คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ｡ c h a p t e r 05 ｡ - grown up - 100%
05
แจ็คสันคิดว่าเขาไม่น่าขอให้มาร์คโตขึ้นมาเลยจริงๆ
“พ..พี่ชอบมาร์คนะ” ช่อดอกกุหลาบสีแดงช่อโตในมือของชายหนุ่มร่างสูงราวร้อยแปดสิบเซนติเมตรกำลังถูกยื่นไปให้มาร์ค ใบหน้าหวานขึ้นสีนิดหน่อยอย่างน่ารัก อาจจะเพราะว่าเขินหรือไม่ก็เพราะองศาที่ต่ำกว่าปกติของอากาศในช่วงเย็น
ซึ่งแจ็คสันภาวนาให้เป็นอย่างหลัง..
แต่ที่แน่ๆตอนนี้ปากเล็กกำลังคลี่ยิ้มโชว์เขี้ยวขาวแล้วยื่นมือไปรับเอาช่อดอกไม้มาถือไว้
และมันคงจะเป็นอะไรที่ฟินมากถ้าไอ้ร่างสูงราวร้อยแปดสิบเซนติเมตรที่ว่าน่ะหมายถึง แจ็คสันหวัง
หากแต่ในความเป็นจริง แจ็คสันกำลังยืนเป็นแบล็คกราวน์ให้กับภาพบรรยากาศแสนหวานตรงหน้าต่างหาก เขายืนอยู่ตรงนี้มาร่วมสิบนาทีแล้ว และความหงุดหงิดก็เริ่มก่อตัวมากขึ้นเรื่อยๆซะด้วยสิ
“ขอบคุณนะครับพี่นัมจุน” เสียงใสเอ่ยแล้วยิ้มน่ารักแอทแทคเข้าไปอีกหนึ่งยก แจ็คสันหัวเราะขึ้นจมูกอย่างหมั่นไส้กับท่าทางดีใจที่เหมือนจะบินได้ของไอ้เด็กร่างสูงราวร้อยแปดสิบเซนติเมตร(เจ็บใจตรงนี้)ที่ชื่อนัมจุนอะไรนั่น
“แต่...” มาร์คพูดค้างไว้แค่นั้นแล้วโน้มหน้าเข้าไปจนชิดรุ่นพี่เจ้าของดอกไม้เพื่อกระซิบอะไรบางอย่างที่แจ็คสันไม่ได้ยิน
และนั่นมันทำให้เขาหงุดหงิดมากกว่าเดิมสักร้อยเท่า
รองเท้าหนังสีดำขลับถูกเจ้าของยกขึ้นมาเตะอากาศด้วยความโมโห ท่าทางฟึดฟัดของชายหนุ่มอายุยี่สิบสามปีที่ตอนนี้เหมือนเด็กลงไปสักสิบปี พนันได้เลยถ้ารุ่นน้องมาเห็นเฮดว้ากคนโหดของคณะสถาปัตย์กำลังทำท่าเหมือนเด็กโดนขัดใจแบบนี้ล่ะก็คงได้หมดศรัทธากันไปเป็นแถบๆ
แจ็คสันเดาะลิ้นแล้วเบือนหน้าหนีภาพบาดตาที่ทำเอาเขาแทบฟิวส์ขาด ในใจหวังว่าให้เรื่องตรงหน้ามันจบๆไปเสียที
“พี่แจ็คสัน~ กลับกันเถอะ” หันมาอีกทีก็เจอเจ้าตัวเล็ก(ที่ตอนนี้สูงเท่าไหล่เขาแล้ว)ยืนยิ้มแป้นแล้นอยู่ตรงหน้า
“ไม่กลับกับแฟนเหรอ?” อดไม่ได้ที่จะเอ่ยประชดใส่
“พี่แจ็คสันพูดอะไร ใครแฟนมาร์ค?” อ้อ ลืมอัพเดต ตอนนี้ไอ้สรรพนาม ‘น้องต้วน’ น่ะเลิกใช้ไปแล้ว เพราะเจ้าของชื่อเขาบอกว่ามันดูไม่แมนเอาซะเลย เจ้าตัวเลยเปลี่ยนมาแทนตัวเองด้วย ‘มาร์ค’ แทน
ซึ่งแจ็คสันก็ไม่เห็นว่ามันจะแมนขึ้นตรงไหน... ก็นะ ไม่ว่ามาร์คต้วนจะทำอะไร แจ็คสันหวังก็มองว่ามันน่ารักไปหมดนั่นแหละน่า
“เอ้า ก็เจ้าของดอกไม้ช่อเบ่อเริ่มนี่ไง” พูดแล้วก็ชี้ไปที่ไอ้ช่อดอกไม้ที่ใหญ่จนแทบบังมาร์คมิดทั้งตัว
คนตัวเล็กพรูลมหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย มือเล็กจับช่อดอกไม้เจ้าปัญหายัดใส่มือคนเป็นคนพี่แล้วพูดเสียงเนือยๆ
“พี่แจ็คสันรับดอกไม้มาร์คแล้ว งั้นพี่แจ็คสันก็เป็นแฟนมาร์คสิ”
“...!”
