คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : MBFF PART 3
MINHYUN - NU'EST
ลวันอัารที่ 1 ุลาม พ.ศ.2556
MBFF
PART 3
18:00 pm
หลัเลิเรียน
วันนี้ทั้วันผมไม่เห็นานยอลมันเลยรับแ่่าเถอะมัน็มีบัีเธอๆอมันนั้นแหละนะ ผมำลัเินไปที่สนามฟุบอลที่นัับอาลู่ไว้รับ ที่ริแล้วโรเรียนผมเลิอนสี่โมเย็นเหมือนโรเรียนทั่วไปนั่นแหละรับแ่ว่าที่ผมเพิ่มาเพราะว่าผมมีานที่ะ้อไปเลียร์ที่ห้อสภานิหน่อยผมโทรบออาลู่แล้วอาลู่เาบอว่าเา็มีานเหมือนันเราเลยเปลี่ยนเวลานัันเป็นห้าโมเย็นและเพื่อนที่ะเล่น้วยเ้า็ไม่มีปัหาเพราะว่าพวเ้าส่วนมาเป็นนที่ลับบ้านึๆและ็เป็นนอมรมฟุบอลอยู่ล้าเลยไม่มีปัหาอะไรเรื่อเวลา
ผมมาถึสนามฟุบอล็เห็นอาลู่อยู่ในสนามแล้วำลัเลี้ยลูเ้าโลฟุบอลอยู่โนที่มีนวามามายแ่อาลู่เ้าัวเล็หลบไ้สบาย
ฟุ่บ!
อาลู่เะบอลเ้าไปในโลไ้อย่าแม่นยำทุนที่อยู่รอบสนามและในสนามส่เสียเียร์อย่าัผมลืมบอไปเห็นอย่านี้อาลู่เ้ามีแฟนลับเยอะนะถึะเย็นนานี้แ่แฟนลับอาลู่็มาเียร์เยอะนเ็มสนามเลยแ่ว่า็มีแฟนลับนอื่นบ้าเพราะว่าในสนามอนนี้็มีแ่นัๆฮอๆิาร์ทั้นั้นเลยมีทั้ มินฮยอน(NU’EST) แอล(INFINITE) เลย์(EXO-M) ูโฮ(EXO-K) มีสามสี่นนี้็เินพอแล้วละรับีนะสนามไม่แสะ่อน
“แบ!!!”เสียอใรนหนึ่เรียผมแน่นอนว่าเสียนั้นเป็นอลู่ฮาน ผมยิ้มและโบมือให้
“รีบวาระเป๋าแล้วลมาในสนามเร็ว!!”อาลู่ะโนมาผมึวาระเป๋าลับม้านั่ร้ามสนามและรีบวิ่เหยาะๆไปในสนามที่อนนี้ทุนที่เล่นฟุบอลอยู่เมื่อี้มารวมัวัน
“เอาละเราะมาแบ่ฝั่ันใหม่นะๆเหมือนเิมๆ เอ้าอย่า้าๆ เ้ามาใล้ๆเอาละพร้อมนะ 1 2 ..!!” เลย์พูเพื่อเรียทุนมา
“โอน้อยออ!!”ทุนพูพร้อมัน
โอน้อยออ เป็น ระบวนารสั้นๆ ที่เ็ๆ นิยมใ้เพื่อ ัสรร ัลำับ แบ่ลุ่ม แย้า ฯลฯ ่อนะเริ่มเล่นเมส์่าๆ ที่้อมีารัแยทีม หรือเรียลำับ่อนหลั ้วยารนับ"ำนวน"นที่ หาย หรือ ว่ำฝ่ามือ เป็นเรื่อแบ่ และมัใ้ัสรร เมื่อมีเ็ั้แ่ 3 นึ้นไป ถ้าเหลือ 2 น ะใ้าร "เป่ายิุ้บ" หรือ "เป่ายิุบ" แทน น่าประหลาใที่ "โอน้อยออ" และ "เป่ายิุบ" เป็นที่แพร่หลายไปทั่วประเทศ ทั้ๆ ที่ารสื่อสารยุ่อน ไม่สะว่ายาย แ่เ็ทุภูมิภา ล้วนรู้ั "โอน้อยออ" เหมือนๆ ัน
เป็นไละหลัารล้วนๆใ่มั้ยละรับแน่นอนพวผมมีเหุผมและหลัารเสมอ
“เอาละเราไ้ฝั่แล้วนะฝั่ที่หนึ่มี แบฮยอน ลู่ฮาน มินฮยอน…(นรบ11น) อีฝั่หนึ่มี ัน(ูโฮ) แอล เลย์ …(นรบ11น)เอาละให้เวลาแบ่หน้าที่และอย่าอื่น5นาที”สิ้นเสียอูโฮพี่ให่อมรมฟุบอลทั้สอฝั่็ไปวาแผนารเล่นเมันนหมเวลา
ทุนอยู่ามำแหน่อนเอและเรียมรอเสียนหวีอสาวสวยนหนึ่ึ่เธอเป็นเพื่อนพวเราเอรับเธอะอยเป็นนเป่านหวีหมเวลาให้ลอ
ปรี๊!!!
