คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ｡ c h a p t e r 04 ｡ - be my nuna - 100%
04
되고파 너의 오빠
널 갖고 말 거야 두고 봐
พี่อยากเป็นโอป้าของเราจังอ่ะ
เราน่ะเป็นของพี่แน่ๆ คอยดูเหอะ
boy in luv - bts
คุณคิดว่าการโดนเด็กป.ห้าตามจีบมันจะเป็นยังไงน่ะเหรอ?
ถ้ายังไม่เคยเดี๋ยวนายกันต์พิมุกจะเล่าประสบการณ์ให้ฟังนะครับ...
หนึ่ง คือมันจะตามจีบคุณโดยวิธีที่เด็กใช้จีบกัน อย่างเช่น
“นูน่า! ผมเอาดอกไม้มาฝาก” ดอกไม้ในมือมึงน่ะเด็ดมาจากต้นเข็มหน้าบ้านกูชัดๆ...
จะเอามาไหว้ครูหรา?
หรือ
“เอ่อ พี่แบมแบมครับ ไอ้ยูคมันฝากจดหมายมาให้” กระดาษจดหมายสีชมพูหวานที่เข้ากันกับลายมายเมโลดี้ถูกยื่นมาจากมือของเด็กผู้ชายคนนึงที่แบมแบมก็ไม่รู้จักชื่อ เปิดออกมาก็เจอลายมือขยึกขยือของเด็กอายุสิบเอ็ดที่เรียงเต็มหน้ากระดาษ
‘ถึง แบมแบมนูน่า
อยากบอกว่าคนส่ง แอบรักคนอ่าน หัวใจเลยบงการให้กดมาทุกที
เผื่อว่าคนอ่าน อ่านแล้วรู้สึกดี จะช่วยโทรมาตามเบอร์ที่มี
กระซิบให้คนที่ส่งฟังซักที ...ว่ายินดีอ่าน
010-2345xxxx
ปล. อย่าโทรหลังสามทุ่มนะครับ หม่าม๊าริบโทรศัพท์
จากน้องยูคของนูน่า’
กรอบ!
ทันทีที่อ่านจบ จดหมายสีหวานก็ถูกขยำเป็นก้อนแล้วปาลงถังมุมห้องอย่างแม่นยำ ก็นะ นี่มันใช่ฉบับแรกที่ไอ้เด็กยูคยอมก็อปเนื้อเพลงในเน็ตมาเขียนให้เขาซะเมื่อไหร่ เชื่อเถอะว่าในถังนั่นน่ะบรรจุก้อนกระดาษกลมๆเกินร้อยแผ่นแล้วล่ะ
สอง ด้วยความที่ช่องว่างระหว่างวัยแม่งโคตรกว้าง ความต่างของรสนิยมและการดำเนินชีวิตก็ย่อมต่างกันด้วย
“แบมแบมนูน่า! ไปเดทกัน” ช่วงสายของวันเสาร์เป็นเวลาประจำที่เด็กหน้าหมีนามคิมยูคยอมจะต้องโผล่หน้าเข้ามาในร้านแล้วชวนแบมแบมทำนู่นทำนี่ อย่างวันนี้ที่มันกำลังชวนเขาไปเดทเป็นต้น
“เห็นกูว่าง?” สวนกลับไปนิ่งๆแล้วหยิบโถน้ำตาลมาไว้ในมือ มือบางตักน้ำตาลมาเติมลงไปตามสูตรกาแฟที่กำลังชงอยู่
“หูย ก็นี่ผมว่าจะชวนนูน่าไปดูหนังอ่ะ ที่มันเข้าเมื่อวานอ่ะ อ่า..ชื่อไรนะ”
“สงครามวันพิฆาตกู้อนาคต?” ทายชื่อไปมั่วๆตามที่ได้ยินโฆษณาโปรโมตในทีวี
“ไม่ใช่ๆ”
“กำเนิดนางฟ้าปีศาจ?” เรื่องนี้มันเข้าหรือยังแบมแบมไม่รู้หรอก แค่ได้ยินเพื่อนผู้หญิงในห้องพูดกันเท่านั้นแหละ
“นูน่า หนังที่มันมีมังกรดิครับ” หืม?
