[TFBoys]All About us

ลำดับตอนที่ #4 : My Valentine

My Valentine

 

'พรุ่งนี้ว่างมั้ย'

'ก็ไม่ได้ไปไหน นายมีไรอ่ะ'

'จะชวนไปหาอะไรกินน่ะ นายจะอยู่บ้านหรือไง'

'ก็พรุ่งนี้รายการออกแล้วนี่นา ฉันจะอยู่บ้านรอดูอ่ะ'

'แต่พรุ่งนี้วันวาเลนไทน์นะหวังหยวน'

'อ่ะๆล้อเล่นน่าเสี่ยวไค ไปสิ ฉันจะกินไอติม นายเลี้ยงนะ'



หลังจากวางสายไปได้ซักพัก คนตัวเล็กที่เพิ่งวางสมาร์ทโฟนคู่ใจก็โดดขึ้นไปกลิ้งอยู่บนเตียงคนเดียวไปมา เขาเขินมาก ใช่ เขินมากๆเลยล่ะ ถึงอีกคนจะมีอะไรพิเศษในวันแบบนี้ให้ทุกปีมันก็ไม่ชินซักที ถึงจะชอบแกล้งเขาแรงๆชอบทำเป็นปากร้าย บางทีก็ทำตัวเป็นตาแก่ แต่จริงๆเสี่ยวไคของเขาน่ะน่ารักมากเลยนะ เป็นคนที่อบอุ่นมากๆ หวังหยวนนอนยิ้มไปมาอยู่คนเดียว จริงๆแล้ววันพรุ่งนี้เขาก็มีของที่จะให้อีกฝ่ายเหมือนกัน อยากให้ถึงวันพรุ่งนี้เร็วๆจังแฮะ








-----------------------------------------------------------------------------------------------------------



"ฮัลโหล นายอยู่ที่ไหนแล้ว ฉันกำลังไปนะ"

"ฉันถึงนานแล้วหวังหยวน เรานัดกันกี่โมงนายจำได้มั้ยเนี่ย"

"ก็ลืมตั้งนาฬิกานี่นา ฉันขอโทษ อย่าว่าฉันสิ นี่ก็รีบที่สุดแล้วนะ"

"ตลอดเลยนายนี่ รีบๆมาแล้วกัน ฉันรอที่ร้านนะ"


เป็นเพราะเมื่อคืนมัวแต่ตื่นเต้นเรื่องที่จะได้มากินไอติม ทำให้ลืมตั้งนาฬิกาปลุก กว่าจะตื่นขึ้นมาก็สายมากแล้ว หวังหยวนวิ่งกระหืดกระหอบเข้าไปในตัวอาคารของห้างดังในเมือง เขาเดินหาร้านไอสครีมได้ไม่ยาก เพราะร้านนี้เป็นร้านโปรดของเขาเอง ทันทีที่เปิดประตูร้านเข้าไปก็พบกับเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว หวังหยวนกระชับสายกระเป๋าเป้คู่ใจก่อนจะเดินเข้าไปหาอีกคน


"เสี่ยวไคคคคค มานานแล้วหรอ นายกินอะไรยัง สั่งไอติมกันมั้ย"

"ฉันจิบน้ำเปล่าไปสิบแก้วแล้วหยวนหยวน ระหว่างที่รอนายมาน่ะ"

"ฉันชาไปนิดเดียวเอง ทำหน้าตึงแบบนั้นแก่เร็วนะ มาสั่งไอติมเถอะ ฉันเลือกให้เองโอเค๊?"

