[TFBoys]All About us

ลำดับตอนที่ #3 : Before Valentine

Before Valentine

 

"ตั้งใจหน่อย งานนี้งานใหญ่นะ พวกนายต้องทำให้เต็มที่"

เสียงคุณครูสอนเต้นดังขึ้น หลังการฝึกซ้อมนานหลายชั่วโมงของTFBoysที่ต้องเตรียมการแสดงสำหรับเทศกาลงานตรุษจีน งานสำคัญของทุกๆคนในประเทศ สมาชิกทั้งสามคนทิ้งตัวลงพื้นอย่างเหนื่อยอ่อนเมื่อการฝึกซ้อมเสร็จสิ้นลง 

"ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองไม่มีกระดูกเลยอ่ะ"

หวังหยวนครวญครางกับตัวเองอย่างอ่อนแรง ครั้งนี้เขาตั้งใจมาก มากและมากที่สุดเลยล่ะ ก็งานที่จะไปน่ะสำคัญมากๆเลย แล้วต้องมาเต้นโซโลเดี่ยวอีก ยิ่งต้องฝึกหนักเข้าไปใหญ่

"พรุ่งนี้ก็ต้องบินแต่เช้าอีก อ่า ให้ตายเถอะ ดีนะที่วันนี้เลิกซ้อมเร็ว"

จุนไคก็เป็นอีกคนที่พูดขึ้นมา เขาเหนื่อยมากเหมือนกันในวันนี้ แล้วพรุ่งนี้ยังจะต้องบินไปซ้อมคิวแต่เช้าอีก ให้ตายสิ หันหน้าไปมองเชียนซีที่เต้นเก่งที่สุดในวงยังหน้าตาอ่อนแรงเลย เห้ย!เดี๋ยว!เชียนซีนายลืมอะไรหรือเปล่า!

"นี่เชียนซี นายลืมอะไรรึเปล่าเนี่ย จะมานอนแผ่แบบนี้ไม่ได้แล้ว ลุกเดี๋ยวนี้"

เชียนซีที่กำลังนอนอยู่ก็หันไปมองหน้าหัวหน้าวงของพวกเขา พอเห็นจุนไคส่งสายตามาก็นึกขึ้นได้ทันที ร่างที่นอนอยู่ก็แทบจะกระโดดพรวดขึ้นมาจากพื้น


"เห้ย ฉันเกือบลืมแหน่ะ วันนี้เลิกเร็วใช่มั้ย ยังพอมีเวลา นายเตรียมของไว้รึยังเสี่ยวไค"

"เรียบร้อยแล้ว นายรีบไปจัดการอย่างอื่นเหอะ เดี๋ยวจะไม่ทัน"

"โอเค งั้นฉันไปล่ะ"

พูดจบเขาก็แทบจะวิ่งออกจากห้องไปเลย ใกล้ถึงเวลาแล้ว ดีนะที่วันนี้เลิกซ้อมเร็ว เลยยังมีเวลาเหลืออีกมาก แต่จะนิ่งนอนใจไม่ได้หรอกนะ 

"นี่ๆเสี่ยวไค มีอะไรกันอ่ะทำไมเชียนซีดูรีบร้อนจัง มีอะไรที่ฉันยังไม่รู้มั่งอ่ะ?"

"ไม่มีอะไรหรอกน่า เชียนซีปวดท้องมั้ง เลยวิ่งไปเข้าห้องน้ำ"

"นายอย่าโกหกสิ ไม่บอกก็ด้ายย งั้นฉันจะไปสืบเองก็ได้"

"เชื่อฉันเหอะว่าไม่ต้องสืบหรอก เขาคงไม่อยากให้นายป่วนซักเท่าไหร่หรอกมั้ง"

"นายว่าฉันเป็นตัวป่วนหรอเสี่ยวไค!มานี่เลยนะ"














"ซ้อมเสร็จแล้ว ซ้อมเสร็จแล้ว อารมณ์ดีจุงเบย ฮ่าฮ่า"