ทุนเล่นามเมที่แ่ละทีวาไว้ลู่ฮานไปแย่บอลาเลย์มาแ่ว่าไม่่ายเท่าไหร่เพราะว่าเลย์็เ่แ่สุท้ายลู่ฮาน็ใ้ทีเผลอแย่มานไ้ไม่วายหันไปยิ้มให้ับเลย์ เลย์หัวเราะแล้ววิ่ามมาิๆ มินฮยอนวิ่มาอยู่ในที่ๆห่าับลู่ฮานพอสมวรเมื่อลู่เห็นมินฮยอน็ส่บอลไปให้แ่ว่าูโฮมาแย่ไป่อนที่ะถึมินฮยอนผมวิ่ามไปและใ้โอาสที่มีแย่บอลมาาูโฮ(ทั้สนามเล่นันอยู่แ่นี้แหละ555)
“โอ๊ะ(เหมือนใน growl ท่อนลีนั้นแหละ5555)!ร้ายวะไอ้ัวเล็”ผมยิ้มให้และเลี้ยลูไปเรื่อยๆโยที่มีอุปสรรมาเหลือินอนนี้มีแ่นันผมาผมเหลือบไปเห็นมินฮยอนที่พยัหน้าให้เป็นเิว่าส่บอลมาเี๋ยวรับเอ
ผมไม่ลัเลส่บอไปให้มินฮยอน เารับและเลี้ยลูเะเ้าโลไป
ฟุ่บ!
เมื่อลูบอลที่มินฮยอนเะเ้าโลทุนในสนามส่เสียรี๊ราและเสียเียร์่าๆนาๆ
“รี๊!!!!!พี่มินฮยอนเท่ห์มาเลยะ!!!”
“อยาไ้!!!!!!”
“นี้แหละพ่ออลูในอนา>///////////<”
“ะละลายยยยย>
มินฮยอนวิ่มาแปะมือับทุนและเม็ำเนิน่อไปเรื่อยๆโยมีทั้เสียหัวเราะและรอยยิ้มมามายอนในสนามที่ทำให้นเียร์รอบ้าะหัวใวายายัน
ปรี๊!!!
“หมเวลา…ทีมมินฮยอนนะJ!!”เสียอันทรพลัอเพื่อนสาวที่เป็นรรมาระโนบอทุนพาันไปนั่พัและื่มน้ำ้าสนามัน
“เฮ่!!!!!”