"แล้วแต่นายเลย สั่งอะไรมาฉันกินได้หมดอ่ะ นั่งกินน้ำเปล่าจนอิ่มละ"

"นี่อย่าประชดซี่ คราวหน้าจะไม่สายละ ไม่สัญญานะแต่จะพยายามฮ่าฮ่า พี่ครับสั่งไอติมด้วยครับ"


หวังหยวนตัดบทด้วยการหันไปเรียกพนักงงานมาสั่งไอติมแบบที่เขาชอบ จุนไคมองคนตรงหน้าด้วยรอยยิ้มนิดๆ จริงๆเขาหายโกรธตั้งแต่อีกคนเดินเข้ามาในร้านแล้วล่ะ ทำท่าเหมือนเตรียมใจไปออกรบแบบนั้นใครจะโกรธลง หลังจากสั่งรายการไอติมเสร็จ พวกเขาก็คุยกันเรื่อยเปื่อยระหว่างรอ ไม่นานนัก จุนไคก็ต้องตาโตกับสิ่งที่เห็น ไอศครีมมาเสิร์ฟเรื่อยๆ จากตอนแรกสองถ้วย แต่พนักงานกลับเดินมาอีกจนตอนนี้โต๊ะเขาเริ่มไม่พอแล้ว เผลอมองหน้าไปนิดเดียว สั่งอะไรมาเยอะแยะขนาดนี้กัน


"หยวน นายจะสั่งมากินเผื่อปีหน้าหรือไง"

"ก็มันน่ากินทุกอันเลยอ่ะ อันนี้ออกใหม่ด้วยนะ อีกอย่างนายเลี้ยงไงฉันเลยสั่งไม่ยั้งไปเลย ฮ่าฮ่า"

"สั่งมาแล้วกินให้หมดด้วยนะ ขนาดนี้ กินไม่หมดฉันไม่เลี้ยงด้วย"

"รู้แล้วน่าๆอันนี้ของนาย รับรองรองว่าฉันกินหมดแน่ๆพนันได้เลย"

"เวลากินข้าวก็หัดกินให้มันเยอะเหมือนกินของหวานมั่งสิ จะได้โตเหมือนฉันบ้าง ฮ่าฮ่า"

"โห ก็ข้าวกับผักที่นายชอบบังคับฉันกินมันไม่เหมือนของหวานนี่ เทียบกันไม่ได้"

"เพราะแบบนี้ไงถึงไม่สูงเท่าฉันซักที ดูดิ นายเอาแก้มกินด้วยรึไง"

"ไหนอ่ะ ตรงนี้หรอ"

มือเล็กปัดป่ายไปมาทั่วหน้า แต่ก็ไม่โดนตรงที่ไอศครีมเลอะซักที จุนไคเห็นแบบนั้นก็เอื้อมไปปาดไอศครีมที่ข้างแก้มให้อีกฝ่ายแทน ทำเอาคนที่กำลังกินอยู่ถึงกับชะงักไปชั่วขณะ ก่อนจะก้มหน้าก้มตาไม่ต่อปากต่อคำอะไรอีก ปฎิกิริยาคนตรงหน้าเรียกรอยยิ้มของใบหน้าหล่อเหลาได้ไม่ยาก

หลังการกินไอติมสุดหฤโหดของหวันหยวนเสร็จสิ้นลง ทั้งสองคนตกลงกันว่าจะไปดูหนัง จากนั้นก็เดินเล่นฆ่าเวลากันนิดหน่อยแล้วค่อยไปบ้านของจุนไคเพื่อนรอดูรายการเกมส์โชว์ที่พวกเขาไปถ่ายกันมา แต่ว่าตั้งแต่หลังออกจากร้านไอติมจนกระทั่งจะกลับแล้ว หวังหยวนรอดูจังหวะตลอดเผื่อว่าอีกคนจะมีอะไรมาเซอร์ไพรซ์เขา แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่เห็นว่าอีกฝ่ายจะมีท่าทีน่าสงสัยซักที นี่วาเลนไทน์ทั้งที หวัง จุนไคจะพาเขามาเลี้ยงไอติมกับดูหนังจริงอ่ะ?ไม่หรอกน่า ปีที่แล้วยังให้ตุ๊กตาหมีตัวเบอเร่อ เดี๋ยวก็คงจะมีแหละ.....มั้ง