“แค่รับดอกไม้ไม่ได้แปลว่ามาร์คจะตกลงเป็นแฟนกับเขาซะหน่อย”
“....”
“มาร์คไม่ได้ชอบพี่นัมจุน”
เอาเป็นว่ารู้เรื่อง
พูดจบก็เดินอ้อมมาเปิดประตูรถแล้วยัดตัวเองลงไปนั่งเรียบร้อย ปากเล็กพึมพำอะไรสักอย่างที่เขาจับใจความไม่ได้
แต่เชื่อเถอะว่าตอนนี้แจ็คสันหวังหุบยิ้มไม่ลงแล้วล่ะ
- 25% -
“พี่แจ็คสันคนงี่เง่า”
คนที่เข้ามานั่งก่อนได้แต่ขมุบขมิบปากบ่นปนด่าคนเป็นพี่อย่างหงุดหงิด แขนเล็กไขว้กันแน่นอยู่ตรงหน้าอก
มาร์คกำลังโมโห
โมโหมากซะด้วยสิ!
B E M Y B A B Y
ย้อนกลับไปสักสิบห้านาทีก่อน (ถ้าพี่แจ็คสันสังเกตสักนิด)
RRRRrrr
P’JACKSON : พี่แจ็คสันรออยู่หน้าโรงเรียนแล้วนะครับ
หลังจากกดอ่านไลน์จากคนเป็นพี่เสร็จ มาร์คก็คว้ากระเป๋านักเรียนขึ้นสะพาย โบกมือลาเพื่อนนิดหน่อยแล้วรีบเดินออกจากโรงยิมทันที
อากาศตอนนี้ก็หนาวจนขาเริ่มจะแข็งซะแล้วสิ พนันได้ว่าจมูกเขาต้องขึ้นสีแดงแล้วแหงๆ
มาร์คเดินมาตามทางจนเห็นรถสีดำคันสวยคุ้นตาพร้อมกับเจ้าของที่โคตรจะคุ้นเคยในชุดนักศึกษาชาย พี่แจ็คสันกำลังยืนพิงประตูรถในขณะที่ก้มหน้ากดโทรศัพท์ไปด้วย มือเล็กทำท่าจะยกขึ้นโบกเรียกพี่ชาย แต่ก็ดันมีช่อดอกกุหลาบช่อเบ่อเริ่มมาขวางหน้าไว้ซะก่อน
มาร์คชะงักไปนิดหน่อยก่อนจะหันมองรุ่นพี่ตัวสูงตรงหน้าที่กำลังยกมือขึ้นเกาท้ายทอยอย่างเขินๆ ตากลมเริ่มมองพิจารณาอีกคนว่าพอจะอยู่ในลิสรายชื่อคนรู้จักบ้างไหม แต่ให้ตายเหอะ มาร์คนึกไม่ออกจริงๆว่าเขาเคยรู้จักรุ่นพี่สีผมประหลาดคนนี้ด้วย
แถมไอ้ดอกไม้บ้านี่ก็บังป้ายชื่อซะมิดอีก
“เอ่อ...คือ น้องมาร์ค..” เสียงเข้มของคนตรงหน้าเริ่มเกริ่นขึ้นมาอย่างอึกอัก แถมแก้มสากก็เริ่มขึ้นสีฝาดนิดๆ ช่อดอกไม้ช่อโตถูกยื่นออกห่างจากตัวจนมาร์คสามารถอ่านป้ายชื่อได้สักที
‘KIM NUMJUN’
นัมจุน? นัมจุนไหนวะ...