เสียอฝั่ผมัไปทั่วสนามทุนูมีวามสุันมาเลยรับ
ผมปาเหื่อออาหน้า เหื่อผมออมาเยอะมารับมีเ็ผู้หิลุ่มหนึ่เธอเินเอาน้ำมาให้พวเราถัให่เลยละผมสสารพวเธอัมันะหนัมา
“อบุรับ หนัไหมเอ่ย?”มีผู้หินหนึ่เธอเินมาแล้วยื่นน้ำมาให้ผม ผมึรับมาไว้และถามไปเพราะว่ามันูถ้าะหนัมา
“ไม่หรอะ (./////////.)”เธอหน้าแ้วยรับ เธอพูเสร็็เินเอ่อ…วิ่มาว่า วิ่ไปหยิบน้ำให้นอื่น่อ
ทุนเินออมานอสนามันบ้าแล้วแ่ผมยัอยู่ลาสนามอยู่บรรยาาศอนนี้มันเย็นๆเลยรับและ็ลิ่นห้ามันทำให้วามรู้สึอผมอนนี้มันสบายๆ
“แบฮยอนานยอลโทรมา”อาลู่ยื่นโทรศัพท์อเาให้ผมและื่มน้ำไป้วย
“ว่าไ”ผม็รับ
{เป็นอะไรรึเปล่าทำไมโทรไปไม่รับละ}มันว่า้วยเสียที่เป็นห่วผมนึึ้นไ้ว่าลืมไปว่าเอาโทรศัพท์ไว้ที่ระเป๋า
“อ่อ ไม่เป็นไรหรอ”ผมอบไปเสียเรียบๆ
{แบฮยอนอโทษนะวันนี้ไปรับแไม่ไ้วะ ันยุ่มาเลย}านยอลว่า
“อือไม่เป็นไรหรอเี๋ยวลับเอ”ผม็บอมันหลายรอบแล้วว่าลับเอไ้แ่มีมั้ยที่ะฟััน
{อือ ลับบ้านีๆละ…อ๊า…านยอล}ผมำลัะถามว่าวันนี้ลับมั้ยแ่ว่าเสียอผู้หิที่เล็รอออมาาโทรศัพท์อานยอล มันทำให้ผมรู้ว่ามันยุ่อยู่
“อือั้นแ่นี้นะ”ผมไม่รอให้มัน้านอะไรและัสายไปทันทีที่มันไม่มานี้ืออยู่ับสาว= =?ผมิพรายื่นโทรศัพท์ืนอาลู่ไป
“แบลับบ้านยัไ?”อาลู่ถามผมและเอาโทรศัพท์เ้าระเป๋าาเ
“เี๋ยวลับเอๆ”ผมยิ้มให้และอบไป
“ลับเอไ้แน่นะ?”ผมูเหมือนอ่อน่อโลนาลับบ้านเอไม่ไ้เลยเหรอทำไมมีแ่นถามแบบนี้ละเนี่ย?
“ไ้สิ ันเ่อยู่ละ”ผมทำท่ามั่นใและยิ้มให้เป็นรั้ที่ล้านว่า
“อือไม่่อยมั่นใเลยแฮะให้ันไปส่มั้ย?”อาลู่ถาม อะไรันันูไม่ไ้เรื่อใ่มั้ยเนี่ย= =?
“ไม่อะ ันลับไ้ริๆอาลู่J”ผมยัย้ำำอบเิมอผม
“ั้น็ไ้แ่ถ้าถึบ้านแล้วโทรหานะะไ้ไม่เป็นห่ว”
“รับทราบรับ”ผมอบและยิ้มให้อาลู่ทำท่าไม่อยาะไปแ่็เินออไปแ่็ไม่วายหันมามอ้วยท่าทีเป็นห่ว
ผมยัอยู่ที่ลาสนามฟุบอลเหมือนเิมรับ ผมื่นน้ำไปไ้ไ้สัพั็มีนมาผลัไหล่เบาๆ
พรว!
แ่ว่าถึะเบา็สามารถทำให้ผมใและทำให้ผมสำรัน้ำ ผมหันไปมอนทำ้วยสายาอัมหิและผม็เอเ้าับ…ไอ้มินฮยอน(เริ่มเปลี่ยนสรรพนาม)
“แปลแฮะวันนี้มีแบฮยอนแ่ไม่มีานยอลJ”เสียแวอมินฮยอนพูึ้นมาทำให้ผมหันไปมอเมื่อมันพูบ็เอามือมาพาไว้บนไหล่ผม
“มินฮยอนเ็บปาแไปะไอ้บ้า ทำไม?ันับานยอลไม่อยู่้วยันแล้วมันแปลรไหน??”ผมถามเสียที่ไม่่อยมีอารม์เล่น้วยสัเท่าไหร่เพราะว่าวันนี้ทั้วันมีแ่นถามผมแบบนี้
“ิิ แปลมาเลยละู่รัสุฮอไม่อยู่้วยันทำไมทะเลาะับสามีรึไหรือว่าานยอลมันไปหาเมียน้อยเลยน้อยใมัน?”มันอบเสียวนๆ
“ิ!ันไมุ่ยับและปล่อยเลยนะไปเลยไป๊!”ผมเลี่ยที่ะอบำถามมันและแล้พูแนวอนๆและหันหน้าหนีมันแ่็ยัไม่ไ้ปัหรือหนีอะไรเพราะเรา็แ่เล่นๆัน็เท่านั้นแหละ
“แหมแบฮยอน๋า็เ้าไม่ไ้ั้ใอ่า”มันว่าและเปลี่ยนามือที่โอบมาล็ออแทนผมหันหน้าึ้นไปมอเพราะวามสูอมันสูว่าผมมาทำให้าที่มัน้มอยู่และผม็เยหน้าึ้นไปมูอผม็นเ้าับปลายาอมันพอี
“รี๊!!!”