"แล้วถ้าฉันไปแล้วจะไม่รบกวนพ่อกับแม่นายหรอ"

"ไม่หรอก พ่อกับแม่ฉันออกไปข้างนอกน่ะ สงสัยแอบไปฉลองวาเลนไทน์ล่ะมั้ง ฮ่าฮ่า"

"โห น่ารักจัง แล้วเราจะไปกันเลยมั้ย ฉันอยากกลับแล้ว"

"ไปดิ งั้นนายรอแปปนะ ฉันไปเข้าห้องน้ำก่อน อย่าเดินไปไหนล่ะเข้าใจมั้ย"


หลังตกลงกันเรียบร้อย หวังหยวนก็นั่งเล่นรอจุนไคบริเวณใกล้ๆห้องน้ำ นี่ก็จะหมดวันแล้วนะ ไอ้มีความสุขมันก็มีอยู่หรอก แต่ทำไมอีกคนดูเหมือนจะไม่มีอะไรพิเศษกว่านี้เลยเล่า ช่อดอกไม้ซักช่อหายากนักรึไง นี่จะกลับแล้วนะ นายจะไม่เซอร์ไพรซ์อะไรหน่อยหรอ นั่งบ่นกับตัวเองคนเดียวได้ไม่นานก็มีใครบางคนมานั่งลงข้างๆ หวังหยวนรู้สึกได้ว่าเขากำลังถูกมองจึงเงยหน้าไปสบตาอีกฝ่าย หน้าคุ้นๆแฮะ ใครกันนะ พออีกฝ่ายยิ้มส่งมาให้ เขาก็เลยยิ้มกลับตามมารยาท แต่เหมือนจะไม่จบแค่นั้น พอเขากำลังจะหันกลับมาที่เดิม จู่ๆอีกฝ่ายก็เล่นขยับเข้ามาซะใกล้แล้วเริ่มชวนคุย

"รอใครอยู่หรอหวังหยวน"

"เอ่อ รอเพื่อนน่ะ "

"อ๋อหรอ ฉันก็รอเพื่อนเหมือนกัน นั่งด้วยคนนะ"

"อ๋อ ได้สิ ว่าแต่นายรู้จักฉันด้วยหรอ?"

"อ่า นายคงจำฉันไม่ได้สินะ ฉันเป็นเพื่อนร่วมชั้นนายไงแต่คนละห้องน่ะ"

"อ๋อ เอ่ออแล้วนายชื่อ..."

"ฉันชื่อห้าวหนานน่ะ"

"อ๋อ โอเค ขอโทษจริงๆนะที่ฉันจำใครไม่ค่อยได้น่ะ ฮ่าฮ่า นี่นายพาแฟนมาเดทหรอ?"

"อ๋อ เปล่าหรอก ฉันไม่มีแฟน แต่มีคนที่ชอบแล้วน่ะ วันนี้ได้เจอเขาด้วยล่ะ"

"โหจริงหรอ วันนี้วันดี ทำไมนายไม่ไปบอกชอบเขาล่ะ"

"ถ้าบอกแล้วจะดีหรอ?"

"ดีสิ ถ้าเขายังไม่มีใครน่ะนะ ฮ่าฮ่า ไม่งั้นนายอาจจะโดนแฟนเขาต่อยก็ได้นะ"

"ถ้างั้น เอ่อ...."

"ใครอ่ะหวังหยวน!"