“อภินิหารตำนานไวกิ้งพิชิตมังกรอ่ะนะ?”
“ใช่!! นั่นแหละครับ ไปดูกันน้า” ยูคยอมวางคางของตัวเองลงกับเคาท์เตอร์ร้านแล้วช้อนตามองคนแก่กว่าที่กำลังชงกาแฟอย่างออดอ้อน เสียงทุ้มที่เกือบแตกหนุ่มดังหงุงหงิงจนน่ารำคาญ...สำหรับแบมแบมน่ะนะ
“ยูคยอม” เจ้าของชื่อเด้งตัวตรงอัตโนมัติทันทีที่ชื่อตัวเองแบบปกติไม่มีคำประหลาดๆนำหน้าดังออกมาจากปากคนน่ารักตรงหน้า
“ดูปากแบมแบมนะคะ” เอ่ยออกมาช้าๆพลางชี้นิ้วเรียวมาที่ปากตัวเอง
“กู-ไม่-ว่าง-ค่ะ”
สาบานว่านี่เป็นคำปฏิเสธที่นุ่มนวลที่สุดเท่าที่กันต์พิมุกเคยให้คิมยูคยอมแล้วนะ
– B E M Y N U N A –
ทุกคนอาจจะมองว่าแบมแบมใจร้ายกับยูคยอมเกินไปหรือเปล่า? อีกคนก็แค่เด็กป.ห้าตัวสูงแค่ไหล่ที่มาปลื้มเขาเท่านั้นเอง ทำไมต้องไปดุว่าแล้วก็คอยไล่น้องแบบนั้นด้วย
ก็เพราะมันเป็น ‘น้อง’ น่ะสิถึงได้ทำ
ใช่ว่าแบมแบมจะรู้สึกดีเวลาเห็นสีหน้าจ๋อยสนิทของอีกคนเวลาโดนเขาไล่ตะเพิดซะหน่อย แบมแบมไม่ใช่คนใจจืดใจดำขนาดนั้นหรอกนะ
แต่เด็กยังไงก็คือเด็ก แล้วเด็กก็ขึ้นชื่อเรื่องเปลี่ยนใจไวไม่ใช่เหรอ? เขาจะรู้ได้ยังไงว่าวันนึงยูคยอมจะไม่เลิกเห่อแบมแบมนูน่าแล้วก็ไปเอานูน่าคนใหม่ที่อาจจะน่ารักกว่านิสัยดีกว่ามาแทนที่เขา
สู้ให้เขาปฏิเสธไปตอนนี้ไม่ดีกว่าที่ต้องมาติดกับเจ้าเด็กนั่นไปแล้วเหรอ?
เอาตามจริงแล้วยูคยอมก็เป็นน้องที่น่ารักคนนึง ถ้าตัดเรื่องที่มันตามหยอดแบมแบมออกไปล่ะนะ...
ถ้าเจ้าตัวอยากมาเป็น ‘น้องชาย’ ของเขาเมื่อไหร่ล่ะก็ แบมแบมเว้นตำแหน่งนั้นไว้ให้เสมอนั่นแหละ
– B E M Y N U N A –
ตึ่ก! ตึ่ก!
เสียงลูกบาสกระทบพื้นยังคงดังเป็นจังหวะออกมาจากโรงยิมกลางของโรงเรียน ร่างสูงของคิมยูคยอมยืนนิ่งอยู่บริเวณเส้นสามแต้มไม่ขยับไปไหน มีเพียงแขนแกร่งที่ขยับขึ้นลงเพื่อควบคุมการเดาะลูกเท่านั้น
ลมหายใจสีขาวถูกพ่นออกมาจากปากนั่นทำให้รู้ได้ถึงอุณภูมิโดยรอบที่กำลังเย็นตัวลงเรื่อยๆ แต่ยูคยอมก็ไม่ได้สนใจจะหยิบเสื้อสูทตัวนอกของชุดนักเรียนมาใส่สักนิด สิ่งที่เขาสนใจมีเพียงโทรศัพท์เครื่องสวยที่วางนิ่งอยู่ที่แสตนด์เชียร์เท่านั้นแหละ
ทำไมยังไม่โทรมาอีก?