นรอบสนามไม่ว่าายหรือหิแหปาันรี๊โยมิไ้นัหมาย
“โมเม้นท์ มินแบ ละแ!!!!!!”
“แเห็นมั้ยเมื่อี้นะ!!!!”
“ันไม่ไ้แ่เห็นนะ!!ันถ่ายไ้้วยแเอ๊ย!!!!”
“พี่านยอลมาเ็บเมียพี่เี๋ยวนี้นะ!!!!!”
“พี่านยอลไปไหนเนี่ย!!!!????”
และเสีย่าๆนาๆมามาย็พัระหน่ำ(นานั้นเลยรึแม่นา= =??)เ็มไปหม
“ไหนๆ็ไหนๆละเี๋ยวป๋าะูแลเอนะหนูะเหาสินะอยู่นเียวมามะวันนี้มานอนับป๋าีว่า”มินฮยอนบอและแล้อผมและโยผมไปมา
“ริป่าวเนี่ย?”ผมถามและยิ้มให้
“ริสิอยู่นเียวเหาะายมาอยู่้วยันมา ะยอมเป็นสามีน้อยให้”เสียิหัวเราะอมันทำผมำรับ
“เอาิ่วนี้็เหาๆริๆนั่นแหละ”ผมอบไปแ่ว่าสามีน้อย?มันือไรวะเนี่ย?มี้วยเหรอ5555
“านยอลไม่อยู่เหรอ?ันทำแบบนี้มันะมา่าันมั้ยเนี่ย?”มินฮยอนถามผม ผมหันไปมอ่อนะอบไป
“ไม่อยู่หรอไปหาสาวๆมันทุวันแหละและอีอย่ามันไม่่าแหรอันไม่สำัพอวะ”ผมอบเสียเรียบๆที่ิอารม์เสียน้อยๆ
“โถๆน่าสสาร มาหาป๋ามาเี๋ยววันนี้ะพาไปเลี้ยเอ”ผมหัวเราะับำพูอมัน
“แน่เหรอรับป๋า ป๋าะเลี้ยผมริสิ?”ผมแะมืออมินฮยอนที่ล็ออผมอยู่มาวาไว้ที่เอวผม ผมหันหลัและมืออผมทั้สอ้า็เปลี่ยนมาโอบอมัน ผมแล้เล่นไปภาษาเพื่อนันแุ่รู้มั้ยว่านรอบ้าเาิยัไ
“รี๊!!!โมเม้นท์ู่ใหม่!!!”
“พี่มินฮยอนะยอมเป็นมือที่3เหรอ!!!!”
“แ่ันว่าู่นี้น่ารััเลยนะ”
“อือ ัน็เห็น้วยแน่ารัมาเลย”
“านยอลน่าสสารัเลยแทำไมแบฮยอนถึนิสัยแบบนี้นะ!”
