โรงเรียนปาฏิหาริย์ Miracle'School

ลำดับตอนที่ #3 : เพื่อนใหม่??

คนๆนั้นก็คือ....??!

          "ฮาวอน นะนายนาย..มาอยู่นี่ได้ไง"   ไหนว่าจะเรียนอยู่ที่นู่นไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมทำไมมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ 
         "ก็..พอดีว่าได้ทุนมาเรียนนี่อ่ะก็เลยมา..ไม่คิดว่าจะเจอเธอนะเนี่ย"  
         "ชิ!!พ่อนักเรียนทุน(ไม่น่าได้ทุนเลยนะ หัวหมูกี่หัวเนี่ย)..แล้วนี่พาแฟนมาด้วยป่ะ"   ฉันแกล้งถามเพราะไม่มีแม้เเต่เงาของแฟนเขา
         "นี่! ฉันเพิ่งเลิกกับเธอนะ" อะไรขึ้นเสียงทำไมไม่ทราบ
         "นายเลิกกับฉันเองไม่ใช่เหรอยะ..จะโวยวายทำไมไม่ทราบ..แล้วก็อย่ามาพูดนะว่านายเองก็เสียใจอ่ะเสียใจเเล้วเลิกกับฉันทำไม !!"  อีกอย่างคำว่าแฟนของนายน่ะ ไม่ตายก็หาใหม่ได้ไม่ใช่เหรอ
         "ก็จริงอ่ะนะ(_ _)"   ฮาวอนก้มหน้างุด   "ฉันผิดเองแหละ..ไม่น่าปล่อยเธอไปเลย"
         "= =จะมาเสียใจตอนนี้มันก็สายไปและ..เพื่อน"   ฉันเน้นคำว่าเพื่อนตัวโตๆให้เขาได้รู้ว่าเขามีฐานะเป็นเพียง 'แฟนเก่า..เพื่อนใหม่' เท่านั้น   "ขอให้โชคดีกับโรงเรียนใหม่..เพื่อนใหม่นะ"
         ฉันลุกขึ้นแล้วเดินลงจากโบกี้รถไฟ  เฮ้อ~ บรรยากาศอย่ากับสถานนีหัวลำโพงบ้านเราเลยแหะ

         "ฮายังๆ"
     ใครเรียกอ่ะ ไหนอ่ะ ไม่เห็นมีเลย แต่เสียงคุ้นๆนะ
         "ทางนี้..ทางนี้"
     โอ้ว!! ที่โบกมือหยอยๆนั่นมัน"ดงยู"นี่นา
         "มารอบเเรกหรอ..รอนานมั้ยอ่ะ"
         "ไม่หรอก..สำหรับเธออ่ะนานแค่ไหก็นรอได้...แล้วนี่มีของมามั้ย"
         "เอ่อ..มีจ้ะ..รบกวนด้วยน้ะดงยู^w^"   เกรงใจนายจัง ช่วยฉันตลอดเลย
         ดงยูเดินหายขึ้นไปบนรถแป๊บนึง แล้วลงมาพร้อมกับกระเป๋าถือขนาดใหญ่ กระเป๋าขิม กระเป๋าเป้สะพายหลังอีก1ใบ
         "เอากระเป๋าเป้กับขิมมา เดี๋ยวเราสะพายไปเอง"   ฉันเข้าไปดึงกระเป๋าออกมาจากบ่าเขา
         "แต่ว่า.."  <<ดงยู
         "เดี๋ยวนี้ / ณ บัดNow"   
         สุดท้ายก็ต้องส่งมาให้ฉัน..ก็ลองไม่ส่งดิ (-_-++)
         "แล้วนี่..จะไปถึงโรงเรียนได้ไงอ่ะ..ขึ้นรถม้า หายตัว รถแท็กซี่ เดิน หรือว่าไง?"   ฉันรัวคำถามไปอย่างกับปืนกล ทำเอาดงยูนิ่งไปเลย
         "ก็..จะมีรถม้าหัวนกอยู่ เธอไปดูเองเหอะ พอดีฉันไม่รู้จักไอ้ตัวนี้อ่ะ"   ท่าทางจะเป็นสัตว์ในเทพนิยายแหงๆเลย (-_-)
         ฉันเดินเท้าไปเรื่อยๆตามทางขนาดประมาณถนน 8 เลน  ที่มีเด็กๆรุ่นเดียวกันเดินอยู่ ถ้ากะประมาณด้วยสายตาก็น่าจะมีประมาณ เกือบ 3,000 คนได้
มิราเคิลแลนด์คงจะใหญ่น่าดูล่ะ ยังเหลือรถไฟที่ยังไม่ได้มาที่นี่อีก ประมาณ 20 เที่ยวได้ แล้วรถไฟเที่ยวหนึ่งๆก็เอาคนมาได้ยังไงตั้งกว่า 3,000 คน (เอามาได้ยังไง??)
         หลังจากเดินเท้ามาประมาณ 10 นาที ฉันก็เริ่มเสวนากับแชมป์(ฉันเงียบมาได้ยังไงตลอด10นาทีเนี่ย!!?)
         "นี่ดงยู..เราเดินมาก็สิบนาทีแล้วอ่ะ เมื่อไหร่จะถึงเหรอ"
         "ก็ใกล้แล้วล่ะ"
         พูดไม่ทันขาดคำเราก็เจอขบวนกริฟฟินจอดรออยู่เป็นร้อยร้อยคัน กริฟฟินพวกนี้มีแต่ตัวผู้ทั้งนั้นล่ะ เพราะถ้าเป็นตัวเมียจะมีปีก ส่วนตัวผู้ ตำแหน่งที่เป็นปีกจะเป็นหนาม{ข้อมูลแน่นปึ้กจากเว็บDek-D(http://dek-d.com/board/view.php?id=1252457)}
         จังหวะที่กำลังก้าวขึ้นรถม้า ฮายังรู้สึกเหมือนมีอะไรอันตรายกำลังจ้องมองอยู่  แต่เป้าหมายของมันคือกระเป๋าใบใดใบหนึ่งของฮายัง
         ฟึบ!!
        สิ่งมีพวกนั้นชีวิตนั้นกระชากเอากระเป๋าขิมของเธอแล้วหนีเข้าป่าไปอย่างรวดเร็วไป ไม่ใช่แค่ของเธอ สัมภาระ ของมีค่าของคนอื่นก็ถูกฉกไปเช่นกัน พวกมันส่งเสียงร้องดีใจที่ได้ของพวกนั้นไป 
           แล้วสิ่งไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น ก้อนเมฆดำทะมึนขนาดใหญ่เคลื่อนมา ลมกรรโชกแรง ฟ้าร้องกัมปนาท เหมือนฝนจะตกทั้งๆที่ท้องฟ้าเมื่อครู่นั้นสดใสมาก หลังจากนั้นสิ่งของที่คนพวกนั้นขโมยไปก็ถูกลมพายุที่ก่อตัวขึ้นอย่างไม่ทราบสาเหตุ หอบกลับมาสู่เจ้าของ คล้ายกับของพวกนั้นเขียนชื่อติดไว้อย่างนั้น