จื้อหงเดินนำหน้าออกมาจากห้องซ้อมอย่างอารมณ์ดี วันนี้เขาได้รับคำชมจากครูสอนด้วยล่ะ ไม่ให้อารมณ์ดีได้ไง น้องๆที่ทยอยออกมาก็โบกมือลาเขาไปหลายคน แต่เขายังไม่อยากกลับบ้านนี่นา นั่งเล่นในบริษัทอีกซักพักแล้วกัน

พอดีกับที่จุนไคและหวังหยวนออกมาจากห้องซ้อมอีกฝั่ง จื้อหงเลยโบกมือให้เป็นการทักทาย หวังหยวนก็วิ่งเข้ามาแทบจะล้มตัวทับเขา ทำไมมีกันแค่สองคนล่ะ แล้วอีกคนหายไปไหน

"เชียนซีไม่อยู่ ออกไปซักพักละ"

"อะไร ฉันไม่ได้มองหาเขาซะหน่อย"

"ฉันก็ไม่ได้บอกว่านายมองหานิ่ ฉันแค่พูดขึ้นมาเฉยๆเอง ฮ่าฮ่า"

จื้อหงหน้าแดงเมื่อรู้ตัวว่าตัวเองโดนจุนไคแกล้งเข้าให้แล้ว หวังหยวนที่ไม่เข้าใจสถานการณ์ก็เลยได้แต่ทำหน้างงใส่ทั้งสองคน นั่งคุยเล่นกันซักพักจู่ๆจุนไคก็ก้มลงไปพิมอะไรไม่รู้ในโทรศัพท์ แล้วก็เงยหน้าขึ้นมาพูดกับจื้อหง


"นี่จื้อหง เชียนซีไปเก็บของที่ห้องนานแล้วอ่ะ นายไปตามให้หน่อยสิ"

"อ้าวแล้วทำไมต้องเป็นฉันล่ะ"

"เถอะน่า ฉันโทรไปก็ไม่รับ เดี๋ยวไปเจอกันที่ห้องครัวแล้วกัน ฉันหิวข้าวละ ไปหาอะไรกินที่นั่นก่อน ไปเหอะหยวน ลุกเร็ว"


จื้อหงยังไม่ทันได้พูดอะไรทั้งสองคนก็รีบเดินหนีกันไปซะแล้ว เขาไปเองก็ได้ ว่าแล้วก็ลุกไปตามหาคนที่หายไปตั้งนานสองนานแล้ว ที่บริษัทมีห้องพักไว้ที่นี่เผื่อเวลาที่ต้องซ้อมดึกๆหรือมีงานตอนเช้า จื้อหงกดลิฟท์มาชั้นที่ต้องการ เขาจำได้ว่าเชียนซีอยู่ห้องไหน เลยไม่ต้องลำบากเปิดทีละห้อง เคาะประตูหน้าห้องที่ต้องการ ก็ไม่มีสัญญาณตอบกลับ เขาจึงถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปเลย


"อยู่ไหนวะเนี่ย หรือว่าไม่ได้เอามา"

"..........................................."

"นี่ไงๆ หาเจอแล้ว นึกว่าหายไปแล้วบ้าเอ๊ย"

"นายทำอะไรอยู่อ่ะ?"


เชียนซีหันขวับกลับมาทันทีที่ได้ยินเสียงคุ้นเคยดังขึ้นข้างหลังตัวเอง เขาซ่อนบางอย่างไว้ข้างหลัง แต่นั่นก็ไม่พ้นสายตาช่างสงสัยของจื้อหงหรอก คิ้วสวยขมวดขึ้นเล็กน้อย พลางส่งสายตามาที่ข้างหลังเขาด้วยความอยากรู้อยากเห็น


"ข้างหลังนายมีอะไรอ่ะ"

"เอ่อ ไม่มี"

"ไม่จริงอ่ะ ขอดูมือหน่อย"

"คือฉัน อ่า เริ่มยังไงดีล่ะ"

"อะไรอ่ะ เอาดีๆขอดูหน่อยซี่"

"เดี๋ยวๆยังไม่ได้ นายไม่ต้องเข้ามานะ"

"อะไรอ่ะ นายซ่อนอะไรดีๆไว้หรอ ขอดูหน่อยซี่ หรือว่านายแอบขโมยขนมของหยวนหยวนหรอ ฉันจะฟ้องแน่"