แต่จ้องได้อีกแค่ห้านาทีสุดท้ายก็ต้องยอมแพ้ให้กับการเล่นสงครามประสาทกับรุ่นพี่ข้างบ้าน ยูคยอมเดาะลูกบาสครั้งสุดท้ายก่อนจะโยนลงตะกร้าที่วางอยู่ด้านข้างแสตนด์
มือหนาจัดแจงหยิบโทรศัพท์หย่อนลงกระเป๋ากางเกงก่อนจะสวมสูทให้เข้าที่ แต่ยังไม่ทันที่จะคว้าประเป๋านักเรียนขึ้นพาดบ่าก็มีมือของใครบางคนมาหยิบมันไปเสียก่อน
“ทำเหี้ยไรไม่กลับบ้านกลับช่อง” อ่า ยังโหดเสมอต้นเสมอปลายสิน่า
ยูคยอมก้มมองคนที่ตรงหน้าแล้วมุมปากก็ยกขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ ถึงจะผ่านมาหกปีแล้วความน่ารักของแบมแบมนูน่าของน้องยูคก็ไม่ได้ลดลงสักนิด ยิ่งตอนนี้อีกคนตัวเล็กกว่าจนเขาต้องก้มมองแบบนี้แล้วก็ยิ่งน่ารักเข้าไปใหญ่
อ่า ชักไม่อยากเรียกนูน่าแล้วสิ... เรียกชากียาแทนได้ไหมนะ?
– 40% –
“ยิ้มห่าไร กูถามไม่ได้ยินเหรอ?”
“เป็นห่วงผมอ่ะดิ” พูดแล้วก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ยูคยอมคว้าเอาเป้ของตัวเองจากมืออีกคนขึ้นพาดบ่าแล้วก้มหน้าลงไปใกล้จนอยู่ในระดับเดียวกัน
“ว่าไงครับ?”
“กูว่ามึงควรตื่น” พูดจบฝ่ามือเล็กก็ยกขึ้นมาดันใบหน้าของเด็กตัวโตออกห่างจนยูคยอมแทบหงาย
“กลับได้แล้ว” แบมแบมเอ่ยเป็นประโยคสุดท้ายก่อนจะเดินออกไปทางประตูโรงยิม ยูคยอมเดินตามคนแก่กว่าไปจนถึงรถโดยที่ริมฝีปากก็ยังไม่หุบยิ้ม อันที่จริงต้องบอกว่าหุบไม่ลงมากกว่า
มันจะดูบ้าไหมถ้ายูคยอมคิดว่าแค่การยืนมองแบมแบมนูน่าเฉยๆก็สามารถทำให้เขายิ้มได้ทั้งวันแล้ว
คำตอบคือมันคงดูบ้ามากแหงๆ
- B E M Y N U N A –
ตลอดทางกลับบ้าน ภายในรถของแบมแบมมีเพียงเสียงเพลงจากวิทยุคลื่นประจำเท่านั้นที่ดังผ่านอากาศ แล้วเพลงที่เปิดมาส่วนมากก็วนไปวนมาจนแทบจะร้องตามได้ทุกเพลง
อย่างเพลงที่กำลังเล่นอยู่นี่ก็เหมือนกัน
~ 되고파 너의 오빠
너를 향한 나의 마음을 왜 몰라
나를 모른 척해도 차가운 척해도
널 밀어내진 못하겠어 ~
ฉันอยากเป็นอปป้าของเธอนะ
ใจของฉันน่ะให้เธอไปแล้วนะ ทำไมถึงไม่รับรู้มันเลยล่ะ?