"จุนไค เอ่อ เพื่อนที่โรงเรียนน่ะ เพิ่งเจอกันเมื่อกี้"


หวังหยวนสะดุ้งด้วยความตกใจ ก็คนที่เพิ่งไปเข้าห้องน้ำกลับมาเล่นตะโกนซะเสียงดังขนาดนั้น แถมยังเดินลิ่วๆเข้ามาโอบเอวเขาเอาไว้อีกด้วย ไม่อายคนอื่นรึไงกัน ย๊าาาาาาา หวังหยวนจะบ้าตาย แล้วดูสายตาที่มองสิ ไปหงุดหงิดอะไรมาน่ะ

"จะกลับยัง เข้าห้องน้ำเสร็จแล้ว"

"กลับเลยก็ได้ เอ่อนาย ฉันไปก่อนนะ ไว้ค่อยคุยกันที่โรงเรียน"

"ได้สิ ฉันจะรอนะ"

"ไม่ต้องรอ ช่วงนี้งานเยอะ หยวนหยวนของฉันไปโรงเรียนไม่ค่อยได้"

"นี่จุนไค นายเป็นไรอ่ะ ทำไมไปพูดแบบนั้นล่ะ"

"เอาน่า กลับเหอะ"


ถึงจะสังเกตได้ว่าเพื่อนที่เขาเพิ่งรู้จักชื่อหน้าเสียลงไปนิดหน่อยตอนที่โดนคนหน้าแมวพูดตอกหน้าไปแบบนั้น แต่หวังหยวนก็ช่วยอะไรไม่ได้จริงๆเพราะเขาถูกลากออกมาซะแล้ว จุนไคโบกแท็กซี่แล้วพาเขาขึ้นรถไปเลย รู้ตัวอีกทีก็มาถึงบ้านอีกคนซะแล้ว หลังลงจากรถคนตัวสูงกว่าก็เดินนำลิ่วๆเข้าบ้านไปเลย เป็นอะไรของเขานะ

"นี่เสี่ยวไค นายเป็นอะไรอ่ะ ทำไมทำท่าหงุดหงิดแบบนั้นล่ะ"

"ก็ตอนที่นายคุยกับเพื่อนนายคนนั้นอ่ะ นายไม่เห็นสายตามันรึไงเล่า ฉันนะดูจากร้อยเมตรยังเห็นเลย"

"เห็นอะไรอ่ะ นายเห็นอะไร ฉันไม่เห็นรู้สึกอะไรเลย"

"หน้ามันจะกินนายไปทั้งตัวแล้วหยวนหยวน หัดฉลาดมั่งสิ ดูไม่ออกรึไงว่ามันคิดยังไงกับนายอ่ะ"

"แล้วนายจะไปคิดมากทำไมเล่า เขาอาจจะไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นก็ได้นะ"

"ไม่จริงอ่ะ ฉันดูออก ฉันเห็นด้วยว่ามันกำลังจะเอาดอกกุหลาบออกมาจากกระเป๋า มันต้องให้นายแน่ๆใครจะไปยอมวะ"

"ให้ฉันแล้วยังไง ขนาดคนที่ฉันคิดว่าจะมีอะไรให้ในวันแบบนี้ยังไม่มีเลย นายอย่ามาพาลน่าจุนไค"

"แล้วใครบอกว่าไม่มี"

"ก็เห็นอยู่นี่ไงว่าไม่มีอ่ะ"

"มานี่มา"


จุนไคถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ แล้วหลังจากนั้นร่างเล็กๆก็ลอยตามแรงดึงของคนตัวใหญ่กว่าไปตามทางเดินของบ้านจนไปหยุดที่ห้องรับแขก หวังหยวนกำลังจะหันไปต่อว่าอีกคนแต่ก็ต้องอ้าปากค้างเมื่อเห็นว่าในห้องรับแขกธรรมดาที่เขาเคยมาตอนนี้กลับกลายเป็นว่าโดนตกแต่งไปทั้งห้อง ทั้งเพดานและรอบๆเต็มไปด้วยลูกโป่ง ตรงโซฟาที่นั่งมีตุ๊กตาหมีสีขาวขนาดเท่าตัวเขานั่งอยู่ ตรงกลางโต๊ะก็มีเค้กแบบที่เขาชอบวางไว้อีกด้วย หวังจุนไคทำสิ่งนี้ไว้รอเขาหรอเนี่ย กำลังจะหันไปหาคนที่ลงทุนทำทั้งหมดนี้ก็ต้องอ้าปากค้างอีกรอบ เมื่อพบว่าด้านหลังของเขาแทนที่จะเป็นคนหน้าแมวยืนอยู่ กลับถูกบังด้วยกุหลาบช่อใหญ่จนแทบจะมองไม่เห็นหน้าอีกคน

"ไม่ใช่ว่าไม่มีอะไรให้ซะหน่อย อย่าเพิ่งน้อยใจสิ"

"......................................................."