"ฮื่อ ไม่ใช่เถอะ นายถอยออกไปก่อน เดี๋ยวเดียวน่า"

"ไม่ต้องเลย เดี๋ยวนายก็เอาไปซ่อนอีก ไหนขอดูหน่อย"


แล้วจื้อหงก็อาศัยความเร็วของตัวเองพุ่งตัวเข้ามาหาอีกคนทันที พยายามที่จะดูสิ่งที่เชียนซีซ่อนไว้ข้างหลังให้ได้ แต่คนที่ถือของน่าสงสัยก็ไวพอที่จะหลบหลีกได้อย่างรวดเร็ว  สุดท้ายจื้อหงเลยใช้วิธีกอดเชียนซีเอาไว้ทั้งร่างแล้วชะโงกหน้าไปข้างหลัง อะไรกัน ไอ้สิ่งที่อีกคนพยายามซ่อนคือมยิ้มโลลิป๊อปอันใหญ่ๆอันนึงเนี่ยนะ


"ที่นายแอบไว้ข้างหลังคือโลลิป๊อปเนี่ยนะ กลัวฉันขโมยกินรึไง หรือจริงๆแล้วนายขโมยหยวนมาอย่างที่ฉันพูด ฮ่าฮ่า"


จื้อหงเอนตัวกลับมามองหน้าคนที่ซ่อนของกิน ก่อนจะพบว่าตอนนี้เขากับอีกคนอยู่ใกล้กันขนาดไหน ตัวเขาที่ไปกอดอีกคนไว้ ไหนจะหน้าเขากับอีกฝ่ายที่ตอนนี้ใกล้กันจนถึงเขตอันตรายแล้ว  อ๊ากกกก ทำบ้าอะไรลงไปเนี่ย พอคิดได้ จึงปล่อยแขนตัวเองออกแล้วจะขยับตัวถอยออกมา
แต่ยังไม่ทันจะได้ขยับออกมามากนัก ท่อนแขนของอีกคนก็เป็นฝ่ายมารวบเอวเขาเข้าไปแทน ฮือออออ โอเค เมื่อกี้ฉันผิดไปแล้ว นายจะเอาอะไรจากฉันอีกอี้หยางเชียนซี อย่าลูบเอวเซ่!!ย๊ากกกกกก ไม่ต้องก้มหน้าลงมาใส่ฉันนะ!


"เดี๋ยวสิ"

"อะ...อะไรของนาย ปล่อยสิ เมื่อกี้เอ่อ เอ่อขอโทษทีละกัน ปล่อยเถอะน่าสัญญาว่าจะไม่แย่งอมยิ้มของนาย"

"อันนี้ฉันซื้อมาให้นายต่างหากล่ะ"

"จริงหรอ!เอ้อ ไม่สิ ไม่ใช่เวลาดีใจซะหน่อย เอ่อ ซื้อมาให้ฉันทำไม นี่ปล่อยก่อน"

"พรุ่งนี้ฉันต้องบินไปถ่ายรายการนะ"

"เรื่องนั้นรู้แล้วน่า ปล่อยมือก่อน แล้วมันเกี่ยวอะไรกับอมยิ้มนี่ล่ะ จะฝากไว้ดูต่างหน้ารึไง"

"แล้วหลังเสร็จงานจากทางนั้นฉันก็จะกลับปักกิ่ง"

"อ้าว......อันนี้ฉันไม่รู้ อ๋อจริงสิ นายต้องกลับไปฉลองกับที่บ้านนี่นา"

"แล้วฉันก็รู้ว่าฉันต้องมาไม่ทันวันนั้นแน่ๆ ก็เลยอยากบอกไว้ก่อน"

"วะ  วะ วันอะไร ตรุษจีนที่เขาให้อั่งเปากันอ่ะนะ ไหนล่ะซองแดงของฉันน่ะ"

"อย่าโง่น่าจื้อหง ฉันให้เสี่ยวไคหาให้ตั้งนานนะอมยิ้มอันนี้"

"แล้วทำไมต้องอมยิ้มอ่ะ?"

