คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ` เลขาของผม ♡ | b e g u n 01 ｡
C H A P T E R 01
“คิมฮันบิน เอกสารตรงนี้มันผิดหรือเปล่า อันนี้มันไม่ใช่ของชมรมที่ฉันต้องการนะ” เสียงรุ่นพี่ม.ปลายปีสามที่ควบตำแหน่งประธานนักเรียนดังขึ้นพร้อมกับชี้จุดที่เป็นวันที่บนเอกสารที่ฮันบินเพิ่งส่งไปให้ดู
“เอ่อ โทษทีครับ” เขารับเอกสารมาก่อนที่จะเอาเอกสารแผ่นใหม่จากลิ้นชักที่ถูกต้องแล้วส่งไปให้พร้อมกับยิ้มแหย
จริงๆนอกจากงานในสภานักเรียนแล้วฮันบินกับรุ่นพี่คนนี้เรียกได้ว่าไม่เคยคุยกันเลย เพราะถึงจะเป็นหนึ่งในคณะกรรมการนักเรียนด้วยกัน แต่ฮันบินก็ไม่ได้อยู่ห้องสภาฯบ่อยนัก แล้วถึงจะเจอหน้ากันที่อื่นๆในโรงเรียนแต่อีกคนก็ไม่ได้มีท่าทีว่าจะอยากคุยกับเขาเท่าไหร่
อันที่จริง ชื่อพี่เขาฮันบินยังไม่แน่ใจเท่าไหร่เลย...
“ช่วงนี้เป็นอะไรหรือเปล่า นายดูเหม่อๆนะ” เสียงอีกคนดังขึ้นขัดห้วงความคิดร่างสูง หลังจากตรวจเอกสารใหม่ที่ส่งไปให้แล้ว... เขาเงียบ ไม่รู้จะตอบอะไร
แม่ง แค่นึกถึงก็เจ็บแล้วครับ.
.
.
.
.
‘เราเลิกกันเถอะ ฮันบิน’ อยู่ดีๆร่างบางของหญิงสาวตรงหน้าก็หยุดเดินแล้วหันมาบอกสั้นๆแต่ความหมายกลับปลิดขั้วหัวใจชายหนุ่มด้านหลังอย่างจัง
ต่างคนต่างเงียบ อีกคนยืนรอสีหน้าเรียบเฉย กลอกตาไปมาอย่างเบื่อหน่าย ผิดกลับอีกคนที่เบิกตากว้าง ริมฝีปากหนาอ้าออกอย่างทึ่งๆ
‘ทำไมล่ะ?’ ฮันบินเอ่ยเสียงสั่น เขาต้องควานหาลิ้นตัวเองอยู่นานที่เดียวกว่าจะพูดออกมาได้
‘เราเจอคนที่ดูแลเราได้ดีกว่า เราคบกัน แต่ฮันบินไม่มีเวลาให้เราเลย’
‘….’
‘ไปล่ะ เข้าใจตรงกันนะ’ หลังจากที่เห็นว่าอีกฝ่ายไม่ตอบอะไร เธอจึงเอ่ยปิดท้าย พร้อมกับหันหลังจะเดินไปอีกทาง
ยิ่งคิดยิ่งแซด ฮันบินกลับมาถามตัวเองซ้ำไปซ้ำมาว่าเขาบกพร่องต่อหน้าที่ขนาดนั้นเลยเหรอ?
ถ้าที่ผ่านมาเขาดูแลไม่ดี แล้วอะไรคือดี? เที่ยวไปรับส่งทุกครั้งที่ไปไหนด้วยกัน ค่าข้าวค่าตั๋วหนังเขาก็เป็นคนจ่าย หรือจะต้องป้อนข้าว อาบน้ำ พาเธอเข้านอนห่มผ้าแล้วเล่านิทานกล่อมด้วยเธอถึงจะพอใจ
แล้วอะไรคือไม่มีเวลาให้? ฮันบินจำได้ว่าเราเจอกันสี่ห้าวันต่อสัปดาห์ คุยโทรศัพท์กันแทบทุกวัน มีแค่ช่วงเดือนที่ผ่านมาที่เธอเป็นฝ่ายบอกเองว่าไม่ค่อยว่าง ไม่ต้องโทร เรียกได้ว่าเวลาแทบจะเท่าคนในครอบครัวอยู่แล้ว จะเอาเวลาแค่ไหนอีกวะ ให้เขาย้ายสำมะโนครัวไปอยู่ด้วยเลยไหม?