"นายคิดว่าวันนี้ทั้งทีฉันจะเลี้ยงไอติมนายอย่างเดียวรึไง"

"......................................................."

"ปีที่แล้วมีหมีตัวนึง ปีนี้ก็กลัวว่าถ้าให้อะไรธรรมดามันจะดูไม่น่าตื่นเต้น คิดตั้งนานนะว่าจะทำไงดี"

"......................................................."

"ไม่รู้ว่านายชอบมั้ย แต่ว่าฉันอยากทำให้ ตอนนั้นฉันซื้ออะไรแบบนี้ให้นายไม่ได้หรอก แต่ตอนนี้ทำได้แล้วก็อยากทำให้เต็มที่  สิ่งที่ฉันอยากบอกคือ ฉันอยากให้เราอยู่ด้วยกันแบบนี้ไปนานๆ สุขสันต์วันวาเลนไทน์นะหวังหยวนของฉัน"


จบประโยค จู่ๆจุนไคก็รู้สึกได้ถึงแรงที่โถมเข้ามาหาตัวจนเกือบรับไว้ไม่ทัน ช่อดอกไม้ที่เตรียมมาต้องเอาวางไว้ใกล้ๆแถวนั้น เพราะวัตถุที่โถมน้ำมาตอนแรกกำลังกอดคอซุกเขาแน่น ไหล่เล็กๆเริ่มสั่นน้อย คำพูดก็เริ่มอู้อี้จนฟังไม่รู้เรื่อง


"ฮือออออออ จุนไค ไอ้คนบ้า นายพูดอะไรของนายอ่ะ บทละครรึไง ฮืออออออ ขอบคุณนะ ชอบดิชอบมากด้วย ชอบที่สุดเลย"

"ที่บอกว่าชอบนี่ ของที่ทำให้หรือคนทำ ฮะฮะ"

"ไม่บอกหรอก ฮือออ เค้กน่ากินมากเลย นายทำเองหรอ กินแล้วไม่ตายใช่มั้ย?ฮือออออ"

"สรุปนี่นายจะร้องไห้หรือจะกินกันแน่?"

"จะกิน ฮือออ หยุดร้องแล้ว กินได้ยัง?"

"ได้สิ ไปกินเค้กกัน"

"เย้ ไปสิ กินเค้กกัน"

"เดี๋ยวก่อน นายคิดว่าเค้กราคาเท่าไหร่"

ยังไม่ทันจะได้วิ่งไปหาของหวานตามที่ใจต้องการ ก็โดนอีกคนคว้ามือเอาไว้ซะก่อน หวังหยวนหันมาขมวดคิ้วใส่นิดๆใบหน้าน่ารักฉายแววสงสัยในคำพูดของอีกคน จะมาไม้ไหนอีกล่ะ นี่จะมาทวงค่าเค้กงั้นหรอ


"เอ่อ ก็เท่าที่เคยเห็นตอนนั้นก็แพงอ่ะ"

"ขอค่าเค้กหน่อย"

"อะไร!นายบอกนายทำให้ฉันนี่ มาเอาค่าเค้กอะไรไม่มีหรอกน่า"

"ไม่ได้เอาเป็นเงินซะหน่อย"

"แล้วนายจะเอาอะ....ไร"