เสียวิพาษ์วิาร์่าๆนานาเิึ้น ผมไม่ไ้มีปัหาอะไรหรอนะเพราะว่ามันเป็นสิทธิส่วนบุลผมรู้แ่ว่าผมมีปัหาับประโยสุท้ายที่ผมไ้ยิน มันทำให้ผมหุหิมาให้ายสิ ผมสิผู้เสียหาย!ผม่าหาที่้อเป็นนที่น่าสสาร! ะมีผู้หินไหนเ้าล้ามาอผมไหม !?(นั่นมันหน้าที่ผู้ายแบ)ผมสิที่มีีวิที่ไม่สบเลยสัวัน ผมหุหิมา ผมมวิ้ว ออแน่นและส่เสียฮึฮัอย่าัใ
“เป็นไร?”มินฮยอนถามผม มันสัเเห็นนั้นแหละ
“็ูิ!ู่าหาที่เป็นนที่น่าสสารทั้ๆที่านยอลมันไปมีอะไรับผู้หิั้หลายนทุืน้วย!แ่ไม่มีใรรู้เลยมันเ่หรือพวนี้แม่โ่วะ แล้วมาบอว่าสสารมันแล้วูละไม่น่าสสารรึไ?โนยัเยียให้เป็นแฟนมันแ่ว่ามันไม่เยมาถามูสัำว่าูรู้สึยัไ แล้วทีูละ?แ่เล่นับเพื่อนแ่นอื่นนะแ่พวเาิว่าูเป็นยัไ?แร?มันใ่เรื่อรึเปล่าวะ! แล้ววามรู้สึูละ?ไม่เยมีใรแร์เลย…ฮึ…”าที่สนุธรรมาแ่อนนี้ผมเริ่มราม่าใส่หลัาที่ผมพูวามรู้สึอผมออไป มินฮยอนูใับอาารอผมเพราะว่าผมไม่เยร้อไห้มา่อนเลยั้แ่เป็นเพื่อนันมา
“แบฮยอนใเย็นมึๆูเ้าใวามรู้สึมึๆ ไม่เป็นไรนะ่านอื่นเาสิถ้ามันไม่ริ็ปล่อยมันไป”มินฮยอนปลอบใผม่อนะลูบหัวผมเบาๆ
“…”ผม้มหน้าล่ำและพยัหน้าแทนำอบ
“ป่ะ!ไปเที่ยวันJ”สิ้นเสียมัน็ับมือผมแน่นและวิ่ออมาาสนามมันพาผมวิ่มาลอทานผมเหนื่อย
“มินฮยอน!เิน!เหนื่อย”เน้นๆ
“อ่าวอโทษ”มันว่าและพาผมหยุ ผม้มัวลและหอบเล็น้อย
“ะไปไหนเนี่ย?”ผมถาม
“ไปเที่ยวไ”มันยิ้มให้ผม่อนะอบมา
“รู้แล้วเว้ยไอ้เรื่อไปเที่ยวอะ!หมายถึอนนี้!แพาันวิ่มาแะพาันไปไหน!?”มันไ้ยินอย่านั้น็ร้ออ๋อแล้ว็พยัหน้าเบาผมว่ามันมีีแ่าว สู หล่อ แม่สวย พ่อรวย เท่านั้นแหละ(แใ้ำว่าแ่นั้นหรอแบฮยอน)แ่ว่ามันสมออมันเินเยียวยาริให้ายสิ
“ไปเอารถไแล้ว่อยไปเที่ยว มึนี่ ไม่ิวะ?”ผมโน่า?นี่สรุปผมผิเหรอเนี่ย?ให้ายสิโลนี้มันอาร๊ายยยย!!!!!
สิ้นเสียอมัน มัน็พาผมวิ่อีรอบนมาถึโรรถที่รถมันอไว้ มันเปิประูรถสุหรูอมันและผายมือให้ผม
“เิรับ”ผมไม่ไ้ว่าอะไรแ่ยิ้มให้และนั่ฝั่นับ
“ไปไหน่อนอะ้อไปเอาเสื้อผ้าบ้านแ่อนใ่ปะ?”ผมพยัหน้าให้ มินฮยอนสาร์ทเรื่อและออรถไป
มินฮยอนี่รถมาถึอนโที่ผมอยู่
“เี๋ยวรออยู่นี่นะแบฮยอน”ผมพยัหน้าให้อีรั้่อนะเินเ้าไปในอนโ
“ุแบฮยอนสวัสีะJ”พนัานที่เาน์เอร์ล่าวสวัสีผมเธอทำแบบนี้ทุวันรับ
“รับJ”ผมอบลับไปและยิ้มให้พวเธอ
ผมเินเ้าลิฟ์อย่าเร็วเพราะว่าลัวว่านที่เารออยู่ะรอนาน
ิ๊!
