คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เกริ่นนำ
เกริ่นนำ
แสงแดดยามเช้าอันแผดเผาจนผิวกายไหม้เกรียมนี้ขนาดเดินมาแค่หน้าปากซอยยังเหงือไหลไคหย่อยทั่วเรือนร่างอย่างกับพึ่งไปกระโดดน้ำมาให้ตายเถอะ หลังจากถูกแดดแผดเผ่าจนหน่ำใจฉันก็รีบเร่งฝีเท้าเพื่อไปเล่นซ่อนหากับยาม -0- พอดีวันนี้ตื่นสายไงปกติก็มาเช้า(เหรอออ?)ไม่นานนักฉันก็หลุดจากสายตาของยามหน้าเหี้ยมมาได้ หัวขงหัวเข่าถลอกไปหมดไม่ให้ถลอกได้ไงทั้งหมอบ คลาน วิ่ง ลีลายิ่งกว่าจีจ้ายายหยิงลูกชิ้นทอดหน้าปากซอยบ้านฉันซะอีก -0- แต่การรอดพ้นจากยามหน้าเหี้ยมมันแค่เศษเสี้ยวการรอดพ้นเจ๊มหากาฬแห่งความโหดเหี้ยมอำมหิตที่วันนี้ฉันดันเรียนวิชาของเจ๊แกสองคาบแรกให้ตายเถอะโรบินถ้าความซวยจะมากองกันที่ฉันขนาดนี้ก็ฆ่าฉันเถอะ
ทันทีที่ถึงห้องเรียนใบหน้าสง่างามออร่ากระจายของเจ๊แกก็เป่งแสงสีขาวกระทบดวงตาฉัน สงสัยต้องแปลงร่างเป็นจีจ้าอีกสักรอบแล้วล่ะ พระเจ้าคะช่วยลูกด้วยเถอะคะลูกยังไม่อยากถูกทำร้ายร่างกายอันบอบบางตอนนี้ก็ดูไม้แซ่ของเจ๊แกดิเห็นแล้วอยากชักตาย ฉันก้มลงคลานเข้าไปในห้องอย่างเงียบๆโดยไม่ให้เจ๊แกสังเกตเห็น แต่ .. ก็มีมารผจร -*-
โป๊ก!!
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก เหม่งฉัน T[]T ฉันนั่งจับเหม่งน้อยมหาเสน่ห์ก่อนจะมองปลายทางจรดใบหน้าผู้กระทำทารุณกรรมน้องเหม่งน้อยฉัน ใบหน้าหล่อลากไก่ไปกินในน้ำที่แสดงสีหน้าบ่งบอกความสะใจยิ่งใหญ่ที่ได้ฝากมะเงดที่เหม่งฉัน หมอนั้นไม่ใช่ใครมันคือ หมาพิชิตลิง ศัตรูหน้าวรนุชของฉันเองไม่รู้เรื่องเริ่มจากอะไรไอ้บ้านี้ถึงได้เหม็นขี้หน้าฉันนัก
“ไอ้ลิงเผือก กล้าดียังไงมาทำร้ายเหม่งน้อยฉันห๊ะ!!”
“สองคำ พอใจ ^^”รอยยิ้มสดใสหน้าอ้วกใส่หน้าซะจริง -*- ฝากไว้ก่อนเถอะแกฉันเอาคืนแน่แต่ตอนนี้ขอเอาตัวเองให้รอดจากเจ๊นี้ก่อนแล้วกัน ฉันชี้หน้าไอ้ลิงเผือกก่อนจะคลานต่อไป
“วริญากรณ์ อาทิตย์สายทั้งอาทิตย์เธอไปสีข้าวช่วยพ่อมารึไงจ้ะ”ใช่อย่างที่คุณคิดมันเป็นเสียงเจ๊แกเองแหล่ะ T^T ไอ้ลิงเผือกเพราะแกนั้นแหล่ะแกคนเดียว(ไม่เคยโทษตัวเองเลย -0-)ฉันลงขึ้นยืยก่อนจะส่งรอยยิ้มสุดแสนพิศวาดให้เจ๊แกก่อนจะตอบไปจากความใสซื่อว่า ..
“ไม่คะ บ้านหนูไม่มีนา ^^”ความเงียบเข้าปกคลุมทั่วห้องและทุกสายตาจะจดจ้องมาที่ใบหน้าสวยของฉันเป็นตาเดียว ไม่กี่วิต่อมาทุกคนก็ ..
“555555555555555555555555555”>>เสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งของพวกเพื่อนในห้องดังกระหน่ำไปทั่วอาคาร และจากการแยกเสียงของระบบประสาทแล้วคนที่พาเพื่อนหัวเราะน่าจะเป็นไอ้ลิงเผือกไม่สิไม่ใช่น่าจะแต่เป็นมันนั้นแหล่ะแกนนำ -*-
“หึ หึ เธอนี้มีอารมณ์ขันนะจ้ะ วิริญากรณ์”
“ไม่หรอกคะ หนูคนไม่ใช่ไก่ ^^”
“แหม่ ได้เป็นไก่แน่จ้ะเชื่อครูลองชิมแซ่นี้ดูสิจ้ะ”ทันทีที่เจ๊แกเดินตรงมาด้วยสีหน้าเหี้ยมโหดก่อนที่ไม้แซ่จะตวัดขึ้นเหนือหัวฉันยืนกอดอกหลับตาปรี่เงี่ยบชี่จนได้ยินเสียงหัวใจเต้นรั่วนี้มันยิ่งกว่านรกซะอีก แม่จ้าช่วยหนูด้วย แม่จ้า แม่จ้า ท่านขงจื้อช่วยหนูที ใครก็ได้ T[]T
เปรี้ยะ!!
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
หลังจากโดนกระทำทารุณกรรมจนหน่ำใจด้วยไม้แซ่ฉันก็ถูกเชิญให้กลับไปนั่งโต๊ะของตัวเองแต่กว่าจะนั่งได้โคตรทุลักทุเลก็ใครมันจะไปนั่งลงเล่าเจ๊แกเล่นฟาดแซ่ลงบนก้นฉันตั้งสามทีท่าดงท่าเดินไม่ต้องพูดถึงเลยแทบอยากกลายพันธุ์เป็นคิงคองมากระซวกเจ๊แกตอนนี้เลยเหอะ เจ๊แกเล่นซะน้ำตาเล็บเลย T[]T โอ๊ย ก้นฉันป่านนี้คงจะบานเท่ากระด้งแล้วมั้งฉันสัมผัสได้ถึงสายตาคมจากด้านหลังที่มองมาที่ฉันพร้อมเสียงหัวเราะสุดแสนอุบาตของไอ้ลิงเผือกให้ฉันหายก่อนเหอะฉันจะมาล้างแค้นแก !! โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ความคิดเห็น