คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ｡ c h a p t e r 03 ｡ - ice skates -
03
เช้าวันเสาร์ที่แสนจะสบาย แจ็คสันตัดสินใจว่าจะใช้เวลาครึ่งเช้าไปกับการนอนให้หายเหนื่อยที่เรียนมาตลอดห้าวัน
ตึ่ก! ตึ่ก! ตึ่ก!
แต่ไอ้แรงกระโดดบนเตียงนี่มันอัลไล!
ร่างสูงอ้าเปลือกตาขึ้นมาดูตัวการที่ทำให้เตียงของเขาสั่นเหมือนกำลังเผชิญแผ่นดินไหว แล้วก็ไม่ผิดจากที่คิดไว้เลย
“พี่ แจ็ค สัน ตื่น ตื่น ตื่น” โดดไปพูดไปเป็นจังหวะ
แหม่.. โคตรขริง
“อื่ออ ว่าไงครับ?” มือหนายกขึ้นมาขยี้หัวจัดทรงผมนิดหน่อยก่อนจะเหลือบตาไปมองนาฬิกาที่หัวเตียง
หกโมง? จะปลุกพี่ไปขันแทนไก่เหรอครัชชช!!
“น้องต้วนอยากกินแพนเค้กอ่า~” พูดเสียงอ่อยพร้อมหัวเล็กที่ถูไปมากับแขนคนเป็นพี่
คิดว่าอ้อนแค่นี้จะทำให้เขาลุกจากเตียงไปทำให้ได้งั้นสิ?
อิโถ่ว ดูถูกว่ะ
- B E M Y B A B Y –
ใช่ครับ ดูถูกนั่นแหละ... เพราะตอนนี้แจ็คสันกำลังยืนอยู่หน้าเตาแก๊ส ในมือมีตะหลิวคู่ใจที่กำลังใช้พลิกแพนเค้กในกระทะ ในขณะที่เจ้าตัวเล็กที่ตอนนี้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าซะหอมทะลุกลิ่นแพนเค้กกำลังนั่งรอตาแป๋วอยู่ที่โต๊ะ
‘MARKTUAN WIN!’
“อ่ะ เสร็จแล้วครับ” มือหนาวางจานแพนเค้กสองจานบนโต๊ะกินข้าว เช้าขนาดนี้พ่อกับแม่เขาคงยังไม่ตื่นลงมาแน่ ทำกินแค่สองคนนี่แหละ
“ฮิๆ พี่แจ็คสันน่ารักเท่านี้เลยยย” ว่าแล้วก็อ้าแขนออกกว้างให้มากที่สุดเท่าที่แขนเล็กของตัวเองจะอ้าได้ แจ็คสันถึงกับหลุดขำให้กับท่าทางน่ารักๆของน้อง
“คร้าบบ กินได้แล้ว” หยิกจมูกเล็กอย่างหมั่นเขี้ยวก่อนจะลงมือทานมื้อเช้าของตัวเองพลางฟังเสียงเจื้อยแจ้วของคนตัวเล็กที่กำลังอวดเรื่องที่เพื่อนเพิ่งไปเล่นไอซ์สเก็ตมา
ซึ่งแจ็คสันก็ไม่รู้ว่าจะอวดทำไม... แต่ในเมื่อน้องอยากเล่าเขาก็ต้องอยากฟังล่ะนะ
“ยองแจบอกว่ามันสนุกม้ากมากเลยนะพี่แจ็คสัน” พูดจบตากลมก็หันมามองคนเป็นพี่แบบมีความหวังแปลกๆ
เดี๋ยวนะ ลางเริ่มมา...
“วันนี้พี่แจ็คสันพาน้องต้วนไปหน่อยจิ”
นั่นไง ซื้อหวยไม่ถูกงี้มั่งวะ!
- B E M Y B A B Y –
ไอซ์สเก็ตเป็นกีฬาที่แจ็คสันเกลียดที่สุด
ไม่ใช่เพราะว่าเขาเล่นไม่เป็นหรอกนะ ทักษะด้านกีฬาของแจ็คสันดีเลิศอยู่แล้วไม่อยากจะขริงให้ฟัง แต่ไอ้เหตุผลหลักข้อเดียวที่เขาเกลียดน่ะก็คือ...