ห้ออผมับานยอลอยู่ั้นบนสุรับ็นะพ่อมันเป็นนื้อให้ทั้ทีอนโที่นี้มีระับนะรับั้นบนสุะแพที่สุไล่มาะราาลามลวามสูอั้น เมื่อลิฟ์เปิผม็วิ่ออมาและเินไปที่ห้อผมใ้าร์เปิห้อและเินเ้ามาโยไม่ลืมที่ะปิห้อ่อนเพราะว่าเี๋ยวนี้โมยเยอะ ผมวิ่มาในห้อผม่อนะเอาเสื้อผ้าใส่ระเป๋าสะพายออมาและร็อห้อเรียบร้อยในระเป๋าผมมีไม่ี่อย่ารับ ุสบายๆ (าเายาวับเสื้อยืสีาว) ุนอน ุนัเรียน แปรฟัน เท่านั้นแหละมามายเนอะ?อะไร ผมลมาั้นล่าแล้วรับ
“ผมไปนะรับ”ผมยิ้มและโบมือบ๊ายบายพนัาน ผมเห็นมินฮยอนมันยืนพิประู้านนับอยู่เมื่อมันเห็นผมมันทำท่าใเล็น้อย
“หือ?เอาอะไรมามั่เนี่ยทำไมเร็วั?”ผมหันมายิ้มให้
“มันเร็วนานั้นเลย?”ผมถามแ่็ไม่ใ่ว่าะไม่เยมีนถามนะรับมีแ่นถามแบบมันนี้แหละเพราะว่าผมลัวเสียมารยาทที่ให้นอื่นมารอเลย้อเร็วนินึ
“อือ เร็วมาเลยละ”มันว่าและหยุาารเล่นไอแพัวเอไว้แ่นั้น
“็นอนวันเียวนี้อีอย่าให้นอื่นมารอมันไม่ีหรอ”
“อ้อหื่อ!เป็นเ็ีเหมือนันนะเนี่ย”มันว่าและโยหัวผมเล่น
“นี้แ!ไอ้มินฮยอน ันโแล้วเว้ยอย่ามาทำเหมือนเป็นเ็เส่!”ผมหันไป่ามันและแะมือมันออมันหัวเราะให่
“แโแล้วเหรอเนี่ย? ”มันแวผมเล่นผม็ไม่ไ้ัวเล็อะไรสัหน่อย
ฟุ่บ
“ิ!”ผม่อยท้อมันไปเบาๆ มันหัวเราะและับหัวผมยี้อีรอบ
“แะไปอาบน้ำบ้านัน่อนใ่ปะ?”มันถามหลัาเราึ้นรถมา้วยันแล้ว
“อือเหม็นเหื่อัวเอะแย่ละ”ผมว่าและปิแอร์รหน้าผมลรๆเลยนะ ผมหนาววะ
“หนาวเหรอ?เปิระมั้ย?”มินฮยอนเปิระและี่รถไปอนลาืนนี้มันสวยัเลยนะบรรยาาศีมาเลยไม่ว่าะเป็นไฟ้าทาหรือว่าอาาศเย็นๆ สบายๆนี้
“หลับไปเลยเี๋ยวปลุ”เสียอมินฮยอนทำให้ผมหลับาล
____________________________ในอีฝั่หนึ่ เวลาเียวัน_______________________________
ห้อที่โรแรมแห่หนึ่
้าในห้อมีแ่เสียหอบหายใถี่อายหนุ่มที่หน้าาเหมือนเทพบุรและหิสาวหน้าายั่วยวนนหนึ่ เสียเนื้อระทบเนื้อัไปทั่วห้อ
[CHANYEOL PART]
“อะ…อ๊า…านยอล!”เสียสุท้ายอผู้หินรหน้าผม่อนเธอะหอบหายใถี่และนอนหลับไป