“เปล่าครับ พอดีมีปัญหานิดหน่อย” คนตัวสูงตอบเนือยๆ และคิดว่าอีกฝ่ายคงไม่ถามต่อและเขาก็ไม่อยากเล่าเท่าไหร่
“เลิกกับดาริมอ่ะดิ” อีกฝั่งถาม แล้วหันมามองหน้าพลางเลิกคิ้ว
อ้าวเฮ้ย! เขาคิดผิดเหรอวะ ... แถมเสือกรู้ชื่อด้วย!
“พอดีแค่ผ่านไปเห็น” อีกคนยักไหล่ก่อนจะตอบเหมือนไม่สนใจ แต่ปากกลับวาดยิ้มเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆเปลี่ยนเป็นเสียงหัวเราะดังลั่น
.
.
.
.
แขนแกร่งเอื้อมไปรั้งแขนของหญิงสาวไว้ก่อนจะดึงเธอมากอดจากทางด้านหลัง ใบหน้าคมซบลงบนลาดไหล่เล็ก
‘เราไม่เลิกกันไม่ได้เหรอ...’ ฮันบินพูดชิดหูเธอด้วยน้ำเสียงสั่นราวกับจะขาดใจเสียให้ได้
‘...’ ในขณะที่อีกฝ่ายยังคงเงียบ มือเล็กของเธอดึงมือใหญ่ออกอย่างแรงก่อนจะหันมาสบตาคม ใบหน้าหวานส่ายไปมาอย่างเหนื่อยใจ
‘เข้าใจเราหน่อยนะ ฮันบิน’ เอ่ยจบเธอก็เดินจากไปด้วยความรวดเร็ว
ทิ้งไว้เพียงร่างสูงของชายหนุ่มที่ตอนนี้ทรุดตัวลงไปคุกเข่ากับพื้นทางเดินที่สวนสาธารณะ ใบหน้าคมก้มลงมองพื้นนิ่ง แต่ก่อนที่ฮันบินจะรู้สึกอยากร้องไห้สายฝนห่าใหญ่ก็เทกระหน่ำลงมาเสียก่อน... และแน่นอนว่าคนอกหักกับฝนเป็นของคู่กัน ร่างสูงของฮันบินก็ยังคุกเข่านิ่งอยู่ตรงนั้นเกือบสิบนาที แล้วก็อาจจะนานกว่านั้นถ้า...
‘เฮ้ยไอ้น้อง!!! สวนปิดแล้ว ไปๆ ฝนตกหนักขนาดนี้มึงคิดว่าถ่ายเอมวีอยู่หรือไงวะ!’
“ฮ่าๆๆ นายเท่ห์ดีนะ ถ้าไม่โดนพี่ยาม-... โอ๊ย!” ยังพูดไม่ทันจบ ก็โดนหมอนอิงกระแทกหน้าเข้าไปเต็มๆและไม่ต้องถามว่าใครทำ... เลขาสภาฯคนนี้เนี่ยแหละ!
พูดแล้วก็อาย นอกจากจะเจ็บใจจากหญิงทิ้งแล้วยังอับอายเขาอีก
คุณเข้าใจป่ะครับว่าตอนนั้นมันเป็นฟิลลิ่ง ฮันบินกำลังอินกับบทคนถูกทิ้ง... ใครครับ ใครมันจะไปอยากเปียกมะลอกมะแลก โดนยามด่าเสียงดังแถมยังเอากระบองฟาดมาเต็มหัวอีก
“เงียบไปเลย! ผมกับพี่ไม่ได้สนิทกันถึงขั้นจะมาล้อเลียนผมแบบนี้” ฮันบินขึ้นเสียงใส่เล็กน้อยพลางขมวดคิ้วแน่น
ปกติฮันบินก็ไม่ใช่คนก้าวร้าวกับรุ่นพี่ แต่คราวนี้อยากจะเสยสักหมัดใส่หน้าทอมๆของแม่งจริงๆ!... ผู้ชายอะไร ตัวก็เล็กแค่นี้ ผิวก็ขาวผิดมนุษย์ผู้ชายทั่วไป นี่ยังไม่รวมตาเรียว แก้มกลมๆ แล้วก็ริมฝีปากสีชมพูที่อมยิ้มหัวเราะคิกคักเยาะเย้ยเขาอยู่ตอนนี้นะ!!
แต่อืม... จะว่าไปพี่เขาก็หน้าตาน่ารักดีนะครับ
กลับเข้าเรื่องก่อน ...ไอ้ประธานนักเรียนนี่มันมีสิทธิอะไรมาล้อเลียนเขา!
