน้าของฮิมชาน ต่างคนต่างมองกันในระยะไกล

“กูรักมึง กูไม่รู้ว่าตอนไหนแต่กูรักมึง”

ฮิมชานตะโกนบอกรักยงกุกอีกครั้ง คราวนี้ยงกุกเดินกลับมาหาจุดที่ฮิมชานยืน มือของยงกุกอยู่ในกระเป๋าหน้าของเสื้อแขนยาว ยงกุกยืนอยู่ตรงหน้าของฮิมชานแบบเท่ห์ๆและยังจ้องมองหน้าของฮิมชานแทบไม่กระพริบตา ในตอนนั้นฮิมชานก้มหน้าลงไปพร้อมกับน้ำตาคลอ เขากลัวยงกุกจะชกที่หน้าของเขา เขากลัวยงกุกจะพูดอะไรที่เขาไม่พร้อมจะฟัง เขากลัวยงกุกจะรับไม่ได้ที่เขาพูดแบบนั้น เขากลัวมิตรภาพของเขากับยงกุกหายไป เขากลัวไปหมดในตอนนั้น.... ;(

“ลองดูก็ไม่เห็นมีไรเสียหายนิ” {โอ๊ววววววววววว > <///}

ยงกุกยืนจ้องหน้าแล้วเอ่ยคำที่น่าปลื้มสุดตีนออกมา ทันใดนั้นฮิมชานก็รีบเงยหน้าขึ้นมองยงกุก น้ำตาของฮิมชานแทบจะไหลออกมา เพราะเขาไม่คิดว่ายงกุกจะกล้าพูดแบบนี้และก็ไม่คิดว่ายงกุกจะยอมรับได้ ฮิมชานดีใจสุดขีดในตอนนั้นและเขาเขินมาก ฮิมชานบอกกับยงกุกว่า

“ขอบคุณที่นายยอมรับฉัน ขอบคุณที่นายไม่รังเกลียดฉัน”

พอฮิมชานพูดจบ ยงกุกก็ได้เอาแขนออกจากกระเป๋าเสื้อ แล้วเดินมาด้านข้างของฮิมชาน เขาอ้าแขนซ้ายออกแล้วโอบตรงไหล่ของฮิมชานไว้ แล้วพูดเสริมว่า

“ความรักของเรา ไม่ใช่จะเป็นไปไม่ได้ มันเป็นไปได้ไม่ว่าเราจะเป็นเพศไหนก็ตาม สิ่งที่เกลียดมันคือสิ่งที่เรากำหนดเองทั้งนั้น แต่ตอนนี้ฉันจะไม่กำหนดสิ่งนั้นกับเธอนะ ชานนี่!!!!~” {ชานนนนนนนี่!!!!!!~}

ยงกุกพูดกับฮิมชานแบบนั้น !!!

“^^///” ฮิมชานยิ้มและหน้าของเขาแดงไปทั้งหน้า ความเมาในตอนนั้นมันหายไปไหนหมดความอึดอัดตอนนั้นอยู่ไหน ระบบหายใจปกติแล้ว “ความรู้สึกในตอนนี้แมร่งโครตเหมือนฝันเลย” ฮิมชานคิดในใจ แล้วพวกเขาก็เดินโอบไหล่กอดเอว กันเขาหอ อย่างมีความสุข 

# ภาพฉายไปที่ กลุ่มดาว -/\-

-//- โปรดติดตามตอนต่อไป ^^