ผมเินเ้าไปในห้อน้ำเปิฝับัวและปล่อยให้น้ำไหลผ่านร่าายผมไปผมสบู่เหลวมาโลมัวให้เิฟอเพื่อำระร่าายัวเอ ผมอาบน้ำนสะอา่อนะเินออมาโยทั้ัวมีผ้านหนูผืนเล็พาไหล่และอีผืนหนึ่พันรอบเอวไว้ผมเินมานั่ไว่ห้าลรโฟาและหยิบโทรศัพท์หาเบอร์ที่ผมโทรหาเป็นประำนมือผมินที่ะเบอร์นั้น ผมเอาโทรศัพท์แนบหูและเอามือพาอบโฟาไว้สายามอไปนอหน้า่า
{ู้…ู้…ู้…ู้} ผมยัรอารรับโทรศัพท์าปลายสายที่ผมโทรหา
“…”
{ู้…ู้…ู้…ู้}
“…”
{ู้…ู้…ู้…ู้} ผมว่ามันเริ่มนานแล้วนะ ผมเปลี่ยนานั่ไว่ห้ามาเป็นนั่ธรรมาและเลิพิพนัโฟา
{ู๊} ผมหันหน้าไปมอหน้าอโทรศัพท์และหาเบอร์เิมอีรั้ อีรั้ อีรั้และอีรั้แ่็ไม่มีทีท่าว่าปลายสายะรับ
ผมเริ่มใหายทันทีเมื่อะเ้าสายที่100ว่าๆแ่ปลายสาย็ยัไม่รับสายผมสัที
ผมัสินใวาสายและหาเบอร์เพื่อนผมอีนที่อยู่ับเาเป็นนสุท้ายเผื่อเาะอยู่้วยัน ผมเริ่มมวิ้วและอยู่ไม่สุ
{ฮัลโหล}
“ลู่ฮาน แบฮยอนอยู่้วยรึเปล่า?”เมื่อปลายสายรับผม็รีบถามทันที
{แบเหรอ?ไม่นะัน็ำลัะโทรถามนายอยู่พอี} เมื่อไ้ยินอย่านั้นใผม็ไม่ีเลย
“…”
{ันบอให้แบฮยอนโทรบอ้วยถ้าถึบ้านแล้วแ่ยัไม่โทรมาสัทีนี้็ะสามทุ่มรึ่แล้วแบยัไม่ไ้โทรมาสัที…เอ๊ะเี๋ยว…แบยัไม่ไ้ลับเหรอ?!}เมื่อไ้ยินอย่านั้นผมรู้สึเหมือนใไปอยู่ที่้อเท้าผมลุึ้นาโฟาและเินไปหยิบเสื้อผ้า้าเียมาใส่ไว้ลวๆและเินออมาาห้อนั้นอย่าเร่รีบ
“ไม่รู้เหมือนันันไม่ไ้อยู่บ้าน นายเห็นแบรั้สุท้าย ที่ไหน เมื่อไหร่?”ผมถามและเร่ฝีเท้านลายเป็นวิ่ในที่สุ ผมวิ่มาถึรถและสาร์ทมันอย่าเร็วที่สุเท่าที่ะทำไ้
{สนามฟุบอลที่โรเรียน อนเพิ่เลิเล่นบอลประมาหโมเย็นเือบะทุ่ม}เมื่อรู้ว่าที่ไหนเป็นที่สุท้ายที่ลู่ฮานเห็นผม็วาสายและออรถไปทันที ผมเหยียบันเร่นมิ ในไม่้าผม็มาถึโรเรียน ผมี่รถเ้ามาในโรเรียนนถึลาสนามีฬา ผมลมาารถและมอให้ทั่วสนามีฬาว่ามีนอยู่มั้ยแ่ไม่มีทีท่าว่าะมีใรอยู่
“เป็นไเอมั้ย?!”เสียอลู่ฮานทำให้ผมหันไปมอผมส่ายหัวและหันไปมอรอบ้าอีที่
“แยันหารอบๆ่อนเผื่อะเอ”ผมพยัหน้าและวิ่ไปหารอบๆสนามฟุบอล
“แบ!!แบฮยอน!!”
“แบฮยอนอ่า!!นายอยู่ที่นี่มั้ย?!!”
“แบฮยอน!!นายอยู่รนี้รึเปล่า??!”