“ชั่วโมงละสองหมื่นห้าพันวอนต่อท่านครับ”
แพงขนาดนี้สร้างไว้ให้บิลเกตส์มาเล่นเหรอสัส!!
แจ็คสันหยิบแบงค์ออกจากกระเป๋าตังค์ด้วยความห่อเหี่ยวใจ จริงอยู่ที่จำนวนเงินเดือนที่แม่ให้เขาก็ไม่ใช่ว่าจะจ่ายไม่ได้ แต่มันคุ้มค่าตรงไหนกับการไถลรองเท้าไปมาด้วยเงินสองหมื่นวอน?
เฮ้อ...
“ไหนลองลุกสิครับ” หลังจากใส่รองเท้าให้น้องเสร็จเรียบร้อย แจ็คสันก็ถอยออกมาให้มาร์คลองยืนด้วยตัวเอง แต่ยืนได้ไม่ถึงสี่วิก็เซจะล้มจนไปนั่งกับพื้น
“พี่แจ็คสัน~” สุดท้ายก็ต้องเป็นเขาที่ต้องเข้ามาจับไหล่มาร์คให้เดินไปพร้อมกัน
แจ็คสันประคองมาร์คมาถึงประตูทางเข้าลานน้ำแข็งแบบปิด เพราะตอนนี้กำลังเข้าช่วงหน้าร้อนทำให้ไม่มีลานน้ำแข็งแบบเปิดและหิมะก็ไม่ได้ท้วมจนสามารถเล่นสกีได้ จะเหลือก็แต่ลานน้ำแข็งจำลอง(ราคาแพง)ในห้างฯเนี่ยแหละ
เมื่อเท้าเล็กแตะพื้นลานน้ำแข็งร่างของมาร์คก็ลื่นหงายหลังพรืด ยังดีที่แจ็คสันไม่ได้ปล่อยมือจากแขนน้อง ไม่งั้นมีหวังก้นจ้ำเบ้าแน่
“น้องต้วนต้องพยายามทรงตัวเองนะ อย่ายืนขาชิดมาก อ้าออกหน่อย แบบนี้” แจ็คสันพยายามอธิบายหลักง่ายๆของการเล่นพร้อมสาธิตวิธีการให้น้องดูเป็นตัวอย่าง
มาร์คค่อยๆอ้าขาออกตามที่พี่แจ็คสันบอกจนสุดท้ายก็สามารถทรงตัวได้ ถึงแม้จะเอนเอียงนิดหน่อยแต่ก็ถือว่าโอเค
“ค่อยๆก้าวขามาข้างหน้านะ ก้าวแบบนี้” แจ็คสันก้าวขาออกทีละข้างเป็นรูปตัววี พร้อมกับจับมือมาร์คลากไปข้างหน้าอย่างช้าๆ
ขาเล็กพยายามก้าวตามคนเป็นพี่อย่างตั้งใจ แต่แน่นอนล่ะว่าทักษะของเด็กเจ็ดขวบมันจะไปได้ไกลแค่ไหนกัน
พลั่ก!
เดินไปได้ก้าวที่สามเจ้าตัวเล็กก็ลื่นพรืด แจ็คสันพยายามกระตุกมือที่จับกันอยู่แต่ก็ไม่ทัน มาร์คล้มลงเข่ากระแทกเข้ากับพื้นน้ำแข็งอย่างแรง
“เฮ้ย!” แจ็คสันย่อขาลงไปเพื่อยกตัวมาร์คขึ้นมา ร่างสูงทำท่าจะพาน้องออกจากลานน้ำแข็งแต่มาร์คก็ยื้อแขนเขาไว้
“ไม่เอาไม่ออกนะ พี่แจ็คสันเล่นต่อนะ น้องต้วนไม่เจ็บหรอก” คนเป็นพี่มีท่าทีลังเลนิดหน่อย แต่เมื่อเห็นตากลมที่ฉายแววออดอ้อนแล้วแจ็คสันก็ต้องถอนหายใจ
“ก็ได้ แต่เราต้องจับมือพี่แน่นๆเลยนะครับ” มาร์คพยักหน้าหงึกหงัก ก่อนทั้งคู่จะเริ่มเดินอีกครั้ง
คราวนี้แจ็คสันระมัดระวังมากขึ้น เขาจะไม่ทำให้น้องต้องเจ็บตัวอีก
- B E M Y B A B Y –
“ขอแอลกอฮอล์ เบตาดีน แล้วก็ผ้าก๊อตม้วนนึงครับ” ไม่เจ็บตัวเหี้ยอะไรล่ะ
หลังจากล้มครั้งแรกแล้วก็มีครั้งที่สองที่สามตามมา จนครั้งที่สี่นั่นแหละแจ็คสันถึงตัดสินใจอุ้มน้องออกจากลานแม่งเลย ขืนให้อยู่ต่ออีกสักสิบวิคงได้ล้มหัวแตก
ยิ่งเห็นแผลถลอกเต็มหัวเข่าของน้องแล้วเขาก็ยิ่งโมโหตัวเอง ทั้งที่จับมือกันอยู่แท้ๆแต่เขากลับปล่อยมาร์คต้องเจ็บตัวซะได้
เขานี่เป็นพี่ที่แย่จริงๆ..