“คือพี่...” พูดได้แค่นั้นแล้วก็เว้นจังหวะไปอีก มาร์คกลอกตานิดหน่อยเพราะพอจะรู้ว่าคนตรงหน้าต้องการอะไร
และเขาก็คงให้มันไม่ได้ซะด้วยสิ
ปากเล็กคลี่ยิ้มการค้า(ที่ใช้ผูกมิตรเป็นประจำ)ใส่คนตรงหน้าก่อนจะเหลือบตาไปมองที่เจ้าของรถคันสีดำที่จอดนิ่งอยู่หน้าโรงเรียน
สาบานว่ามาร์คพยายามส่งสายตาขอความช่วยเหลือแต่มันก็คงไปไม่ถึงพี่แจ็คสัน เพราะอีกคนกลับทำแค่จ้องมาทางเขาเขม็ง ยกแขนขึ้นกอดอกแน่น ยืนทำหน้าถมึงทึงใส่แต่กลับไม่ยอมกระดิกขามาทางนี้สักนิด
“พ..พี่ชอบมาร์คนะ” ให้ตายสิ มาร์คสบถในใจแต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยิ้มและรับดอกไม้มาไว้ในมือ
“ขอบคุณนะครับพี่นัมจุน”
“แต่...” มาร์คพูดค้างไว้ก่อนจะก้มลงไปกระซิบต่อให้จบประโยค “แฟนผมมารับแล้วอ่ะครับ ยืนหึงอยู่นู่นแหนะ”
จบประโยคคนตัวเล็กก็โค้งลา(รวมทั้งขอโทษไปในตัว)ก่อนจะเดินเลี่ยงมาทางคนที่กำลังเตะอากาศหน้าบูดจนแทบจะหมดความหล่อ
แต่ก็แทบล่ะนะ ในเมื่อสาวๆแถวนี้ยังเหลียวมองพี่แจ็คสันของเขากันจนคอแทบบิด
ให้ตายสิ น่าหงุดหงิดจริงๆ
“พี่แจ็คสัน~ กลับกันเถอะ” มาร์คเดินเข้าไปประชิดตัวอีกคนก่อนจะพูดเสียงใส(ที่ค่อนข้างดัง) ปากเล็กยิ้มอ้อนใส่คนเป็นพี่ทันที บอกเลยถ้าไม่ติดว่าต้องหอบช่อดอกไม้นี่ล่ะก็ มาร์คจะคว้าแขนของพี่แจ็คสันมาควงให้มันรู้กันไปเลย
ก็นี่พี่ชายมาร์คนะ ทำไมล่ะ!
“ไม่กลับกับแฟนเหรอ?” คิ้วเรียวเลิกขึ้นเป็นเชิงถาม กลางหน้าผากมาร์คแปะตัวเควชั่นมาร์กอันใหญ่กว่าช่อดอกไม้ในมือซะอีก
ก็นี่เขาเพิ่งเอาพี่แจ็คสันไปอ้างเป็นแฟนมาเองนะ... งั้นนี่มาร์คก็กำลังจะกลับกับแฟนไม่ใช่หรือไง?
“พี่แจ็คสันพูดอะไร ใครแฟนมาร์ค?”
“เอ้า ก็เจ้าของดอกไม้ช่อเบ่อเริ่มนี่ไง” แต่คำตอบของคนเป็นพี่ทำเอามาร์คต้องถอนหายใจยาว
มือเล็กยัดช่อดอกไม้เจ้าปัญหาใส่มือของพี่แจ็คสันอย่างแรง ริมฝีปากที่ยิ้มกว้างเมื่อกี้ก็เปลี่ยนมาเป็นเบ้ลงด้วยความหงุดหงิด ให้ตายสิ
ไม่คิดจะเข้าไปช่วยกันแล้วยังจะมากล่าวหากันอย่างนี้อีกเหรอ... พี่แจ็คสันแม่ง!
“พี่แจ็คสันรับดอกไม้มาร์คแล้ว งั้นพี่แจ็คสันก็เป็นแฟนมาร์คสิ”
“...!”
“แค่รับดอกไม้ไม่ได้แปลว่ามาร์คจะตกลงเป็นแฟนกับเขาซะหน่อย”
“....”
“มาร์คไม่ได้ชอบพี่นัมจุน”
พี่แจ็คสันแม่งน่าหงุดหงิดจริงๆอ่ะ ให้ตายสิ
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
#ฟิคน้องต้วน
100%
พี่แจ็คสันแม่งบ้าเจรงๆ ตบตีค่ะอนุญาต...
วันนี้รูปแจ็คแบมทำเอาเรานอยด์ไปห้าวิ
ขอแท็ค #สนับสนุนให้จาร์คเลิกเฟค ด้วยค่ะ5555555555
อย่าคิดว่ามันสั้นเพราะมันจะมีตอนต่อไป...
เรามาช้าเพราะติดงานที่มอเยอะม้าก เราขอโทษ พฮือ T_T
ขอบคุณทุกวิวทุกเม้นทุกเฟฟนะคะ
แบบว่าแฟนคลับ 106 น้ำตาจะไหลอ่ะ เลิ้บนะทุกคน
ปล. เราติดวิศวะแล้วนะ เฮฮฮฮฮฮฮ!! Tw T
ดีใจกับเราหน่อย555555555555555555
แล้วคือแบบเรากลัวว่าถ้าเปิดเรียนแล้วเราอาจจะมาอัพช้าอ่ะ
อาจจะมาเสาร์อาทิตย์อะไรงี้ แต่จะพยายามมาให้สม่ำเสมอนะคะ♡
ความคิดเห็น