“แบ!!แบฮยอนอยู่ที่ไหนหนะ?!?!!”
เสียอผมและลู่ฮานัไปทั่วบริเวนี้เพราะไม่มีใรอยู่แล้วและมันเียบมา้วย ผมใ้มือับมับทั้สอ้าไว้และหอบหายใถี่
“ิ้มลิ้มนายอยู่ไหนนะ…ันไม่น่าปล่อยให้นายลับบ้านนเียวเลยให้ายสิ”ผม้มหน้าล ใ้มือทั้สอ้าเปลี่ยนมาับสะเอวและเะพื้นห้ารอบ้าอย่าแร
“านยอลทานี้!!!”เมื่อไ้ยินเสียอลู่ฮานผม็รีบวิ่ไปอย่าเ็มำลัา
“แบ!!...”ผมหวัว่าสิ่ที่ผมเอะเป็นแบฮยอนแ่มันไม่ใ่สิ่ที่ผมเห็นลับเป็น…ระเป๋าเป้อแบฮยอนและในมือลู่ฮาน็มีโทรศัพท์แบฮยอนอยู่ ะอยู่ในระเป๋าละมั้
“ระเป๋าอยู่นี่แล้วแบอยู่ไหน?”ผมระวนระวายยิ่ว่าเ่า แบยิ่อ่อน่อโลอยู่้วย
“อาะไม่เป็นอะไร็ไ้แบแ่ลืมละมั้ แหาที่อนโรึยั?”ผมลืมหาที่อนโหนิ!!ผมใร้อนนลืมไปหาที่อนโเลยผมหยิบระเป๋าและโทรศัพท์อแบฮยอนมา้วย
“อย่าบอนะว่าแลืมไปูที่นั่นนะไอ้บ้า!!”
ผมไม่สนเสียอะไรทั้นั้นึ้นรถและี่ไปที่อนโ้วยวามเร็วสูในใภาวนาอให้แบฮยอนอยู่ที่อนโ
“อร้อละแบ…อยู่อนโที่เถอะ”ผมพูับัวเอและเอาหลัมือ้า้ายเป็น้าที่ถือโทรศัพท์แบฮยอนไว้มามาทาบไว้ับปาและี่รถ่อไปนถึอนโ
ผมเปิประโรถและวิ่เ้าไปในอนโผมไม่สนใรทั้นั้นอนนี้ ผมวิ่ึ้นลิฟ์มาและไปยัั้นบนสุ เมื่อ่อนผมิว่าลิฟ์อที่นี้เป็นลิฟ์ที่เร็วที่สุแ่ว่าอนนี้ผมิว่ามันเหมือนะ้าที่สุเท่าที่ผมเยึ้นมา
ิ๊!
เวลาที่อยู่ในลิฟ์ถึมันะเป็นเวลาสั้นๆแ่ผมรู่สึว่ามันทรมานมาเลย ผมวิ่ออมาและไปยัห้ออผมับแบฮยอนผมใ้าร์เปิประู่อนะผลัประูเปิอย่าแร
“แบ!!!”ผมส่เสียเรียเผื่อว่าในห้อะมีเาผมใ้มือเปิไฟเพื่อะมอหาแบฮยอนเพราะว่าในห้อมืมาวามมือมันเหมือนมีรีใผม ผมพยายามปลอบใัวเอว่าเาอาะนอนแล้ว
แ่เมื่อผมเปิไฟมันลับไม่มีอะไรเลย ลู่ฮานามมาิและผมับเา่วยันหาแบฮยอนแ่ไม่มีเลย ทุอทุมุม ห้อน้ำ ห้อนอนผม ห้อนอนเา เาน์เอร์ ห้อเ็บอ หรือแม้แ่…ู้เสื้อผ้า
“ไปอยู่ไหนนะแบฮยอน”ผมุัวลนั่ับพื้นและ้มหน้าล
++++++++++++++++++++++++++***************************+++++++++++++++++++++++++
โรเรียนปิแล้วววว!!!~~~
มาอัพให้แล้วน้า ีใอะมีนอมเม้นเอาไปเลย12หน้าเวริ์> <(นิ้วิร็อ(ร็อ?แบบนี้?(m/)?))
Shira
kuma
ความคิดเห็น