“ถ้าเจ็บบอกพี่นะ” ร่างสูงคุกเข่าอยู่ตรงหน้ามาร์คที่นั่งบนโซฟา มือหนาค่อยๆเปิดขวดแอลกอฮอล์แล้วจัดการเทใส่สำลีก่อนจะแต้มลงไปที่แผลเล็กๆก่อน
“อ้ะ!” ขาเล็กกระตุกทันทีที่สำลีเย็นๆแตะโดนแผล มาร์คเบ้ปากนิดหน่อยด้วยความเจ็บ
“เจ็บเหรอ? พี่แจ็คสันขอโทษนะครับ” คนเป็นพี่เอ่ยเสียงนุ่ม ใบหน้าคมฉายแววรู้สึกผิดทันที เขาพยายามเบามือแล้ว แต่ด้วยแรงผู้ชายกับเด็กมันคงต่างกันเยอะ
“พี่แจ็คสันไม่ต้องขอโทษหรอก” มาร์คพูดเสียงอู้อี้เหมือนคนจะร้องไห้ เจ็บแผลน่ะมันไม่เท่าไหร่ แต่ยิ่งพี่แจ็คสันขอโทษน้องต้วนก็ยิ่งรู้สึกแย่
ก็พี่แจ็คสันไม่ได้ทำอะไรผิดนี่นา
“ไม่ร้องนะครับ เป็นผู้ชายร้องไห้กลางห้างฯได้ไง เนอะ” พูดปลอบพลางยกมือลูบหัวน้องไปด้วย มาร์คกัดปากพยายามกลั้นน้ำตาที่เริ่มเอ่อ แล้วพยักหน้าขึ้นลงจนกลุ่มผมนุ่มสะบัดกระจาย
เห็นท่าทางแบบนั้นแล้วก็อดยิ้มกว้างไม่ได้ แจ็คสันรีบทำแผลน้องให้เสร็จ ก่อนจะโทรให้พ่อกับแม่มารับที่ห้างฯ เพราะจะให้น้องขึ้นรถเมล์กลับคงไม่ไหวแน่
การที่มาร์คเจ็บตัวในวันนี้มันทำให้แจ็คสันทำสัญญากับตัวเองแล้วว่าต่อไปนี้เขาจะไม่ยอมให้มาร์คต้องเจ็บอีก ไม่ว่าจะเหตุเพราะอะไรก็ตาม
พี่แจ็คสันจะดูแลน้องต้วนให้ดีที่สุด... เท่าที่ผู้ชายคนนึงจะทำได้ สัญญาเลย
- B E M Y B A B Y –
หลังจากถึงบ้านสองศรีพี่น้องก็พากันแยกย้ายไปอาบน้ำ ตอนแรกเจ้าตัวเล็กโวยวายจะไม่อาบเพราะเจ็บแผล แต่สุดท้ายก็โดนคุณนายหวังจับเข้าห้องน้ำอาบจนได้
แจ็คสันที่อาบเสร็จก่อนก็กำลังกดดูทีวีไปเรื่อยอย่างหาหลักแหล่งไม่ได้ แม่ง จ่ายเงินตั้งแพง แต่ไม่มีเหี้ยไรดูเลยเนี่ยนะ
“พี่แจ็คสันน~” เสียงมาก่อนที่เจ้าตัวจะวิ่งมาพร้อมกลิ่นหอมของแป้งเด็กที่ชอบใช้ จากที่เคยไม่ชอบกลายเป็นแจ็คสันติดกลิ่นนี้ไปด้วยแล้ว
แต่เคยลองไปเอามาทาก็ไม่เห็นหอมเหมือนได้กลิ่นจากตัวน้องเลอ...