เสียงพูดเริ่มเบาลงเมื่ออีกฝ่ายดึงตัวเขาเองเข้าไปใกล้ มือใหญ่รวบเอวเขาไว้แล้วก้มหน้าลงมามองด้วยแววตาวิบวับเป็นประกาย จุนไคยิ้มเจ้าเล่ให้เจ้าของใบหน้าเกลี้ยงเกลาตรงหน้า เขาไม่ได้ต้องการเงินค่าเค้กซะหน่อย อุตส่าลงทุนนั่งทำทั้งหมดคนเดียวก็อยากได้อะไรตอบแทนบ้างเล็กๆน้อยๆนี่นา ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงไปหาอีกคนที่กำลังมองขึ้นมาด้วยแววตาตื่นๆ ไม่ได้หลบหน้า ไม่ได้ถอยห่าง คนตัวสูงกว่าคิดเอาเองว่าเป็นการอนุญาตจากอีกฝ่ายแล้ว ริมฝีปากสวยจึงก้มลงปิดประทับกับปากบางของอีกคนอย่างนุ่มนวล ไม่ได้รุกล้ำแต่อ่อนหวานเหลือเกินในความรู้ ยาวนานจนคิดว่าอีกคนน่าจะหายใจติดขัดจึงถอนริมฝีปากออกมาอย่างอ้อยอิ่ง ใบหน้าหวานแดงระเรื่อ ดวงตาหวานฉ่ำ หน้าแบบนี้น่ารังแกชะมัด ให้ตายสิ  จุนไคหลับตาหยุดความคิดตัวเองแล้วก้มลงไปกระซิบที่ข้างหูอีกคน


"ฉันรักนายนะเอ๋อหยวนของฉัน"

"ฉันก็รักนาย ตาแก่จุนไคของฉัน"






























































"เออนี่เสี่ยวไค ฉันมีของจะให้นายเหมือนกัน"

"อะไรอ่ะ?"

"ทาด๊าาาาา คุ้กกี้ฝีมือฉันเอง ลองกินดูสิ"

"เอ่อ ทำไมมันดูดำๆแบบนั้นล่ะหยวน"

"อ๋อ ไม่รู้สิ แต่ฉันว่ามันน่ากินนะ นายลองกินดู"

"เอ่อ ก่อนเอามานี่นายลองกินรึยังอ่ะ"

"ยังอ่ะ ฉันทำเสร็จก็ใส่โหลมาให้นายเลยนี่ไง ให้นายชิมคนแรกเลย"

"อ้อ หรอ แหะๆ น่ากินเนอะ เอ่อ ให้กินตอนนี้เลยหรอ"

"อื้อ ลองกินเลยๆฉันอยากรู้ว่ามันเป็นไง"

"เอ่อ ได้สิ จะ จะ จะกินละนะ"

"กินเลย อ้ามมมมมมม เป็นไงมั่ง อร่อยมั้ย?"

"................................................."

"นี่เสี่ยวไคทำไมไม่ตอบอ่ะ?ทำไมนิ่งไปเลยอ่ะ มันเป็นไงหรอ นี่เห้ จุนไค นายเป็นไรอ่ะ อย่านิ่งแบบนี้สิ จุนไค จุนค๊ายยยยยยยยยยยยย ได้ยินฉันมั้ยตอบบบบบบบบ"











--------------------------------------------------------------------------------------จบเถอะป่วงไม่ไหวแล้ว-----------------------------------------------------------------------------------

ตอนแรกก็อยากให้มันหวาน ทำไมแต่งมาละมันป่วงๆ
เนื้อหาแปลกๆ แง้ อ่านแล้วแปลมั้ยคะคุณผู้โชมมมมมมมม
ตอนหน้าจะมีคู้ใหม่มานำเหนอแหละอิอิ แต่ไคหยวนอันนี้ป่วงจริง
ละลงหลังวาเลนไทน์มาก ยังจะมีหน้ามาตั้งชื่อเรื่องมายวาเลนไทน์ ฮ่าฮ่า
เจอกันตอนหน้านะจ้ะ จุบุ