แต่ถึงเธอจะเมินเฉยใส่ฉันยังไง หรือเย็นชากับฉันแค่ไหน
ฉันก็ไม่สามารถลบเธอออกจากความคิดได้เลย
เคาะนิ้วกับพวงมาลัยไปตามจังหวะเพลงแนวฮิพฮอพที่กำลังเปลี่ยนมาเข้าท่อนช้า การมีเพลงฟังตอนรถติดแบบนี้ก็ถือว่าผ่อนคลายไปอีกแบบ
“되고파 너의 오빠 ( ฉันอยากเป็นอปป้าของเธอนะ )...” แต่อยู่ดีๆเสียงนุ่มของนักร้องก็ถูกกลบด้วยเสียงทุ้มที่แสนจะคุ้นเคย
แน่นอนหละ ก็ได้ยินมาหกปีแล้วนี่นะ
แบมแบมหันไปมองที่นั่งข้างคนขับพอดีกับที่ยูคยอมกำลังจ้องมาที่เขา ทั้งคู่สบตากันพร้อมกับจังหวะเพลงท่อนต่อไปที่ดังขึ้น
“너의 남자가 될 거야 두고 봐 ( ฉันต้องได้เป็นผู้ชายของเธอแน่ คอยดูสิ )” ไม่ใช่แค่น้ำเสียงที่หนักแน่น หากแต่แววตาที่ยูคยอมเลือกใช้ก็ทำให้แบมแบมถึงกับทำตัวไม่ถูก
ปี๊นน!
เสียงแตรจากรถคันหลังดังลั่น แบมแบมสะดุ้งโหยงก่อนจะหันหน้ากลับมาที่ถนนเบื้องหน้า เหลือบไปเห็นสัญญาณไฟเขียวสว่างกับตัวเลขนับถอยหลังจนเหลืออีกแค่สิบวินาทีก็ไม่แปลกใจที่โดนบีบแตรด่าลั่นขนาดนั้น
“ชิบ!” แบมแบมสบถอย่างหัวเสียเมื่อนึกถึงสาเหตุที่ทำให้โดนบีบแตรใส่ อะไรดลใจให้เขาเผลอตัวไปจ้องตาเจ้าเด็กนั่นได้นะ
จะโทษอะไรดีระหว่างบรรยากาศยามเย็นที่เคล้าด้วยเนื้อเพลงท่อนโดนใจ หรือแววตามั่นคงที่ไม่เคยเปลี่ยนไปของคิมยูคยอม
~ 나의 마음이 네게 닿도록
지금 달려갈 거야 ~
ถ้าหากว่าใจของฉันสามารถสัมผัสใจของเธอได้ล่ะก็
ฉันจะรีบไปหาเธอตอนนี้เลย
- B E M Y N U N A -
หลังจากผ่านนาทีระทึกขวัญ(ของแบมแบม)มาได้สักสิบนาที รถคันสวยก็จอดเทียบริมฟุตบาทหน้าร้านอาหารเจ้าประจำ
“เฮีย เอาเหมือนเดิมสอง” สั่งเสร็จสรรพก็เดินเข้าไปหาที่นั่งด้านใน
เสียงโช้งเช้งในร้านก็เหมือนทุกวัน กลิ่นหอมของอาหารก็เมนูเดิมๆ หน้าตาลูกค้าก็คุ้นเคยทั้งนั้น อะไรๆก็ดูเหมือนเดิมทุกอย่าง
ยกเว้นไอ้ความรู้สึกประหม่าของแบมแบมเนี่ยแหละ!
มือถือเครื่องสวยในเคสสีแดงถูกเจ้าของหยิบขึ้นมากดแก้เก้อ ผับผ่าสิ แบมแบมคิดว่าเขาไม่เคยรู้สึกอะไรกับมุขฝืดๆของยูคยอมมาก่อนเลยนะ แล้วนี่จะมาประหม่าอะไรกับมุขบ้านๆแบบนี้?
ตลกเถอะ
“นูน่า...”