"ก็จะได้เหมือนตอนนั้นที่ถ่ายเอ็มวีไง แต่ตอนนี้มันคือของจริง ฉันให้นายจริงๆไม่ใช่การแสดง เหมือนมันเป็นของชิ้นแรกที่ฉันให้นายตอนนั้นแต่นั่นมันแค่การถ่ายทำ ตอนนี้ฉันเลยอยากให้นายจริงๆ"


เจอคำพูดแบบนี้เขาไปจื้อหงแทบจะละลายอยู่ตรงนี้ ให้ตายเถอะ คนอย่างเชียนซีไปคิดอะไรแบบนี้ได้ด้วยหรือไงกัน หน้าเขาตอนนี้แทบจะไหม้ไปหมดแล้ว ยิ่งพอมองขึ้นไปสบตาคมในระยะประชิดแบบนี้ยิ่งอันตรายต่อหัวใจอย่างมาก มือที่เกาะเอวเขาไม่ปล่อยนั้นอีก แม่จ๋า จื้อหงกำลังจะตายยยยยยยยยยยยยย


"เพิ่งมา เดี๋ยวก็ต้องบินอีกละ เพื่อไม่ให้เป็นการเสียน้ำใจ ฉันจะรับไว้ก็ได้นะ เดี๋ยวคนบางคนแอบไปร้องไห้เงียบๆคนเดียว ฮ่าฮ่า โอ๊ะ!"


จื้อหงรับอมยิ้มอันใหญ่มาอย่างเขินๆ ปากก็พูดไปแบบนั้นแหละแต่สีหน้าท่าทางแทบจะปิดความรู้สึกดีใจไว้ไม่มิด เชียนซีได้แต่มองคนในอ้อมกอดแล้วก็ยิ้มขำๆ ตาวาวจะตายตอนเขาบอกว่าซื้ออมยิ้มมาให้ ทำท่าวางฟอร์มไปแบบนั้นเอง


"เอ่อ แล้วก็ ฉันมีอีกอย่างนึงที่อยากบอก"

"อะ อะไรอีก นี่นายจะพูดก็พูดไม่ต้องหาที่วางมือได้มั้ยเนี่ย ปล่อยได้แล้วน่า"

"ไม่เอาอ่ะ ยังไม่อยากปล่อย"


เชียนซียิ้มมุมปากแล้วก้มลงไปหาคนในอ้อมกอดใกล้ๆ ถึงแผนที่เตรียมมากับพี่ใหญ่จะไม่ถือว่าสำเร็จ แต่แบบนี้ก็โอเคแล้ว จื้อหงหลับตาปี๋ ในหัวคิดฟุ้งซ่านไปไกล ริมฝีปากเม้มปิดสนิทด้วยความตื่นเต้น ลมหายใจอุ่นปะทะเข้าที่ผิวแก้มไปอย่างเฉียดฉิว ก่อนจะปัดผ่านเลยไปที่ใบหู 



"ขอโทษที่คงมาหาวันนั้นไม่ได้ แต่ว่ายังไงก็ Happy Valentine ล่วงหน้านะจื้อหงคนโง่ของฉัน"






หลิว จื้อหงขอลาตาย ณ ที่นี้จบการรายงานT/////T














"นี่ๆเสี่ยวไค สรุปพวกนายมีความลับอะไรกันอ่ะ บอกฉันมั่งสิน้า"

"แค่คนบางคนไม่มีโอกาสได้ฉลองวาเลนไทน์เองน่ะ"

"ฉันก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีอ่ะ"

"นายไม่เข้าใจหรอกเอ๋อหยวน ช่างมันเถอะน่า"

"พวกนายชอบแกล้งฉันจังเลย ไม่รู้ก็ได้!"

"เอ้าหยวน จะไปไหน มานี่สิ นายงอนหรอ อย่าไร้สาระน่า นี่ จะไปไหน มานี่ก่อน หยวนหยวนนนน"



----------------------------------------------------------------------------End-----------------------------------------------------------------------------
จบแล้วในที่สุด ~~~
ตั้งใจจะลงวันวาเลนไทน์มันไม่ทันจริงๆ รู้สึกว่าทำไมเชียนซีดูเจ้าเล่จังจริงๆแล้วตั้งใจจะให้มันละมุนนะ55555ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะค้า;)