“เออ ขอโทษก็ได้ เอางานไปส่งและ” ตอนนี้หน้าฮันบินคงบ่งบอกว่าโคตรไม่พอใจจริงๆ อีกคนเลยไม่เล่นต่อแล้วตัดบท “โชคดีนะครับ.. คุณพระเอกเอมวี” แต่ก็ยังไม่วายทิ้งท้ายพลางยิ้มเยาะ แล้วเอาสองนิ้วยกแตะหางคิ้วแล้วยกขึ้น ทำท่าตะเบ๊ะเหมือนทหาร
แม่งเอ้ย! ไอ้ประธาน
ปึ่ก!
ฮันบินวางจานข้าวลงกับโต๊ะอาหารอย่างแรงระบายอารมณ์หงุดหงิดจากประธานหน้าทอมนั่น จินตนาการว่าไข่ข้างหน้าเป็นหน้าขาวๆของอีกคนแล้วเอาซ้อมแทงๆไปก่อน
... มันจะทะลุไปถึงหน้าจริงๆของประธานไหมนะ
“เฮ้ยๆ ไอ้ฮันบินไข่มึงเละหมดแล้ว” เสียงของจีวอนดังขึ้น ทำให้ร่างสูงชะงักมือและเงยหน้ามองมันแต่สีหน้าเขาคงหงุดหงิดมาก จุนฮเวเพื่อนอีกคนที่นั่งข้างๆกันเลยถามขึ้น
“ไปโมโหใครมาวะ?”
“ก็ไอ้พี่ประธานอ่ะดิ่ แม่งล้อเรื่องที่กูเลิกกับดาริม” ฮันบินบ่นหงิงๆ แบบหงุดหงิดสุดๆ มือก็ยังไม่เลิกเอาซ้อมจิ้มไข่ในจาน
“อ๋อ ที่มึงเล่นบทโศกนั่งตากฝนให้ยามไล่อ่ะนะ”
“ไอ้จุนฮเว หยุดเลยมึง!” เงยหน้าขึ้นจากไข่(ที่เละแล้ว) แล้วมองหน้ามันก่อนจะเอาส้อมชี้แบบหาเรื่องสุด ๆ...
ไม่หยุดกูเอาส้อมจิ้มไข่มึงแน่ เพื่อน!
“โหย ทำซีเรียสไปได้-”
“คิมฮันบิน” ก่อนที่จุนฮเวจะพูดจบประโยคก็มีเสียงนึงขัดขึ้น ทำให้เจ้าของชื่อต้องหันหน้าไปมองอย่างงงๆ
ประธานตัวเล็กนี่มายืนทำหน้าทอมอะไรแถวนี้?
“ครับ?”
“ครูคิมให้มาบอกว่าให้ไปหาที่ห้องพักครูด้วย” อีกคนพูดสีหน้าเรียบเฉย ก่อนจะเหล่มามองข้าวในจานแล้วเอ่ยประโยคถัดไป
“ไข่เละหมดแล้ว... เดี๋ยวก็ใช้งานไม่ได้หรอก เลิกกับแฟนแค่นี้อย่าเพิ่งคิดสั้นสิ” พูดจบก็ยักคิ้วให้อีกทีแล้วเดินอมยิ้มออกไป ทิ้งไว้เพียงแต่หน้าอึ้งๆของฮันบินแล้วเสียงหัวเราะที่ดังแบบไม่เกรงใจใครของจีวอนกับจุนฮเว
“ฮ่าๆๆ กูให้ใจพี่เขาเลยว่ะ” เออ มึงให้ใจ กูนี่แหละใจให้ตีน ไอ้เพื่อนเวร...
“ไหนว่าไม่สนิทกันไง นี่เขาเดินมาหยอกมึงถึงที่เลยนะ” บ้านมึงเรียกหยอกแต่บ้านกูเรียกเยาะเย้ย!
“นั่นดิ มึงไปสนิทกับพี่เขาตอนไหน?”
“ไม่สนิทสักนิดเลยเว้ย!!!” ฮันบินพูดออกมาเสียงดัง ตายังไม่เลิกจิกแผ่นหลังเล็กๆที่ยังเดินไปไม่พ้นสายตา
ให้ตายเหอะ! เกิดมาเขายังไม่เคยอยากต่อยรุ่นพี่คนไหนเท่าไอ้ประธานนักเรียนคนนี้เลยจริงๆ
ฝากไว้ก่อนเหอะ!!
_________________
TO BE CONTINUE.
โหมดพี่จินกวนตีน 555555555
ยังไงถ้าชอบก็ฝากติดแทค #ฟิคเลขาของผม ด้วยเน้อ~ <3
ความคิดเห็น