“อะไร?” ตอบเสียงเนือยๆแต่ยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมามองคนพูด แม้จะเอือมระอากับไอ้สรรพนาม ‘นูน่า’ ที่โดนเรียก แต่แบมแบมก็ไม่มีอารมณ์มาท้วงอะไรทั้งนั้น
อันที่จริงเขาก็ไม่ได้ท้วงนานแล้วล่ะ จะบอกว่ามันกลายเป็นความเคยชินไปแล้วก็ได้
“พี่ว่าผมเหมาะกับบาริสต้าป่ะ?” แบมแบมเลิกคิ้วนิดหน่อยกับคำถามของคนเด็กกว่า ตากลมสำรวจมองคนตรงหน้าก่อนจะพยักหน้าเบาๆ
“อืม ก็ได้อยู่”
“งั้นพี่ก็มาเป็นแฟนผมดิ”
“ห้ะ?”
“ก็พี่เป็นบาริสต้าไม่ใช่เหรอ?”
BAMBAM KO!
จบคำถามคนหน้าหวานก็กระแอมนิดหน่อยก่อนที่จานอาหารจะถูกยกมาเสิร์ฟพอดี เขาอยากจะวิ่งเข้าไปเบญจางค์ประดิษฐ์รัวๆให้อาเฮียเจ้าของร้านที่เหมือนเป็นฮีโร่เข้ามาทำลายบรรยากาศชวนระทึกขวัญ(รอบสองของวัน)ที่เจ้าเด็กนี่สร้างขึ้น
ผับผ่าสิ
“เงียบแปลว่าตกลง” มันยังไม่จบ
“ไร้สาระ ทำไมกูต้องเป็นแฟนมึง”
“ก็ผมชอบนูน่า”
“แล้วถามกูป่ะว่ากูเคยชอบมึงไหม?” สาบานว่าเขาแอบใจกระตุกไปนิดนึงตอนคำว่าชอบหลุดออกจากปากของยูคยอม แต่สมองเจ้ากรรมก็ดันคิดประโยคตอบกลับอัตโนมัติแบบไม่ทันได้ประมวลผลด้วยซ้ำ
นี่คงเป็นอีกหนึ่งอย่างที่กลายเป็นความเคยชินของแบมแบมไปแล้วเหมือนกัน
ความเคยชินที่ต้องปฏิเสธยูคยอม
“นูน่าถามตัวเองเหอะ ว่าไม่เคยชอบผมจริงๆไหม” จะมีทางไหนที่จะทำให้ยูคยอมเลิกใช้สายตากับน้ำเสียงแบบนี้กับเขาสักทีนะ
ใจเต้นแรงเป็นบ้า ผับผ่าสิ
~ 어필하려고 계속 난
진심? (I got 'em) 뒷심? (I got 'em)
내가 유일하게 갖지 못한 건 너의 아름 아름 다움 ~
นี่ฉันเรียกร้องความสนใจจากเธออยู่นะ
ความจริงใจหรอ? (ฉันมีมันแล้วล่ะ) ความอดทนเหรอ? (ฉันก็มีเหมือนกัน)
สิ่งเดียวที่ฉันยังไม่มีอ่ะนะ ก็ความสวยของเธอไง
- - - - - - - - - - - - - - - - - - -
#ฟิคน้องต้วน
100%
อะไรคือการที่เอาเพลงบังทันมาแต่ง...
5555555555555555แต่วงนี้เพลงเพราะนะต้องลอง
เม้นติชมกันมาได้น้า ._.
( เอาจริงบางทีเราเปลี่ยนพล๊อตเพราะคนเม้นเลยนะ55555555555)
หรือถ้าไม่สะดวกก็ฝากติดแทค #ฟิคน้องต้วน ก็ได้ค่ะ♡
ขอบคุณสำหรับทุกวิวทุกเม้นทุกFAVนะคะ
ปล.ตอนนี้แฟนคลับ 71 คนแล้ว *ปริ่ม*
ความคิดเห็น