“หม่าม๊าอาบน้ำให้น้องต้วน แส๊บแสบอ่ะ” มาถึงก็ฟ้องใหญ่ มาร์คชี้มือทั้งสองข้างไปที่หัวเข่าเพื่อบอกตำแหน่งแส๊บแสบที่ว่า แจ็คสันหัวเราะนิดหน่อยก่อนจะอุ้มตัวน้องมานั่งตัก
“ไหน แสบมากเลยเหรอครับ?”
“ฟ้องแต่พี่แจ็คสันนั่นแหละเราน่ะ” คุณนายหวังพูดก่อนจะหยิกแก้มนิ่มอย่างหมั่นเขี้ยว
ตั้งแต่อยู่มาเหมือนมาร์คจะติดแจ็คสันมากขึ้นเรื่อยๆ อะไรๆก็เรียกหาแต่พี่แจ็คสันๆ แต่จะว่าน้องติดพี่อย่างเดียวก็ไม่ได้ เพราะไอ้คนพี่ก็ชอบทำตัวติดน้องมากพอกัน
“ก็มาร์ครักพี่แจ็คสันนี่นา” คำว่า ‘รัก’ จากปากน้องทำให้แจ็คสันสะดุ้งนิดๆ มุมปากก็ยกขึ้นอย่างไม่ได้ตั้งใจ รู้ตัวอีกทีก็ยิ้มหน้าบานไปแล้ว
“อ้าว แล้วไม่รักหม่าม๊าเหรอ?” คุณนายหวังทำท่ากระเง้ากระงอดใส่ลูกชายคนเล็กบ้าง เห็นอย่างนั้นมาร์คก็รีบลุกจากตักแจ็คสันวิ่งไปหาทันที
“รักสิ~ มาร์ครักทุกคนแหละ รักปะป๊าด้วยน้า!” เสียงใสพูดอย่างออดอ้อน แถมลงท้ายตะโกนบอกรักพ่อที่ยืนอยู่ในครัวด้วย
ไม่รู้ทำไมแต่หน้าบานๆใจฟูๆของแจ็คสันเมื่อกี้มันกลับฟืบลงถนัดตา... นี่เขากำลังคาดหวังอะไรจากคำว่า ‘รัก’ ของเด็กเจ็ดขวบกัน?
คิดแล้วแจ็คสันก็แอบจิตตกนิดหน่อย ไม่ว่าจะมองยังไงมาร์คก็ยังเด็กมาก อย่างน้อยก็เด็กกว่าเขาสิบปีล่ะนะ
รอโตก่อนค่อยว่ากันก็ได้วะ... แต่ว่า ถ้ามาร์คโตแล้วจะเป็นยังไงนะ?
ตากลมๆนั่นพอโตมาแล้วจะยังฉายแววเอาแต่ใจเหมือนตอนนี้ไหมนะ? ส่วนจมูกเล็กๆนี่ต้องโด่งรั้นจนคนอิจฉาแน่ นี่ยังไม่รวมผิวเนียนที่คงขาวสว่างแบบไม่ต้องสงสัย
พนันได้เลยว่าถ้าโตมาแล้วมาร์คต้องกลายเป็นผู้ชายที่น่ารักมากแน่ๆ
เฮ้อ ... รีบๆโตหน่อยได้ไหมมาร์ค?
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
#ฟิคน้องต้วน
พี่แจ็คสันของเราเริ่มเร่งวันเร่งคืน
555555555555555555555
ดีใจที่มีคนอ่านคนเม้น
ตอนนี้มีแฟนคลับ 37 คนแล้ว ตื่นเต้น TAT
ขอบคุณจริงๆค่ะ♡
ช่วยติดตามกันต่อไปเรื่อยๆน้าาา
ความคิดเห็น